Ελλη Σταη : Ευρωντιμπέιτ για πέντε, για δύο, για έναν...

Το πρώτο και μάλλον μοναδικό συμπέρασμα από το πρώτο ντιμπέιτ των πέντε υποψήφιων για την προεδρία της Κομισιόν – για την ακρίβεια των πέντε, έναν εκ των όποιων θα προτείνει το Ευρωκοινοβούλιο για την προεδρία της Κομισιόν- ήταν το εξής: είκοσι χρόνια μετά τον Ντελόρ, ζητείται Ντελόρ.

Σήμερα δεν υπάρχει επί σκηνής μια προσωπικότητα που να

ενσαρκώνει το παλιό όνειρο για την ενωμένη Ευρώπη
Δηλαδή, σήμερα δεν υπάρχει επί σκηνής μια προσωπικότητα που να ενσαρκώνει το παλιό όνειρο για την ενωμένη Ευρώπη. Κάποιος που να έχει όραμα, αλλά ταυτόχρονα να έχει και πρόγραμμα.
Πάντως εδώ που τα λέμε και να υπάρχουν ανάμεσα στο σημερινό πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης τέτοιες φυσιογνωμίες, είναι δύσκολο να αναδειχθούν έτσι όπως λειτουργεί ο –μη- συνδυασμός των πολιτικών συστημάτων των κρατών και οι κοινοτικές διαδικασίες, βάσει των Συνθηκών. Αν υπάρχει δηλαδή ένας Ντελόρ αυτές οι εκλογές δεν τον ανακάλυψαν και σε αυτό το ντιμπέιτ δεν τον είδαμε
Και οι πέντε υποψήφιοι, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο δεν είναι οι καταλληλότεροι για να παίζουν το ρόλο που είχε ο Γάλλος που πήγε την ευρωπαϊκή ιδέα πολύ μπροστά όταν διοικούσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Επί των ημερών του στο Μπερλεμόντ - που δεν είχε καθαριστεί ακόμη από τον αμίαντο- οι πολίτες είχαν πιστέψει στη μεγάλη ελπίδα – ή τη μεγάλη χίμαιρα- μιας Ευρώπης που θα ενώσει τους λαούς της, θα τους εξασφαλίσει ειρήνη και ευημερία και θα εξελιχτεί σε παγκόσμια δύναμη.

Οι πέντε υποψήφιοι που είδαμε χτες στο Ευρωντιμπέιτ δεν έβαλαν πολλά νέα στοιχεία στον διάλογο για το ευρωπαϊκό μέλλον

Οι πέντε υποψήφιοι που είδαμε χτες στο Ευρωντιμπέιτ δεν έβαλαν πολλά νέα στοιχεία στον διάλογο για το ευρωπαϊκό μέλλον, δεν έδειξαν ότι μπορούν να αλλάξουν κάτι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν -όπως επέμεναν - ένας από αυτούς θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν. Κάτι που δεν είναι φυσικά απολύτως βέβαιο, ή δεν προκύπτει αυτομάτως, όπως είπε η Μέρκελ που κάτι ξέρει.
Για να πούμε και του …υποψηφίου το δίκιο όμως, δεν επέτρεπε και ο τρόπος που ήταν 'στημένο' το ντιμπέιτ (ο τρόπος του στενού κορσέ μονολόγου) να αναδείξουν κάτι παραπάνω, αν είχαν.
Ωστόσο και με τους περιορισμούς αυτούς το ντιμπέιτ δεν ήταν πληκτικό ,ούτε έβλαψε. Μπορεί να μην προσέφερε κάτι συγκλονιστικό, αλλά ήταν χρήσιμη διαδικασία . Ανάδειξε την πολιτική κουλτούρα της Ευρώπης .
Κατά τα λοιπά τις εντυπώσεις κέρδισαν κατ αρχήν ο ημέτερος Αλέξης Τσίπρας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και η Σκα Κέλερ των Ευρωπαίων Οικολόγων. Απέπνεαν 'φρεσκαδούρα' και ήταν περισσότερο άνετοι και ειλικρινείς, ίσως γιατί δεν έχουν να χάσουν και τίποτε καθώς αποκλείεται να είναι ένας από τους δυο ο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν.

Ο Τσίπρας μάλλον πήρε 'όλα τα λεφτά' της βραδιάς. Μια χαρά του βγήκε και πάντως καλύτερα από τους άλλους...

Η κυρία της παρέας είχε σπίρτο, και επικοινωνιακά χαρίσματα, άλλα και απόψεις που απευθύνονταν σε συγκεκριμένο κοινό.
Ο Τσίπρας μάλλον πήρε 'όλα τα λεφτά' της βραδιάς. Μια χαρά του βγήκε και πάντως καλύτερα από τους άλλους...
Καταρχήν η απουσία του από το προηγούμενο ντιμπέιτ λειτούργησε υπέρ του - από πλευράς ενδιαφέροντος -γιατί συγκέντρωσε τα βλέμματα πάνω του. Δεύτερο γιατί είχε καλή σκηνική παρουσία, τόλμη, διαυγή λόγο και αυτοπεποίθηση.
Αυτό που κατέστησε την παρουσία του πιο εντυπωσιακή από τους αντιπάλους του, ήταν ότι μίλησε ευθέως ως εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού Νότου, ιδιαίτερα όταν αναφερόταν στη λιτότητα, την τροϊκοκρατία, το πρόβλημα του χρέους, και τη… Μέρκελ.

Το ντιμπέιτ ξεκίνησε σαν ένα τραπέζι για πέντε εξελίχθηκε για δυο και, τελικά, ήταν συναρπαστικό μόνο για έναν. Δεν έχουμε κανένα λόγο να παραπονιόμαστε επειδή αυτός ήταν ο Έλληνας.

Η ευθεία αναφορά του στην ευρωπαϊκή 'καμαρίλα' και το παρασκήνιο των Καννών το 2011 σε βάρος μιας δημοκρατικής κυβέρνησης-της ελληνικής- του έδωσε πόντους και έφερε σε αμηχανία τον Γιούνκερ.
Οι άλλοι τρεις δεν είχαν να προσθέτουν κάτι. Είναι πολύ καθεστωτικοί και πολιτικάντηδες για να συγκινούν το κοινό. Ο Σουλτς κάτι προσπάθησε, ο Φερχόφσταντ εντυπωσιακός αλλά χαοτικός, όπως πάντα, και ο Γιούνκερ μια κουρασμένη αλεπού που περιμένει να ευνοηθεί από τους συσχετισμούς.
Με μια φράση: το ντιμπέιτ ξεκίνησε σαν ένα τραπέζι για πέντε εξελίχθηκε για δυο και, τελικά, ήταν συναρπαστικό μόνο για έναν. Δεν έχουμε κανένα λόγο να παραπονιόμαστε επειδή αυτός ήταν ο Έλληνας.

thetoc