«Διαφωνώ με την εισήγηση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. ΤΟ Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ να αποφασίσει την αυτοδιάλυσή του. Να καλέσει και τα άλλα Κόμματα του Κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας να προχωρήσουν και αυτά στην
αυτοδιάλυσή τους, διότι όπως απέδειξαν οι εκλογές και η μετέπειτα πορεία, δεν μπορούν να εκφράσουν τους πολίτες και τις κοινωνικές ομάδες που θέλουν να εκφραστούν από ένα σύγχρονο κόμμα του Μεταρρυθμιστικού Κέντρου και της Νέας Σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτές τις προτάσεις είχα διατυπώσει και το Καλοκαίρι μετά τις Ευρωεκλογές, δυστυχώς όμως δεν ακούστηκαν από την ηγεσία.»
Στην ομιλία του ο κ. Μαγκριώτης κατέθεσε το ολοκληρωμένο Κείμενο-Πρόταση με έναν οδικό χάρτη 10 σημείων για τη συγκρότηση του νέου πολιτικού φορέα.
Ακολουθεί το Κείμενο-Πρόταση:
Σας στέλνουμε το κείμενο της πρωτοβουλίας για την ανανέωση και την ενοποίηση των δυνάμεων της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας και του Πολιτικού Κέντρου, όπως παρουσιάστηκε στην Συνέντευξη τύπου που δόθηκε σήμερα στο ξενοδοχείο Mediterranean της Θεσσαλονίκης.
*********************************************
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ.• Το κείμενο της Πρωτοβουλίας της Θεσσαλονίκης, για την μεταρρυθμιστική Σοσιαλδημοκρατία και τον Ευρύτερο Μεταρρυθμιστικό χώρο, περιέχει τις πολιτικές και προγραμματικές κατευθύνσεις, στις οποίες στηρίζεται και η νέα πρωτοβουλία μας. (Επισκεφθείτε την ηλεκτρονική διεύθυνση https://neasosialdimokratia.wordpress.com/ )
Α) Τα αίτια της κρίσης.
Η κρίση ανέδειξε τις δομικές αδυναμίες της χώρας, οι οποίες δεν θεραπεύτηκαν κατά την περίοδο της μεγέθυνσης της οικονομίας. Η παραγωγική δομή της ελληνικής οικονομίας, η οποία χαρακτηρίζεται από πολλές μικρές επιχειρήσεις και λίγες μεγάλες, διεθνώς ανταγωνιστικές, δρα ανασταλτικά στην προσπάθεια εξωστρεφούς προσανατολισμού της και ταυτόχρονα εμποδίζει την ενσωμάτωση της καινοτομίας και των νέων τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών στην παραγωγή.
Την περίοδο αυτή παγιώνονται τα εμπόδια εισόδου νέων επιχειρήσεων σε πολλές αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, ενισχύοντας τις στρεβλώσεις που δεν επιτρέπουν την ανταγωνιστική λειτουργία των επιχειρήσεων. Ο δημόσιος τομέας της οικονομίας δεν αναδιαρθρώνεται και οι συντελεστές παραγωγής δεν βελτιώνονται. Το ίδιο το κράτος άλλωστε ήταν ήδη σχετικά μεγάλο και κυρίως κοστοβόρο και αναποτελεσματικό «παντού εμπλεκόμενο», αλλά επί της ουσίας αναπτυξιακά αδύναμο και μη ευφυές.
Η κρίση ειδικότερα, εκδηλώθηκε στο παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο, που χαρακτηρίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες από τη συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση προϊόντων και υπηρεσιών και την μειούμενη, ταυτόχρονα, προσφορά τους από το εγχώριο παραγωγικό σύστημα. Αποτέλεσμα ήταν, το δίδυμο έλλειμμα, του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και το δημοσιονομικό.
• Η ανάπτυξη υποστηρίχθηκε με εισαγόμενους ευρωπαϊκούς πόρους και υψηλό δανεισμό του δημοσίου, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, που σύντομα υπερχρεώθηκαν.
• Το φαινόμενο της παραοικονομίας (διαφθορά, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, λαθρεμπόριο), επέτεινε τόσο την κατανάλωση, όσο και την αναξιοπιστία του κράτους, απομακρύνοντας ταυτόχρονα, ξένες και εγχώριες επενδύσεις.
• Η παντελής έλλειψη αξιολόγησης δομών, φορέων, υπηρεσιών και πολιτικών στέρησαν τη δυνατότητα έγκαιρων διορθωτικών κινήσεων.
- Την περίοδο αυτή η χώρα μας επιτυγχάνει υψηλούς στρατηγικούς στόχους, όπως η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε και της χώρας μας στην Ευρωζώνη, αλλά το παραγωγικό μοντέλο γίνεται ακόμη πιο καταναλωτικό και το κράτος ακόμη πιο αναποτελεσματικό, με ένταση των φαινομένων διαφθοράς.
- Η καταστροφική πενταετία 2004-2009 της ΝΔ, παρά τις προεκλογικές της εξαγγελίες περί «επανίδρυσης του κράτους» κατέληξε στην γιγάντωση του, στην ένταση των φαινομένων διαφθοράς, και στην ταυτόχρονη εκτόξευση του χρέους του δημοσίου, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών.
- Η τελευταία δεκαετία πριν από το ξέσπασμα της κρίσης σημαδεύτηκε, επίσης, από την ουσιαστική παράδοση κρίσιμων τομέων της οικονομίας της χώρας στα χέρια μιας ομάδας επιχειρηματικών οικογενειών, με αμφισβητούμενη πολλές φορές διαφάνεια.
• Η κοινωνική και η πολιτική κρίση οδήγησαν στην διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και την ενίσχυση των πολιτικών άκρων.
• Οι ισχυρές οικονομικές ομάδες και οι συντεχνίες του δημοσίου αυτονομήθηκαν από τις παλαιές πολιτικές πελατειακές τους σχέσεις και αναζήτησαν νέες ομπρέλες προστασίας
• Ο λαϊκισμός, βασικός παράγοντας της υστέρησης και των μεγάλων παθογενειών της χώρας, συνέβαλλε στην κρίση και «επιβραβεύεται» από αυτήν.
Συμπερασματικά, η κρίση οφείλεται στην αβελτηρία των κυβερνήσεων, των κομμάτων, των οικονομικών και συνδικαλιστικών ελίτ, αλλά και μεγάλης μερίδας πολιτών που συχνά θυσίαζαν τους μεσοπρόθεσμους στόχους χάριν του «εδώ και τώρα», χωρίς προϋποθέσεις επιτυχίας.
Β) Αξιολόγηση του εκλογικού αποτελέσματος.
Οι πολίτες ψήφισαν με γνώμονα, την ελπίδα για την βελτίωση της ζωής τους, την τιμωρία των υπευθύνων για τις απώλειες των εισοδημάτων και της απασχόλησης που υπέστησαν, την άρνηση της επιθετικής συμπεριφοράς εταίρων και δανειστών και των πρακτικών επιβολής των μνημονίων.
Σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει με την ψήφο του 1981, είναι όμως διαφορετική. Το 1981 το αίτημα της αλλαγής μπορεί να ήταν γενικό και ακαθόριστο σε πολλές πλευρές του, εξέφραζε όμως ώριμα αιτήματα δεκαετιών για την δημοκρατική ολοκλήρωση, την ισονομία, την ισοπολιτεία, το κοινωνικό κράτος και την εθνική χειραφέτηση. Επιζητούσε βαθιές αλλαγές δημοκρατικού και κοινωνικού περιεχομένου, ανεξάρτητα αν υποτιμούσε το αναπτυξιακό περιεχόμενο της νέας πολιτικής.
Η γρήγορη και υψηλή αποδοχή, της φαινομενικά ετερόκλητης πολιτικής συμμαχίας (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), από την κοινωνία, αποκαλύπτει τις σημαντικές διεργασίες όσμωσης των πολιτικών χώρων στην περίοδο της κρίσης. Παράλληλα διαμορφώνονται διαδικασίες ομογενοποίησης αιτημάτων από τμήματα του συνόλου των κοινωνικών στρωμάτων που επλήγησαν από την κρίση και των πολιτικών που εφαρμόστηκαν για την έξοδο από αυτήν.
Η μεγάλη αποδοχή των κυβερνητικών χειρισμών των πρώτων ημερών, δείχνει την ψυχοσυναισθηματική επιθυμία των πολιτών να αρνηθούν την τιμωρητική και αυταρχική επιβολή των μνημονίων. Παράλληλα αναβάθμισε το φρόνημα τους, γεγονός που λειτουργεί απελευθερωτικά μετά από 5 χρόνια περιορισμών και ασύμμετρης ένδειας. Μέσα στο κλίμα αυτό της προσωρινής ευφορίας, ο ορθολογισμός υποχωρεί και προβάλλουν περισσότερο οι επιθυμίες.
Το γεγονός αυτό, είναι θετικό για την διαπραγμάτευση της επόμενης φάσης. Είναι επίσης θετικό, γιατί βοηθά στην επανάκτηση της χαμένης αυτοπεποίθησης των πολιτών και την διάλυση του αισθήματος υποταγής σε επιλογές εξωτερικών παραγόντων.
Οι εξελίξεις αυτές, ενώ διευκολύνουν το ξεκίνημα της κυβέρνησης, θα είναι τροχοπέδη όταν κλείσει ο πρώτος κυβερνητικός κύκλος. Σημαντικό είναι, η ηγεσία της νέας κυβέρνησης, να έχει αίσθηση της πραγματικότητας, του μεγέθους των προβλημάτων, των ευρωπαϊκών και διεθνών συσχετισμών αλλά και του τρόπου και των κανόνων των διαπραγματεύσεων. Ακόμη πιο σημαντικό είναι, να έχει σχέδιο για το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, τον χρόνο και την επόμενη ημέρα.
Η κυβέρνηση αξιοποιώντας τις θυσίες των πολιτών, τα κεκτημένα των μέχρι τώρα πολιτικών, τις αλλαγές, έστω και διστακτικές στην πολιτική λιτότητας της Ευρωζώνης και τη διεθνή υποστήριξη σε αυτήν την αλλαγή πολιτικής, πρέπει να πετύχει συμφωνία σε ένα νέο πρόγραμμα, καλύτερο από αυτό που προσφέρθηκε στην Ελλάδα, πριν τις εκλογές.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ξέρει ότι και ο καλύτερος συμβιβασμός για την χώρα μας, δεν θα λύσει τα ουσιαστικά προβλήματά της, που πέρα από το δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος, είναι :
1. Το αντιπαραγωγικό οικονομικό μοντέλο, με την μειωμένη ανταγωνιστικότητα και περιορισμένη εξωστρέφεια.
2. Το αναποτελεσματικό και αντιαναπτυξιακό κράτος, με τις πολλές περιοχές αδιαφάνειας.
3. Το συντεχνιακό πνεύμα των κοινωνικών ομάδων και ιδιαίτερα των ισχυρών.
4. Η πελατειακή νοοτροπία του πολιτικού συστήματος και μεγάλης μερίδας των πολιτών.
5. H γενικευμένη στους πολίτες νοοτροπία της εχθρικής αντιμετώπισης του κράτους και των νόμων.
Το Εθνικό σχέδιο Οικονομικής Ανάπτυξης και Κοινωνικής Συνοχής, τώρα είναι ακόμη πιο αναγκαίο, τόσο για την πολιτική διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές, όσο και για την επόμενη μέρα της χώρας.
Θετικός Συμβιβασμός και Εθνικό Σχέδιο είναι τώρα τα δύο μεγάλα ζητούμενα.
Γ) Πολιτική σταθερότητα και συναίνεση, ήταν και είναι οι καθοριστικοί παράγοντες για την ομαλή συνέχεια και την ταχύτερη έξοδο από την κρίση.
Πολιτική σταθερότητα, έστω και οριακή υπήρχε την προηγούμενη περίοδο. Υπήρχε και κοινωνική ανοχή, δεν υπήρχε όμως πολιτική και κοινωνική συναίνεση στο βασικό πλαίσιο. Η χώρα και οι πολίτες το πλήρωσαν ακριβά και το πληρώνουν.
Σήμερα, μετά τις εκλογές, υπάρχει φαινομενικά πολιτική σταθερότητα και διάχυτη κοινωνική συναίνεση, αν και ακόμη δεν έχει νομοθετηθεί απολύτως κανένα μέτρο πολιτικής, πλην της ρύθμισης παλαιών χρεών προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά Ταμεία
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δεν έχουν και δεν πρέπει να έχουν, μηδενιστική στάση. Πρέπει να συμβάλουν, με θετικές προτάσεις και θετική κριτική, στην ευόδωση της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους.
Την βασική ευθύνη της, όμως, έχει η κυβέρνηση, όπως και κάθε κυβέρνηση. Με τις πολιτικές της και την στάση της απέναντι στα πρώην κυβερνητικά κόμματα, θα καταδείξει εάν πιστεύει στο σχέδιό της. Δεν πρέπει να επιδιώξει να αντισταθμίσει, την πιθανή αδυναμία να πετύχει στην διαπραγμάτευση και να εφαρμόσει στη συνέχεια το σχέδιό της, με επιλογές κοινωνικής, πολιτικής και κομματικής πόλωσης και διχασμού.
Η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία, βρίσκονται σε οριακές συνθήκες. Τα χρονικά περιθώρια, τόσο για την χώρα μας, όσο και για τους εταίρους, είναι επίσης οριακά.
Τα χρονικά όρια, για πολλούς λόγους, ολοκλήρωσης της νέας συμφωνίας, δεν μπορούν να τοποθετηθούν πέραν του Καλοκαιριού. Σημαντικά είναι και τα βήματα που θα μας φέρουν στην συμφωνία.
Στο τέλος υπάρχουν δύο δρόμοι:
1. Της συμφωνίας σε ένα νέο πρόγραμμα.
2. Της διαφωνίας και της ρήξης.
Ο κάθε λογικός πολίτης απεύχεται το δεύτερο και επιθυμεί το καλύτερο για το πρώτο.
Όποιο δρόμο τελικά και να πάρει η χώρα, είναι βέβαιο, ότι πρέπει να υπάρξει και μια νέα διάταξη των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Στον πρώτο δρόμο υπάρχει χρόνος για όλα τα κόμματα και κινήσεις, στο δεύτερο δεν υπάρχει χρόνος για κανένα.
Δ) Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης
Η Ν.Δ θα επιδιώξει, συνεχίζοντας τον δρόμο που επέλεξε μετά τις Ευρωεκλογές, να εντείνει την επιθετικότητά της απέναντι στη νέα Κυβέρνηση, ακολουθώντας την στρατηγική της “Αριστερής Παρένθεσης”, χωρίς να αξιολογεί το οικονομικό και κοινωνικό κόστος και τις πιθανές βίαιες εξελίξεις.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, θα επιδιώξει με νέους ακτιβισμούς, να αξιοποιήσει την πιθανή γρήγορη απογοήτευση των πολιτών, από την κυβερνητική πολιτική, σε μια περίοδο παράλληλης διεξαγωγής της δίκης των ηγετικών της στελεχών, για πολλαπλές κακουργηματικές πράξεις.
Το ΠΟΤΑΜΙ , με αμφίσημες παρεμβάσεις και επιλογές θα προσπαθεί να γίνει υποδοχέας μετριοπαθών πολιτών που θα αρνούνται την πόλωση.
Το ΚΚΕ, θα επιδιώξει να εισπράξει μέρος της απογοήτευσης μέσα από πρωτοβουλίες συνδικάτων και ομάδων πληττόμενων πολιτών.
Τα κόμματα του πολιτικού κέντρου και της κεντροαριστεράς, μετά την δραματική συρρίκνωσή τους και την διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, φαίνεται να είναι δύσκολο να ανακτήσουν την δυνατότητα να συμμετέχουν με αξιόπιστους και αποτελεσματικούς όρους στις πολιτικές εξελίξεις.
Ε) Η κρίση αποδιάρθρωσε και συρρίκνωσε δραματικά το χώρο του πολιτικού κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας.
Η οικονομική κρίση, προκαλεί και πολιτική κρίση. Φυσικά ισχύει και το αντίστροφο και μάλιστα συμβαίνει σχεδόν πάντα όταν ξεσπά πολιτική αστάθεια.
Η οικονομική κρίση χτυπά κυρίως τα μεσαία και τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Συρρικνώνονται και περιθωριοποιούνται περισσότερο τα τμήματα εκείνα της κοινωνίας, που στηρίζουν την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή. Οι πολιτικές συμπεριφορές μετακινούνται δεξιότερα και αριστερότερα. Η οικονομία, η κοινωνία και η πολιτική μπαίνουν σε έναν καθοδικό φαύλο κύκλο. . Αυτό έζησε η χώρα, πολλές φορές, από τις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτό ζούμε από το 2009 μέχρι σήμερα.
Οι εξελίξεις είναι πιο βίαιες στη χώρα μας, γιατί δεν έχουμε παράδοση σταθερής θεσμικής λειτουργίας, σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Κυριαρχεί το προσωπικό-οικογενειακό, τοπικό και συντεχνιακό κριτήριο στης επιλογές μας. Το γενικό συμφέρον είναι λιγότερο δημοφιλές, γι’ αυτό και το κράτος δικαίου ποτέ δεν ευδοκίμησε. Το ΠΑΣΟΚ χρεώθηκε, σχεδόν το σύνολο των παθογενειών της Μεταπολίτευσης, αυτών δηλαδή που δημιούργησαν την κρίση, χωρίς να πιστωθεί τις επιτυχίες της Μεταπολίτευσης, ή τουλάχιστον μέρος αυτών.
Το ΠΑΣΟΚ, ο κύριος εκφραστής του πολιτικού κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, δέχθηκε τρία θανάσιμα χτυπήματα:
α) Ανέλαβε μόνο του, αφού υπήρχε καθολική άρνηση από τα άλλα κόμματα, τη διαχείριση της κρίσης, για να μην πάει η χώρα σε άτακτη χρεοκοπία και στην απόλυτη ισοπέδωση.
β) Υπέστη τις συνέπειες τη συρρίκνωσης των μεσαίων στρωμάτων, όπου φτωχοποιήθηκε μεγάλο μέρος των εργαζομένων και η νέα γενιά βρέθηκε μπροστά σε καθολικά αδιέξοδα.
γ) Δέχθηκε όλο το βάρος της πολεμικής από το οικονομικό και Μιντιακό κατεστημένο, που κέρδισε περισσότερα από κάθε άλλο κοινωνικό στρώμα τις τελευταίες δεκαετίες, με όχι ορθές πρακτικές πολλές φορές. Το κατεστημένο αυτό έδρασε με μοναδικό γνώμονα την δική του επιβίωση και ενίσχυση
Σε αυτά τα τρία χτυπήματα δυστυχώς, πρέπει να προστεθεί και η απρόσμενη ανωριμότητα που έδειξε ένα μεγάλο μέρος των στελεχών του, πέραν αυτών που ενσωματώθηκαν σε άλλα κόμματα, που διόγκωσε η κρίση, για να συνεχίσουν την προσωπική πολιτική τους καριέρα.
Η συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ και του πολιτικού κέντρο γενικότερα, μπορεί να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αντικειμενικές εξελίξεις, η διάσπασή του όμως είναι κυρίως ευθύνη των ηγετικών στελεχών του.
Η σκιά της κρίσης βαρύνει τον πολιτικό χώρο του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας και κινδυνεύει να ακυρώσει τη μεγάλη προσφορά του χώρου, στη δημιουργία της καλύτερης περιόδου της χώρας, τη Μεταπολίτευση. Δημιουργεί ακόμα πιο αρνητική αφετηρία, στην προσπάθεια των πολιτών να αποφύγουν τα χειρότερα, που η άγονη και διχαστική πόλωση τους επιφυλάσσει.
ΣΤ) Προτείνουμε έναν ΟΔΙΚΟ ΧΑΡΤΗ για την ανασύνταξη, την ανανέωση και την ενοποίηση του πολιτικού χώρου του κέντρου και της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας.
Πρέπει να υιοθετήσουμε μια νέα οργανωτική και πολιτική φιλοσοφία για το κόμμα και τα στελέχη του, τις σχέσεις τους με το κράτος και τις θέσεις εξουσίας. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν διακριτά όρια ανάμεσα στα κόμματα και το κράτος, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, την επιχειρηματική κοινότητα και το κράτος, τις συνδικαλιστικές συντεχνίες και το κράτος. Αυτή είναι μία βασική παθογένεια, υπάρχει υβριδικά από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, την πορεία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και της συγκρότησης των θεσμών τους. Η παθογένεια αυτή είναι από τους βασικούς παράγοντες υπανάπτυξης της χώρας. Είναι μια από τις βασικές αιτίες που προκάλεσαν την κρίση, παρατείνουν την διάρκεια και το βάθος της και δεν επιτρέπει την αναγέννηση και την δημιουργία κομμάτων, αρχών με δημοκρατικό και συμμετοχικό χαρακτήρα. Κομμάτων ανοιχτών στην κοινωνία που θα λειτουργούν με διαφάνεια και δεν θα ταυτίζονται με το κράτος και κάθε μορφή οικονομικής και συνδικαλιστικής εξουσίας.
Όλοι μιλούν για την ανάγκη να αποκτήσουμε κανονικό κράτος και κανονική οικονομία, όπως στα αναπτυγμένα κράτη της Δύσης. Βασική προϋπόθεση για την επίτευξη αυτών των στόχων, είναι η ύπαρξη κανονικών κομμάτων, αυτόνομων από κάθε κρατικό, οικονομικό και κοινωνικό εναγκαλισμό.
Με αυτή την αντίληψη δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν τα κόμματα στην Ελλάδα, γι’ αυτό και η χώρα μας έζησε, μαζί με τις περιόδους ανάπτυξης και επιτυχιών και πολλές εθνικές, πολιτικές και κοινωνικές τραγωδίες. Το φαινόμενο αυτό γιγαντώθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Δυστυχώς η κρίση δεν άφησε να φωτιστεί το βάθος αυτής της παθογένειας, παρ’ ότι προκάλεσε ουσιαστικά την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Παρ’ ότι αμφισβητήθηκαν όλοι οι θεσμοί κοινωνικής και πολιτικής εκπροσώπησης, οι βασικοί θεσμοί του κράτους, όπως δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία, εκκλησία, ΜΜΕ, κανένα κόμμα και καμιά πολιτική και κοινωνική πρωτοβουλία, δεν απαρνείται την παθογένεια που καταγγέλλει και δεν επιλέγει την Ευρωπαϊκή κανονικότητα.
Η πρότασή μας απευθύνεται πρωτίστως στο ΠΑΣΟΚ, το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών (ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ) και τους πολίτες που εξέφρασαν με διάφορους τρόπους την απογοήτευσή τους στην κάλπη και αυτοτοποθετούνται στον ευρύτερο δημοκρατικό, προοδευτικό χώρο.
Απευθύνεται ταυτόχρονα στο ΠΟΤΑΜΙ, τη ΔΗΜΑΡ, και άλλα προοδευτικά δημοκρατικά σχήματα.
1. Συγκρότηση Αντιπροσωπευτικής Οργανωτικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης (Ο.Ε.Α), από στελέχη του ΠΑΣΟΚ –ΔΗΠΑΡ, του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ, στελέχη και πολίτες που δεν εντάχθηκαν στα δύο σχήματα των εκλογών και ανήκουν στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και στελέχη από κόμματα και κινήσεις του πολιτικού κέντρου και πολίτες, που θέλουν να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση του φορέα του πολιτικού κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας..
2. Επικεφαλής της Ο.Ε.Α με συντονιστικές αρμοδιότητες, να ορισθεί ένα έμπειρο, ευρύτερα αποδεκτό στέλεχος, με πίστη στους στόχους της πρωτοβουλίας.
3. Ο συντονιστής, η Ο.Ε.Α και η γραμματεία της, θα οργανώσουν πορεία διαλόγου με τους πολίτες, τους κοινωνικούς φορείς, πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες, σε όλη την χώρα, με στόχους την διαμόρφωση:
• Του Νέου Προγραμματικού Σχεδίου.
• Την πολιτική και ιδεολογική ανασύνθεση.
• Τη νέα οργανωτική φιλοσοφία και δομή, που θα διαχωρίζει το κόμμα από το κράτος και την κυβέρνηση, όπως ισχύει σε όλες τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες.
4. Διοργάνωση πανελλήνιας συνδιάσκεψης τον Απρίλη, με στόχο την ενοποίηση και την συμφωνία των βασικών σημείων, των τριών παραπάνω ενοτήτων.
5. Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ-ΔΗΠΑΡ και του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ, πρέπει να υποστηρίξουν τις προσπάθειες, εντασσόμενοι στη νέα πολιτική πρωτοβουλία, χωρίς να διεκδικούν κεντρικούς ρόλους.
6. Δεύτερη φάση της πορείας ανασυγκρότησης του νέου πολιτικού χώρου, Απρίλης έως Φθινόπωρο 2015.Νέος κύκλος διαλόγου και πολιτικών παρεμβάσεων, που θα οδηγήσει στο συνέδριου του νέου πολιτικού φορέα.
7. Εάν υπάρξουν έκτακτες πολιτικές εξελίξεις, πρέπει να υπάρξουν και ανάλογες πρωτοβουλίες επίσπευσης συγκρότησης του νέου πολιτικού φορέα.
8. Εάν οι έκτακτες εξελίξεις οδηγήσουν σε Εθνικές Εκλογές, τότε ο επικεφαλής του εκλογικού συνδυασμού, θα επιλεγεί με καθολική συμμετοχή μελών και φίλων. Ο ίδιος τρόπος επιλογής, θα ισχύει πάντα, για την επιλογή του επικεφαλής του εκλογικού συνδυασμού στις Εθνικές εκλογές. Το εκλογικό πρόγραμμα θα διαμορφώνεται σε πολιτικό συνέδριο το οποίο θα πραγματοποιείται πριν τις εκλογές, όπως ισχύει στις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες.
9. Ο συντονιστής της Ο.Ε.Α, θα έχει ασυμβίβαστο με την διεκδίκηση αυτής της θέσης. Το ίδιο θα ισχύει και για τον γραμματέα του νέου πολιτικού φορέα.
10. Η επιλογή του ονόματος και του συμβόλου του νέου πολιτικού φορέα, θα γίνει στο Συνέδριο, με όλες τις εκδοχές ανοικτές.
11. Δημιουργία ενιαίου φορέα του μεταρρυθμιστικού κέντρου, ως συνασπισμός με το ΠΟΤΑΜΙ και την ΔΗΜΑΡ, κόμματα που εκπροσωπούνται από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Η δυναμική παρουσία του φορέα του πολιτικού Κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας, ήταν πάντα ιστορικής και ζωτικής σημασίας για την χώρα. Σήμερα είναι ακόμη πιο αναγκαία, γιατί σε συνθήκες κρίσης, κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, ο κίνδυνος απόλυτης κατάρρευσης της χώρας, της οικονομίας και της κοινωνίας, είναι μεγάλος.
Οι δυνάμεις της πολιτικής και κοινωνικής σύνθεσης και ισορροπίας, είναι ακόμη πιο αναγκαίες και σημαντικές τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου