Η
Αθανασία Τσατσάκου έφυγε πρόσφατα « για
κείνο το στερνό στη Κόρντομπα ταξίδι».
Λέξεις ψυχής ή επικήδειοι δεν έλειψαν, ούτε κρυφά
δάκρυα στα μουλωχτά, στερήθηκε όμως τα λόγια και τα χρόνια, σε ευθεία αναφορά
μιας διαδρομής δεκαετιών μαζί με τους συντρόφους και τους «συντρόφους» της.
Ύστατη οφειλή, χαμένη κι ανεκπλήρωτη. Απολογισμός πορείας
με τις καταμετρήσεις μιας αφοσιωμένης, σε στόχους
υψηλής πολιτικής αισθητικής.
Αν ήταν ο Τίτος Πατρίκιος εκεί (κράτησε τους
στίχους του ως βίωμα) θα παράφραζε πως η Αθανασία από τη στάση της προς τη ζωή έφτιαχνε
τα πεπραγμένα της, όπως εκείνος από τα ποιήματά του. Και θάλεγε για «τις αναστολές που πήραν τα όνειρά μας», που
η καρδιά της, μοιράστηκε με πολλούς-όσους χώραγε ο ευρύχωρος- και για τους
«ψευδομένους» και για τους «υποκριτές»- νους της.
Ήταν τα πέτρινα χρόνια του καρκίνου και το τι θα πράξουν
ο Αργύρης και τα παιδιά.
Ήταν η περήφανη περιδιάβαση μέσα σε οράματα για το
πώς «δένονται οι μεγάλες σκαλωσιές που
παν να φτάσουνε τον ουρανό».
Ήταν οι μεγάλες σιωπές τις ώρες της περισυλλογής
για τα λάθη των άλλων, που κράταγε μεγάθυμα δικά της κι οι μεγάλες κραυγές,
στην κορύφωση της αποκοτιάς, σε αγώνες που τον κότινο της νίκης μοίραζε
απλόχερα στους φοβισμένους οπισθοφύλακες των ιδεών της.
Ήταν από μια ύλη προπομπό των μεγάλων εικόνων, των
συγκλονιστικών ανατροπών, των εξαγγελιών μιας αδύνατης επανάστασης (των
ταπεινών ανθρώπων κυρίως),που μόνη της ανέσυρε μέσα από τους δαιδάλους του
ευρωπαϊκού διαφωτισμού.
Ήταν ένας ορίζοντας ευρύς από Καραβάν-Σαράι σε Λευκάδα, από Πανεπιστήμιο σε Τέχνη, από Μητροπολίτου Ιωσήφ σε Βασιλέως Ηρακλείου, σε
μια πολύχρονη αναμέτρηση με τον πόνο, άφοβα, προκλητικά, μα ανθρώπινα.
Ήταν, τέλος, οι τελευταίες λέξεις της ( του άφοβου
αυτοσαρκασμού) στην τελευταία μας συνομιλία.
«Φτιάχνοντας
βαλίτσες για την Αχερουσία, επιλέγω την Απάντηση του Τίτου - Μια εναλλαγή ζωής
και θανάτου; Όχι, δεν είναι αυτό ακριβώς……».
Αυτή ήταν
η Αθανασία Τσατσάκου.
Θα τη
θυμόμαστε!
ΥΣΤΑΤΗ
ΟΦΕΙΛΗ
Κώστας Γ. Μαμέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου