Ελλη Σταη : Η πολιτική δεν είναι πια εδώ. Κι η πολιτική λίμπιντο απειλεί την πολιτική λογική

Γνωρίζουμε πια πολύ καλά όλοι μας ότι η κρίση τα έχει αναποδογυρίσει όλα.
Με το που έπεσε η τρόικα στο κεφάλι μας έπεσαν μαζί και κάστρα ιδεολογικών αντιλήψεων, πολιτικών προγραμμάτων και μαύρισαν οι εικόνες πολλών πρωτοκλασάτων και υποσχόμενων πολιτικών προσώπων. Αυτό το τσουνάμι πέρασε πάνω από όλους.
Η γραμμή τρόικα- αντιτρόικα,μνημόνιο-αντιμνημόνιο, έγινε μια
placebo πολιτική κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων. Mε λίγα λόγια, έπαψε να υπάρχει πολιτική. Και όπως κάθε placebo, κάθε υποκατάστατο δηλαδή μιας αυθεντικής πραγματικότητας, θα ερχόταν μοιραία η ώρα που θα τελείωνε μαζί με τις στείρες αντιπαραθέσεις γύρω από αυτό.
Στην αρχή, ήταν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου κι ο ίδιος προσωπικά, που πέρασε τον Ρουβίκωνα της ιδεολογικής αναφοράς του ΠΑΣΟΚ, υιοθετώντας το μνημόνιο ως πολιτική αντίληψη, δηλαδή, ως μια απολιτίκ πολιτική. Τη σκυτάλη από τον ΓΑΠ πήρε βεβαίως ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο οποίος δέθηκε κι αυτός με πάθος στο απολιτίκ άρμα του μνημονίου στο όνομα μιας σταθερής διακυβέρνησης της χώρας.
Στο ίδιο άρμα δέθηκε, με τη σειρά του,κι ο Αντώνης Σαμαράς με τη ΝΔ να ξεχνάει τις αντιμνημονιακές της κορώνες και να περνάει στην αντίπερα όχθη, πάλι στο όνομα της αναγκαίας σωτηρίας της χώρας.

Το απλό συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική δεν είναι πια εδώ, όσο και να προσπαθούν όλοι να μας πείσουν για το αντίθετο.

Από αυτό το α-πολιτικό σκηνικό μνημονίου- αντιμνημονίου, δεν ξέφυγε και σύσσωμη η αντιπολίτευση, η οποία με κυρίαρχο χώρο τον ΣΥΡΙΖΑ, σφιχταγκάλιασε το τοτέμ του αντιμνημονίου ως το άλλο placebo πολιτικής. Aπό την ημέρα του Καστελόριζου μέχρι σήμερα βιώνουμε τα φυσιολογικά αποτελέσματα αυτής της πορείας. Πρώτα, κατέρρευσε η απήχηση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Και βεβαίως και ο συντηρητικός χώρος δεν αισθάνεται κι αυτός πολύ καλά (έχοντας ήδη περάσει από την τεράστια πίεση του φασιστικού μορφώματος της ΧΑ που πριν αποκαλυφθεί η εγκληματική του φυσιογνωμία, πάλευε κι αυτό καβάλα στον άξονα του αντιμνημονίου).
Το απλό συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική δεν είναι πια εδώ, όσο και να προσπαθούν όλοι να μας πείσουν για το αντίθετο. Γιατί πολύ απλά δεν συγκροτείται πολιτική άποψη, πρόγραμμα και ιδεολογικό περίγραμμα πάνω σε ένα κατεξοχήν α-πολιτικό δίπολο, όπως είναι αυτό του αντιμνημονίου και του μνημονίου.
Και ο κίνδυνος εδώ είναι να συνεχίσουμε πορευόμενοι με τον ίδιο τρόπο ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι τα μνημόνια θα πάρουν δρόμο και θα φύγουν μακριά.
Γιατί, παρακολουθώντας τις προσπάθειες ανασύνταξης του ορφανού χώρου της Κεντροαριστεράς, βλέπουμε ότι πάλι πάνω σε άξονα απολιτίκ μπορεί να παρασυρθεί ο πολίτης. Ο οποίος μπουχτισμένος, θυμωμένος και φοβισμένος από όσα ζει, αναζητά με αγωνία το καινούριο. Κι εδώ καραδοκεί ο κίνδυνος του επόμενου placebo πολιτικού δίπολου: Tο καινούριο απέναντι στο παλιό. 

Kινδυνεύουμε να συνεχίσουμε να ψαχνόμαστε στην αρένα της πολιτικής με όρους λίμπιντο κι όχι λογικής

Έτσι, «παλιό vs καινούριο» ή το νομιζόμενο καινούριο χωρίς άλλα χαρακτηριστικά. Έτσι περίπου εμφανίστηκε η νομιζόμενη καινούρια κίνηση των «58», έτσι το καινούριο Ποτάμι, προς το παρόν, κινητοποιεί με βάση την αντίδραση του θυμικού του απηυδισμένου πολίτη, αλλά θα πρέπει να δώσει κι αυτό πολιτικά διαπιστευτήρια με πρόγραμμα, προτάσεις και σαφές ιδεολογικό περίγραμμα. Kινδυνεύουμε δηλαδή να συνεχίσουμε να ψαχνόμαστε στην αρένα της πολιτικής με όρους λίμπιντο κι όχι λογικής. Με άλλα λόγια, πρέπει να εμφανιστούν κάποιοι α λα Ματέο Ρέντσι, παλιοί ή καινούριοι, με αρχή, μέση και τέλος σε αυτά που μας προτείνουν, όχι γενικόλογα αλλά συγκεκριμένα, και με ιδεολογία που περιγράφει πως οραματίζονται την κοινωνία που θέλουν να χτίσουμε. Για να έχουμε να διαλέγουμε και να προβληματιζόμαστε με όρους πολιτικής.
 Αν δεχτούμε ότι ο κλήρος αυτής της ανασύνταξης πέφτει καταρχήν στον ευρύ κόσμο της Κεντροαριστεράς, πρέπει να δούμε ότι το Big Bang είναι πολύ κοντά και είναι πολύ κρίμα να καθυστερήσουμε την επιστροφή μας στις ράγες της αληθινής πολιτικής.

thetoc.gr