[Στίγμα] Δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, γιατί δεν θα υπάρχουμε... Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου

Κόσμος πάει κι έρχεται στην Αθήνα, αλλά αυτό δεν κάνει καλύτερη την κατάσταση για κανέναν μας, που ζούμε με το άγχος των νέων μέτρων και τι ακριβώς θα συμπεριλαμβάνουν αυτά - βλέπεις, μας κρατάνε και σε αγωνία. Σκοπίμως. Για να πούμε στο τέλος: «Ελα, μωρέ, αυτά ήταν; Και μας τρομάξατε...». Αυτά ήταν, ναι. Να, κάτι μέτρα εκεί πέρα, σαν αυτά που ξέραμε, δεν ήταν δα και το θηρίο της «Αποκάλυψης». Το θηρίο της «Αποκάλυψης» δεν θα είναι τα μέτρα, αλλά - όπως και να 'χουν - τη ζωή όλων μας θα την κάνουν δυσκολότερη, και για ορισμένους πολύ δύσκολη. Επί του παρόντος το μόνο που μας έχει μείνει να κρατηθούμε, και να μην πέσουμε ομαδικά στα ψυχοφάρμακα, είναι η διαβεβαίωση του Σαμαρά ότι αυτά τα μέτρα «θα είναι και τα τελευταία». Μακάρι. Αλλά γιατί εμένα αυτό το «τελευταία» μού ηχεί τόσο απειλητικό, που αρχίζω να φοβάμαι ότι πράγματι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, γιατί δεν θα υπάρχουμε ως κοινωνία για να (μας) τα πάρουν;

Η εθνική μας ανασφάλεια

Υπερβολές ίσως, αλλά με όλα αυτά που ζούμε τα δυόμισι τελευταία χρόνια ποιος μπορεί να διαβεβαιώσει ποιον και γιατί; Και ποιος να πιστέψει επίσης ποιον και γιατί; Εδώ όλα ανατρέπονται. Ολα αλλάζουν - και πάντα προς το χειρότερο. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει και από πού. Κοιμάσαι το βράδυ κάπως, και το πρωί βρίσκεσαι αλλιώς και αλλού. Εχεις κάνει τον προγραμματισμό σου με βάση το τι (λίγα πλέον) παίρνεις• και εκεί που θεωρείς ότι, έστω και με αυτά, θα ζοριστείς αλλά θα τα καταφέρεις, έρχεται κάτι άλλο και στα ανατρέπει εντελώς. Και αν υπάρχει κάτι που πρέπει να επισημάνει κανείς είναι αυτή η ανασφάλεια που κυριαρχεί παντού, η εθνική μας ανασφάλεια. Για ένα μέλλον που προοιωνίζεται πιο ζοφερό και δυσοίωνο από το παρόν που βιώνουμε...

Κοινωνικοί αυτοματισμοί

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, πείτε μου εσείς αν νιώθετε την παραμικρή αλληλεγγύη για τις περικοπές που ετοιμάζονται στα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια. Αν σας αγγίζει ο αγώνας, για παράδειγμα, των δικαστικών ή των πανεπιστημιακών. Εγώ την αμαρτία μου θα την εξομολογηθώ: Καθόλου. Και δεν έχω τύψεις ως προς αυτό. Αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι ένα άλλο αποτέλεσμα της πίεσης που υφίσταται η ελληνική κοινωνία (μια κοινωνία στην πρέσα) είναι οι αυτοματισμοί που δημιουργεί η κρίση. Ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων υπαλλήλων. Επιχειρηματίες κατά επιχειρηματιών. Δημόσιοι υπάλληλοι κατά υπαλλήλων ΔΕΚΟ. Εντιμοι επιχειρηματίες κατά φοροφυγάδων και εισφοροφυγάδων, και πάει λέγοντας. Και δεν σου λέω φτωχοί κατά πλουσίων, άνεργοι κατά βολεμένων, απεργοί κατά εργαζομένων κ.ο.κ. Γιατί δεν πρέπει να διαφεύγει από κανέναν ότι όσο μαίνεται η κρίση, και η ύφεση που τη συνοδεύει, οι κοινωνικοί αυτοματισμοί θα εντείνονται και θα δοκιμάζουν σκληρά την κοινωνική συνοχή...

Ο Σαμαράς δεν είναι Σημίτης...

Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε και την κυβέρνηση να μην μπορεί να ομονοήσει και να δημιουργήσει συνθήκες ανάκαμψης της οικονομίας. Τα περί ανάπτυξης που μας έταζε προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία είναι, όπως αποδείχθηκε, μια ωραία φούσκα• και τώρα αυτό που περιμένουμε να δούμε είναι πότε με το καλό θα σκάσει. Για να αποδειχθεί ότι «έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει» κανείς, μέσα όμως; Και μπορεί ο Σαμαράς να εμφανίζεται ότι «κάτι καταφέρνει», όμως δεν ξέρω αν αυτό το «κάτι» είναι όντως έτσι ή δεν πρόκειται για άλλη μια πομφόλυγα από αυτές που συχνά σερβίρουν οι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων και της κυβέρνησης. Και επειδή έχω ακούσει τα πιο απίθανα σχετικά με αυτό, έχω να επισημάνω ότι ο Σαμαράς δεν είναι ούτε και πρόκειται να γίνει Σημίτης. Ο Σημίτης ήταν ένας καλός πρωθυπουργός και το απέδειξε στην πράξη οκτώ χρόνια που κυβέρνησε τη χώρα. Ο Σαμαράς είναι πρωθυπουργός τριών μηνών και ούτε, και έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του να διανύσει.

Να σεβαστεί τους εταίρους του

Επίσης, όσον αφορά την κυβέρνηση και αυτό που υποτίθεται ότι προσπαθεί να κάνει: η σωτηρία της χώρας δεν είναι υπόθεση ενός μόνο ανθρώπου, είναι πολλών. Και κυρίως είναι των τριών συγκεκριμένων που απαρτίζουν την κυβερνητική συμμαχία. Δεν είναι ούτε σωστό ούτε ορθό να ζητείται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ να στηρίξουν τη λήψη των επώδυνων νέων μέτρων, και από την άλλη ο Σαμαράς να κάνει το δύσκολο για να συναντηθεί με τους δύο άλλους πολιτικούς αρχηγούς που τον στηρίζουν. Μπορεί να έχει στα χέρια του το ισχυρό χαρτί ότι «κανένας δεν θα τολμήσει να τον ρίξει», αλλά αυτός ο ιδιότυπος εκβιασμός έχει και τα όριά του. Γιατί χωρίς τους εταίρους της η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Αν αύριο το ΠΑΣΟΚ εξαιτίας της στάσης Σαμαρά αποφασίσει να αποσύρει τους δικούς του υπουργούς, η κυβέρνηση δεν θα έχει ζωή παρά μερικά 24ωρα. Γαία πυρί μιχθήτω, έλεγαν οι αρχαίοι - και χωρίς να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της χρεοκοπίας...

Το ΠΑΣΟΚ να πάρει αποφάσεις
Οπως και να το δεις, όπως και να το κάνεις, το κόμμα που έχει σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το ΠΑΣΟΚ. Εισπράττει σχεδόν εξ ολοκλήρου τη φθορά από τις αποφάσεις της κυβέρνησης και δεν μετέχει σε αυτή ούτε στο επίπεδο της λήψης αποφάσεων. Γιατί να μείνει δηλαδή με σταυρωμένα χέρια; Αν το κάνει θα έχει στις επόμενες εκλογές την τύχη του ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη. Θα εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη της χώρας και θα το καταγράψει η πολιτική ιστορία ως ακόμη έναν διάττοντα από την πολιτική ζωή του τόπου. Αρα, κάτι πρέπει να κάνει και μάλιστα άμεσα. Είτε διεκδικώντας συμμέτοχη στο ανώτερο δυνατό επίπεδο είτε μένοντας εκτός και παρέχοντας απλώς ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, για να μην αποχωρήσει και θεωρηθεί υπεύθυνο για μια νέα, καταστροφική αυτή τη φορά, προσφυγή στις κάλπες. Σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος μετράει αντίστροφα και εις βάρος του...
tanea