Του Γ. Λακόπουλου : Απ. Δοξιάδης - Ένας από τους «περισσότερους» που «δεν πείραξε η χούντα επειδή δεν την πείραξε» στην υπηρεσία των Μητσοτάκηδων

Πριν από όλα: αν οποιοσδήποτε- ιδίως κυβερνητικός -τολμούσε να ζητήσει από τον Χρήστο Λαμπράκη,

τον Λέοντα Καραπαναγιώτη ή τον Σταύρο Ψυχάρη την απόλυση συντάκτη, θα έβρισκε άσχημα τον μπελά του από τις εφημερίδες του ΔΟΛ.

 Ο Απόστολος Δοξιάδης την έβγαλε καθαρή  από τις ίδιες εφημερίδες -που δεν ικανοποίησαν πάντως το αγοραίο αίτημα του -με τις χυδαιολογίες του για τον Δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη. Αλλά στο δημόσιο χώρο έπεσε και τον πλάκωσε η αξίωσή του.

Το Διαδίκτυο τον γελοιοποίησε, η Ακρίτα τον έκανε με τα κρεμμυδάκια, η ΕΣΗΕΑ τον κατήγγειλε και επώνυμοι συνάδελφοί του Μανιάτη τον έκαναν χαλκομανία υπερασπιζόμενοι το ήθος και την επαγγελματική αρτιότητα του  «υποκειμένου».   

 Για τον Μανιάτη, που ξεχωρίζει από χρόνια στη δουλειά του, ήταν μια ευκαιρία να πιστοποιήσει την εκτίμησή που τρέφουν οι συνάδελφοί του στο πρόσωπό του. Για τον Δοξιάδη ήταν ένας ακόμη κόλαφος ή καλύτερα μια  ακόμη σκανδαλώδης σύνδεση του με την επικαιρότητα.

Είναι από τα πρόσωπα που γεννήθηκαν με την επωνυμία καρφιτσωμένη στην κούνια τους, ως γιος του σπουδαίου αρχιτέκτονα Κ. Δοξιάδη, κεντρώου και φίλου του παλιού Καραμανλή. Με πολύ καλές σπουδές από όταν ενηλικιώθηκε βρίσκεται στο προσκήνιο με αντιφατικό τρόπο.

Από τη μια είναι το  αναγνωρισμένο – και διεθνώς -έργο του ως συγγραφέα και σκηνοθέτη. Η άλλη είναι διάφορες υποθέσεις στις όποιες μπλέκει, ή τον μπλέκουν .

Για παράδειγμα η σαπουνόπερα με την ηθοποιό πρώην σύζυγό του την οποία οδήγησε στο δικαστήριο -για να συμβιβαστούν στο τέλος -με τη κατηγορία  ότι οργάνωσε τη δολοφονία του! 

Η ιδία του καταλόγισε ότι την παρακολουθούσε αλλά και ανατριχιαστικά πράγματα, που υπάρχουν καταγραμμένα στις εφημερίδες της εποχής που διαδραματίζονται, αλλά  δεν έχει νόημα να αναφερθούν σήμερα καθώς μπορεί να ήταν απλώς στοιχεία μιας αντιδικίας.

 Τον Δοξιάδη τον συναντήσαμε και στην υπόθεση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που ζήτησαν πολιτικό άσυλο να ασκεί περισσότερο  αντικυβερνητισμό κατά του ΣΥΡΙΖΑ παρά υπεράσπιση.  Γενικά ό,τι αφορά την Αριστερά τον ερεθίζει και ο λόγος του γίνεται διχαστικός, αν οχι χολερικός. Ωραίος διανοούμενος

 Σε μια συνέντευξη του στη LIFO  πριν από ένα χρόνο «ξερνάει» κατά της γενιάς τους Πολυτεχνείου βρίσκοντας  ότι «τέτοια γενιά δεν υπήρξε», αλλά «είναι μια κατασκευή, ένας μύθος που δημιουργήθηκε απ’ αυτούς που τους βόλευε να τον εκμεταλλευτούν πολιτικά».

Όπως έβρισκε ότι δεν υπήρξε  και αντίσταση κατά  της χούντας, διακηρύσσοντας ότι «σε πάρα πολλούς αποδεκτή, έως και αρεστή» αφού κατά την ευτελή κρίση του «στις περισσότερες περιπτώσεις, η δικτατορία αν δεν την πείραζες, δεν σε πείραζε» , εκτός «αν ήσουν αριστερός, επαγγελματίας πολιτικός, ή ανήκες σε κάποιες ακόμα κατηγορίες πολιτών».

Προφανώς ο ίδιος ανήκε στις «περισσότερες» περιπτώσεις και αργότερα το απέδειξε. Ένα από τα στοιχεία της σχέσης του με τον πολιτικό χώρο, είναι ότι και τις δυο φορές που η οικογένεια Μητσοτάκη έβγαλε Πρωθυπουργό και τις δυο περιπτώσεις ο Δοξιάδης βρήκε ρόλο στο κράτος ως κυβερνητικός αξιωματούχος.

 Η μια ήταν στο 1992  όταν ως σύμβουλος στο υπουργείου Πολιτισμού κατήγγειλε αδίκως, όπως αποδείχθηκε, τη σπουδαία σκηνοθέτιδα Φρίντα Λιάππα και ξεσηκώθηκαν προσωπικότητες της εποχής εναντίον του.

Η δεύτερη είναι με τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον οποίο από ότι προκύπτει έχει στενή προσωπική σχέση  και τον διόρισε στην φροντίδα των προσφυγόπουλων υπό την γνωστή Ειρήνης Αγαπηδάκη, την υπεράσπιση της οποίας ανέλαβε αυτόκλητα με τη γνωστή συνέχεια, αφού ξεπέρασε και τη φήμη καβγατζή των ΜΜΕ που είχε.  

Είτε προσπάθησε να προσφέρει υπηρεσίες στην προϊσταμένη του, είτε δεν του αρέσουν γενικά αυτά που γράφει ο Μανιάτης και βρήκε ευκαιρία, κακό του κεφαλιού του.

ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