ΩΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

Οι προκλήσεις  για την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα

Οι τελευταίες εξελίξεις στη συνεδρίαση του Eurogroup επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα έτυχε να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου ενός αδυσώπητου οικονομικού πολέμου και σίγουρα δεν αποτελεί το μέτωπο του πολέμου.

Η υπέρβαση της κρίσης θα υπάρξει μόνο μέσα από μια Ευρώπη της Δημοκρατίας, της Ανάπτυξης και της Αλληλεγγύης και αυτό απαιτεί άμεσα γενναίες πολιτικές αποφάσεις.

Η Ελλάδα στην ενιαία Ευρώπη οφείλει να κάνει μια κατ΄ αρχήν ειλικρινή αποτίμηση της πορείας της μετά την μεταπολίτευση, χωρίς μηδενισμούς, ωραιοποιήσεις και σκοπιμότητες και να διαμορφώσει το δικό της Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και υπερβάσης των μνημονίων.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι στην μεταπολιτευτική περίοδο, η Ελλάδα απέκτησε ένα σταθερό δημοκρατικό πολίτευμα με το πιο φιλελεύθερο Σύνταγμα της Ευρώπης.

Οικοδόμησε ένα σύγχρονο πρόσωπο με υποδομές, έχτισε το κοινωνικό κράτος, δημιούργησε Πανεπιστήμια, ΤΕΙ και Κέντρα Υγείας, έβγαλε την περιφέρεια από την απομόνωση και πέτυχε την εθνική συμφιλίωση.

Τις μεγάλες εθνικές επιτυχίες και αλλαγές στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης τις πιστώνεται η Δημοκρατική προοδευτική παράταξη, η κεντροαριστερά, στην οποία κυρίαρχη πολιτική της έκφραση  ήταν το ΠΑΣΟΚ.

Κανείς και κυρίως  οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι, η δεξιά δεν μπορεί να λησμονήσει ότι ταυτιστήκαμε με τις μεγάλες προοδευτικές αλλαγές στην χώρα με όλα τα λάθη, τις παραλείψεις και τις στρεβλώσεις που υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν.

Ωστόσο αυτή η ιστορική διαπίστωση δεν αναιρεί τις ευθύνες του  ΠΑΣΟΚ για το ότι δεν κατάφερε να υπερβεί τον εαυτό του και να αντισταθεί στις σειρήνες του πελατειακού κράτους, των συντεχνιών και της διαπλοκής στελεχών του με οικονομικά συμφέροντα.

Οι ευθύνες του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι αυταπόδεικτες.

Όμως και επιχειρηματικές δυνάμεις ευθύνονται, γιατί αντί να προχωρήσουν σε παραγωγικές επενδύσεις, επέλεξαν να εμπλακούν αποκλειστικά  με το δημόσιο χρήμα και τις προμήθειες. Η σύνδεση με το πολιτικό σύστημα  ενίσχυσε τα φαινόμενα και τις φήμες περί διαπλοκής.

Συνδικαλιστές, οι οποίοι εκπροσωπώντας κοινωνικά στρώματα συσσώρευαν προνόμια εις βάρος της κοινωνίας. Και εδώ οι ευθύνες  βαραίνουν και τα κόμματα της άλλης αριστεράς και δεν εννοώ μόνο το ΚΚΕ, αλλά και τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό το «αμαρτωλό τρίγωνο» ειδικά την τελευταία δεκαετία ανάλωσε το αναπτυξιακό απόθεμα των μελλοντικών γενεών.

Όμως την τελευταία δεκαετία συνέβη και κάτι άλλο καθοριστικό για την χώρα.

Υπήρξε η  μοιραία πενταετία 2004 – 2009 και η πολιτική της αδράνειας

Η Ελλάδα του ευρώ θα έπρεπε να προχωρήσει σε αλλαγές απαραίτητες για να επιβιώσει στο νέο οικονομικό και νομισματικό περιβάλλον. Αλλαγές που θα προσέδιδαν έναν άλλον δυναμισμό στην αναπτυξιακή πορεία και θα έλυναν χρόνιες παθογένειες και διαρθρωτικά προβλήματα και θα δημιουργούσαν τις οικονομικές δυνατότητες για ένα σύγχρονο και βιώσιμο κοινωνικό κράτος. Πέντε χρόνια αναβλητικότητας, πολιτικής ολιγωρίας, απάθειας, σπατάλης και επανίδρυσης του πελατειακού κράτους μας οδήγησαν στον εφιάλτη της χρεοκοπίας και την αγωνία για την καθημερινή επιβίωση.

Η χαμένη πενταετία της Νέας Δημοκρατίας, όσο και εάν τώρα φαντάζει ότι ανήκει σε άλλη εποχή, είναι πολύ κοντά στο σήμερα και φέρει την πολιτική και οικονομική ευθύνη για το ΣΗΜΕΡΑ.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2009, μέσα από ένα κύμα προσδοκιών που είχε δημιουργήσει, κλήθηκε να διασώσει τη χώρα μέσα σε ένα εχθρικό ευρωπαϊκό περιβάλλον, στο οποίο επικρατούσαν απολύτως συντηρητικές νεοφιλελεύθερες απόψεις.

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου χωρίς να έχει σαφή αντίληψη του μεγέθους της κρίσης, ανέλαβε όλο το βάρος μόνη της και τελικά αποδέχτηκε τον μονόδρομο των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρώπης της κα. Μέρκελ και του κ. Σαρκοζί.

Ορισμένοι επιχείρησαν να ιδεολογικοποιήσουν την «μνημονιακή στρατηγική» μεταλλάσσοντας το αξιακό DNA της παράταξης.

Η στρατηγική συνέπεια της κρίσης στην χώρα είναι: Η οριστική ακύρωση του Κοινωνικού Συμβολαίου που είχε συναφθεί μετά την Μεταπολίτευση μεταξύ  των κοινωνικών και παραγωγικών εταίρων. Ήταν το Κοινωνικό Συμβόλαιο που διαμόρφωσε το ΠΑΣΟΚ από την δεκαετία του 80΄ με όλες τις στρεβλώσεις, αλλά εξασφάλισε κοινωνική ειρήνη, αναπτυξιακό απόθεμα, κερδοφόρα επιχειρηματική δραστηριότητα και είχε ως στρατηγικό αποτέλεσμα την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή  Ένωση και το ευρώ.

Αυτό το Συμβόλαιο, σε ένα παιχνίδι της ιστορίας, εμφανίστηκε να ακυρώνεται από τον πολιτικό του εγγυητή, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό πλήρωσε και πληρώνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα, η μεγάλη πρόκληση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς είναι να δημιουργήσουν τους όρους και τις προϋποθέσεις για την διαμόρφωση  του νέου Εθνικού – Κοινωνικού Συμβολαίου του 21^ου αιώνα για την Ελλάδα της Ανάπτυξης και της Συνοχής.

Είναι το Συμβόλαιο της νέας Ιστορικής Εποχής για την  Ελλάδα που πρέπει να προωθήσει νέες οικονομικές, παραγωγικές και κοινωνικές ισορροπίες.

Αυτή είναι η  πολιτική ευθύνη και για το ΠΑΣΟΚ της επόμενης γενιάς.