Του Γιώργου Καισάριου
Από την αρχή αυτής της κρίσης τάσσομαι κατά της επιστροφής μας στη δραχμή, αλλά ουδέποτε έχω αναλύσει το γιατί. Σήμερα θα ήθελα να δώσω μερικές πτυχές πάνω στο θέμα.
Ακόμα και αν:
- Βρεθεί νομική λύση για να βγούμε (που δεν υπάρχει και δεν νομίζω να υπάρξει).
- Ακόμα και αν δεν πτωχεύσουν μονομερώς οι περισσότερες επιχειρήσεις στην Ελλάδα (ειδικά αυτές που εισάγουν πρώτες ύλες).
- Ακόμα και αν βρεθεί τρόπος να δραχμοποιηθεί το χρέος μας που σήμερα είναι σε ευρώ (που νομίζω μπορεί να γίνει σχετικά εύκολα).
- Ακόμα και αν δεν υποτιμηθεί κατά 60% η δραχμή σε ελάχιστο διάστημα.
- Ακόμα και αν δεχτούν άπαντες να τους κουρέψουμε κατά 80-90% με σκοπό να πάμε στη δραχμή (δεν θα το κάνουμε δωρεάν).
- Ακόμα και αν ξεπεραστούν όλα τα παραπάνω εμπόδια, το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή δεν είναι προς το συμφέρον των πολιτών αυτής της χώρας.
Κατ΄ αρχάς οι χώρες που έχουν σκληρό νόμισμα έχουν και αυξημένο βιοτικό επίπεδό. Δεν ξέρω περίπτωση όπου το νόμισμα μιας χώρας να χάνει κάθε χρόνο σε αξία (κυρίως λόγω ελλειμμάτων στις τρέχουσες συναλλαγές) και οι κάτοικοι αυτής της χώρας να μπορούν να ανταγωνιστούν σε αγοραστική δύναμη το μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η λογική ορισμένων που θέλουν δραχμές, είναι ότι αυτό θα ανεβάσει τις εξαγωγές μας, ή θα προσελκύσει περισσότερους τουρίστες και άρα θα έχουμε νομισματικές εισροές στη χώρα.
Αυτός ο συλλογισμός είναι λάθος, διότι ακόμα και όταν είχαμε δραχμές, δεν είχαμε μεγάλες εξαγωγές. Ακόμα και επί δραχμών, δεν ήμασταν ανταγωνιστικοί και είχαμε και τότε ελλείμματα. Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, το χρέος μας ήταν σταθερά γύρω από το 100% επί του ΑΕΠ. Ακόμα και επί δραχμών είχαμε διαφθορά και ένα ανεπαρκές πολιτικό σύστημα. Ουδέποτε είχαμε δημοκρατία και ουδέποτε υπήρχε τρόπος παρέμβασης προς το νομοθετικό σύστημα από οργανωμένα σχήματα (λόμπι) και ουδέποτε μας ρώτησαν την άποψη μας μέσω ενός δημοψηφίσματος. Πάνω από όλα, έχουμε τα ίδια κόμματα, απλά μας κυβερνούν οι κληρονόμοι της προηγούμενης γενιάς πολιτικών.
Εν ολίγοις, δεν έχει αλλάξει τίποτα από την εποχή που είχαμε δραχμές, με εξαίρεση ότι σήμερα έχουμε ευρώ. Δεν φταίει το ευρώ για την τωρινή μας κατάσταση. Και επί δραχμών είχαμε τα ίδια χάλια.
Αυτό που φταίει είναι ότι ουδέποτε προσπαθήσαμε να αλλάξουμε θεσμούς, νόμους και οργανωτικό διάγραμμα με σκοπό να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, να παράγουμε καινοτομία και να κάνουμε ένα οικονομικό κουμάντο στα του οίκου μας.
Επιστροφή στη δραχμή ισοδυναμεί με κατακόρυφη πτώση του βιοτικού μας επιπέδου. Ισοδυναμεί με πληθωρισμό της τάξεως του 20% (τουλάχιστον) και ισοδυναμεί με δασμούς που θα καταστήσουν αδύνατον να μπορεί ο μέσος Έλληνας πολίτης (διότι για τους πολιτικούς και τους πλούσιους δεν θα αλλάξει τίποτα) να αγοράσει ακόμα και καθημερινά καταναλωτικά αγαθά. Να μην κάνουμε λόγο για ηλεκτρονικά, τηλεοράσεις κτλ.
Η λύση δεν είναι να προσπαθήσουμε να ανταγωνιστούμε την Τουρκία στον τουρισμό, αλλά την Αυστρία. Μερίδιο αγοράς μπορούμε να πάρουμε μόνο από αυτούς που έχουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από εμάς με μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα.
Μόνο με καινοτόμο σκέψη και την παραγωγή καινοτόμων προϊόντων και υπηρεσιών μπορεί να ανέβει το βιοτικό επίπεδο και το ΑΕΠ αυτής της χώρας και όχι προσπαθώντας να ανταγωνιστούμε την Κίνα. Αντί να προσπαθήσουμε να γεμίσουμε την Ελλάδα με φωτοβολταϊκά, θα πρέπει να μηδενιστείτο κόστος του επιχειρείν, με σκοπό να παρακινήσουμε όλους αυτούς που έχουν καινοτόμες ιδέες να φτιάξουν κάτι.
Η δραχμή δεν θα κάνει τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση. Θεωρητικά θα μπορούσαμε να πάμε σε δραχμές αν είχαμε ένα διαφορετικό κράτος, αλλά δεν έχουμε. Ίσως θα ήταν καλή ιδέα να πάμε σε δραχμές αν είχαμε πλεόνασμα στις τρέχουσες συναλλαγές και αν ήμασταν πιο ανταγωνιστικοί, αλλά δεν είμαστε.
Η δραχμή είναι η εύκολη λύση για το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο και τίποτα άλλο. Είναι λύση για αυτούς, διότι μπορούν να καμουφλάρουν την ανεπάρκεια τους. Όταν η κατάσταση (λόγω της ανεπάρκειας τους) φτάσει στο απροχώρητο, κάνουν μια υποτίμηση, γινόμαστε όλοι πιο φτωχοί και η ζωή συνεχίζεται, μέχρι να γίνει η επόμενη υποτίμηση. Δεν θα κάνουν καμία αλλαγή, δεν θα γίνει η Ελλάδα πιο δημοκρατική και δεν θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί.
Ναι μεν ζούμε υπεράνω των δυνατοτήτων μας και πρέπει να αλλάξουν πάρα πολλά, αλλά κάνοντας τους εαυτούς μας πιο φτωχούς δεν θα συμβάλει στο να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, που είναι και η ρίζα του όλου προβλήματος.
Για μένα, ευτυχώς που έχουμε ευρώ και όχι δραχμές, διότι τώρα θα αναγκάσουμε να κάνουμε τις αλλαγές που απαιτούνται, είτε αρέσει είτε όχι στους πολιτικούς μας.
Έχω πολλές φορές πει ότι δεν αναμένω να δω δραχμές στο μέλλον, παρά μόνο σε μουσείο. Με τις δηλώσεις υποστήριξης χτες το βράδυ, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, θα έλεγα ότι έχει δέσει το γλυκό.
Άσχετα αν εξακολουθώ και πιστεύω ότι δεν θα βγούμε από αυτή την κρίση χρέους χωρίς λύσεις που σήμερα θεωρούνται ακόμα ταμπού (κούρεμα κτλ.) και άσχετα αν ένα δυνατό ευρώ δεν είναι νομισματικά βέλτιστο, αναπτυξιακά μιλώντας, προτιμώ το ευρώ από την δραχμή, κυρίως διότι δεν θέλω να μειωθεί το βιοτικό μου επίπεδο και διότι θέλω να ανήκω στην Ευρώπη και στις μελλοντικές προωθητικές αυτής.
Επίσης, μέχρι να αλλάξει το πολιτικό οργανόγραμμα αυτής της χώρας, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο πολιτικό κατεστημένο ότι μπορεί να μας καθοδηγήσει μακριά από τη θύελλα αυτής της κρίσης. Προσωπικά προτιμώ να ρισκάρω την τύχη μου με τις Βρυξέλλες παρά με την Αθήνα.
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου