Το 4ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τελείωσε την περασμένη Κυριακή. Υπήρξαν αρκετές ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις, όμως διάφορα γεγονότα, οδήγησαν τις εξελίξεις σε μια κουβέντα, όχι για τις πολιτικές θέσεις και τον προγραμματικό λόγο, αλλά για τα πρόσωπα και τους «ρόλους».
Ενώ στο συνέδριο υπήρξαν αρκετές θεματικές για την εργασία, το περιβάλλον, τις επιπτώσεις της ψηφιακής επανάστασης και της τεχνητής νοημοσύνης η αλήθεια είναι ότι η εικόνα που βγήκε προς τα έξω, δεν ενέπνευσε εμπιστοσύνη και αξιοπιστία, με αποτέλεσμα να αιωρείται μια αίσθηση ματαιότητας.
Η πολιτική απόφαση του συνεδρίου, εμπεριέχει μεν τις βάσεις ενός ολοκληρωμένου πολιτικού σχεδίου, αλλά κατέληξε να μετεωρίζεται σε ανέξοδους συμβιβασμούς, που λίγο αφορούν την κοινωνία.
Η ευθύνη για την εξέλιξη αυτή μας βαρύνει όλους.
Αυτό σημαίνει ότι το «παιχνίδι» έχει χαθεί;
Κάθε άλλο…
Αν δούμε τις εξελίξεις λίγο πιο ψύχραιμα και αποφορτισμένοι από το τριήμερο του συνεδρίου, μπορούμε να βγάλουμε κρίσιμα συμπεράσματα για την συνέχεια:
1. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ παρουσιάζει πάρα την δημοκοπική κάμψη, μια σημαντική ανθεκτικότητα και αποτελεί κρίσιμο μέγεθος στον ευρύτερο δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο.
2. Οι πολίτες παρά τα λάθη και τις αστοχίες της προηγούμενης περιόδου, δείχνουν να ελπίζουν ακόμα, ότι το εγχείρημα μπορεί να είναι χρήσιμο στην κοινωνία, εφόσον μετεξελιχθεί σε ένα κόμμα μιας μεγάλης, συμπεριληπτικής, κυβερνώσας Αριστεράς.
3. Οι πολίτες αναζητούν συγκεκριμένες προτάσεις και λύσεις και δεν ενδιαφέρονται για τα πρόσωπα, παρά μόνο κατά το μέρος που αυτά, μπορούν να υπηρετήσουν συγκεκριμένες πολιτικές.
4. Η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός ευνοούν την ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο προοδευτικός χώρος δεν αντέχει μια ακόμα διάσπαση.
5. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βρίσκονται μετέωρα μεταξύ της ιστορικότητας του χώρου και της ανάγκης να γίνει το «επόμενο βήμα». Απαιτούν αλλαγές, αλλά δεν επιθυμούν «να αλλάξουν όλα» και να ακυρωθεί ούτε η θετική κυβερνητική εμπειρία του παρελθόντος, αλλά ούτε και η ιστορική ταυτότητα του χώρου. Θέλουν κάτι νέο, αλλά πάνω στις αξίες και στις αρχές της κυβερνώσας Αριστεράς.
6. Τα μέλη και οι φίλοι ζητούν σύνθεση σε μια κοινή συνισταμένη των διαφορετικών εκφράσεων και ρευμάτων της Αριστεράς. Με αυτόν τον τρόπο κατόρθωσε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να γίνει μεγάλο κόμμα σε ένα διαφορετικό περιβάλλον το 2012-2015 με τη λογική του «μετώπου» και όχι δια της επιβολής της μιας ιστορικής ταυτότητας, εις βάρος της άλλης. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αν θα υπάρξει, θα υπάρξει σαν ένα πλουραλιστικό κόμμα πολιτικής και προγραμματικής ενότητας και όχι σαν ένα μονοθεματικό πολιτικά κόμμα της «Κεντροαριστεράς».
7. Τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος ζητούν την υπέρβαση των αντιθέσεων του χθες αλλά και απαντήσεις στις νέες διαιρετικές τομές που εμφανίζονται στο παγκόσμιο στερέωμα(γεωπολιτικές μεταβολές, ρομποτική, βιοηθική, κλιματική κρίση, μεταναστευτικό, βιοηθική κλπ.). Ένα πειστικό κυβερνητικό σχέδιο είναι πιο αναγκαίο από ποτέ.
8. Η προοπτική κυβερνησιμοτητας είναι εξαιρετικά σημαντική. Τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν επιθυμούν ούτε ένα αριστερό κόμμα της διαμαρτυρίας και της απομόνωσης, αλλά ούτε και την επάνοδο σε μια προβληματική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας. Η κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά είναι σίγουρα το μέσο, δια του οποίου μπορούμε να φέρουμε στο προσκήνιο, τα κοινωνικά στρώματα που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε.
9. Προφανώς και τα πρόσωπα παίζουν το ρόλο τους στην Ιστορία. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και αξιολογείται, όπως και όλοι μας καθημερινά. Δεν είναι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ «υπό προθεσμία». Είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ «υπό προθεσμία», με βάση τις εξελίξεις, καθώς αν το εγχείρημα «βουλιάξει», λίγη σημασία θα έχει ποιος θα είναι ο επικεφαλής. Συνεπώς, οφείλουμε να συμπορευτούμε όλοι με διάθεση ενότητας, συλλογικότητας και συντροφικότητας, συμβάλλοντας στο να επέλθει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στην επερχόμενη πολιτική μάχη των Ευρωεκλογών.
10. Τέλος, η αποστράτευση δεν είναι λύση. Ποτέ δεν είναι λύση, καθώς είναι ξεκάθαρο, ότι ευνοεί την πολιτική κυριαρχία της Δεξιάς και μας γυρίζει σε μάχες οπισθοφυλακής. Οι μάχες δίνονται οργανωμένα από τους παρόντες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο καθένας δεν μπορεί να έχει τις ενστάσεις και τις διαφωνίες του.
11. Για να απαλλαγεί η χώρα από τις δεξιές πολιτικές απαιτείται η συγκρότηση ενός δημοκρατικού κοινωνικού μετώπου(«Μέτωπο Δημοκρατίας») που θα συνοψίσει τα αιτήματα και θα λειτουργήσει ενοποιητικά στην πράξη, για τον ευρύτερο προοδευτικό και δημοκρατικό χώρο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η απογοήτευση φωλιάζει στις καρδιές των δημοκρατικών ανθρώπων. Ως αριστεροί και δημοκρατικοί πολίτες όμως, δεν παραιτούμαστε από καμία μάχη. Δηλώνουμε συνεχώς παρόντες στον αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο.
Αυτό θα πράξουμε και τώρα, υπερασπιζόμενοι τις αρχές και τις αξίες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου