ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ : Η πληγή της εκπαίδευσης

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ πιστοποίησε με τον πιο εμφαντικό τρόπο την αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ο κ. Τσίπρας διδάχθηκε επί σειρά ετών αγγλικά στο δημόσιο σχολείο, έκανε πρόσθετη ενισχυτική διδασκαλία ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, παρ' όλα αυτά δυσκολευόταν να κρατήσει τη συζήτηση και να κατανοήσει απλές έννοιες. Δεν είναι ο μόνος. Η πλειονότητα των Ελλήνων δεν μαθαίνει ξένες γλώσσες στο σχολείο αλλά στα

φροντιστήρια ή με ιδιαίτερα μαθήματα. Κι αυτό παρά το ότι οι Eλληνες φορολογούμενοι πληρώνουμε χιλιάδες καθηγητές κάθε ειδικότητας στα δημόσια σχολεία όπου η διδασκαλία ξένης γλώσσας είναι υποχρεωτική και μάλιστα από τις πρώτες τάξεις.

Το ίδιο φυσικά συμβαίνει με όλα τα μαθήματα. Πρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ σημείωνε ότι στην Ελλάδα της δωρεάν εκπαίδευσης οι γονείς δαπανούν το 20% του εισοδήματός τους για ενισχυτική διδασκαλία, ποσοστό μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα! Υπογράμμιζε μάλιστα ότι συχνά οι ίδιοι καθηγητές που διδάσκουν στα σχολεία κάνουν και τα ιδιαίτερα μαθήματα, γεγονός που τους δίνει κίνητρο να παραμελούν τις υποχρεώσεις τους. Γνωστά πράγματα βέβαια. Το εντυπωσιακό ωστόσο είναι ότι ακόμα και σήμερα, μέσα στην κρίση, το αποδεχόμαστε. Αποδεχόμαστε δηλαδή μια τεράστια σπατάλη πόρων που επιβαρύνει μάλιστα δυσανάλογα τις πιο αδύναμες οικογένειες. Θα κάνουμε κάτι; Γιατί είναι εύκολο να καταδικάζεις την αριστεία, είναι προσοδοφόρο να ανεβάζεις τον ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία και στα φροντιστήρια, το ερώτημα όμως παραμένει: πού θα μάθουν τα παιδιά μας γράμματα;

Είναι φανερό πως το κλασικό σύνθημα της Αριστεράς περισσότερα λεφτά για την παιδεία, είναι άνευ αντικρίσματος. Για να μάθει ένα παιδί αγγλικά δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω από ένα θρανίο και έναν αφοσιωμένο καθηγητή. Αυτό που λείπει είναι η νοοτροπία. Από την πλευρά των καθηγητών αλλά και από την πλευρά των μαθητών και των γονιών που χρόνια τώρα θεωρούν δεδομένη την απαξίωση του δημόσιου σχολείου. Μπορούμε να αλλάξουμε; Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, θέλουμε να αλλάξουμε; Ενδιαφέρεται ο νέος υπουργός Παιδείας να βάλει κριτήρια ακαδημαϊκών επιδόσεων και αξιολόγησης; Εχουν καμιά σκοτούρα οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ;

Κι εμείς οι πολίτες πέρα από το μνημόνιο - αντιμνημόνιο έχουμε κάτι άλλο να διεκδικήσουμε; Το πιθανότερο είναι ότι δεν είμαστε καν σε θέση να συζητήσουμε το πρόβλημα. Ετσι όπως έχει κυριαρχήσει η στείρα συνθηματολογία, κάθε σκέψη για μεταρρύθμιση υποκύπτει στο ανάθεμα του «νεοφιλελευθερισμού». Κι όμως αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα δημόσια σχολεία, θα ήταν πολύ πιο δίκαιο και προοδευτικό κάθε μαθητής να παίρνει ως υποτροφία το κόστος που του αναλογεί στο δημόσιο σύστημα και να επιλέγει σε ποιο σχολείο θα φοιτήσει - δημόσιο ή ιδιωτικό. Αξιολόγηση από τους άμεσα ενδιαφερόμενους.

ethnos