Χιροσίμα - Ναγκασάκι: 67 χρόνια μετά τη πολύνεκρη τραγωδία

Κάθε χρόνο, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται στις δύο ιαπωνικές πόλεις, τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, για να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα των ατομικών βομβών, που εκτιμάται ότι ξεπερνούν τις διακόσιες χιλιάδες.

Στη φετινή 67η επέτειο παραβρέθηκε για πρώτη φορά ο εγγονός τού τότε προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, ο οποίος έδωσε τον Αύγουστο του 1945 τη θανάσιμη εντολή για τη δοκιμή της Α-βόμβας.

Ο 55χρονος σήμερα Κλίφτον Τρούμαν Ντάνιελ, πρώην δημοσιογράφος, όταν ρωτήθηκε για την απόφαση του παππού του, δήλωσε μεταξύ άλλων ότι «ο παππούς μου πάντα έλεγε ότι έλαβε αυτήν την απόφαση για να τερματιστεί γρήγορα ο πόλεμος. Αυτό πίστευε. Συγκλονίστηκε από τις επιπτώσεις αυτών των όπλων και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στο να προσπαθεί να διασφαλίσει ότι δεν θα συμβεί ποτέ ξανά».

Την 67η επέτειο του πυρηνικού ολοκαυτώματος της Χιροσίμα επέλεξαν και δύο ελληνικές οργανώσεις, το Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑΔΟΠ) και η Πανελλήνια Ιατρική Εταιρεία κατά των Πυρηνικών και Βιοχημικών Οπλων, για να παρουσιάσουν πρόταση για μια αποπυρηνικοποιημένη Μέση Ανατολή. Οι δύο οργανώσεις πιστεύουν ότι η εφαρμογή του σχεδίου αυτού, που είναι απόφαση και του ΟΗΕ, είναι ο δρόμος για να αποτραπεί ένας νέος πόλεμος στη Μέση Ανατολή με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΙΚΩΝ

Στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που δόθηκε στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών ο πρόεδρος του ΠΑΔΟΠ Πάνος Τριγάζης τόνισε ότι το «μήνυμα της Χιροσίμα, του Ναγκασάκι και της Φουκουσίμα είναι ισχυρό μήνυμα εγρήγορσης και προειδοποίησης για όλον τον κόσμο».

Πρόσθεσε ότι «η μόνη ασφάλεια από τα πυρηνικά όπλα και εργοστάσια είναι η κατάργησή τους» και κάλεσε την ελληνική κυβέρνηση να υποσστηρίξει τον στόχο δημιουργίας μιας αποπυρηνικοποιημένης Μέσης Ανατολής στηρίζοντας τη φινλανδική πρωτοβουλία για την οργάνωση εντός του 2012 μιας διεθνούς διάσκεψης για το θέμα υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.

Από την πλευρά της, η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπούλου στάθηκε στις συνέπειες για τις ανθρώπινες ζωές από τη χρήση των πυρηνικών όπλων, τις πυρηνικές δοκιμές, καθώς και από τα πυρηνικά ατυχήματα, με κορυφαία εκείνα του Τσερνομπίλ και της Φουκουσίμα.

Αναφέρθηκε επίσης στους κινδύνους από την εξάπλωση των πυρηνικών εργοστασίων στην ευρύτερη περιοχή μας, ιδιαίτερα από το υπό κατασκευήν πυρηνικό εργοστάσιο της Τουρκίας στο Ακούγιου, ανατολικά της Ρόδου και απέναντι από την Κύπρο. Ακόμα ενημέρωσε τους παρισταμένους ότι η οργάνωση αναπτύσσει σχέσεις συνεργασίας με παρόμοιες αντιπυρηνικές οργανώσεις στην Τουρκία και σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανόμενων του Ιράν, του Ισραήλ, της Παλαιστίνης, της Αιγύπτου και του Λιβάνου.

Η κ. Σωτηροπούλου τελείωσε τονίζοντας εμφατικά ότι «η Μέση Ανατολή και η Μεσόγειος δεν πρέπει να ζήσουν τον εφιάλτη μιας νέας Χιροσίμα, ούτε νέας Φουκουσίμα, ούτε νέου Τσερνομπίλ».

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΗΣ ΧΙΡΟΣΙΜΑ

Την πρωτοβουλία αυτή χαιρέτησε με μήνυμά του ο δήμαρχος της Χιροσίμα Καζούμι Ματσούι, ο οποίος είναι πρόεδρος της παγκόσμιας κίνησης «Δήμαρχοι για την Ειρήνη», στην οποία συμμετέχουν 5.250 δήμοι από 153 χώρες του κόσμου, διεκδικώντας τον στόχο για έναν κόσμο ελεύθερο από πυρηνικά όπλα έως το 2020, στόχο που έχει υιοθετήσει και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και η διάσκεψη δημάρχων των ΗΠΑ με απόφαση στις 16 Ιουνίου του 2012.

Ο κ. Ματσούι στο μήνυμά του τόνιζε μεταξύ άλλων: «Οι δικοί μας Hibakusha (επιζήσαντες του ολοκαυτώματος), οι οποίοι κρατούν στην καρδιά τους τις κραυγές και τα αισθήματα εκείνων που θυσιάστηκαν κατά τον βομβαρδισμό, αγωνίστηκαν μέρα με τη μέρα να επιβιώσουν και πέτυχαν να επαναφέρουν στη ζωή αυτήν την πόλη. Την ίδια ώρα, συνέχισαν να διεκδικούν τη μόνιμη ειρήνη ενός κόσμου ελεύθερου από πυρηνικά όπλα. Σήμερα, ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι εβδομήντα επτά χρόνια. Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να μάθουμε από όλους τους Hibakusha για την τραγική εμπειρία τους και τον πόθο τους για την Ειρήνη. Υστερα, πρέπει να μεταδώσουμε ό,τι μάθαμε στις επόμενες γενιές και σε κάθε άτομο σε όλον τον κόσμο. Η Χιροσίμα θα κάνει ό,τι μπορεί εργαζόμενη μαζί με το Ναγκασάκι για τη διεύρυνση του κινήματος “Δήμαρχοι για την Ειρήνη”, προκειμένου να ενταχθούν όλες οι πόλεις, όλα τα μέλη σε όλον τον κόσμο όπου συγκεντρώνονται άνθρωποι, ώστε να αγωνιστούμε μαζί για την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων ώς το 2020».

ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΕΙΡΗΝΗΣ

Το αναμνηστικό κενοτάφιο στη Χιροσίμα, γνωστό και ως Μνημείο Ειρήνης, που αποκαλύφθηκε στις 6 Αυγούστου 1952, είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας για το τι συνέβη εκεί. Κάτω από την αψιδωτή στέγη του βρίσκεται ένα πέτρινο φέρετρο, μέσα στο οποίο φυλάσσεται ο κατάλογος με τα ονόματα των θυμάτων της ατομικής βόμβας. Κάθε χρόνο στις 6 Αυγούστου, μια επιτροπή επιζώντων κατεβαίνει στο κενοτάφιο και προσθέτει μερικά ακόμα ονόματα στον μεγάλο κατάλογο των θυμάτων, αυτών που εξακολουθούν να πεθαίνουν από τις συνέπειες της ατομικής βόμβας.

Κανείς δεν φανταζόταν τότε, ούτε και ο ίδιος ο Λίο Ζίλαρντ, εφευρέτης της πυρηνικής ενέργειας, την καταστροφή που θα προκαλούσε στην ανθρωπότητα η ανακάλυψή της. Οι δύο αυτές επιθέσεις έχουν χαρακτηριστεί τρομοκρατικές ενέργειες, ανήθικες τακτικές και εγκλήματα πολέμου.

Η βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα ονομαζόταν «Little Boy» και φτιάχτηκε με ένα σπάνιο ισότοπο του ουρανίου, το ουράνιο-235, ενώ η βόμβα που έπεσε στο Ναγκασάκι ονομαζόταν «Fat Man» και ήταν φτιαγμένη κυρίως με το συνθετικό στοιχείο πλουτώνιο-239. Πρόκειται για τις μοναδικές επιθέσεις με πυρηνικά όπλα στην Ιστορία.

Τα δύο μανιτάρια που ξεπήδησαν από την έκρηξη, η οποία δημιούργησε θερμοκρασία 330.000 βαθμών Κελσίου και εξαφάνισε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, μοιάζουν τόσο μακρινά, ιδιαίτερα μετά τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου.

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΙ ΤΗ ΦΡΙΚΗ

Τακεχίντε Γιοκόο, φοιτητής τότε, διηγείται στους δημοσιογράφους του BBC: «Ημουν στο κρεβάτι βυθισμένος στην αγκαλιά του Μορφέα. Ξαφνικά, απόκτησα συνείδηση του τι γινόταν γύρω μου και είδα με κατάπληξη ότι το δωμάτιό μου ήταν πλημμυρισμένο με φως. Αλλά το σπίτι γκρεμίστηκε σχεδόν αμέσως και ένιωσα πως λουζόμουν στο αίμα. Ετσι θαμμένος σκέφτηκα τους συντρόφους μου στο πανεπιστήμιο και τους φίλους μου. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί, αλλά διαισθανόμουν ότι γύρω μου όλα είχαν πεθάνει. Με ξέθαψαν κατά τις τέσσερις το απόγευμα. Μόλις βρέθηκα σε ανοιχτό χώρο, έμεινα εμβρόντητος από το θέαμα μιας απέραντης φωτιάς που στριφογύριζε σαν ερπετό σφυρίζοντας τρομακτικά.

Σκέφτηκα ότι κοντά στη Χιροσίμα θα έπρεπε να είχε πέσει ένας γιγαντιαίος μετεωρίτης. Ολα ήταν φωτιά, μόνο φωτιά και οι άνθρωποι καίγονταν σαν σπίρτα. Οι ανθρώπινες αυτές λαμπάδες τρέχανε ουρλιάζοντας και έτρεξα κι εγώ προς ένα δάσος μπαμπού. Τα πτώματα ήταν σκόρπια παντού, κοντά μου τρέκλιζαν ετοιμοθάνατοι σαν μούμιες δίχως μάτια. Το βράδυ αντάμωσα φίλους που με πήγανε σε ένα σπίτι έξω από την πόλη απείραχτο. Κανένας δεν κατόρθωνε να δώσει μιαν εξήγηση για την αιτία της καταστροφής, αλλά ήταν φανερό ότι η Χιροσίμα είχε πάψει να υπάρχει. Στα προάστια άνθρωποι βάδιζαν ψηλαφητά αλλά σε κάθε βήμα κάποιος έπεφτε στο χώμα νεκρός. Μαζί με τους φίλους μου αρχίσαμε να σωριάζουμε πτώματα και να τα καίμε πάνω σε αυτοσχέδιες πυρές. Ηταν το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε. Ανάμεσα στα ερείπια του πανεπιστημίου δεν βρήκα την άλλη μέρα παρά μόνο κράνη στρατιωτών γεμάτα στάχτες και κομμάτια κόκαλα».

espressonews.gr