Τι και αν πέρασαν τρεις και πλέον μήνες διακυβέρνησης Αριστεράς-ΑΝ.ΕΛ. Το γοργό μονοπάτι της επιστροφής στην κανονικότητα παραμένει δαιδαλώδες όσο και ανύπαρκτο, ως εκ τούτου ο μαγικός κόσμος του Χάρι Πότερ τελειώνει χωρίς τις υπερβάσεις και την πολυπόθητη επανάκτηση της χαμένης αξιοπρέπειας.
Η ελπίδα ενός λαού ταλαιπωρημένου αλλά γνώστη της κατάστασης, είναι να μην καταπέσουν, μαζί με τους μύθους που κατασκεύασαν για τους ίδιους και τις δυνατότητές τους, οι έχοντες την ευθύνη της διακυβέρνησης. Η κυβέρνηση κινείται υπό την πίεση της μιντιακής εξουσίας χωρίς αποτέλεσμα στην ταμπακιέρα, κοινώς κοροϊδεύει, με μια νοοτροπία αυτοσχεδιασμού τεμπέλικης Αριστεράς . Τι σημαίνει αυτό: «δεν παρουσιάζω στοιχεία, δεν ενεργοποιώ την ελληνική διοίκηση, δεν δίνω κατευθύνσεις στα ελληνικά κλιμάκια που μετέχουν στην όποια διαπραγμάτευση ,επομένως θα λύσω πολιτικά το ζήτημα χωρίς οριοθετημένο και κοστολογημένο σχέδιο. Ζούμε απόπειρα αόριστης και ανύπαρκτης συμφωνίας. Η μόνη διαπραγμάτευση είναι αυτή του κου Τσίπρα με τις συνιστώσες του Σύριζα και του υπόλοιπου μορφώματος που κυβερνά. Αντί να διορθώσουμε τον μεγαλομεσαίο πολιτικαντισμό, αντί να διορθώσουμε το ασφαλιστικό σύστημα που είναι η πηγή της χρεοκοπίας, αντ’αυτού μας δανείζει ο Σλοβάκος που συνταξιοδοτείται στα 67 έτη, έτσι ώστε εμείς να συνεχίζουμε την ίδια μονομερή απειλή ρίχνοντας την καυτή πατάτα στους Ευρωπαίους.
Η πολιτική ζωή και ο δημόσιος βίος της χώρας χαρακτηρίζονται και πάλι με πρόσημο υστεροβουλίας, έρμαιο εξουσιομανίας με νέους εκπροσώπους, συγκαλυμμένης παλαιάς κοπής. Η ελπίδα των βολεμένων κομματο-τεράτων να επιστρέψουν και πάλι στη παλιά κατάσταση έχει επανέλθει και δείγματα αυτού είναι η ανασύσταση της ΕΡΤ, η ασυδοσία της ΔΕΗ, η απαξίωση της
Διαύγειας, μιας εκ των μεγαλυτέρων μεταρρυθμίσεων της χώρας και τόσοι άλλοι «παράγοντες σταθερότητας» της ανασυγκρότησης της χώρας. Το μεγάλο πλήθος των τροπολογιών, 9 Υπουργικές και 57 Βουλευτικές, που κατατέθηκαν στο ν/σ «Κατρούγκαλου» επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς για τον τρόπο που νομοθετεί και τις σκοπιμότητες που εξυπηρετεί η Κυβέρνηση.
Οι αξίες της Αριστεράς επέβαλλαν την ανερμάτιστη αντιπολίτευση των προηγούμενων ετών που δεν δίδαξε τίποτα απολύτως, ο Σύριζα μιμείται τις χειρότερες παθογένειες του Μνημονίου. Μας επιβάλλεται πρόγραμμα γιατί δεν έχουμε εναλλακτικό δικό μας. Η εικόνα θλίψης υπουργών που σχολιάζουν την επικαιρότητα μη έχοντας συναίσθηση ότι κυβερνούν, απογοητεύει και τους πιο αισιόδοξους πολίτες. Η μετάφραση της εικόνας χιλιάδων μεταναστών ως «λιαζομένων εις την πλατείαν» , ο προκλητικός διορισμός της μητέρας της ΠτΒ στη θέση της νέας προέδρου του Υπηρεσιακού Συμβουλίου του ΕΣΡ, η δημόσια εξαγγελία του διορισμού στην ΕΡΤ με προτεραιότητα σε όσους αγωνίστηκαν για την νίκη του Σύριζα στις εκλογές, δια στόματος βουλευτή του Σύριζα, η
«φιλική ανοχή» στους καταληψίες αντιεξουσιαστές αλλά και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη σε ρόλο παρατηρητή να προβλέπει το τέλος ενός έγκλειστου των φυλακών, δίνει το στίγμα της «πρώτης φοράς Αριστερά».
Το επιχείρημα , μας απέκρυπταν στοιχεία ή δεν γνωρίζαμε την πραγματική κατάσταση ανήκει στο παρελθόν. Ο κοινωνικός ιστός της χώρας δεν αντέχει άλλη διάψευση. Η πίστη στην πολιτεία δοκιμάζεται μέσα από την εμπιστοσύνη των ταπεινωμένων ψηφοφόρων που δεν πιστεύουν καθόλου ότι υπάρχουν μεγάλοι ηγέτες αλλά αναζητούν μέσα στη χυδαιότητα του δημόσιου βίου ελεύθερες φωνές που πραγματώνουν ως αυτοσκοπό το σχήμα, πως η Δημοκρατία είναι συνετό και δίκαιο πολίτευμα. Ζητούνται επειγόντως πολιτικοί, που με γνώμονα την υστεροφημία τους, θα σηκώσουν τον προσωπικό τους βράχο ως άλλοι Σίσυφοι, τον βράχο που λέγεται Ελλάδα στο ψηλό βουνό της αξιοπρέπειας και της κοινωνικής ειρήνης. Η εικόνα υπουργών που «φυγαδεύουν» τα χρήματα τους στο εξωτερικό όσο και αν αποσιωπάται, τρομάζει τον ελληνικό λαό και ιδίως τους μικροκαταθέτες, αυτούς που με το υστέρημα μιας ζωής επιζητούν αξιοπρέπεια στον υπόλοιπο βίο τους.
Ο κίνδυνος της διάψευσης κάθε ελπίδας και πίστης στο Σύνταγμα και τους νόμους είναι ενεστώς. Πάνω από την ουσία έρχεται και διεκδικεί τον δικό της ρόλο η διαχείριση της επικοινωνίας: πώς δηλαδή, η διαφαινόμενη διακινδύνευση ή ο κίνδυνος, παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη, πώς οι τάσεις απέναντι στα ρίσκα ή την διακινδύνευση στο βάθος του ορίζοντα, προβάλλονται, εξηγούνται, αποκρούονται, φτιασιδώνονται.... Μόνον ως προς τούτο κόπτεται η κυβέρνηση.
Τα εξωκοινοβουλευτικά άκρα και η φασιστική ρητορεία προκαλεί αμφισβήτηση και εισέρχεται πλέον στον πυρήνα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και στον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται. Είναι καιρός να μιλήσουμε για Συντακτική Βουλή που θα επανακαθορίσει τα όρια, την αυστηρότητα και θα προσανατολίσει το Σύνταγμα στις ανάγκες θωράκισης της ελληνικής κοινωνίας ως πολιτείας και ως κράτους, η Ελλάδα έχει ως υπέρτερο πάντων ΝΟΜΟ, καταστατικό χάρτη, 40 ετών με τρεις ενδιάμεσες αναθεωρήσεις σε μη θεμελιώδεις διατάξεις. Εκ των πραγμάτων και εκ των αποτελεσμάτων αποδείχτηκε ότι το ισχύον ΣΥΝΤΑΓΜΑ είναι ατελές και ανεπαρκές. Για πρώτη φορά η χώρα αντιμετωπίζει πολιτειακό κενό που συνοδεύεται από την αρνητική στάση των πολιτών απέναντι σε κάθε έκφανση του κράτους και των πολιτειακών θεσμών. Πρόσφατο παράδειγμα, η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Οι σχετικές διατάξεις είναι δυνατό να ανατρέψουν «νωπή εκλογή» Κυβέρνησης θητείας 2 ή 3 μηνών επειδή μετά από τρεις ψηφοφορίες στη Βουλή, δεν θα αναδειχθεί ΠΡΟΕΔΡΟΣ. Έχει ωριμάσει σε ευρεία κλίμακα η άποψη ότι πρέπει να περάσουμε σε ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ο Πρόεδρος να εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία από τον λαό!
Οι δε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή και αποτελούν κίνηση πανικού σε σχέση με τις συλλογικές προβλεπόμενες κοινοβουλευτικές διαδικασίες που μέχρι πριν λίγους μήνες καταδίκαζε η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση. Η διενέργεια πάσης φύσεως εκλογών πρέπει να διεξάγεται με οριζόντιους κανόνες συλλογικότητας και όχι με συντεχνιακή μεθόδευση των προνομιούχων των ΜΜΕ, τουτέστιν, ενιαίο ψηφοδέλτιο υποψηφίων χωρίς κομματική στήριξη ακόμα και στις βουλευτικές εκλογές καθώς η χώρα έχει ανάγκη από τους αξιότερους και όχι από πολίτες με προνόμιο κομματικού σωλήνα.
Επιδίωξή μιας κυρίαρχης πολιτικής δύναμης πρέπει να είναι η ενημέρωση των πολιτών, ώστε να γίνουν κατανοητά τα προβλήματα, οι υπάρχουσες νομοτέλειες, οι περιορισμοί και οι δυνατότητες της χώρας. Να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα, να αποδεχθούν και να στηρίξουν τις επιβεβλημένες προσπάθειες. Να αλλάξουν οι νοοτροπίες ώστε οι πολίτες να μην ζουν σ’ ένα μικρόκοσμο αποσυνδεδεμένο από τις παγκόσμιες εξελίξεις με τη φαντασίωση, ότι είναι σε θέση να αποφύγουν τις συνέπειες της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της παγκοσμιοποίησης, ότι μπορούν άκοπα και χωρίς συνέπειες να διαφωνούν και να επιβάλουν τη θέλησή τους. Η χώρα χρειάζεται να συνειδητοποιήσει τα προβλήματά της και να ασχοληθεί ουσιαστικά με αυτά για να τα ξεπεράσει. Απαιτείται ρεαλισμός.
*Ο Αντώνης Ξυλουργίδης είναι α.Δικηγόρος του Δ.Σ.Θ , Πολιτικός Επιστήμων ΑΠΘ, ΜΔΕ Δημοσίου Δικαίου ΔΠΘ, ΜΔΕ Διεθνών Σπουδών ΔΠΘ, ΜΔΕ Ιστορίας, Φιλοσοφίας, Κοινωνιολογίας Δικαίου ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου