Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ στη συνεδρίαση της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου

Φίλες και φίλοι, σας καλωσορίζω με ιδιαίτερη χαρά ,όλες και όλους, στην πρώτη αυτή συνεδρίαση της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής του συνεδρίου. Η Εθνική Οργανωτική Επιτροπή θα είναι ο μοχλός και ο κορμός της προσπάθειάς μας να οργανώσουμε ένα υποδειγματικό

συνέδριο το Μάιο. Αναλαμβάνουμε όλοι μαζί μια πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και ευρύτερα απέναντι στην παράταξη.

Χαίρομαι γιατί η πρώτη συνάντησή μας γίνεται σήμερα ,21 Μαρτίου, που είναι η εαρινή ισημερία, η πρώτη μέρα της Άνοιξης. Χαίρομαι γιατί είναι μια ευκαιρία να γιορτάσουμε την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Φυλετικών Διακρίσεων, κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας και να αναδείξουμε τις διαχρονικά σταθερές ευαισθησίες και πολιτικές πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ γύρω από τα θέματα αυτά.

Θέματα για τα οποία η προηγούμενη Κοινοβουλευτική μας Ομάδα έδωσε μάχη στο πλαίσιο της κυβέρνησης συνεργασίας πάντα με κριτήριο το διεθνές δίκαιο, το κράτος δικαίου, την ανάγκη για κοινωνική συνοχή, για σεβασμό της ανθρώπινης αξίας και προσωπικότητας, για την ενσωμάτωση των μεταναστών που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην Ελλάδα και έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη και την προοπτική του τόπου αυτού.

Και αναφέρομαι κυρίως στα παιδιά που μεγάλωσαν, που εκπαιδεύτηκαν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, που αναγνωρίζουν και νιώθουν την Ελλάδα ως πατρίδα τους και πρέπει η Ελλάδα να τα αντιληφθεί και αυτή ως παιδιά της με την ευαισθησία και την αξιοπρέπεια που απαιτείται.

Φίλες και φίλοι, αναλαμβάνομαι όπως είπα, όλοι μαζί να ανταποκριθούμε σε μια διπλή πρόκληση. Η μία είναι το συνέδριο βεβαίως που είναι ταυτισμένο με την ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ και συνιστά, κατά τη γνώμη μου, το πρώτο βήμα για την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης, της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.

Έχει πολύ μεγάλη σημασία να απευθύνουμε ήδη από την πρώτη στιγμή μια ανοιχτή, ειλικρινή πρόσκληση συμμετοχής σε όλα τα στελέχη μας, σε όλα τα μέλη μας, σε όλους τους ψηφοφόρους μας διαχρονικά, χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις.Αν υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις είναι ελάχιστες, μετρημένα στα δάχτυλα των δυο χεριών και οι λόγοι είναι βαθιά ηθικοί και ιστορικοί.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο καθήκον. Το καθήκον να ασκούμε αντιπολίτευση, πρωτίστως μέσα στη Βουλή, αλλά και στην κοινωνία των πολιτών ,με υπεύθυνο, καλόπιστο αλλά και μαχητικό και τεκμηριωμένο τρόπο, υπερασπιζόμενοι το εθνικό συμφέρον και την αλήθεια.

Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη συναίνεσή μας ως αντιπολίτευση και να βοηθήσουμε σε μια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, αλλά αυτό φαίνεται να αφήνει παντελώς αδιάφορη την κυβέρνηση.

Έχουμε ,φίλες και φίλοι, πλήρη συνείδηση του περιορισμένου μεγέθους μας και του εκλογικού και του κοινοβουλευτικού, αλλά και του όγκου των προβλημάτων της χώρας .Έχουμε πλήρη συνείδηση των αντιστάσεων που υπάρχουν στην κοινωνία σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Των επιφυλάξεων. Δεν εξετάζω τώρα αν η αξιολόγηση της κοινωνίας είναι δίκαιη ή άδικη. Σημασία έχει το γεγονός, η πραγματική κατάσταση και τέτοιες αντιστάσεις υπάρχουν. Αλλά ,από την άλλη μεριά, τίποτα δεν μπορεί να παρεμποδίσει την άσκηση του θεσμικού ρόλου της αντιπολίτευσης, ανάλογα με το μέγεθος κάθε κόμματος. Πρέπει να τιμήσουμε αυτό το μικρό 4,7% του εκλογικού σώματος που μας ψήφισε και μας έχει δώσει μια πολύ συγκεκριμένη εντολή που για μας είναι το πρώτιστο αυτή τη στιγμή καθήκον μας.  Αλλά υπάρχει και κάτι μεγαλύτερο από αυτό, υπάρχει η ανάγκη να ανταποκριθούμε στο εθνικό καθήκον αλήθειας, γιατί βεβαίως η δημοκρατία καθορίζει τα μεγέθη και τη μοίρα του τόπου.

Βεβαίως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Βεβαίως, όπως έχω πει κατ΄ επανάληψη προεκλογικά, μπορείς με πολύ μεγάλη άνεση, με μεγάλες πλειοψηφίες και με ενθουσιασμό ,να επιλέξεις δημοκρατικά το αδιέξοδο. Η αλήθεια δεν σε βοηθά να κερδίσεις σε ένα δημοκρατικό ανταγωνισμό δημαγωγίας και ανευθυνότητας, αλλά πάνω από τη δημοκρατία υπάρχει πάντα ,στη ζωή των εθνών ,η Ιστορία που αξιολογεί το τελικό αποτέλεσμα.

Φίλες και φίλοι ,η χώρα έζησε την εμπειρία των εκλογών πριν από δυο μήνες και νομίζω ότι δικαιούμαστε σήμερα ,δυο μήνες μετά ,να θέσουμε το απλό ερώτημα αν η κατάσταση της χώρας είναι καλύτερη ή χειρότερη σε σχέση με την προηγουμένη των εκλογών.

Και αναφέρομαι σε μια ουσιαστική, δίκαιη και έντιμη αξιολόγηση και όχι στις φευγαλέες εντυπώσεις, συχνά αντιφατικές ,των δημοσκοπήσεων.

Έχουμε μια νέα κυβέρνηση ,με ευρύτατη αποδοχή και στήριξη και έχουμε δεδηλωμένη συναινετική διάθεση εκ μέρους της αντιπολίτευσης. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια εξαιρετική αφετηρία για τη χώρα.

Μπορούμε όμως να αποσιωπήσουμε το γεγονός ότι η κυβέρνηση αυτή ,παρά το ότι της έλειπαν μόνο δυο έδρες για να έχει τις προϋποθέσεις της αυτοδύναμης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, προτίμησε εξ αρχής να συμβάλει σε μια πολιτική τερατογένεση μέσα από τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ  – ΑΝΕΛ που είχε αποφασιστεί πολύ πριν τις εκλογές;

Μπορούμε να αποσιωπήσουμε το γεγονός ότι υπάρχει ιδεολογική και το χειρότερο αισθητική κυριαρχία του κ. Καμμένου  και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων επί του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί αυτό που κυριαρχεί είναι ο ανιστόρητος εθνικισμός και οι άγαρμπες προπαγανδιστικές κινήσεις που γίνονται εν ου παικτοίς, ιδίως στον ευαίσθητο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων και των εθνικών θεμάτων.

Έχουμε νέα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή και τίποτα δεν αρέσει στην κοινωνία τόσο πολύ όσο τα νέα πρόσωπα. Νέα, άφθαρτα, ελκυστικά. Αλλά μπορούμε να αποκρύψουμε το γεγονός ότι η πιο χαρακτηριστική, η πιο διάσημη πλέον περίπτωση που είναι αυτή του Υπουργού Οικονομικών του κ. Βαρουφάκη, συνιστά ένα καθημερινό φεστιβάλ ναρκισσισμού που δημιουργεί ένα πρόβλημα αισθητικής, αλλά και ηθικής πολιτικής ,γιατί συνελήφθη ψευδόμενος διεθνώς και έχει καταστεί δαχτυλοδειχτούμενος διεθνώς.

Προφανώς υπάρχει ενθουσιασμός στην παράταξη των νικητών, έστω και την αντιφατική, ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Υπάρχει αποδοχή ευρύτερη και μια αίσθηση ισχύος που απορρέει από ένα 36% που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Μια αίσθηση ισχύος που φανταστείτε πώς θα τη βίωνε η Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1975 με 54%, ή το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 με 48%, ή πώς θα μπορούσε να τη βιώνει η τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας το 2012 με 47% στις εκλογές του Ιουνίου.

Αλλά αυτή η αίσθηση μετατρέπεται  από αίσθηση ισχύος ,σε αίσθηση αλαζονείας, σε  ψευδαίσθηση ασυλίας ,επειδή ο λαός απέρριψε τους προηγούμενους. Ναι. Αλλά με μεγάλη ταχύτητα μπορεί να απορρίψει και τους επόμενους. Και αυτή η αίσθηση αλαζονείας οδηγεί σε καίρια διαπραγματευτικά σφάλματα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Γιατί είναι άλλοι οι εσωτερικοί συσχετισμοί, στην κοινωνία ,στην κοινή γνώμη και άλλοι οι  συσχετισμοί μεταξύ κρατών και κυβερνήσεων ,όταν έχεις μια σκληρή διεθνή διαπραγμάτευση.

Η κυβέρνηση έχει επίσης μια περίεργη, υποτιμητική αντίληψη περί θεσμών και τη βλέπουμε στη Βουλή με τη στάση της κυρίας Προέδρου της Βουλής που ακολουθεί την δική της προσωπική γραμμή έντασης, αλλά και με το γεγονός ότι η Βουλή αποκλείεται από τα μεγάλα θέματα και τις μεγάλες αποφάσεις, από την ενημέρωση και από την απόφαση για τη διαπραγμάτευση, για τη στρατηγική, για την παράταση της κύριας σύμβασης χρηματοοικονομικής διευκόλυνσης.

Και τι να πω, όταν διαβάζω σήμερα ότι μετά από 55 μέρες από το σχηματισμό της κυβέρνησης θα ορκιστούν ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας τέσσερις Αναπληρωτές Υπουργοί που έχουν αναγγελθεί από τις 27 Ιανουαρίου και ασκούν τα καθήκοντά τους αδιόριστοι, χωρίς να ορκιστούν, χωρίς να υπάρχουν νομικά. Και ο μεν κ. Στρατούλης, αλλάζει υπουργείο μαζί με τις αρμοδιότητές του. Από το Υγείας στο Εργασίας, αλλά οι άλλοι τρεις είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι υπάρχουν και ότι ασκούν με ένταση τις αρμοδιότητές τους και τις διεκδικούν ,ενώ δεν υπήρχαν καν νομικά σε κρίσιμα θέματα, όπως είναι το μεταναστευτικό, όπως είναι η έρευνα και η ανάπτυξη.Όπως είναι οι υποδομές. Επί δυο μήνες η χώρα δεν έχει υπουργό αρμόδιο για τα δημόσια έργα  και τις υποδομές.

Επίσης θέλω να χαιρετίσω το γεγονός ότι εκλέχτηκε ,χωρίς την δική μας ψήφο, ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας με ευρύτατη πλειοψηφία και θα ασκήσει, είμαι βέβαιος, κατά το Σύνταγμα τα καθήκοντά του. Αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω ότι υπάρχει και ένα πολιτικό σκεπτικό πίσω από όλα αυτά. Μια διεκδίκηση ηγεμονίας, μια απόπειρα διείσδυσης στο χώρο της δεξιάς με προφανή ανταλλάγματα:  την απώλεια μνήμης σε σχέση με την περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή 2004 – 2009 .Ξαφνικά όλα τα προβλήματα αρχίζουν μετά. Το μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι η κρίση που προηγήθηκε το μνημόνιο ! Και τίθεται ένα ερώτημα πίσω από όλα αυτά το οποίο είναι ψευδές και προκλητικό για τη νοημοσύνη των πολιτών. Υπήρχε ποτέ κανένα δίλημμα μεταξύ λιτότητας και ανάπτυξης;

Το δίλημμα ήταν η ασύντακτη χρεοκοπία στο έλεος των αγορών, ή η συντεταγμένη προσπάθεια ανάκαμψης με σκληρούς όρους, υπό την εποπτεία, αλλά και την προστασία των εταίρων μας που είναι κράτη μέλη της ευρωζώνης και διεθνείς θεσμοί.

Έχουμε επίσης σοβαρά προβλήματα στον τομέα της ασφάλειας και του κράτους δικαίου, γιατί δεν μπορούμε να μην καταγράψουμε ότι έχει αλλάξει το κλίμα σε σχέση με αυτό που συνέβαινε στο κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, των μεγάλων πόλεων. Νομική Αθηνών, Σύγκλητος Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γραφεία ΠΑΣΟΚ, μεταναστατευτικό. Ξαναγεμίζει η Ομόνοια. Απειλές για το Σένγκεν, κατάργηση των φυλακών τύπου γ’. Επιλεκτικές ρυθμίσεις σε σχέση με τη μεταχείριση κρατουμένων .

Και το κύριο, μια πολύ περίεργη γεωπολιτική αντίληψη που φέρεται να ενώνει τη ριζοσπαστική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ με την εθνικολαϊκιστική ακροδεξιά των ΑΝΕΛ. Αντιευρωπαϊσμός, αντιγερμανισμός, φιλοαμερικανισμός. Κανείς δεν έχει εξηγήσει στους φίλους μας αυτούς ότι από την τελευταία φάση του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, από τότε που ο Πρόεδρος Ουίλσον απεφάσισε να παρέμβει στο μεγάλο πόλεμο ,τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ,που ταλάνιζε την Ευρώπη, το πρόβλημα ασφάλειας και στρατηγικής της Ευρώπης, είναι πάντα ευρωατλαντικό; Υπάρχουν δυο γραμμές; Μια Ευρωπαϊκή και μια αμερικανική; Πού; Στο πεδίο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας ;Στο πεδίο του ΝΑΤΟ; Στον ενιαίο ευρωατλαντικό οικονομικό χώρο; Στους G8, στους G20; Και ταυτόχρονα μια απλοϊκή φιλορωσική και ταυτόχρονα φιλοκινεζική ρητορεία που προσδίδει στις μεγάλες αυτές χώρες με τις οποίες έχουμε λαμπρές σχέσεις, πολιτικές επιλογές που δεν κάνουν σε σχέση με την Ευρώπη και σε σχέση με την Ελλάδα.Και όλα αυτά θα γιορταστούν σε ένα νέο τύπο παρέλασης και λαϊκής γιορτής.

Για να πάμε στο πιο ανησυχητικό απ’ όλα, εκεί που συμπυκνώνονται όλα, που είναι η αλλοίωση της γλώσσας, γιατί η γλώσσα είναι μνήμη, η γλώσσα είναι ιστορία, η γλώσσα είναι δημοκρατία, η γλώσσα είναι  πατρίδα. Ο Όργουελ έχει μιλήσει για τη “νέα ομιλία “που θα αντικαταστήσει την “παλιά ομιλία ” και τώρα με επιμονή σκοτώνουμε λέξεις και φτιάχνουμε λέξεις, αλλά δεν φτιάχνουμε ούτε πράγματα, ούτε καταστάσεις.

Για να φτάσω στο πεδίο της οικονομίας, όπου καλλιεργείται η εντύπωση ότι κάτι κερδίζουμε μέρα – μέρα, εβδομάδα – εβδομάδα, ενώ στην πραγματικότητα χάνουμε χρόνο, χάνουμε εθνικές δυνάμεις. Όλα αυτά για να σταματήσουν τα μέτρα λιτότητας που τα έχουμε καταγγείλει και ανακόψει εδώ και πάρα πολύ καιρό και αυτή ήταν η μεγάλη μας αγωνία. Γι’ αυτό κάναμε εμείς σκληρή διαπραγμάτευση και δεν καταλήξαμε στην διαπραγμάτευση πριν τις εκλογές.

Αλλά όπως προσφυώς γράφεται σήμερα σε μια ανάλυση, το αντίδοτο στη λιτότητα είναι η ασφυξία της οικονομίας; Είναι το πρόβλημα ρευστότητας και στο δημόσιο και στις τράπεζες; Άρα σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής δραστηριότητας; Ή το αντίδοτο στη λιτότητα είναι η έξοδος από το μνημόνιο, όπως την είχαμε οργανώσει, η μετάβαση στη προληπτική  πιστωτική γραμμή, η προστατευμένη επάνοδος στις αγορές; Η αποκατάσταση της ομαλότητας;

Και ειλικρινά εντυπωσιάζομαι με την επιείκεια και την αντοχή και των μέσων ενημέρωσης και της κοινής γνώμης. Κάθε εβδομάδα επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή με το ίδιο αποτέλεσμα. Θυμηθείτε τι έγινε από το σχηματισμό της κυβέρνησης μέχρι το πρώτο Eurogroup στις 11 Φεβρουαρίου. Επισκέψεις στην Αθήνα του κ. Σουλτς, του κ. Ντάισελμπλουμ, οι οιωνοί ήταν καλοί, οι οιωνοί ήταν κακοί, η διαπραγμάτευση σκληρή, εκτός θεσμικών διαδικασιών. Μετά αποτύχαμε στοEurogroup της 11ης Φεβρουαρίου. Πήγαμε στο Eurogroup της 16ης Φεβρουαρίου, αποτύχαμε. Πήγαμε στο Eurorgoup της 20ης Φεβρουαρίου, συμφωνήσαμε, γεννήθηκε η έννοια της δημιουργικής ασάφειας και έπρεπε να περάσει ένας μήνας -παρ’ ότι μεσολάβησε η επιστολή του κ. Βαρουφάκη  με τα 7 περιβόητα μέτρα με κορυφαίους τους καλωδιωμένους καταδότες μικρομεσαίων φοροφυγάδων -για να πάμε στις Βρυξέλλες σε μια συνάντηση που έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά ποτέ δεν έχει διατυμπανιστεί έτσι όπως διατυμπανίστηκε η προχθεσινή, προκειμένου να εκδώσουν μια επίσημη ανακοίνωση οι πρόεδροι των τριών θεσμικών οργάνων και να πούνε αυτό που λέει ακριβώς το ανακοινωθέν της 20ης Φεβρουαρίου. Τι έγινε η ασάφεια; Αποσαφηνίστηκε; Και με τους όρους ποιου αποσαφηνίστηκε;

Παρακολουθώ τη λογική που λέει” μου αρκεί το γεγονός ότι Έλληνας Πρωθυπουργός κάθισε στο τραπέζι τη Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Γιούνγκερ, τον Ντράγκι, τον Ντάισελμπλουμ”. Κανείς δεν σκέφτεται ότι μπορεί να έχει συμβεί το τελείως αντίθετο. Όλοι αυτοί να έχουν καθίσει στο τραπέζι τον Έλληνα Πρωθυπουργό.

Και στο μεταξύ έχουμε επιδείνωση όλων των μεγεθών. Δημοσιονομικών, με υστέρηση εσόδων, χρηματοπιστωτικών, στην πραγματικότητα οι τράπεζες ασχολούνται μόνο με τις ταμειακές ανάγκες και την αγωνία του δημοσίου. Αναπτυξιακών. Κανείς δεν ασχολείται με την πραγματική οικονομία, την ανάπτυξη, την απασχόληση. Μόνο με ιδρυματικού και προνοιακού τύπου ζητήματα που είναι κρίσιμα, αλλά δεν είναι η λύση.

Και έτσι έχουμε χάσει τα βασικά μας επιχειρήματα. Το πρωτογενές πλεόνασμα μειώθηκε τους τελευταίους τρεις μήνες. Ο θετικός ρυθμός ανάπτυξης θεωρείται αστεία υπόθεση. Δεν θεωρείται από τον Υπουργό Οικονομικών απάντηση στο πρόβλημα της χώρας μετά από 7 χρόνια σωρευτικής ύφεσης.

Η ισχύς και η ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος δεν απασχολεί κανέναν. Τους πήραν μέσα από τα χέρια εν μια νυκτί, ενώ η διαπραγμάτευση ήταν σκληρή και ένδοξη,τα 11 δισεκατομμύρια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και τα έθεσαν υπό τον έλεγχο του EFSF και του κ. Ντράγκι, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Εμείς θα χρηματοδοτούσαμε με αυτά τα 11 δισεκατομμύρια την προληπτική πιστωτική γραμμή για κάθε ανάγκη χρηματοδότησης του δημοσίου. Τώρα αυτά στρέφονται μόνο στο τραπεζικό σύστημα υπό τους όρους του νέου νομικού καθεστώτος που ισχύει για τα θέματα αυτά.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το είπα στη Βουλή και το λέω και σε εσάς. Ο απόλυτος στρατηγικός εγκλωβισμός της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση εμφανίζεται πανίσχυρη και στην πραγματικότητα δεν έχει στρατηγικές επιλογές και δεν έχει νομιμοποίηση για καμία επιλογή, παρ’ ότι θριαμβεύει στις δημοσκοπήσεις.

Διότι δεν έχει ούτε κοινωνική εντολή ρήξης ώστε να απολαύσουν τον αυτοπυρπολισμό στο Κούγκι, ούτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία που να στηρίξει τη στροφή στην υπευθυνότητα που σημαίνει και ανάληψη μεγάλου πολιτικού κόστους. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα, παρά μόνο διολίσθηση. Αλλά πόσο διαρκεί η διολίσθηση; Και πού οδηγεί η διολίσθηση; Και τι σημαίνει ότι κρύβω την παράταση από τη Βουλή; Τι σημαίνει ότι η Βουλή δεν ασχολείται με τα μείζονα ,αλλά ασχολείται με τα ελάσσονα; Δεν θα έρθει τίποτα στη Βουλή;

Και εν πάση περιπτώσει η προσωπική οικονομική κατάσταση είναι καλύτερη ή χειρότερη; Ποιος μπορεί να πει ότι είναι καλύτερη η προσωπική οικονομική κατάσταση; Θα μου πείτε, είναι πολύ νωρίς οι δυο μήνες. Αλλά γι’ αυτόν που είναι στην πραγματική οικονομία, για το μικρό και μεσαίο επιχειρηματία, γι’ αυτόν που αγωνίζεται να πάρει ένα δάνειο, μια εγγυητική επιστολή, να κάνει μια εισαγωγή, μια εξαγωγή, γι’ αυτόν υπάρχει πρόβλημα. Και αυτός είναι που δίνει δουλειά γιατί δίπλα σε αυτόν είναι η οικογένειά του και οι λίγοι εργαζόμενοί του που αγωνίζονται να επιβιώσουν και μαζί με αυτούς επιβιώνει και αναπτύσσεται και η ελληνική οικονομία.

Ποιος συντηρεί το grexit φίλες και φίλοι; Οι ξένοι; Ή οι δηλώσεις που γίνονται στην Ελλάδα από υπεύθυνα κυβερνητικά στόματα; Ποιος συντηρεί το ενδεχόμενο πιστωτικού γεγονότος; Οι ξένοι; Ή όταν λένε επίσημα τα στελέχη της κυβέρνησης ότι εάν βρεθούμε στο δίλημμα να καταβάλουμε μισθούς ή συντάξεις ή να εκπληρώσουμε διεθνείς υποχρεώσεις, θα καταβάλουμε μισθούς και συντάξεις; Προφανώς. Είναι δυνατόν να μην καταβληθούν οι μισθοί και οι συντάξεις;

Αν όμως πας σε πιστωτικό γεγονός και μη ελεγχόμενες εξελίξεις, δεν θα έχεις το επόμενο 15νθήμερο μισθούς και συντάξεις. Το ζήτημα είναι να μην τεθεί το δίλημμα. Το ζήτημα είναι να μπορείς να εκπληρώσεις το σύνολο των υποχρεώσεών σου για να μην θέσεις σε κίνδυνο τους μισθούς και τις συντάξεις.

Δεν υπάρχει και ποτέ κατά τη γνώμη μου δεν υπήρχε το grexit ως απειλή. Η απειλή είναι πάντα η υποβάθμιση και η περιθωριοποίηση της χώρας εντός ευρώ. Γι’ αυτό η χειρότερη έννοια από όλες τις έννοιες που ακούμε τώρα στο δημόσιο λόγο είναι η έννοια του έντιμου συμβιβασμού.

Τι σημαίνει έντιμος συμβιβασμός; Έντιμος συμβιβασμός δεν είναι οι κόκκινες γραμμές οι δικές μας. Έντιμος συμβιβασμός δεν είναι να αρνηθείς μείωση μισθών και συντάξεων. Να αρνηθείς επεμβάσεις στο ασφαλιστικό που δεν χρειάζονται. Να αρνηθείς παρεμβάσεις στη δημόσια διοίκηση που δεν οδηγούν σε ένα σύγχρονο κράτος.

“Έντιμος συμβιβασμός” στη λογική τους είναι να σου λένε οι Ευρωπαίοι με τη δική τους συντηρητική και νεοφιλελεύθερη αντίληψη “θέλουμε η Ελλάδα να ακολουθήσει ένα μοντέλο που κατά τη γνώμη μας -είναι ιδεολογικά εσφαλμένη- οδηγεί στη δημοσιονομική αυτοδυναμία, την παραγωγικότητα, την ανταγωνιστικότητα και την επάνοδο στην ομαλότητα.

Και εσύ να μην προτείνεις ένα άλλο μοντέλο που να οδηγεί γρήγορα στα ίδια αποτελέσματα, αλλά να λες” θέλω ένα συμβιβασμό που με κρατάει εξαρτημένο από τα δικά σας δάνεια στο μνημόνιο, στο περιθώριο, στην ύφεση”.

Αυτή είναι η λογική του έντιμου – εντός εισαγωγικών – συμβιβασμού. Γιατί είναι έντιμος, μπορεί από πλευράς προθέσεων ,αλλά δεν είναι ούτε έξυπνος, ούτε αποτελεσματικός για την οικονομία.

Και να σας πω και κάτι; Το χειρότερο απ’ όλα όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους δυο μήνες, αυτό που με προβληματίζει βαθύτερα από οτιδήποτε άλλο, δεν είναι η στάση της κυβέρνησης, δεν είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ, είναι η στάση της κοινής γνώμης, η στάση της κοινωνίας. Και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης.

Γιατί στην πραγματικότητα τι έχει συμβεί τους δυο μήνες; Έχουμε μια κοινή γνώμη που ευχαριστιέται με το τίποτα. Που ενθουσιάζεται με λέξεις, με εντυπώσεις και κυρίως διαμορφώνεται μια κοινή γνώμη χαμηλών προσδοκιών. Είμαστε ευχαριστημένοι που δεν καταστραφήκαμε τις πρώτες 55 μέρες. Μάλιστα.

Είμαστε ευχαριστημένοι που καταφέραμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Εντάξει. Αλλά είναι δυνατόν να μην μιλάμε για την προοπτική, για το πλαίσιο, για τις επενδύσεις, για την ανάπτυξη, για την απασχόληση; Και για πόσο καιρό μπορεί να είμαστε ευχαριστημένοι σε τόσο χαμηλό επίπεδο;

Η κυβέρνηση ασχολείται μόνο με το blame game, μετακυλύει ευθύνες σε περίπτωση τυχόν αδιεξόδου και κατασκευάζει τον εξωτερικό εχθρό που συνωμοτεί εναντίον της και τους εσωτερικούς συνεργάτες. Η θεωρία της συνωμοσίας. Μα, εάν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ συνωμότησαν εναντίον κάποιας κυβέρνησης, έχουν συνωμοτήσει εναντίον της προηγούμενης κυβέρνησης, γιατί δεν χαλάρωσαν τη στάση τους, δεν μας επέτρεψαν να έχουμε ένα αποτέλεσμα το οποίο να εμφανίσουμε προεκλογικά, αλλά και εμείς δεν υποχωρήσαμε και θέσαμε στον ελληνικό λαό το ζήτημα όπως είχε, αλλά με ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο που είχε αρχή, μέση και τέλος.

Άρα μπορούμε να έρθουμε στα συγκαλά μας και να σκεφτούμε ποιος είναι ο πραγματικός διακρατικός και πάγιος συσχετισμός δυνάμεων; Και να δούμε πώς μπορούμε να διαμορφώσουμε πραγματικά νέους συσχετισμούς στην Ευρώπη; Αλλά νέοι συσχετισμοί σημαίνει ότι πείθω κυβερνήσεις. Δεν αρκεί να πείθεις πολιτικές δυνάμεις που ούτε καν αυτές πείθεις. Γιατί ο ευρωπαϊκός νότος, όπως έχουμε πει πολλές φορές ,είναι ευρωπαϊκός πολιτικός νότος. Δεν αρκεί να  έχεις όλη την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να έχεις και κυβερνήσεις οι οποίες διαμορφώνουν μια κρίσιμη μάζα για να αλλάξεις τους συσχετισμούς.

Κι προχθές τι έγινε; Πετύχαμε ή αποτύχαμε; Τι ήθελε ο κ. Τσίπρας στις Βρυξέλλες όταν ζήτησε αυτή τη συνάντηση; Πολιτική λύση. Και άμεση ρευστότητα χωρίς αξιολόγηση και χωρίς όρους. Άρση της δημιουργικής ασάφειας υπέρ των απόψεών μας με αποτέλεσμα.

Το πήραμε αυτό; Δεν νομίζω. Εγώ είδα ένα κοινό ανακοινωθέν που μιλάει για την απόφαση του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, μιλάει για αξιολόγηση που θα κάνει η τρόικα με το νέο όνομά της, είδα ένα χαμένο μήνα, είδα την ανάγκη για ένα πλήρη κατάλογο συγκεκριμένων μεταρρυθμιστικών προτάσεων «ελληνικής ιδιοκτησίας» ,που  σημαίνει με δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης έναντι των εταίρων.

Και δεν είδα τίποτε για τα 11 δις του ΤΧΣ, δεν είδα τίποτε για το δημοσιονομικό πλαίσιο και το δημοσιονομικό στόχο του 2015 από πλευράς πρωτογενούς πλεονάσματος, δεν είδα τίποτε σε σχέση με το χρέος. Κουβέντα, μα κουβέντα για το χρέος. Όταν από τις παραμετρικές αλλαγές στο χρέος εξαρτώνται όλα, το αν μπορούμε να κατεβάσουμε τον πήχη στο πρωτογενές πλεόνασμα και να χαλαρώσουμε την οικονομική πολιτική όπως ζητούσαμε επιμόνως επί μήνες και επί χρόνια.

Και τα 2 δις του πακέτου Γιούνκερ είναι τα 2 δις που είχε προετοιμάσει η Κυβέρνησή μας και τα είχε παρουσιάσει και στη Βουλή προχθές ο Βασίλης Κεγκέρογλου, το πακέτο αντί του νομοσχεδίου της ανθρωπιστικής κρίσης.

Τώρα μπορεί να σκεφτεί κάποιος τι σημαίνει να κάνεις διαπραγμάτευση το 2009, το 2010, το 2011, το 2012 ,όταν είναι τόσο δύσκολη και ριψοκίνδυνη η διαπραγμάτευση του 2015, με μια Ελλάδα η οποία είναι ασύγκριτα καλύτερη και ισχυρότερη, από την Ελλάδα των προηγούμενων ετών;

Εμείς εκδηλώσαμε και στη Βουλή υπεύθυνα και θεσμικά τη συναινετική μας διάθεση ψηφίζοντας τα νομοσχέδια, παρ’ ότι είναι ψευδεπίγραφα και προκλητικά από πλευράς διατύπωσης. Γιατί βεβαίως δεν επανεκκινείς την οικονομία με τις 100 δόσεις που είναι ήδη ψηφισμένες, όταν την υπονομεύεις μέσα από την έλλειψη στρατηγικού πλαισίου και πολιτικής σταθερότητας σε σχέση με την προοπτική.

Η Κυβέρνηση έπρεπε να συνεχίσει αυτό που βρήκε, να αξιοποιήσει τις κόκκινες γραμμές τις δικές μας, να τις ενισχύσει αν ήθελε, αλλά να σεβαστεί το χρονοδιάγραμμα, να βγάλει τη χώρα από το Μνημόνιο, να την οδηγήσει στην προληπτική πιστωτική γραμμή όχι να την αφήσει βαθιά στο Μνημόνιο και να προετοιμάζει το Μνημόνιο 3 από Ιούλιο και μετά.

Υπάρχει μία και μόνο εθνική στρατηγική. Μία και μόνη εθνική αλήθεια και είμαστε έτοιμοι να τη στηρίξουμε ως αντιπολίτευση. Δεν ζητάμε αναδρομική δικαίωση, ούτε προσχώρηση στις απόψεις μας, ζητούμε όμως προσχώρηση στην κοινή λογική και την αλήθεια.

Φίλες και φίλοι, το ΠΑΣΟΚ βαδίζει στο Συνέδριό του και όπως είπα στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής ,το μεγάλο στοίχημα είναι τώρα, καθ’ οδόν προς το Συνέδριο και στο Συνέδριο ,να περάσουμε από τη σκληρή αυτοκριτική στην ουσιαστική και βαθιά αυτογνωσία.

Το ΠΑΣΟΚ λόγω της κρίσης, επειδή πυκνώθηκε ο ιστορικός χρόνος ,έχει υποστεί τα τελευταία πέντε χρόνια δεινή πολιτική ήττα, δεινή ιστορική ήττα και δεινή ηθική ήττα. Ηττήθηκαν νοοτροπίες, πρακτικές, πελατειακές αντιλήψεις, απλουστεύσεις, ευκολίες και ηττήθηκε η ηθική αντίληψη πολλών στελεχών μας που μας εξέθεσαν ανεπανόρθωτα, όχι μόνο δικών μας στελεχών, αλλά στα δικά μας αναφέρομαι εγώ.

Δεν μπόρεσε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ως συλλογικό υποκείμενο να αντιληφθεί αυτό που και προηγουμένως είπα για τη σχέση αλήθειας, δημοκρατίας και ιστορίας.

Στην πραγματικότητα διαψεύσαμε μια βασική παραδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου: τη διαφορά ανάμεσα στην ανάπτυξη και τη μεγέθυνση της οικονομίας. Δεν θεμελιώσαμε την ανάπτυξη σε βάσεις υγιείς και απλές, που είναι η δουλειά. Η  δουλειά των ανθρώπων, η γνώση τους, η επιχειρηματικότητα και ένα σύγχρονο κανονικό κράτος.

Και βέβαια, όλα αυτά, έφτασαν σε έναν τελικό προεκλογικό παροξυσμό, όταν ανακόπηκε κάθε προσπάθεια ανανέωσης και διεύρυνσης, λόγω της απόφασης του κ. Παπανδρέου να δημιουργήσει ένα προσωπικό ιδιωτικό Κόμμα, κάτι που μας οδήγησε σε εσωστρέφεια, σε απώλεια δυνατοτήτων, στην απώλεια της τρίτης θέσης.

Το ΠΑΣΟΚ, ως θεσμική οντότητα  αλλά και ως κρίσιμη και σημαντική παράμετρος του ευρύτερου χώρου, πρέπει τώρα ενόψει του Συνεδρίου και στο Συνέδριο, να κάνει σαφείς επιλογές ,χωρίς αμφιθυμίες. Να τοποθετηθεί με ακρίβεια στα ερωτήματα που ανοίγουν οι τρεις ατζέντες που έθεσα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής.

Φίλες και φίλοι, αγωνίστηκα κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Δεν θα αναφερθώ στο 1989 ,ούτε στο 2007, αλλά μπορώ να αρχίσω από το 2011 και να φτάσω μέχρι σήμερα. Σήκωσα αναγκαστικά το βάρος καταστάσεων, πρακτικών και ανθρώπων που προσέβαλλαν την Παράταξη και προκάλεσαν την κοινωνία. Σήκωσα το βάρος καταλυτικών ιστορικών λαθών, που είχαν γίνει, το βάρος της κακής διαχείρισης ακόμη και του ίδιου του Κόμματος. Και πρέπει να σας πω ότι το λιγότερο βάρος που σηκώνω, είναι το βάρος της τελευταίας εκλογικής ήττας, που έχει άλλωστε πολύ συγκεκριμένες εξηγήσεις και πολύ συγκεκριμένα συμφραζόμενα.

Η θητεία μου λοιπόν ολοκληρώνεται, γιατί η τριετία αυτή, από την εκλογή μου το Μάρτιο του 2012 έως το Μάιο του 2015, είναι ονομαστικά μικρή ,αλλά ουσιαστικά πυκνή και μεγάλη. Η θητεία μου ολοκληρώνεται στο Συνέδριο και δεν ανανεώνεται.

Με προβλημάτισε μόνο το γεγονός ότι θα μειωθούν οι κοινοβουλευτικές μου δυνατότητες, αλλά η νέα ηγεσία πρέπει να έχει ελεύθερο το πεδίο εντός και εκτός Βουλής και πρέπει ο καθένας να μετριέται με την πραγματικότητα και δεν πρέπει κανείς να αναλαμβάνει ρόλους και ευθύνες, που δεν του έχει αναθέσει ο ελληνικός λαός. Αυτό αφορά και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται η αντιπολίτευση μέσα στη Βουλή.

Η αποχώρησή μου είναι μια συνειδητή πράξη που πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει την Παράταξη και έτσι να βοηθήσει και τη χώρα. Θέλω να βοηθήσει στην ανανέωση και στη δυναμική του ΠΑΣΟΚ και της Παράταξης. Βεβαίως, δεν κρύβω, ότι υπάρχει και  μια άλλη διάσταση δευτερεύουσα αλλά σημαντική, ότι πρέπει να αναδειχθεί η πολιτική και ηθική στάση όλων, πρέπει να δούμε ποιοι φεύγουν και ποιοι μένουν, πού και πώς.

Το Συνέδριο έχει συγκληθεί με απόφασή μου, όπως ορίζει το Καταστατικό και είναι έκτακτο Συνέδριο, αλλά ως προς το περιεχόμενό του προφανώς είναι ένα Συνέδριο πολιτικό, προγραμματικό και αξιακό. Λυπάμαι πραγματικά που δεν προλάβαμε και δεν μπορέσαμε, όπως είχαμε σχεδιάσει, να οργανώσουμε το μεγάλο Συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης γιατί μας πρόλαβαν οι εξελίξεις, ευρύτερες πολιτικές αλλά και εξελίξεις ενδοπαραταξιακές που μας οδήγησαν στη μιζέρια και την εσωστρέφεια.

Το Συνέδριο συγκαλείται ως έκτακτο ,κατά το Καταστατικό, Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι μια θεσμική οντότητα, που πρέπει να αποφασίσει συλλογικά για την προοπτική του. Άρα πρόκειται για ένα Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που επιτελεί ένα συγκεκριμένο ρόλο, σύμφωνα με το Σύνταγμα, την έννομη τάξη, την ιστορική του διαδρομή και την προοπτική του.

Είναι ένα Συνέδριο. Δεν πρόκειται για μια εκδήλωση προετοιμασίας της εκλογής του νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Δεν προκαταλαμβάνει ούτε υποκαθιστά ευρύτερες διαδικασίες, που είναι ως ευρύτερες πάντα ανοιχτές με σεβασμό σε όλους, πρόσωπα, κινήσεις, ιδέες. Φυσικά οι εταίροι μας της Ελιάς είναι ευπρόσδεκτοι στο Συνέδριο, θέλουμε να συμβάλλουν, να μετάσχουν ισότιμα και θα αξιολογήσουν μετά το αποτέλεσμα. Τίποτε δεν είναι δεσμευτικό και τίποτε δεν συνιστά βαβυλώνια αιχμαλωσία.

Το ΠΑΣΟΚ υπάρχει ως συλλογική, θεσμική οντότητα. Αυτό σημαίνει ότι έχει μέλη γιατί αλλιώς δεν υπάρχει, άρα χρειάζεται ένα πραγματικό Μητρώο, με ανανέωση και επανεγγραφή των παλαιών μελών που είναι ΠΑΣΟΚ και θέλουν να είναι ΠΑΣΟΚ και πρόσκληση σε όλους χωρίς αποκλεισμούς, πλην ελαχίστων περιπτώσεων όπως είπα, όπου υπήρξε όχι απλώς πολιτική διαφωνία ή προσωπική σκοπιμότητα, αλλά ηθικά και ιστορικά απαράδεκτη, βλαπτική επιμονή, σε βάρος του ΠΑΣΟΚ.

Μιλάμε για ένα Μητρώο που για πρώτη φορά θα είναι ηλεκτρονικό, απλό, αδιάβλητο και θέλω να παρακαλέσω την ΕΚΑΠ υπό τη Γιώτα Γαζή να αναλάβει την ευθύνη της κατάρτισης του Μητρώου αυτού συγκροτώντας μια Επιτροπή παλαιών και έμπειρών στελεχών, που θα έχουν τη διαχείριση του Μητρώου υπό τις τεχνικές οδηγίες του φίλου μας του Πέτρου Καβάσαλη που έχει αναλάβει την τεχνική υποδομή του θέματος αυτού με τον πλέον απλό και αδιάβλητο τρόπο και ζητώ στην Επιτροπή αυτή να είναι οι σύντροφοι Αργύρης, Γερανίδης, Καμάς, Κωνσταντόπουλος, Μανιάτης, Σαουλίδης, Ρήγας και Χόρτες.

Θα γίνουν από σήμερα έως το Συνέδριο δύο Ολομέλειες τουλάχιστον σε κάθε Οργάνωση. Θα επιδιώξουμε μία πριν το Πάσχα και μία μετά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε ολοκληρωμένα κείμενα, πέρα των δικών μου εισηγήσεων, που καθίστανται από ένα σημείο και μετά αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής ή της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου. Και πέρα των ομάδων εργασίας καλώ τον καθένα από εσάς να συμβάλλει με κείμενα στο διάλογο αυτό, που πρέπει να οργανωθεί άμεσα, ψηφιακά, αλλά και συμβατικά. Και ιδίως αυτούς που έχουν φιλοδοξίες να ηγηθούν του χώρου, ή να παίξουν ρόλο στη συλλογική διεύθυνσή του, τους καλώ και τους παρακαλώ να εκφραστούν με απόλυτη σαφήνεια εφόλη της ύλης, εγκαίρως και να τροφοδοτήσουν το διάλογο αυτό.

Το νέο Μητρώο θα ολοκληρωθεί στις 4 Μαΐου. Η εκλογή συνέδρων θα γίνει την Κυριακή 10 Μαΐου και ο αριθμός των συνέδρων θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των μελών που θα ψηφίσουν, με στόχο να είναι περίπου 2.000, πέραν των ex officio μελών, που είναι τα μέλη της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου.

Προτείνω το Συνέδριο να διεξαχθεί, ή μάλλον για να το πω ακριβέστερα έχω συγκαλέσει το Συνέδριο για τις 15, 6 και 17 Μαΐου και θα προτείνω το Συνέδριο να υποβληθούν εντός αυτού οι υποψηφιότητες για την εκλογή του νέου Προέδρου, υπογεγραμμένες από το 10% των συνέδρων και να εγκριθούν οι υποψηφιότητες από το Συνέδριο και όχι από την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή.

Στη συνέχεια θα ξανανοίξει το Μητρώο, ώστε να προκληθεί ένα νέο κύμα εγγραφών και το Μητρώο θα κλείσει οριστικά την Τρίτη 2 Ιουνίου και προτείνω να διεξαχθεί η άμεση διαδικασία εκλογής του νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ την Κυριακή 7 Ιουνίου ,γιατί παρεμβάλλεται το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και της Πεντηκοστής.

Αυτό είναι το χρονοδιάγραμμα και αυτές είναι οι θεσμικές προυποθέςεις  της απόλυτης διαφάνειας, τις οποίες και θα εγγυηθώ απολύτως κρατώντας ίσες αποστάσεις, αλλά ευρισκόμενος στον πυρήνα της αγωνίας για το μέλλον της Παράταξης, που υπερβαίνει τα πρόσωπα.

Φίλες και φίλοι, έχω ανοίξει με την ομιλία μου στην τελευταία Σύνοδο της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ τις τρεις ατζέντες του Συνεδρίου, τις τρεις μεγάλες θεματικές ενότητες.

Σας θυμίζω ότι η πρώτη από αυτές τις ατζέντες είναι το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, για το οποίο δεν μιλάει κανείς επί δυο μήνες τώρα, δεν μιλάμε για το μέλλον της χώρας, για την πορεία της, την προοπτική της.

Έχουμε μια ριζοσπαστική Αριστερά κρατικιστική και συντεχνιακή, έχουμε μια εθνικολαϊκιστική Ακροδεξιά του μικροπολιτικού παραγοντισμού. Εναπόκειται σε εμάς να μιλήσουμε για τις αξίες της εργασίας, της γνώσης, της καινοτομίας, της επιχειρηματικότητας.  Να μιλήσουμε εμείς για επενδύσεις ανάπτυξη και απασχόληση. Για ένα άλλο κράτος κανονικό. Να μιλήσουμε για τους ενδογενείς πόρους, τη γη και τους ανθρώπους, για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Για την εθνική συμφωνία ανασυγκρότησης που ενεργοποιεί όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, για τα κοιτάσματα απασχόλησης που έχουμε παρουσιάσει στη Θεσσαλονίκη πριν από τις ευρωεκλογές το Μάιο του 2014, για τα περιφερειακά και τοπικά Σύμφωνα ανάπτυξης, για ένα άλλο ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης . Και φυσικά για τις προϋποθέσεις της εθνικής ανασυγκρότησης πολιτικές, δημοσιονομικές, χρηματοπιστωτικές, χρηματοοικονομικές και για το μείζον θέμα: μιλάμε για μια Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη, μέσα στην Ευρωζώνη που δεν κάνει παιχνίδια εν ου παικτοίς.

Η δεύτερη μεγάλη ενότητα είναι το μέλλον της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε και εδώ, αλλά και στον ευρωπαϊκό διάλογο ,τη θανατηφόρα αγκύλωση που εδώ και δεκαετίες έχει υποστεί η κυβερνητική Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, η οποία ακριβώς επειδή είναι κυβερνητική, έχει κληθεί να υπηρετήσει εθνικές στρατηγικές και διακρατικούς συσχετισμούς, δηλαδή να κάνει μεγάλους και επώδυνους συμβιβασμούς.

Κινείται πάντα μέσα σε ένα μεγάλο κυλιόμενο συνασπισμό, που κυβερνά την Ευρώπη ,γιατί γίνονται διαρκώς εκλογές και πάντα υπάρχουν συμβιβασμοί και συνεργασίες και σε ευρωπαϊκό και σε εθνικό επίπεδο. Αλλά οι μεγάλοι συμβιβασμοί είναι οι κλειδωμένες ανισότητες μεταξύ των κρατών – μελών που υπάρχουν μέσα στο ίδιο το κανονιστικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και στο επίπεδο της Ευρώπης των 28 και στο επίπεδο της Ευρωζώνης των 19. Αυτό θίγει το μοντέλο ανταγωνιστικότητας, αυτό θίγει το μοντέλο του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.

Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία πρέπει να αντιμετωπίσει την ακατάσχετη ,δυστυχώς, πολιτική δυναμική της Ακροδεξιάς και του ευρωσκεπτικισμού κάθε απόχρωσης. Οι κρατούσες στην Ευρώπη αντιλήψεις έχουν οδηγήσει σε ένα προβληματικό  και έωλο μοντέλο ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης. Το ενιαίο νόμισμα και οι ανάγκες του, που ήταν αποτέλεσμα ενός έντονου πολιτικού βολονταρισμού, μας έχει αναγκάσει να κρύψουμε ως Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία πολλές από τις προτεραιότητες αυτές.

Η διάκριση μεταξύ συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων έχει υποκατασταθεί από την εκλογικά τυχαία διάκριση μεταξύ της εκάστοτε Κυβέρνησης και της εκάστοτε Αντιπολίτευσης και η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία πάσχει από έλλειψη ολοκληρωμένης πρότασης. Υπάρχει μια έλλειψη πολιτικού υποκειμένου, γιατί ο ρόλος των κρατών και των Κυβερνήσεων είναι ισχυρότερος από το ρόλο των πολιτικών Κομμάτων.

Πρέπει να ξαναμιλήσουμε για τις αξίες μας, για την ανάπτυξη, την κοινωνική Δικαιοσύνη, τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Πρέπει να μιλήσουμε ξανά για το ευρωπαϊκό μοντέλο ανάπτυξης και χρειαζόμαστε θεωρητικά θεμέλια.

Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία κρύφτηκε επί δεκαετίες πίσω από τη θεωρητική ευρηματικότητα του Κέυνς αλλά ποτέ ο Κέυνς δεν είπε ο ίδιος ότι θέλει να είναι ο θεωρητικός της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και τώρα αναζητά σπαράγματα στον αμερικανικό φιλελευθερισμό, στον Κρούγκμαν ή στον Πικετί. Δεν είναι αυτό το όραμα της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Χρειάζονται πολύ περισσότερα και πολύ πιο σύνθετα πράγματα.

Και το τρίτο φυσικά ζήτημα είναι η προοπτική της Παράταξης. Σε πρώτη φάση η προοπτική του ΠΑΣΟΚ και αμέσως μετά ,σε δεύτερη αλλά σχεδόν ταυτόχρονη φάση το πέραν του ΠΑΣΟΚ. Τώρα πρέπει να αξιολογήσουμε το κατά τη γνώμη μου ελπιδοφόρο και πετυχημένο πείραμα της Ελιάς, που προκάλεσε τη μήνη πολλών μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Τώρα πρέπει να αξιολογήσουμε την πορεία της χώρας και τις δικές μας ευθύνες και πρέπει να πούμε καθαρά πως αντιλαμβανόμαστε τη διαστρωμάτωση και την αυτοσυνειδησία της ελληνικής κοινωνίας και το ποιές είναι οι δυνάμεις στις οποίες απευθυνόμαστε. Τι χαρακτηρίζουμε ως δημιουργική δύναμη μέσα στην ελληνική κοινωνία, πραγματικά προοδευτική.

Και βέβαια πρέπει να μιλήσουμε για το οργανωτικό μοντέλο του Κόμματος, ενός Κόμματος που δεν μπορεί να είναι οικοδομημένο με βάση τα δεδομένα του ’80 ή του 70, ένα Κόμμα που ξεπερνά τις παλιές τυπολογίες των πολιτικών Κομμάτων, γιατί πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά και έξυπνα για τη σχέση μας με την κοινωνία των πολιτών, με τα Κινήματα, για τις νέες μορφές πολιτικής συμμετοχής. Εμείς, που έχουμε υποστεί την πιο σκληρή, την πιο άδικη, την πιο καταλυτική κριτική και ως Κόμμα και ως άνθρωποι.

Αυτά είναι τα μεγάλα θέματα στα οποία πρέπει να τοποθετηθούν όλοι όσοι θέλουν να επηρεάσουν τις εξελίξεις και να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις.

Παρακάλεσα τα μέλη της Γραμματείας της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής να ενταχθούν σε μια από τις τρεις αυτές ομάδες και παρακαλώ τώρα τα μέλη της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής να ενταχθείτε επίσης σε μια από τις τρεις αυτές ομάδες και να συμβάλετε πραγματικά συζητώντας, γράφοντας, διαφωνώντας, αλλά λέγοντας κάτι, μια άποψη.

Έχω παρακαλέσει το συντονισμό της πρώτης ομάδας για το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης να τον αναλάβουν οι Σκανδαλίδης, Κουκουλόπουλος, Γερακάκης, Τούντας, Τσαυτάρης και Κουτρουμάνης.

Παρακαλώ να αναλάβουν το συντονισμό της δεύτερης ομάδας για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία οι συντρόφισσες και φίλες Καϊλή, Ράπτη και οι φίλοι μας ο Τάκης Ιωακειμίδης, Δερβένης, Δουλουμπέκης  και Κούρκουλας.

Και το συντονισμό της τρίτης ομάδας για την προοπτική της παράταξης οι συντρόφισσες Κεφαλίδου, Αντωνίου, Μπατζελή, ο Γιώργος Φλωρίδης, ο Μάνος Επιτροπάκης, ο Παύλος Χρηστίδης και οι Σαλαγιάννης, Αγγελούδης, Παπαστεργίου και Πρωτόπαπας.  Και σας παρακαλώ να βοηθήσετε ώστε να προκύψουν κείμενα τα οποία να έχουν βάθος, ευρηματικότητα και ελκυστικότητα.

Έχουμε μπροστά μας λιγότερο από δυο μήνες, προκειμένου να λύσουμε όλα αυτά τα θέματα. Και θεωρώ ότι το τελευταίο που μπορώ να κάνω για το ΠΑΣΟΚ ως πρόεδρός του είναι να εγγυηθώ και να καθοδηγήσω τη διαδικασία αυτή. Αλλά δεν θέλω να την υπαγορεύσω και δεν θέλω να την προκαταλάβω.

Ως εκ τούτου ,σας καλώ να αναλάβετε τις ευθύνες σας, που είναι ευθύνες συλλογικές, ευθύνες ιστορικές , ευθύνες εθνικές, ευθύνες παραταξιακές.

Σας ευχαριστώ πολύ.