Ο Ανδρέας Παπανδρέου έμαθε τους Έλληνες να μετράνε τις πολιτικές εξελίξεις με γενιές, όταν απαρίθμησε τη «γενιά της Εθνικής Αντίστασης», τη «γενιά του 1-1-4» και τη «γενιά του Πολυτεχνείου», ως προνομιούχες δεξαμενές για το κόμμα του.
Ακολούθησαν η «γενιά της Αλλαγής» και η «γενιά του Μνημονίου». Με συνέντευξή του στο iEidiseis, o καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης μας σύστησε και τη «γενιά του κορονοϊού».
-«Μετά από πολλά χρόνια η νεολαία διαμορφώνει ένα συλλογικό ταυτοτικό βίωμα που θα τη σημαδέψει… Από τη δεκαετή οικονομική κρίση και τις πολιτικές της πανδημίας ως αποκορύφωμα.. Την χαρακτηρίζει ο θυμός και η οργή. Βιώνει ένα αίσθημα «ασφυξίας» και αδικίας που την διαπερνά στο σύνολο της. Η ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας θα εκφραστεί αναμφίβολα, όμως δεν είναι βέβαιο ούτε τι κατεύθυνση ακριβώς θα πάρει ούτε πόσο καιρό θα κρατήσει».
Με αυτόν τρόπο ο Μαραντζίδης ανοίγει μια συζήτηση που ως τώρα έχουν αποφύγει να αγγίξουν οι πολιτικοί.
Η σημερινή κυβέρνηση μάλιστα σαλαμοποιεί τη νεολαία και εστιάζει στο «braindrain», για να καλοπιάσει όσους θεωρεί εν δυνάμει ψηφοφόρους της.
Προσπαθεί να αποενοχοποιηθεί: αυτοί που τους έδιωξαν ήταν οι πολιτικοί της πρόγονοι, που οδήγησαν τη χώρα σε χρεοκοπία. Η ίδια με τις πολιτικές της ωθεί στο περιθώριο όσους δεν έφυγαν.
Οι νέοι άνθρωποι σήμερα είναι σαν το παλιό ΚΚΕ, που χωρίσθηκε σε «εσωτερικού» και «εξωτερικού».
Άλλους διαχωρισμούς δεν έχει. Όσοι ενηλικιωθήκαν μετά το 2010 βράζουν στο ίδιο καζάνι. Από τις πολιτικές του Μνημονίου πέρασαν στις πολιτικές της πανδημίας, που αναπαράγουν, διαδοχικά, τον μεταπολιτευτικό κύκλο της κρίσης από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Κανείς δεν έχει υπολογίσει ως τώρα τι ακριβώς βρίσκεται στον πυρήνα της συλλογικής της υπόστασης αυτής της «διευρυμένης» γενιάς και που την οδηγεί.
Είναι ο θυμός ως προάγγελος της ρήξης για να διεκδικήσει τη συμμετοχή που της αναλογεί στις εξελίξεις; Η μήπως η συνθηκολόγηση προτού καν τη μάχη;
Έτσι κανείς δεν μπορεί και να προβλέψει τις αντιδράσεις της όταν τελειώνουν οι καραντίνες . Ωστόσο από απόσταση διακρίνονται δυο ενδεχόμενα.
Το ένα παραπέμπει σ ένα εξαιρετικό άρθρο με τον τίτλο «Η γενιά της φάπας» στην Ελευθεροτυπία, πριν από πολλά χρόνια, με την υπογραφή του μακαρίτη Στρατή Ζαχαριάδη. Περιέγραψε της δική του γενιά, απομυθοποιώντας τους ηρωισμούς της δεκαετίας του 1960 που τη συνόδευαν.
Το άλλο συναρτά τη συμπεριφορά της σημερινής γενιάς, με την αντιμετώπιση που της επιφυλάσσει ο επικεφαλής της χειρότερης κυβέρνησης από τη Μεταπολίτευση- προνομιούχος ο ίδιος και αμέτοχος στα βιώματα και της δικής του γενιάς.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να αποδειχθεί μοιραίος για τη σημερινή νεολαία – στην οποία προσπαθεί να εντάξει και τα παιδιά, που προορίζονται να ακολουθήσουν δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα. Τους μεγαλωμένους παρά την κρίση, με «χρυσά κουτάλια», όπως έλεγε ε για τον ίδιο ο αντιπρόεδρός του.
Προσπαθεί να την παγιδεύσει στην ιδεολογία του υποσχόμενος τα αντίθετα από όσα επιβάλει στις κοινωνίες αυτή η ιδεολογία.
Έτσι όμως το πιθανότερο είναι να αποδειχθεί η πολιτική του καταλύτης γι αυτή τη γενιά- αλλά με τους δικούς της όρους. Δεν θα απορρίψει μόνο την επιχρυσωμένη συντηρητική πολιτική του Μητσοτάκη, αλλά ολόκληρη τη σημερινή πολιτική τάξη.
Σε αυτή την περίπτωση θα ανοίξει ο δρόμος της μεγάλης ρήξης . Σαν αυτές που επιχείρησαν και δεν ολοκλήρωσαν ποτέ, οι προηγούμενες γενιές.
Πριν από 15 χρόνια ένας νεαρός με μαλλί «καρφάκι» έβαλε υποψηφιότητα για δήμαρχος της Αθήνας, ως εκπρόσωπος μικρού κόμματος. Σε δέκα χρόνια ήταν πρωθυπουργός κυβέρνησης με αριστερό πρόσημο. Πόσο πιθανό είναι να επαναληφθεί το φαινόμενο;
Η Ιστορία κύκλους κάνει. Κάθε γενιά ορίζει τα δικά της σύνορα και ορμάει προς τα δικά της οράματα, ενίοτε τυφλά- και γι αυτό γίνεται εύκολο θύμα εκμετάλλευσης από όσους τα εμπορεύονται.
Η «γενιά του Πολυτεχνείου» σημάδεψε τη Μεταπολίτευση, αλλά δεν κυβέρνησε ποτέ- όπως συνέβη στη Γαλλία με τον Ζοσπέν του γαλλικού Μάη.
Η «γενιά της Αλλαγής» έχασε το τρένο από γόνους που πήραν τα ηνία, κληρονομικώ δικαίω. Η γενιά του Μνημονίου, υποτάχθηκε στις αδυναμίες της πολιτικής ομάδας που μονοπώλησε την αμφισβήτησή του.
Η «γενιά του κορονοϊού» είναι μετέωρη. Ανάμεσα στην αιφνίδια πολιτικοποίηση- που θα οδηγήσει στην αναμέτρηση με το παλιό και θα φέρει την μεγάλη ανατροπή. Και στην οριστική απόρριψη της πολιτικής, ως μέθοδο να κυλάει μπροστά ο τροχός, που θα ακυρώσει τον «επαναστατικό» ρόλο των νέων γενεών στην Ιστορία.
Για το πρώτο χρειάζονται ηγέτες με όραμα, να εμπνέουν και να ακούν από μακριά τον καλπασμό των αλόγων του μέλλοντος.
Για το δεύτερο στήνονται καθημερινά δόκανα μιας εποχής που βάζει τη μια κοινωνική ομάδα να τρώει τις σάρκες της άλλης. Σε σκηνικό που είχε περιγράψει παλιότερα σε ένα βιβλίο του ο Μίμης Ανδρουλάκης: «Βαμπίρ και Κανίβαλοι».
Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου