Η νόσος Peyronie, γνωστή επίσης και ως κάμψη του πέους, ινώδη σκλήρυνση του πέους, καθώς και χρόνια φλεγμονή του λευκού χιτώνα που περιβάλλει το πέος, είναι μία κατάσταση κατά την οποία το πέος εμφανίζει ταυτόχρονα με τη στύση και κάμψη. Η κάμψη αυτή δεν είναι φυσιολογική και προκύπτει από ινώδεις πλάκες που αναπτύσσονται κάτω από το δέρμα του πέους. Σύμφωνα με το Εθνικό Ιστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ, η νόσος Peyronie εμφανίζεται στο 10% των ανδρών.
Σε πολλές περιπτώσεις το πέος ενός άνδρα μπορεί να παρουσιάζει μία ελαφρά κάμψη χωρίς να δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα. Υπάρχει μάλιστα μία κατάσταση που ονομάζεται συγγενής στροφή, κατά την οποία τα αγόρια γεννιούνται με έναν βαθμό κάμψης στο πέος τους.
Το πρόβλημα υπάρχει όταν η νόσος Peyronie προκαλεί πόνο, καθώς και όταν η κάμψη του πέους είναι τόσο μεγάλη, ώστε να περιορίζει την ικανότητα του άνδρα να έχει σεξουαλική επαφή. Παράλληλα σε πολλές περιπτώσεις προκαλεί και στυτική δυσλειτουργία. Η αυξημένη ανησυχία αναφορικά με την κάμψη του πέους, το στρες και το άγχος, μπορούν επίσης να πυροδοτήσουν προβλήματα που σχετίζονται με την αντιλαμβανόμενη σεξουαλική επίδοση και τη στυτική λειτουργία. Ωστόσο, ένας σεβαστός αριθμός ενηλίκων ανδρών με νόσο Peyronie, φαίνεται πως έχει ικανοποιητική σεξουαλική ζωή.
Ένα σημαντικό ποσοστό ανδρών με νόσο Peyronie έχει επίσης διαταραχές του συνδετικού ιστού περισσότερο στα χέρια και λιγότερο στα πόδια. Παράλληλα σχεδόν το 1/3 όλων των ανδρών με το συγκεκριμένο νόσημα, εμφανίζει ίνωση στον ελαστικό ιστό που βρίσκεται σε άλλα μέρη του σώματος. Το γεγονός ότι η συχνότητα της νόσου Peyronie είναι αυξημένη μέσα στις οικογένειες των ασθενών, ενθαρρύνει τους ειδικούς να πιστεύουν πως στην αιτιοπαθογένεια του νοσήματος εμπλέκεται μια γενετική συνιστώσα.
Ποια είναι τα συμπτώματα και τα σημεία της νόσου Peyronie;
Τα σημεία και τα συμπτώματα της νόσου Peyronie, μπορούν είτε να εμφανιστούν βαθμιαία, είτε ξαφνικά και περιλαμβάνουν:
• Τον σχηματισμό πλακών από ινώδη ιστό, οι οποίες ψηλαφόνται κάτω από το δέρμα του πέους.
• Σημαντική κάμψη του πέους είτε προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω, είτε πλαγίως, ανάλογα με το που έχουν σχηματισθεί οι πλάκες. Σε κάποιους ασθενείς, το πέος σε στύση, μπορεί να εμφανίζει μία μεγάλη στένωση σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Σε ένα ποσοστό ανάμεσα στο 10% και το 20% των ασθενών, η κάμψη βελτιώνεται, στο 30%-40% χειροτερεύει και στους υπόλοιπους παραμένει η ίδια.
• Εμφάνιση στυτικής δυσλειτουργίας, δυσκολίας δηλαδή είτε στην επίτευξη, είτε στη διατήρηση της στύσης.
• Μείωση του πεϊκού μήκους.
• Αίσθημα πόνου κατά τη στύση ή/και τον οργασμό. Εκτιμάται ότι ο πόνος εμφανίζεται στο 60% των ασθενών, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ο πόνος βαθμιαία υποχωρεί, χωρίς θεραπεία.
Ποια είναι η αιτία της νόσου Peyronie;
Δεν είναι ακόμα πλήρως κατανοητό για τους ειδικούς τι προκαλεί τη νόσο Peyronie. Πιθανόν είναι το αποτέλεσμα της καταστροφής μικρών αιμοφόρων αγγείων, η οποία μπορεί να προκύψει κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, της άθλησης ή ενός ατυχήματος. Στο σημείο τραυματισμού μπορεί να παγιδευτούν κύτταρα κατά τη διαδικασία επούλωσης, τα οποία ίσως σχηματίσουν τον ινώδη ιστό.
Παράλληλα, όπως έχει ήδη αναφερθεί, είναι πολύ πιθανό να υπάρχει και γενετικός αιτιολογικός παράγοντας για την εμφάνιση της νόσου. Ένας σημαντικός αριθμός ανδρών άλλωστε που είχαν την εμπειρία ενός τραυματισμού στο πέος, δεν εμφάνισαν ποτέ νόσο Peyronie. Ταυτόχρονα πολλοί ασθενείς εμφάνισαν τη νόσο ενώ δεν είχαν ποτέ τραυματιστεί. Για τον λόγο αυτόν υπάρχουν ειδικοί που πιστεύουν πως η νόσος Peyronie μπορεί να σχετίζεται με κάποια διαταραχή του ανοσοποιητικού συστήματος.
Το πέος περιέχει δύο σπογγώδεις σωλήνες, έναν στην κάθε πλευρά, οι οποίοι ονομάζονται σηραγγώδη σώματα. Οι σωλήνες αυτοί είναι γεμάτοι από τριχοειδή αγγεία, μικρά αιμοφόρα αγγεία δηλαδή που γεμίζουν με αίμα κατά τη σεξουαλική διέγερση με αποτέλεσμα τη στύση. Τα σηραγγώδη σώματα είναι τυλιγμένα με έναν ελαστικό ιστό που ονομάζεται λευκός χιτώνας, ο οποίος τεντώνεται όταν το πέος έρχεται σε στύση.
Σε περίπτωση τραυματισμού του πέους, μπορεί να προκληθεί βλάβη και στον λευκό χιτώνα. Αν η επούλωση γίνει σωστά, δεν θα υπάρξουν προβλήματα. Εάν όμως σχηματιστεί ινώδης ιστός, υπάρχει η πιθανότητα εμφάνισης της νόσου Peyronie από τη στιγμή που ο λευκός χιτώνας δεν θα μπορεί να τεντωθεί όσο χρειάζεται κατά τη στύση, με αποτέλεσμα η πλευρά του πέους που δεν μπορεί να τεντωθεί να κρατά το πέος σε κάμψη.
Η διαδικασία της επούλωσης μπορεί να επηρεαστεί από διάφορους παράγοντες, οι οποίοι μάλιστα θεωρούνται και παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση της νόσου Peyronie. Οι πιο σημαντικοί παράγοντες κινδύνου είναι η κληρονομικότητα, η ήδη υπάρχουσα διαταραχή του συνδετικού ιστού καθώς και η ηλικία. Οι άνθρωποι που είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία είναι πιο πιθανό να σχηματίσουν ουλώδη ιστό κατά τη διαδικασία της επούλωσης σε σύγκριση με τους νεότερους.
Πώς αντιμετωπίζεται η νόσος Peyronie;
Σε μία πρώτη φάση ο ιατρός θα ρωτήσει τον ασθενή σχετικά με τα συμπτώματά του, για παράδειγμα πόσο καιρό τα έχει και ποια ήταν εξέλιξή τους. Στη συνέχεια θα γίνει και η κλινική εξέταση. Αν η κάμψη του πέους του ασθενούς δεν χειροτερεύει, αν δεν υπάρχει πόνος και εάν τα συμπτώματα του ασθενούς δεν εμποδίζουν τη σεξουαλική πράξη, είναι πολύ πιθανό ο ιατρός να συστήσει παρακολούθηση της κατάστασης για ένα διάστημα χωρίς να παρέμβει.
Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις ο ιατρός θα συστήσει είτε φαρμακευτική αγωγή, είτε χειρουργική αντιμετώπιση.
Πιο συγκεκριμένα, η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να περιλαμβάνει:
• Πεϊκές ενέσεις. Η κάμψη μπορεί να μειωθεί με ενέσεις απευθείας στο πέος. Η θεραπεία μπορεί να διαρκέσει για μήνες. Η δραστική ουσία στις ενέσεις μπορεί να είναι είτε η ιντερφερόνη, η οποία βοηθά στην αποδόμηση του ινώδους ιστού, ενώ παράλληλα αναστέλλει την παραγωγή του, είτε η ουσία που υπάρχει σε αντιυπερτασικά φάρμακα η οποία μειώνει την παραγωγή κολλαγόνου, βασικού συστατικού στο σχηματισμό ουλώδους ιστού. Η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια των ενέσεων αυτών όμως έχει εξεταστεί σε περιορισμένο αριθμό μελετών.
• Η βιταμίνη Ε και το αμινοβενζοικό κάλιο. Τα φάρμακα αυτά έχουν βρεθεί να μειώνουν τον πόνο στο 30% -60% των ασθενών, παρόλα αυτά δεν έχουν καμία επίδραση στην κάμψη του πέους.
• Ταμοξιφένη. Μια μελέτη έδειξε ότι η ταμοξιφένη μείωσε τον πόνο στο 80% των ασθενών και μείωσε την κάμψη του πέους στο 1/3. Οι ειδικοί όμως υποστηρίζουν πως το συγκεκριμένο φάρμακο είναι κατάλληλο για την αντιμετώπιση της νόσου σε αρχικό στάδιο.
• Κολλαγενάση. Πρόκειται για ένα ένζυμο που μειώνει το μέγεθος των πλακών, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις τις εξαλείφει. Η χρήση της κολλαγενάσης στη νόσο Peyronie βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο.
Πολλοί ουρολόγοι υποστηρίζουν πως σε γενικές γραμμές το χειρουργείο είναι πιο αποτελεσματικό από τη φαρμακευτική αγωγή, ιδιαίτερα εάν η κάμψη είναι μεγάλη κι εμποδίζει την σεξουαλική πράξη. Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν πως για να γίνει χειρουργείο θα πρέπει η κάμψη να έχει σταθεροποιηθεί και να μη χειροτερεύει, ενώ ο πόνος θα πρέπει να έχει υποχωρήσει τελείως. Οι χειρουργικές εναλλακτικές που υπάρχουν είναι:
• Η μείωση του μήκους της πλευράς του πέους που δεν έχει ανάπτυξη πλακών. Η εναλλακτική αυτή προϋποθέτει τη μείωση του πεϊκού μήκους και γι αυτό ενδείκνυται μόνο σε περίπτωση που το πέος του ασθενή έχει σοβαρή κάμψη και μεγάλο μήκος.
• Η αύξηση της πλευράς του πέους που έχει ανάπτυξη πλακών. Η διαδικασία αυτή συστήνεται σε άνδρες που το πέος τους δεν έχει μεγάλο μήκος, αλλά έχει μεγάλη κάμψη. Υπάρχει όμως σε αυτή την εναλλακτική μεγαλύτερος κίνδυνος να προκληθεί στυτική δυσλειτουργία, σε σύγκριση με το χειρουργείο μείωσης της υγιούς πλευράς του πέους.
• Εμφυτεύματα που μπορούν να προστεθούν στον σπογγώδη ιστό που γεμίζει με αίμα κατά τη σεξουαλική διέγερση και προκαλεί στύση. Υπάρχουν δύο είδη εμφυτευμάτων που χρησιμοποιούνται, τα μόνιμα και αυτά που φουσκώνουν με τη λειτουργία μιας αντλίας που τοποθετείται στο όσχεο. Το μόνιμο εμφύτευμα θα έχει ως αποτέλεσμα ένα ημίσκληρο πέος , ικανό για τη σεξουαλική πράξη, ενώ το εμφύτευμα με την αντλία μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα πιο ικανοποιητικές στύσεις. Παράλληλα μπορεί να αφαιρεθεί ένα μέρος του ινώδους ιστού, έτσι ώστε να περιορισθεί η κάμψη.
Οι πιο σημαντικές επιπλοκές της νόσου Peyronie είναι η στυτική δυσλειτουργία, καθώς και η αδυναμία του άνδρα να προχωρήσει στη σεξουαλική πράξη, εξαιτίας του πόνου, ή/και της παραμόρφωσης του πέους.
medicalnewstoday
Το άρθρο επιμελήθηκε η επιστημονική ομάδα του Ανδρολογικού Ινστιτούτου
www.andrologia.gr
Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις ο ιατρός θα συστήσει είτε φαρμακευτική αγωγή, είτε χειρουργική αντιμετώπιση.
