Άν. Διαμαντοπούλου - Γ. Φλωρίδης: Το Κέντρο είναι αλλού

Των Άννας Διαμαντοπούλου και Γιώργου Φλωρίδη
Εδώ και αρκετό καιρό ο κ. Τσίπρας και βασικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν αυτάρεσκα και προκλητικά ότι, ταυτόχρονα με το σχέδιο των Πρεσπών, ο μέγας στόχος ήταν η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν ανέλαβαν καμία πρωτοβουλία συναίνεσης για την επίλυση του Σκοπιανού προβλήματος. Ούτε καν για μάτια του
κόσμου. Το σχέδιο περιελάμβανε τη διάσπαση της ΝΔ, τη χειραγώγηση ή και υπονόμευση των κεντρώων κομμάτων, με ταυτόχρονη αντικατάσταση του πολιτικού συνεταίρου του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά, στα πλαίσια μιας, χωρίς αρχές, εξουσιαστικής στρατηγικής παραμονής, αναπαραγωγής και επιστροφής, μετεκλογικά, του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ.

Το βασικό επίδικο της κυβερνητικής επιλογής, αλλά και αυτό που θα απασχολήσει την προεκλογική περίοδο και, ενδεχομένως, να κρίνει τι ίδιες τις εκλογές, είναι το πολιτικό και κοινωνικό Κέντρο. Μιλάμε για την μάχη του Κέντρου, ουσιαστικά, δηλαδή, για την επιδίωξη μιας κεντρώας πολιτικής ανασύνθεσης.

Α. Που βρίσκεται το Κέντρο σήμερα;

Η κυβερνητική στάση απέναντι στα κεντρώα κόμματα, είναι η γνωστή αριστερή στάση του μετωπικού χειρισμού. Με άλλα λόγια, η πολιτική εκμετάλλευση του αδύναμου για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του ισχυρού. Όταν, μάλιστα, κάποιος εν δυνάμει σύμμαχος, δεν χειραγωγείται και δεν ενσωματώνεται πολιτικά, τότε υφίσταται την μέθοδο της εσωτερικής υπονόμευσης με πρόθυμους δούρειους ίππους και, είτε εξαναγκάζεται σε πολιτική υποταγή, είτε διαλύεται . Αυτό συμβαίνει σήμερα στους κεντρώους σχηματισμούς του ΚΙΝΑΛ, του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων. 

Είναι γεγονός, ότι μετά τον κλυδωνισμό του πολιτικού συστήματος και την διάλυση του ΠΑΣΟΚ το 2012, ο κεντρώος χώρος έγινε αντικείμενο πολιτικής λεηλασίας, κυρίως από τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και ότι από το 2015 και μετά, παρά την πολιτική αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπαρκτοί κεντρώοι σχηματισμοί απέτυχαν να δημιουργήσουν μια νέα πολιτική δυναμική επανάκαμψης του κοινωνικού, αλλά και του διάσπαρτου πολιτικού κέντρου. Την κορυφαία απόπειρα του Νοεμβρίου του 2017 για την δημιουργία Νέου Φορέα, ακολούθησε η σταδιακή αποχώρηση των συμμετεχόντων στελεχών και σχηματισμών. Έτσι, ο κόσμος του κοινωνικού κέντρου, απογοητευμένος από την κυβερνητική χρεοκοπία ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και χωρίς έκφραση από μια αυτόνομη κεντρώα ανασυγκρότηση, αισθάνεται πλήρως αποδεσμευμένος. Βρίσκεται εκτός κομματικών τειχών και τελεί υπό πολιτική αναζήτηση.

Είναι αλήθεια, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε σταθερά μια ασφυκτική πολιορκία κορυφής στο επίπεδο των σχηματισμών του κέντρου. Όμως εκτιμούμε, ότι αυτή η πολιτική πίεση κορυφής, αποδεικνύεται οριακή και ατελέσφορη, διότι σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία των κεντρώων δυνάμεων στην κοινωνία, δεν επηρεάζεται από τα υπαρκτά κεντρώα σχήματα και, κυρίως, είναι ριζικά αντίθετη με την βαθειά συντηρητική πολιτική και τη νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ. 

