Oι δύο όψεις της Αραβικής Άνοιξης

Λιβύη και Τυνησία αποτελούν δύο τελείως διαφορετικές πτυχές της Αραβικής Άνοιξης, με, επίσης, διαφορετικές προοπτικές, δείχνοντας όμως μια μεγάλη αλήθεια: Ότι η Αραβική άνοιξη δεν έχει τελειώσει, αλλά μόλις αρχίζει, γράφει ο Guardian.

Στη Λιβύη ένα βίαιο και δικτατορικό καθεστώς ανατράπηκε έπειτα από πολύ κόπο, με τις ηγεσίες της Συρίας και της Υεμένης να ακολουθούν παρόμοια πορεία αντίστασης, με αυτή του κανταφικού καθεστώτος.

Την ίδια ώρα, αμέσως μετά τα λιβυκά σύνορα, η Τυνησία ετοιμάζεται για την πρώτη εκλογική της αναμέτρηση, έχοντας μεγάλες διαφορές από τη Λιβύη. Έχει αρκετά μεγάλο μορφωμένο τμήμα πληθυσμού, μια κοσμική παράδοση, δεν υπάρχουν φυλετικοί ή εθνοτικοί διαχωρισμοί και σε περίπτωση που οι Ισλαμιστές Δημοκράτες του Ρασέντ Γιανούσι καταφέρουν να σχηματίσουν κυβέρνηση και ένα λειτουρικό κοινοβουλευτικό σύστημα, οι προοπτικές για τη χώρα θα είναι ευοίωνες.

Τα πράγματα στη Λιβύη είναι πολύ διαφορετικά. Η χώρα χρειάστηκε την επέμβαση των δυτικών δυνάμεων για την ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι έπειτα από μήνες, ενώ υπάρχουν οι εθνοτικές διαφορές και αυτές ανάμεσα στις διαφορετικές φυλές της χώρας. Το μεγάλο στοίχημα για τη Λιβύη είναι το πώς θα καταφέρουν όλες αυτές οι στρατιωτικές ομάδες να βρεθούν υπό μια ενιαία στρατιωτική διοίκηση. Η ενότητα σε πολλαπλά επίπεδα είναι το δύσκολο στοίχημα της επόμενης μέρας του θανάτου του Καντάφι, με τις προοπτικές να μην είναι θετικές.

Το ζήτημα φυσικά, για τη Λιβύη έγκειται εν πολλοίς στην έλλειψη παιδείας των κατοίκων της. Όσοι Λίβυοι κατάφεραν να μορφωθούν, το είχαν πετύχει στο εξωτερικό, αφού το κοινωνικοπλιτικό περιβάλλον στη χώρα δεν το επέτρεπε.

Στην Τυνησία, τα πράγματα δεν είναι πολύ ευκολότερα, αφού, εάν το πείραμα αποτύχει, μία δεύτερη βαθμίδα της παλιάς ηγετικής ελίτ μπορεί να πάρει τον έλεγχο, αλλοιώνοντας, στην ουσία, τα αποτελέσματα της Αραβικής Άνοιξης και της εκδίωξης του Μπεν Άλι. Η Αίγυπτος, με τη στρατιωτική ηγεσία της, που διαδέχθηκε τον Μουμπάρακ, φαίνεται πως έχει πέσει σε αυτήν την «παγίδα». Η Τυνησία, όμως έχει τη δυνατότητα να την αποφύγει και να ακολουθήσει μια πραγματικά δημοκρατική πορεία και οι εκλογές αποτελούν κριτήριο.

Τουλάχιστον για την Τυνησία, η Αραβική Άνοιξη δεν έχει φτάσει στο τέλος της, αλλά μόλις στην αρχή της.


Eπιμέλεια: Βαγγέλης Βιτζηλαίος