Πιο συγκεκριμένα, η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να περιλαμβάνει:
• Πεϊκές ενέσεις. Η κάμψη μπορεί να μειωθεί με ενέσεις απευθείας στο πέος. Η θεραπεία μπορεί να διαρκέσει για μήνες. Η δραστική ουσία στις ενέσεις μπορεί να είναι είτε η ιντερφερόνη, η οποία βοηθά στην αποδόμηση του ινώδους ιστού, ενώ παράλληλα αναστέλλει την παραγωγή του, είτε η ουσία που υπάρχει σε αντιυπερτασικά φάρμακα η οποία μειώνει την παραγωγή κολλαγόνου, βασικού συστατικού στο σχηματισμό ουλώδους ιστού. Η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια των ενέσεων αυτών όμως έχει εξεταστεί σε περιορισμένο αριθμό μελετών.
• Η βιταμίνη Ε και το αμινοβενζοικό κάλιο. Τα φάρμακα αυτά έχουν βρεθεί να μειώνουν τον πόνο στο 30% -60% των ασθενών, παρόλα αυτά δεν έχουν καμία επίδραση στην κάμψη του πέους.
• Ταμοξιφένη. Μια μελέτη έδειξε ότι η ταμοξιφένη μείωσε τον πόνο στο 80% των ασθενών και μείωσε την κάμψη του πέους στο 1/3. Οι ειδικοί όμως υποστηρίζουν πως το συγκεκριμένο φάρμακο είναι κατάλληλο για την αντιμετώπιση της νόσου σε αρχικό στάδιο.
• Κολλαγενάση. Πρόκειται για ένα ένζυμο που μειώνει το μέγεθος των πλακών, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις τις εξαλείφει. Η χρήση της κολλαγενάσης στη νόσο Peyronie βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο.
Πολλοί ουρολόγοι υποστηρίζουν πως σε γενικές γραμμές το χειρουργείο είναι πιο αποτελεσματικό από τη φαρμακευτική αγωγή, ιδιαίτερα εάν η κάμψη είναι μεγάλη κι εμποδίζει την σεξουαλική πράξη. Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν πως για να γίνει χειρουργείο θα πρέπει η κάμψη να έχει σταθεροποιηθεί και να μη χειροτερεύει, ενώ ο πόνος θα πρέπει να έχει υποχωρήσει τελείως. Οι χειρουργικές εναλλακτικές που υπάρχουν είναι:
• Η μείωση του μήκους της πλευράς του πέους που δεν έχει ανάπτυξη πλακών. Η εναλλακτική αυτή προϋποθέτει τη μείωση του πεϊκού μήκους και γι αυτό ενδείκνυται μόνο σε περίπτωση που το πέος του ασθενή έχει σοβαρή κάμψη και μεγάλο μήκος.
• Η αύξηση της πλευράς του πέους που έχει ανάπτυξη πλακών. Η διαδικασία αυτή συστήνεται σε άνδρες που το πέος τους δεν έχει μεγάλο μήκος, αλλά έχει μεγάλη κάμψη. Υπάρχει όμως σε αυτή την εναλλακτική μεγαλύτερος κίνδυνος να προκληθεί στυτική δυσλειτουργία, σε σύγκριση με το χειρουργείο μείωσης της υγιούς πλευράς του πέους.
• Εμφυτεύματα που μπορούν να προστεθούν στον σπογγώδη ιστό που γεμίζει με αίμα κατά τη σεξουαλική διέγερση και προκαλεί στύση. Υπάρχουν δύο είδη εμφυτευμάτων που χρησιμοποιούνται, τα μόνιμα και αυτά που φουσκώνουν με τη λειτουργία μιας αντλίας που τοποθετείται στο όσχεο. Το μόνιμο εμφύτευμα θα έχει ως αποτέλεσμα ένα ημίσκληρο πέος , ικανό για τη σεξουαλική πράξη, ενώ το εμφύτευμα με την αντλία μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα πιο ικανοποιητικές στύσεις. Παράλληλα μπορεί να αφαιρεθεί ένα μέρος του ινώδους ιστού, έτσι ώστε να περιορισθεί η κάμψη.
Οι πιο σημαντικές επιπλοκές της νόσου Peyronie είναι η στυτική δυσλειτουργία, καθώς και η αδυναμία του άνδρα να προχωρήσει στη σεξουαλική πράξη, εξαιτίας του πόνου, ή/και της παραμόρφωσης του πέους.
medicalnewstoday
Το άρθρο επιμελήθηκε η επιστημονική ομάδα του Ανδρολογικού Ινστιτούτου
www.andrologia.gr
μια ενδιαφέρουσα μελέτη που δείχνει ότι η ασθένεια ίσως να μπορεί να θεραπευτεί με βλαστικά κύτταρα: click εδώ
ΑπάντησηΔιαγραφή