Β. Ποιο είναι το Κέντρο και που βαδίζει;
Θεωρούμε σημαντικό να κατανοήσουμε τη σοβαρή μετεξέλιξη που συντελείται στον κεντρώο χώρο τα τελευταία χρόνια. Διότι εκεί που αποσκοπεί και απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το ιστορικό, λεγόμενο, κέντρο της αντιδεξιάς πολιτικής και της κρατικιστικής και δημαγωγικής νοοτροπίας, βαίνει συνεχώς μειούμενο, εκφράζοντας προηγούμενες γενιές και είναι, πλέον ισχνή μειοψηφία. Υπολείπεται κατά πολύ του σύγχρονου Κέντρου του 21ου αιώνα, που πιστεύει και επιδιώκει τον θεσμικό και πολιτικό μεταρρυθμισμό, εκφράζει τον πατριωτικό ρεαλισμό και την αξιοπρέπεια, και εμφορείται από την αντιδιχαστική μετριοπάθεια και τον παραγωγικό αναπτυξιακό δυναμισμό. Αυτό το σύγχρονο κέντρο, κατακτά την πλειοψηφία και ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές, που είναι μακριά από την εμφυλιοπολεμική κληρονομιά των παππούδων τους. 

Σήμερα το Κέντρο, ως ζωντανή κοινωνική πλειοψηφία, απομακρύνεται διαρκώς και απέχει από το Κέντρο του μακρινού παρελθόντος, της απλοϊκής αντιδεξιάς ιδεοληψίας, του κρατισμού και της λαϊκίστικης δημαγωγίας. Μετασχηματίζεται και συγκροτείται ως σύγχρονο Κέντρο, προβάλλοντας τις αξίες της εθνικής διάκρισης στο ενιαίο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, και υποστηρίζοντας τους κανόνες της ευνομίας, της ισονομίας, της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης στην λειτουργία του κράτους. Επιθυμεί τη θεσμική θωράκιση της δημοκρατίας, την ενίσχυση της αριστείας και όχι της ισοπεδωτικής μετριοκρατίας στον χώρο της παιδείας, του υγιούς επιχειρηματικού πνεύματος και του παραγωγικού δυναμισμού στην οικονομία και στην εργασία. Επιδιώκει την επανασύσταση ενός νέου και βιώσιμου κοινωνικού κράτους για τους πραγματικά έχοντες ανάγκη, και όχι υπέρ του κομματισμού και της πελατοκρατίας. Είναι το νέο αυτό κέντρο που έχει στους κόλπους του τις δυνάμεις της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης και αφουγκράζεται την επερχόμενη τέταρτη κοινωνική επανάσταση. Το Κέντρο, σήμερα, επανασυγκροτείται περισσότερο με βάση τα προβλήματα της σύγχρονης κρίσης και πολύ λιγότερο με αυτά της ιστορικής μνήμης. Γι’ αυτό, προχωρά και υποστηρίζει συνθέσεις ιδεολογιών και ανασυνθέσεις σχέσεων με ιστορικά συμμαχικές ή ακόμη και αντίπαλες δυνάμεις, ειδικά στον προηγμένο πολιτικά ευρωπαϊκό χώρο. Το προπολεμικό και μεταπολεμικό Κέντρο, με αίτημα, κυρίως, την αλλαγή μιας πολιτικά ανάπηρης Δημοκρατίας, ανήκει στο μακρινό παρελθόν. Το πολιτικό διακύβευμα του σύγχρονου κέντρου, σε συνθήκες συνεχιζόμενης αδυναμίας ανάκαμψης της χώρας, παραμένει η εφαρμογή, επιτέλους, ενός εθνικού μεταρρυθμιστικού σχεδίου με κορμό την πανταχόθεν βαλλόμενη παραγωγική μεσαία τάξη, ως προϋπόθεση ανάκαμψης της χώρας 

Αυτό, λοιπόν, είναι το σύγχρονο Κέντρο στην σημερινή κρίσιμη ελληνική συγκυρία, μετά και την θλιβερή εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ . Και στη συντριπτική του πλειοψηφία, βρίσκεται πολύ μακριά από την παρελθοντολογία και τις σκιαμαχίες κορυφής, που επιδίδεται η κυβέρνηση. 

Βρίσκεται σταθερά, χωρίς ενδοιασμούς, στο ρεύμα της καθολικής, πολιτικής και ιδεολογικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι έτοιμο να συμπορευτεί με δυνάμεις που δεσμεύονται και εγγυώνται την αλλαγή πορείας της χώρας. 

Η επίτευξη της συμπόρευσης, πέρα από την κρισιμότητά της για την πολιτικής αλλαγής, αποτελεί ζωτική προϋπόθεση για την επιτυχή εφαρμογή της. Είναι το σημείο κλειδί για την αποφασιστική μεταρρυθμιστική διακυβέρνηση της χώρας σε συνθήκες μετεκλογικής πολιτικής σταθερότητας.