Ο Γιώργος Αρβανιτίδης, ως ειδικός εισηγητής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στο Προσχέδιο του Προϋπολογισμού για το 2017, επιχείρησε να παρουσιάσει μια διαφορετική προσέγγιση για τον πυρήνα της ελληνικής κρίσης.
Μια προσέγγιση η οποία έχει στο επίκεντρό της, αφενός τα δομικά προβλήματα στην αρχιτεκτονική των μνημονίων, αφετέρου, την στάση του ελληνικού πολιτικού
συστήματος απέναντι στο πρόβλημα και τις επιπτώσεις της στην πορεία της χώρας.
ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ Γ. ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗ:
- Το ελληνικό δράμα έχει δύο μεγάλες πράξεις.
Πράξη πρώτη: Η χώρα το 2009 βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ιλιγγιώδες έλλειμμα που φτάνει τα 35 δις € το χρόνο. Όταν η φούσκα έσκασε, το άμεσο αποτέλεσμα για την εθνική οικονομία ήταν μια βραχυπρόθεσμη κρίση δανεισμού, αφού οι αγορές αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να δανείζουν πλέον τη χώρα μας με φυσιολογικά επιτόκια.
- Ο μηχανισμός διόρθωσης λέγεται «μνημόνιο» και τον χρησιμοποιούν όλες οι Κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα.
Απέναντι στον ξαφνικό θάνατο της άτακτης χρεωκοπίας, η τότε ελληνική Κυβέρνηση επινόησε έναν μηχανισμό διόρθωσης: Εφαρμογή μέτρων λιτότητας για την περικοπή του ελλείμματος από τη μια, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ανάπτυξη της οικονομίας από την άλλη.
- Δουλεύει ο μηχανισμός;
Η προφανής απάντηση είναι «ναι», αφού αφενός όλες οι Κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα αυτόν χρησιμοποιούν, αφετέρου ο «ασθενής» αν και βαριά τραυματισμένος, αναπνέει ακόμα.
- Αν μιλήσεις με τους πολίτες θα σου απαντήσουν «όχι».
Στην πραγματικότητα, θα σου πουν ότι ο μηχανισμός αυτός λειτουργεί μόνο κατά το ήμισυ. Το μνημόνιο είναι άριστο στην περικοπή δαπανών, όταν όμως πρόκειται για ανάπτυξη εκεί τα πράγματα πάνε διαρκώς από το κακό στο χειρότερο.
- Ο μηχανισμός έχει πρόβλημα ή εμείς δεν ξέρουμε να τον δουλεύουμε;
Ισχύουν και τα δύο. Και ο μηχανισμός έχει πρόβλημα και εμείς δεν ξέρουμε να τον δουλεύουμε.
Ο μηχανισμός έχει πρόβλημα γιατί οι δανειστές θεώρησαν και θεωρούν ότι η χώρα μας είναι ανίκανη να αναπτυχθεί, οπότε είναι εξαιρετικά απίθανο να πάρουν πίσω τα δανεικά τους από την υπεραξία που θα παράξει μια υγιής ελληνική οικονομία στο μέλλον.
Κατά συνέπεια, συναίνεσαν και μας υποχρέωσαν σε ένα πρόγραμμα όπου το βάρος έπεφτε και πέφτει στην άμεση δημοσιονομική προσαρμογή με κύριο στόχο την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του χρέους.
Εξίσου μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε να δουλεύουμε σωστά το μηχανισμό.
Η ανάπτυξη δεν έρχεται ούτε με νομοσχέδια, ούτε με ευχές, ούτε με ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Για να δημιουργήσεις προϋποθέσεις ανάπτυξης σε μία χώρα χρειάζεσαι δύο πράγματα: Σχέδιο και εμπιστοσύνη. Η κοινή συνισταμένη και των δύο είναι η συνεννόηση και η συνεργασία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.
Για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί ένα τέτοιο σχέδιο είναι απαραίτητο να προκύψει έπειτα από ευρύτατη συναίνεση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων ώστε να αντέχει στο χρόνο.
Δεύτερον, γιατί στην αρχή που τα πράγματα είναι δύσκολα, χρειάζεται κοινή προσπάθεια και καθαρό μήνυμα στους πολίτες ώστε να βάλουν πλάτη και να υλοποιήσουν το σχέδιο. Ένα δύσκολο σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάταξης της εθνικής οικονομίας.
- Η δεύτερη πράξη του δράματος.
Όταν οι μισοί τρέχατε στις πλατείες και οι άλλοι μισοί στα «Ζάππεια», καταφέρατε το ακατόρθωτο: Να μετατρέψετε μια βραχυπρόθεσμη κρίση δανεισμού σε κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Με άλλα λόγια, μετατρέψατε ένα κατεξοχήν οικονομικό πρόβλημα σε πολιτικό, με ανυπολόγιστες μέχρι σήμερα συνέπειες για την πορεία της χώρας, την κατάσταση της οικονομίας, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.
Δώσατε χώρο στους λαϊκιστές, τους ακραίους, τους κάθε λογής τσαρλατάνους να παριστάνουν τους σωτήρες, τους τιμωρούς, τους από μηχανής Θεούς, την ώρα που το κοινό μας σπίτι, η πατρίδα μας, είχε πάρει φωτιά.
Και τώρα, τρέχετε και τρέχουμε όλοι να σβήσουμε τη φωτιά, η φωτιά όμως έχει φουντώσει επικίνδυνα και δεν σβήνει.
Χώρες, όπως η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία που αντιμετώπισαν με ψυχραιμία και εθνική ευθύνη το πρόβλημα, το ξεπέρασαν γρήγορα, περιορίζοντας τις απώλειες.
Εμείς ακόμα παλεύουμε.
- «Εκεί που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα’ρθεις»
Στο ΠΑΣΟΚ σηκώσαμε πρώτοι το βάρος που σηκώνετε σήμερα. Και σας λέμε σε όλους τους τόνους ότι αν θέλετε να σωθεί η χώρα αυτό θα γίνει μόνο με κοινή προσπάθεια των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων.
Εάν δεν υπάρξει εθνική συνεννόηση, όσες λύσεις για το χρέος και να φέρετε, όσους αναπτυξιακούς νόμους, όσα ΕΣΠΑ, όσα λεφτά κι αν ρίξετε στην αγορά, αποτέλεσμα δεν θα υπάρξει.
Ο «μεγάλος ασθενής» είναι πλέον η εθνική οικονομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου