«Η ψήφος στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα
(ΕΣΚ) είναι πιο κοντά στο εθνικό συμφέρον σε σχέση με τους συντηρητικούς
αλλά και τη ριζοσπαστική αριστερά. Προτάσσει περισσότερο την ανάπτυξη
σε σχέση με τη λιτότητα και πιο πολύ την αλληλεγγύη σε σχέση με μια
κλειστή αντίληψη περί εθνικού συμφέροντος», τόνισε ο υποψήφιος
ευρωβουλευτής με την «Ελιά», Κυριάκος Πιερρακάκης μιλώντας σε εκδήλωση
την
Τετάρτη στο Caravel, στην οποία επίσης ήταν ομιλητές οι υποψήφιοι, Σωτήρης Κατσέλος, Παντελής Καψής και Παύλος Χρηστίδης και με θέμα «Η μεγάλη πρόκληση των ευρωεκλογών», ενώ στη συνέχεια πρόσθεσε:
«Είδαμε πχ το αδελφό κόμμα του κ. Τσίπρα στη Γερμανία, το Die Linke, να μιλάει για τα χρήματα των γερμανών φορολογουμένων ως τεκμηρίωση ότι στην Ελλάδα δεν πρέπει να συμβεί κούρμα του χρέους. Από την άλλη, αν το 2010 είχαμε συναντήσει μια λιγότερο συντηρητική Ευρώπη, η χώρα θα είχε αντιμετωπίσει και ένα "καλύτερο" μνημόνιο, λιγότερο υφεσιακό και πιο μεταρρυθμιστικό. Οι συντηρητικοί είναι υπεύθυνοί για την Ευρώπη που συναντήσαμε. Η εκλογή του Ολάντ, η οποία δε σήμανε καμία αλλαγή στις Ευρωπαϊκές ισορροπίες, πρόδοσε τις προσδοκίες μας επειδή η Γαλλία ήταν η αδύναμος κρίκος του Γαλλογερμανικού άξονα. Το 2002, όταν μπαίναμε στη Ευρώ, η Γερμανία εθεωρείτο ο ασθενής της Ευρώπης. Οι μεταρρυθμίσεις Σρέντερ άλλαξαν τη Γερμανία και σήμερα δε μιλάμε για μια Ευρωπαϊκή Γερμανία – αλλά, δυστυχώς, για μια Γερμανική Ευρώπη».
«Το ερώτημα όμως παραμένει», υπογράμμισε στη συνέχεια ο κ. Πιερρακάκης, και αναρωτήθηκε, «τι είναι αυτό που μπορούν να αλλάξουν οι Σοσιαλιστές;», ενώ ανέφερε ότι «τα εργαλεία πολιτικής της κάθε χώρας είναι τρία: το νόμισμα, η δημοσιονομική πολιτική και η ρυθμιστική πολιτική» και επισήμανε τα εξής:
«Οι Σοσιαλιστές παρουσίασαν ένα σχέδιο 10 σημείων το οποίο θα έχει ως στόχο τη δημιουργία 7 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας μέσα από 582 δις ευρώ σε νέες επενδύσεις στις μεταφορές, τις υποδομές, την ενέργεια και τις ΑΠΕ, τη μείωση της γραφειοκρατίας για τη δημιουργία νεών επιχειρήσεων και πατεντών καθώς και τη μείωση της ανεργίας στους νέους. Είναι καλό – δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε περισσότερα. Η ήπειρος έχει 27 εκατομμύρια ανέργους – και η ακροδεξιά ανεβαίνει παντού. Η Ευρωπαϊκή δεξιά δεν έλαβε το μάθημά της από το μεσοπόλεμο, όπου η συνθήκη των Βερσαλλιών οδήγησε σε οικονομική κρίση και αυτή με τη σειρά της στο Χίτλερ – η ίδια η Γερμανία δεν έλαβε το μάθημα από την ιστορία της και επιλέγει μινιμαλιστικές προσεγγίσεις για το πρόβλημα του νότου. Από τα 3.5 εκατομμύρια ανέργους στην Ευρώπη που προέκυψαν μετά το 2008, το 1 εκατομμύριο είναι έλληνες – και, ας είμαστε ειλικρινείς – δεν έχουμε άμεσες και ικανοποιητικές λύσεις για το σήμερα.» και συμπλήρωσε:
«Ως χώρα, σήμερα, χρειαζόμαστε παρεμβάσεις σε δυο επίπεδα. Το πρώτο είναι το ευρωπαϊκό. Οι 751 ευρωβουλευτές του νέου κοινοβουλίου καθώς και η επιτροπή που θα προκύψει από αυτό θα παίξουν καθοριστικό ρόλο για το μέλλον της ηπείρου. Χρειαζόμαστε μια πιο προοδευτική ισορροπία για τη χώρα μας, με στοχευμένα προγράμματα για την ανεργία και το κοινωνικό κράτος. Αλλά, ανεξάρτητα από αυτό, έχουμε ανάγκη από ένα εθνικό σχέδιο, ενδογενές, το οποίο θα είναι προϊόν συζήτησης όχι μόνο μέσα στην κυβέρνηση αλλά και συνολικότερα ανάμεσα στα συνταγματικά κόμματα. Η χώρα βγαίνει από το μνημόνιο αλλά η λιτότητα στην Ευρώπη παραμένει. Πως θα απορροφήσουμε 1.5 εκατομμύριο ανέργους, ειδικά όταν ακόμα και στην εποχή που η χώρα αναπτυσσόταν με 4% δεν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε πάνω από 50 χιλιάδες θέσεις εργασίας το χρόνο; Πρέπει λοιπόν να βελτιώσουμε την ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνη στη χώρα μας, να μειώσουμε την πολυνομία και τη γραφειοκρατία και να βελτιώσουμε το πολιτικό σύστημα, με θητείες, ασυμβίβαστα και μια συνολικότερη αλλαγή της αρχιτεκτονικής του. Να ξαναδούμε τον προϋπολογισμό γραμμή-γραμμή και να ανακατανείμουμε τα ποσά. Να εξετάσουμε πως θα διαθέσουμε το νέο ΕΣΠΑ στη χώρα, με όρους εντάσεως εργασίας και να στοχεύσουμε σε εξαγωγές, ξένες επενδύσεις, καινοτομία και έρευνα».
Ο κ. Πιερρακάκης αναφέρθηκε και στο ζήτημα σχηματισμού της «Ελιάς» και είπε χαρακτηριστικά:
«Ο μόνος τρόπος για να καταστεί εφικτό αυτό είναι η κοινωνία να προωθήσει πρόσωπα και σχηματισμούς που κομίζουν μια λογική προόδου, συνεννόησης και σαφήνειας. Αυτός είναι και ο λόγος που – ως ΠΑΣΟΚ - μπήκαμε χωρίς κανέναν ηγεμονισμό σε αυτή τη συζήτηση περί ενός ενιαίου ψηφοδελτίου κάτω από την ομπρέλα του ΕΣΚ από τον περασμένο Σεπτέμβρη. Ο χώρος της κεντροαριστεράς παραμένει κυρίαρχος μέσα στην κοινωνία. Το βλέπουμε στα σωματεία, στα επιμελητήρια, στους συλλόγους και θα το δούμε στους δήμους και στις περιφέρειες, όπου είναι εξαιρετικά πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να μην εκλέξει κανένα περιφερειάρχη και κανένα δήμαρχο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Σε εθνικό επίπεδο, ο κόσμος τηρεί μια στάση "αναμονής" απέναντι στην κεντροαριστερά» και πρόσθεσε στη συνέχεια:
«Στην πραγματικότητα αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Η κεντροαριστερά διαχειρίστηκε - μονομερώς στην αρχή - ένα πακέτο το οποίο ήταν στην πραγματικότητα δύο πακέτα: το μνημόνιο το δημοσιονομικό και το μεταρρυθμιστικό. Στις μεταρρυθμίσεις μείναμε πολύ πίσω, με αρκετές ακόμα παλεύουμε. Μιλούσαμε για το γάλα επί 10 ημέρες. Στη λιτότητα όμως υπήρξαμε επιμελέστατοι. Η χώρα βυθίστηκε σε ύφεση αντίστοιχη του κράχ του '29 στις ΗΠΑ. Όλα τα κόμματα τα οποία διαχειρίστηκαν μονομερώς προγράμματα του ΔΝΤ βυθίστηκαν σε προσεχείς εκλογικές διαδικασίες. Στο Μεξικό, ένα αντίστοιχο με το ΠΑΣΟΚ κόμμα, το PRI, μετά από δεκαετίες διακυβέρνησης, βρέθηκε στην Τρίτη θέση για 12 χρόνια. Σήμερα είναι εκ νέου κυβέρνηση, αξιοποιώντας τα εθνικά δίκτυα του κόμματος, στους δήμους, στις περιφέρειες, στις πολιτείες. Στις χρεοκοπίες της χώρας μας, χαρακτηριστικά, στο 1893 και στο 1932, ο χώρος της Δημοκρατικής παράταξης μπήκε σε υπαρξιακή κρίση για πάνω από 10 χρόνια. Από το 1893 μέχρι την έλευση του Βενιζέλου το 1910 και από το 1932 μέχρι το μεγάλο κέντρο του '60 και το Γεώργιο Παπανδρέου. Η ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης δεν είναι αγώνας 100 μέτρων, είναι μαραθώνιος. Προσωπικά δεν εκτιμώ ότι θα διαρκέσει 12 χρόνια – ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διαδραματίσει το ρόλο του βασικού προοδευτικού πυλώνα της χώρας παρά την ευκαιριακή του πρωτιά στις δημοσκοπήσεις, η οποία είναι προϊόν διαμαρτυρίας και όχι θετικής πρότασης. Όμως και εμείς με τη σειρά μας πρέπει να υπερβούμε εγωισμούς, κυνισμούς, μικροσυμφέροντα και να επανασυνθέσουμε το χώρο».
«Στις ευρωεκλογές», ανέφερε κλείνοντας ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Κυριάκος Πιερρακάκης, «επειδή συχνά τίθεται το ερώτημα "ποιό θα είναι ένα καλό αποτέλεσμα για την Ελιά", σας απαντώ ευθέως – ίσως και ευθαρσώς - ότι κανένα από τα δυνητικά αποτελέσματα δε θα είναι "καλό" όπως οφείλουμε να το ορίσουμε. Και αυτό, διότι η φυσική μοίρα του χώρου είναι να ανακτήσει την πολιτική πρωτοκαθεδρία. Για να συμβεί όμως αυτό στο μέλλον, πρέπει ο χώρος να κρατηθεί όρθιος στις μάχες του παρόντος. Η ευθύνη για να τον κρατήσουμε είναι επάνω μας»
e-giakoumis
Τετάρτη στο Caravel, στην οποία επίσης ήταν ομιλητές οι υποψήφιοι, Σωτήρης Κατσέλος, Παντελής Καψής και Παύλος Χρηστίδης και με θέμα «Η μεγάλη πρόκληση των ευρωεκλογών», ενώ στη συνέχεια πρόσθεσε:
«Είδαμε πχ το αδελφό κόμμα του κ. Τσίπρα στη Γερμανία, το Die Linke, να μιλάει για τα χρήματα των γερμανών φορολογουμένων ως τεκμηρίωση ότι στην Ελλάδα δεν πρέπει να συμβεί κούρμα του χρέους. Από την άλλη, αν το 2010 είχαμε συναντήσει μια λιγότερο συντηρητική Ευρώπη, η χώρα θα είχε αντιμετωπίσει και ένα "καλύτερο" μνημόνιο, λιγότερο υφεσιακό και πιο μεταρρυθμιστικό. Οι συντηρητικοί είναι υπεύθυνοί για την Ευρώπη που συναντήσαμε. Η εκλογή του Ολάντ, η οποία δε σήμανε καμία αλλαγή στις Ευρωπαϊκές ισορροπίες, πρόδοσε τις προσδοκίες μας επειδή η Γαλλία ήταν η αδύναμος κρίκος του Γαλλογερμανικού άξονα. Το 2002, όταν μπαίναμε στη Ευρώ, η Γερμανία εθεωρείτο ο ασθενής της Ευρώπης. Οι μεταρρυθμίσεις Σρέντερ άλλαξαν τη Γερμανία και σήμερα δε μιλάμε για μια Ευρωπαϊκή Γερμανία – αλλά, δυστυχώς, για μια Γερμανική Ευρώπη».
«Το ερώτημα όμως παραμένει», υπογράμμισε στη συνέχεια ο κ. Πιερρακάκης, και αναρωτήθηκε, «τι είναι αυτό που μπορούν να αλλάξουν οι Σοσιαλιστές;», ενώ ανέφερε ότι «τα εργαλεία πολιτικής της κάθε χώρας είναι τρία: το νόμισμα, η δημοσιονομική πολιτική και η ρυθμιστική πολιτική» και επισήμανε τα εξής:
«Οι Σοσιαλιστές παρουσίασαν ένα σχέδιο 10 σημείων το οποίο θα έχει ως στόχο τη δημιουργία 7 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας μέσα από 582 δις ευρώ σε νέες επενδύσεις στις μεταφορές, τις υποδομές, την ενέργεια και τις ΑΠΕ, τη μείωση της γραφειοκρατίας για τη δημιουργία νεών επιχειρήσεων και πατεντών καθώς και τη μείωση της ανεργίας στους νέους. Είναι καλό – δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε περισσότερα. Η ήπειρος έχει 27 εκατομμύρια ανέργους – και η ακροδεξιά ανεβαίνει παντού. Η Ευρωπαϊκή δεξιά δεν έλαβε το μάθημά της από το μεσοπόλεμο, όπου η συνθήκη των Βερσαλλιών οδήγησε σε οικονομική κρίση και αυτή με τη σειρά της στο Χίτλερ – η ίδια η Γερμανία δεν έλαβε το μάθημα από την ιστορία της και επιλέγει μινιμαλιστικές προσεγγίσεις για το πρόβλημα του νότου. Από τα 3.5 εκατομμύρια ανέργους στην Ευρώπη που προέκυψαν μετά το 2008, το 1 εκατομμύριο είναι έλληνες – και, ας είμαστε ειλικρινείς – δεν έχουμε άμεσες και ικανοποιητικές λύσεις για το σήμερα.» και συμπλήρωσε:
«Ως χώρα, σήμερα, χρειαζόμαστε παρεμβάσεις σε δυο επίπεδα. Το πρώτο είναι το ευρωπαϊκό. Οι 751 ευρωβουλευτές του νέου κοινοβουλίου καθώς και η επιτροπή που θα προκύψει από αυτό θα παίξουν καθοριστικό ρόλο για το μέλλον της ηπείρου. Χρειαζόμαστε μια πιο προοδευτική ισορροπία για τη χώρα μας, με στοχευμένα προγράμματα για την ανεργία και το κοινωνικό κράτος. Αλλά, ανεξάρτητα από αυτό, έχουμε ανάγκη από ένα εθνικό σχέδιο, ενδογενές, το οποίο θα είναι προϊόν συζήτησης όχι μόνο μέσα στην κυβέρνηση αλλά και συνολικότερα ανάμεσα στα συνταγματικά κόμματα. Η χώρα βγαίνει από το μνημόνιο αλλά η λιτότητα στην Ευρώπη παραμένει. Πως θα απορροφήσουμε 1.5 εκατομμύριο ανέργους, ειδικά όταν ακόμα και στην εποχή που η χώρα αναπτυσσόταν με 4% δεν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε πάνω από 50 χιλιάδες θέσεις εργασίας το χρόνο; Πρέπει λοιπόν να βελτιώσουμε την ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνη στη χώρα μας, να μειώσουμε την πολυνομία και τη γραφειοκρατία και να βελτιώσουμε το πολιτικό σύστημα, με θητείες, ασυμβίβαστα και μια συνολικότερη αλλαγή της αρχιτεκτονικής του. Να ξαναδούμε τον προϋπολογισμό γραμμή-γραμμή και να ανακατανείμουμε τα ποσά. Να εξετάσουμε πως θα διαθέσουμε το νέο ΕΣΠΑ στη χώρα, με όρους εντάσεως εργασίας και να στοχεύσουμε σε εξαγωγές, ξένες επενδύσεις, καινοτομία και έρευνα».
Ο κ. Πιερρακάκης αναφέρθηκε και στο ζήτημα σχηματισμού της «Ελιάς» και είπε χαρακτηριστικά:
«Ο μόνος τρόπος για να καταστεί εφικτό αυτό είναι η κοινωνία να προωθήσει πρόσωπα και σχηματισμούς που κομίζουν μια λογική προόδου, συνεννόησης και σαφήνειας. Αυτός είναι και ο λόγος που – ως ΠΑΣΟΚ - μπήκαμε χωρίς κανέναν ηγεμονισμό σε αυτή τη συζήτηση περί ενός ενιαίου ψηφοδελτίου κάτω από την ομπρέλα του ΕΣΚ από τον περασμένο Σεπτέμβρη. Ο χώρος της κεντροαριστεράς παραμένει κυρίαρχος μέσα στην κοινωνία. Το βλέπουμε στα σωματεία, στα επιμελητήρια, στους συλλόγους και θα το δούμε στους δήμους και στις περιφέρειες, όπου είναι εξαιρετικά πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να μην εκλέξει κανένα περιφερειάρχη και κανένα δήμαρχο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Σε εθνικό επίπεδο, ο κόσμος τηρεί μια στάση "αναμονής" απέναντι στην κεντροαριστερά» και πρόσθεσε στη συνέχεια:
«Στην πραγματικότητα αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Η κεντροαριστερά διαχειρίστηκε - μονομερώς στην αρχή - ένα πακέτο το οποίο ήταν στην πραγματικότητα δύο πακέτα: το μνημόνιο το δημοσιονομικό και το μεταρρυθμιστικό. Στις μεταρρυθμίσεις μείναμε πολύ πίσω, με αρκετές ακόμα παλεύουμε. Μιλούσαμε για το γάλα επί 10 ημέρες. Στη λιτότητα όμως υπήρξαμε επιμελέστατοι. Η χώρα βυθίστηκε σε ύφεση αντίστοιχη του κράχ του '29 στις ΗΠΑ. Όλα τα κόμματα τα οποία διαχειρίστηκαν μονομερώς προγράμματα του ΔΝΤ βυθίστηκαν σε προσεχείς εκλογικές διαδικασίες. Στο Μεξικό, ένα αντίστοιχο με το ΠΑΣΟΚ κόμμα, το PRI, μετά από δεκαετίες διακυβέρνησης, βρέθηκε στην Τρίτη θέση για 12 χρόνια. Σήμερα είναι εκ νέου κυβέρνηση, αξιοποιώντας τα εθνικά δίκτυα του κόμματος, στους δήμους, στις περιφέρειες, στις πολιτείες. Στις χρεοκοπίες της χώρας μας, χαρακτηριστικά, στο 1893 και στο 1932, ο χώρος της Δημοκρατικής παράταξης μπήκε σε υπαρξιακή κρίση για πάνω από 10 χρόνια. Από το 1893 μέχρι την έλευση του Βενιζέλου το 1910 και από το 1932 μέχρι το μεγάλο κέντρο του '60 και το Γεώργιο Παπανδρέου. Η ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης δεν είναι αγώνας 100 μέτρων, είναι μαραθώνιος. Προσωπικά δεν εκτιμώ ότι θα διαρκέσει 12 χρόνια – ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διαδραματίσει το ρόλο του βασικού προοδευτικού πυλώνα της χώρας παρά την ευκαιριακή του πρωτιά στις δημοσκοπήσεις, η οποία είναι προϊόν διαμαρτυρίας και όχι θετικής πρότασης. Όμως και εμείς με τη σειρά μας πρέπει να υπερβούμε εγωισμούς, κυνισμούς, μικροσυμφέροντα και να επανασυνθέσουμε το χώρο».
«Στις ευρωεκλογές», ανέφερε κλείνοντας ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Κυριάκος Πιερρακάκης, «επειδή συχνά τίθεται το ερώτημα "ποιό θα είναι ένα καλό αποτέλεσμα για την Ελιά", σας απαντώ ευθέως – ίσως και ευθαρσώς - ότι κανένα από τα δυνητικά αποτελέσματα δε θα είναι "καλό" όπως οφείλουμε να το ορίσουμε. Και αυτό, διότι η φυσική μοίρα του χώρου είναι να ανακτήσει την πολιτική πρωτοκαθεδρία. Για να συμβεί όμως αυτό στο μέλλον, πρέπει ο χώρος να κρατηθεί όρθιος στις μάχες του παρόντος. Η ευθύνη για να τον κρατήσουμε είναι επάνω μας»
e-giakoumis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου