Η πανδημία εμφανίστηκε στην Ευρώπη μετά από μια σκληρή και πολυετή δημοσιονομική κρίση. Την αισιοδοξία που είχε αρχίσει να ζεσταίνει τις καρδιές των πολιτών παράλληλα με την αγορά, στη βάση του ότι η οικονομία επανακάμπτει, διαδέχτηκε ο φόβος και ο πανικός, αρχικά για την επιβίωση και την παραμονή σε υγιή κατάσταση και μετέπειτα για την «επόμενη μέρα».
Υποχρεούμαστε να σεβαστούμε μέτρα απομόνωσης και περιορισμού και ίσως μοιάζει πολυτέλεια να ασχολούμαστε με τα δημοκρατικά μας δικαιώματα την ώρα που -εκτός από την κυβέρνηση- οι γιατροί και οι επιστήμονες απευθύνουν έκκληση να μείνουμε σε κατ’ οίκον περιορισμό όσο γίνεται περισσότερο.
Μπροστά στις ζωές ενός μεγάλου αριθμού του παγκόσμιου πληθυσμού, πόση αξία έχουν οι λίγες μέρες εγκλεισμού;
Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί στην παρούσα χρονική στιγμή, είναι όμως βέβαιο ότι θα απασχολήσει πολύ και πολλούς όταν η πανδημία τελειώσει. Είναι σαφές ότι ο περιορισμός των μετακινήσεων και ο έλεγχος των προσωπικών επιλογών των πολιτών πλήττει βάναυσα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα.
Ο τρόπος που το Κράτος διαχειρίζεται τη σοβούσα κρίση καταδεικνύει για μια ακόμη φορά την ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος, όσο και τον επαρχιωτισμό του πολιτικού μας πολιτισμού και καθιστά αναγκαία την ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών σε διαδικασίες σχεδιασμού και λήψης αποφάσεων που προδιαγράφουν το μέλλον τους.
Είναι αλήθεια ότι η κοινωνικο-οικονομική εξέλιξη της χώρας μας και ο πολιτικός μας πολιτισμός δεν ευνόησε και δεν αξιοποίησε συλλογικότητες και γι αυτό δεν έχουμε διαμορφώσει κουλτούρα πολιτικής συμμετοχής και συλλογικότητας.
Αυτό προϋποθέτει και την αποδοχή της ανάληψης προσωπικής ευθύνης για τη βελτίωση της καθημερινότητας όσο και την αίσθηση ικανοποίησης ότι έχουμε έλεγχου της ίδιας μας της ζωής.
Στην παρούσα κατάσταση, η επιβολή προστίμων σε περίπτωση μη συμμόρφωσης με τα μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας αποτελεί τεκμήριο της δεδομένης αντίληψης από το Κράτος ότι οι πολίτες δεν διαθέτουν ωριμότητα και ατομική ευθύνη για το κοινό συμφέρον.
Η μόνη ίσως ελπίδα είναι η προετοιμασία και η κοινωνικοποίηση των παιδιών υπέρ της αλληλεγγύης και της συνέργειας για το κοινό καλό. Να προωθηθεί η συμμετοχή τους στην κοινότητα, η κριτική σκέψη, η έρευνα και η δημιουργικότητα με στόχο τη διαμόρφωση ενεργών πολιτών για καλύτερη κοινωνία βασισμένη στην ειρήνη και την αλληλο-αποδοχή.
Ένα νέο όραμα είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία παρά ποτέ.
Μαρία Τολίκα
Δρ. Πολιτικών Επιστημών
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
europolitis.eu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου