Στο βαθμό δε που ο κ. Καρτερός εκφράζει και το κλίμα στο περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού, είναι σαφές ότι η κίνηση όσων διέσπασαν τον ΣΥΡΙΖΑ έγινε δεκτή σχεδόν με οργή από τον κ. Τσίπρα.
Με τίτλο «Τέσσερις αλήθειες για τη διάσπαση», ο κ. Καρτερός κονιορτοποιεί όλη την επιχειρηματολογία, τη στάση και την επιλογή των διαφωνούντων με τον Στέφανο Κασσελάκη, να αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ.
«Ούτε οι 6+6 ούτε η Ομπρέλα ούτε οι γνωστοί αθυρόστομοι συνοδοιπόροι έδωσαν στον Κασσελάκη όχι περίοδο, αλλά έστω ανάσα χάριτος. Τον εκτέλεσαν ασκαρδαμυκτί, τον εμφάνισαν με όρους εφιάλτη, τον απομόνωσαν, τον λοιδόρησαν, του απέδωσαν ακόμα και την επερχόμενη διάσπαση. Την οποία οι ίδιοι είχαν προαποφασίσει», γράφει χαρακτηριστικά, ενώ απορρίπτει τον ισχυρισμό ότι ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πρόλαβε κι έκανε το κόμμα «κεντροδεξιό, αρχηγικό, αυταρχικό, τραμπικό». «Αν πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο, τότε πιστεύει και στα νεφελίμ, που μισούν τη συνεπή Αριστερά».
Σημειώνει δε ότι «ο Κασσελάκης πρότεινε στην Αχτσιόγλου να αποφασίσει από ποια θέση θέλει να συνεχίσει. Πρότεινε τη συμμετοχή «αντίπαλων» στελεχών στο Πολιτικό Κέντρο. Επικοινώνησε με βουλευτές και επώνυμους για να τους πείσει να παραμείνουν. Και κατηγορείται τώρα για διάλυση! Ενώ όσοι ξεχνούν όσα ωραία έλεγαν για τις βουλευτικές έδρες, για πλειοψηφίες και όργανα, για συμπερίληψη και συλλογικές διαδικασίες, για ενότητα στη διαφορετικότητα και επιλέγουν την εξαρχής εχθροπάθεια, την αντίθεση στην πλειοψηφία και εντέλει την αποχώρηση υπερασπίζονται την ενότητα!».
Ολόκληρο το άρθρο του Θανάση Καρτερού στην Αυγή:
«Η Ιστορία θα κρίνει» ήταν η πρώτη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στην αποχώρηση της λεγόμενης ομάδας Αχτσιόγλου (παρεμπιπτόντως, ο Παύλος Πολάκης την πρόλαβε πάλι την Ιστορία. «Βάζουν ένα λιθαράκι στο αντισύριζα μέτωπο ως κόμμα μίας χρήσης» είπε). Πριν κρίνει όμως η Ιστορία, καλό είναι να θυμάται κανείς μερικές αλήθειες που θα βοηθήσουν την κρίση της. Και την κρίση όσων επιμένουν.
Αλήθεια πρώτη. Ούτε οι 6+6 ούτε η Ομπρέλα ούτε οι γνωστοί αθυρόστομοι συνοδοιπόροι έδωσαν στον Κασσελάκη όχι περίοδο, αλλά έστω ανάσα χάριτος. Τον εκτέλεσαν ασκαρδαμυκτί, τον εμφάνισαν με όρους εφιάλτη, τον απομόνωσαν, τον λοιδόρησαν, του απέδωσαν ακόμα και την επερχόμενη διάσπαση. Την οποία οι ίδιοι είχαν προαποφασίσει. Είναι πολύ ρηχό να τον κατηγορούν πως, αντί για πολιτική συζήτηση, κατέφυγε σε «εσωτερικούς εχθρούς» εκείνοι που τον υποδέχτηκαν με πίσσα και πούπουλα. Κι εκείνοι που ξεπλένουν το πρωτοφανές λιντσάρισμά του.
Αλήθεια δεύτερη. Δικαιολογία της διάσπασης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. έγινε κεντροδεξιό, αρχηγικό, αυταρχικό, τραμπικό κόμμα. Κι αυτό το αστραπιαίο κακούργημα συνέβη με όλα τα δεδομένα -μέλη, όργανα, διαδικασίες κ.λπ.- ίδια. Με μόνο μία αλλαγή. Την ανάδειξη ενός «διαφορετικού» στην ηγεσία. Που, κατά την αφήγηση όσων αποχώρησαν, κατάφερε ιστορία δεκάδων χρόνων, αγώνες, αγωνίες, συνειδήσεις, εμπειρίες, διαδικασίες να τα κάνει χυλό. Κι έτσι προτιμούν το δικό τους γιαούρτι. Εντάξει, αν πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο, τότε πιστεύει και στα νεφελίμ, που μισούν τη συνεπή Αριστερά.
Αλήθεια τρίτη. Ο Κασσελάκης πρότεινε στην Αχτσιόγλου να αποφασίσει από ποια θέση θέλει να συνεχίσει. Πρότεινε τη συμμετοχή «αντίπαλων» στελεχών στο Πολιτικό Κέντρο. Επικοινώνησε με βουλευτές και επώνυμους για να τους πείσει να παραμείνουν. Και κατηγορείται τώρα για διάλυση! Ενώ όσοι ξεχνούν όσα ωραία έλεγαν για τις βουλευτικές έδρες, για πλειοψηφίες και όργανα, για συμπερίληψη και συλλογικές διαδικασίες, για ενότητα στη διαφορετικότητα και επιλέγουν την εξαρχής εχθροπάθεια, την αντίθεση στην πλειοψηφία και εντέλει την αποχώρηση υπερασπίζονται την ενότητα!
Αλήθεια τέταρτη. Ο Κασσελάκης έχει όντως κάνει, με την απειρία, την πολυπραγμοσύνη, την υπερβολή της επικοινωνίας, μια σειρά λάθη. Ασφυκτικές επιλογές προσώπων, δήθεν καινοφανείς, αλλά εκτός τόπου θέσεις, πολύ Εγώ. Χειρότερα, διχαστικά μάλιστα ατοπήματα διέπραξαν πρόσωπα που θέλει δεν θέλει κοσμούν με δική του ευθύνη την εικόνα του. Κάποιοι τα χρησιμοποίησαν όλα αυτά ως άλλοθι διάσπασης. Παίρνουν τις ευθύνες τους. Οι πολλοί που μένουν έχουν όμως μια ξεκάθαρη απαίτηση: να ανταποκριθεί ο πρόεδρος στον ρόλο του. Η περίοδος χάριτος που δικαιούται δεν είναι απεριόριστη.
Κάποτε υπήρξε ανάγκη για βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχει ανάγκη για βίαιη ωρίμανση του πρόσφατα εκλεγμένου προέδρου του…
«Η Ιστορία θα κρίνει» ήταν η πρώτη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στην αποχώρηση της λεγόμενης ομάδας Αχτσιόγλου (παρεμπιπτόντως, ο Παύλος Πολάκης την πρόλαβε πάλι την Ιστορία. «Βάζουν ένα λιθαράκι στο αντισύριζα μέτωπο ως κόμμα μίας χρήσης» είπε). Πριν κρίνει όμως η Ιστορία, καλό είναι να θυμάται κανείς μερικές αλήθειες που θα βοηθήσουν την κρίση της. Και την κρίση όσων επιμένουν.
Αλήθεια πρώτη. Ούτε οι 6+6 ούτε η Ομπρέλα ούτε οι γνωστοί αθυρόστομοι συνοδοιπόροι έδωσαν στον Κασσελάκη όχι περίοδο, αλλά έστω ανάσα χάριτος. Τον εκτέλεσαν ασκαρδαμυκτί, τον εμφάνισαν με όρους εφιάλτη, τον απομόνωσαν, τον λοιδόρησαν, του απέδωσαν ακόμα και την επερχόμενη διάσπαση. Την οποία οι ίδιοι είχαν προαποφασίσει. Είναι πολύ ρηχό να τον κατηγορούν πως, αντί για πολιτική συζήτηση, κατέφυγε σε «εσωτερικούς εχθρούς» εκείνοι που τον υποδέχτηκαν με πίσσα και πούπουλα. Κι εκείνοι που ξεπλένουν το πρωτοφανές λιντσάρισμά του.
Αλήθεια δεύτερη. Δικαιολογία της διάσπασης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. έγινε κεντροδεξιό, αρχηγικό, αυταρχικό, τραμπικό κόμμα. Κι αυτό το αστραπιαίο κακούργημα συνέβη με όλα τα δεδομένα -μέλη, όργανα, διαδικασίες κ.λπ.- ίδια. Με μόνο μία αλλαγή. Την ανάδειξη ενός «διαφορετικού» στην ηγεσία. Που, κατά την αφήγηση όσων αποχώρησαν, κατάφερε ιστορία δεκάδων χρόνων, αγώνες, αγωνίες, συνειδήσεις, εμπειρίες, διαδικασίες να τα κάνει χυλό. Κι έτσι προτιμούν το δικό τους γιαούρτι. Εντάξει, αν πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο, τότε πιστεύει και στα νεφελίμ, που μισούν τη συνεπή Αριστερά.
Αλήθεια τρίτη. Ο Κασσελάκης πρότεινε στην Αχτσιόγλου να αποφασίσει από ποια θέση θέλει να συνεχίσει. Πρότεινε τη συμμετοχή «αντίπαλων» στελεχών στο Πολιτικό Κέντρο. Επικοινώνησε με βουλευτές και επώνυμους για να τους πείσει να παραμείνουν. Και κατηγορείται τώρα για διάλυση! Ενώ όσοι ξεχνούν όσα ωραία έλεγαν για τις βουλευτικές έδρες, για πλειοψηφίες και όργανα, για συμπερίληψη και συλλογικές διαδικασίες, για ενότητα στη διαφορετικότητα και επιλέγουν την εξαρχής εχθροπάθεια, την αντίθεση στην πλειοψηφία και εντέλει την αποχώρηση υπερασπίζονται την ενότητα!
Αλήθεια τέταρτη. Ο Κασσελάκης έχει όντως κάνει, με την απειρία, την πολυπραγμοσύνη, την υπερβολή της επικοινωνίας, μια σειρά λάθη. Ασφυκτικές επιλογές προσώπων, δήθεν καινοφανείς, αλλά εκτός τόπου θέσεις, πολύ Εγώ. Χειρότερα, διχαστικά μάλιστα ατοπήματα διέπραξαν πρόσωπα που θέλει δεν θέλει κοσμούν με δική του ευθύνη την εικόνα του. Κάποιοι τα χρησιμοποίησαν όλα αυτά ως άλλοθι διάσπασης. Παίρνουν τις ευθύνες τους. Οι πολλοί που μένουν έχουν όμως μια ξεκάθαρη απαίτηση: να ανταποκριθεί ο πρόεδρος στον ρόλο του. Η περίοδος χάριτος που δικαιούται δεν είναι απεριόριστη.
Κάποτε υπήρξε ανάγκη για βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχει ανάγκη για βίαιη ωρίμανση του πρόσφατα εκλεγμένου προέδρου του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου