ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ : Οι δογματικές ιδεολογίες και οι καθημερινές αλήθειες.

Οι ιδεολογίες που διαθέτουν λύσεις για τα πάντα, με θρησκευτικές βεβαιότητες, διαψεύστηκαν πολλές φορές, και άλλες τόσες επανήλθαν ακόμη και με εσχατολογικό μανδύα.Οι ιδεοληπτικά φιλελεύθεροι αμφισβητούν την αναγκαιότητα του κράτους και κάθε κανονιστικού πλαισίου. Πιστεύουν ότι το «εγωιστικό άτομο» ξέρει καλύτερα τι το συμφέρει από το απρόσωπο κράτος. Ξέρει μέχρι πού μπορεί να διεκδικήσει το ατομικό του συμφέρον, γι’ αυτό και ρυθμίζει τη σχέση του με τους άλλους.

Αυτή είναι και η λογική της αυτορρύθμισης της οικονομίας και της αγοράς, «αόρατο χέρι» το είπε ο Άνταμ Σμιθ πριν από αιώνες και πολλοί το ερμήνευσαν με δογματικό τρόπο και διέπραξαν πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα.

Στην κρίση του κορονοϊού η ιδεοληπτική αυτή ιδεολογία έχει διαψευστεί καθολικά και η φιλελεύθερη κυβέρνηση της χώρας μας, σύμφωνα με τις διακηρύξεις της, εφαρμόζει αυστηρά περιοριστική πολιτική που φαίνεται ότι θα εντείνει.

Βέβαια, ανάλογες διαψεύσεις και πολλά πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα έχουν διαπράξει και οι κάθε είδους κρατιστές. Αυτοί, όμως, αντίθετα από ό,τι υποστηρίζουν συνήθως για την υποταγή του ατομικού στο συλλογικό, μάλιστα μερικοί μέχρι κατάργησης του πρώτου, αντιδρούν στην επιβολή περιοριστικών μέτρων.

Δεν υπάρχει πιο καλή δικαίωση της εκτίμησης ότι ποτέ οι ιδεοληπτικές ιδεολογίες δεν μπορούν να δώσουν λύσεις στα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, από τις επιλογές αντιμετώπισης της πανδημίας του κορονοϊού.

Όμως, πάντα υπάρχει ένα όριο, κάθε φορά που καθορίζουμε τη σχέση κόστους-οφέλους, μεταξύ των περιοριστικών μέτρων και το όφελος από αυτά, σε όλους τους τομείς της ατομικής και δημόσιας σφαίρας.

Δεν πρέπει να το ξεπερνάμε ποτέ, γιατί τότε είτε αντικειμενικά είτε υποκειμενικά εξυπηρετούμε άλλες σκοπιμότητες ή είμαστε επικίνδυνοι.

Μένουμε σπίτι και σκεφτόμαστε.