«Το ΠΑΣΟΚ ή θα αναγεννηθεί ή θα το ξεπεράσει η Ιστορία»

«Ήρθε τοπλήρωμα των αλλαγών», δηλώνει πέντε ημέρες πριν από την Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ ο Κώστας Σκανδαλίδης.

Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, προβληματισμένο από την πολυεπίπεδη κρίση που διέρχεται η δημοκρατική παράταξη, ζητάει η Εθνική Συνδιάσκεψη του Σαββάτου να αποτελέσει αφετηρία για την ανασυγκρότηση του Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και προειδοποιεί ότι «ή θα αναγεννηθεί τώρα ή θα το ξεπεράσει η Ιστορία». Καταλογίζει «άγνοια κινδύνου» σε όσους «δεν βλέπουν ούτε ένα μέτρο πέρα από τη μύτη τους» για το πού οδεύει το ΠΑΣΟΚ και τονίζει ότι τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία για την «προγραμματική και ιδεολογική ανασυγκρότηση του Κινήματος».

Καλεί μάλιστα τον Γιώργο Παπανδρέου το Σάββατο, στην επέτειο των 37 χρόνων από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, «να ανοίξει οριστικά τον δρόμο στο πραγματικά διάδοχο κίνημα που θα αναγεννηθεί για να οδηγήσει τη χώρα και στη νέα εποχή και δεν θα θαφτεί στα συντρίμμια που προκαλεί η σημερινή κρίση. Να ανοίξει ένα παράθυρο στην ελπίδα για τον λαό και τον τόπο».

Τι απαντάτε σε όσους σας κατηγορούν ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν θυμίζει τίποτε από το παρελθόν του, θα έλεγα ότι το αντιστρατεύεται κιόλας. Αν ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, τι θα έλεγε;
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Στα ίδια χνάρια με τον Ανδρέα προσπάθησε να πατήσει διαβάζοντας την πραγματικότητα ο Κώστας Σημίτης, προβάλλοντας το εκσυγχρονιστικό αίτημα και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, και πετύχαμε μεγάλους στόχους. Το ίδιο, και σε ακόμη δυσκολότερες συνθήκες γιατί κληρονόμησε τις παθογένειες μιας ολόκληρης εποχής, επιχειρεί σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου γυρίζοντας όλο τον κόσμο και δίνοντας προοδευτικές μάχες σε κάθε κατεύθυνση και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Και όλοι παρακαλούν να πετύχουμε, γιατί είμαστε μόνοι σε έναν τιτάνιο αγώνα. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στα ονόματα των διαδόχων του Ανδρέα, βρίσκεται στο διάδοχο ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής που «ολημερίς το χτίζαμε το βράδυ γκρεμιζόταν».

Μιλάτε για διάδοχο ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής. Δεν είναι ευθύνη του σημερινού προέδρου του;
Πρωτίστως, αλλά με συνευθύνη όλων μας. Τουλάχιστον όσων από εμάς έχουμε αίσθηση της ιστορικής διαδρομής και δεν υπηρετήσαμε ευκαιριακά την υπόθεση της ελληνικής Αριστεράς. Έχω την αίσθηση ότι αυτή την εποχή κρίνεται οριστικά η προοπτική μας. Το ΠΑΣΟΚ ή θα αναγεννηθεί τώρα ή θα το ξεπεράσει η Ιστορία. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει πάνω απ' όλα να πιστέψει στην αποστολή του που είναι και τώρα επίκαιρη και να ξεπεράσει τον φόβο της συρρίκνωσης ή του κατακερματισμού. Και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν κατανοώ την ευκολία με την οποία πολλοί από εμάς έχοντας άγνοια κινδύνου δεν βλέπουν ούτε στο ένα μέτρο πέρα από τη μύτη τους.

Στην αρχή είχαμε τους αριστερούς και τους κεντρώους. Μετά τους λαϊκιστές και τους εκσυγχρονιστές. Σήμερα ζούμε στο ΠΑΣΟΚ τους ισορροπιστές και τους μεταρρυθμιστές;
Κατ' αρχάς, συμφωνώ απόλυτα ότι το μεταρρυθμιστικό αίτημα είναι το κυρίαρχο αιτούμενο για το διάδοχο ΠΑΣΟΚ. Ότι από αυτό θα κριθεί η προσπάθεια της χώρας να επανακαθορίσει τους στόχους της, να βγει από τη μέγγενη της εξάρτησης που την πνίγει, να βρει τον σύγχρονο βηματισμό της. Ποιος και τι όμως κρίνει τον πραγματικό μεταρρυθμιστή; Ένας νόμος; Μια επικοινωνιακή προβολή; Ένας ατελής συμβιβασμός;

Κατά τη γνώμη σας;
Μια μεταρρύθμιση σχεδιάζεται, αποφασίζεται συλλογικά, νομοθετείται, επικοινωνείται στον λαό, εξειδικεύονται τα μεταβατικά της στάδια και εφαρμόζεται. Ποιος είναι μεταρρυθμιστής κρίνεται από το αποτέλεσμα της πράξης του, που οφείλει να αναδιατυπώνεται ως προοδευτική τομή στο σώμα της κοινωνίας, να γίνεται κτήμα της.

Ο Πρωθυπουργός πάντως κάνοντας απολογισμό μιλά συνεχώς για τις μεταρρυθμίσεις που κάνατε…
Και πολύ σωστά. Έχουμε πάρει δεκάδες νομοθετικές πρωτοβουλίες και βρίσκονται σε εξέλιξη μεγάλες προσπάθειες σχεδόν σε όλους τους τομείς. Μετρούμε όμως το αποτέλεσμά τους; Μήπως κάποιοι από εμάς συνήθισαν στην ιδέα ότι αρκεί ένας νόμος, ή μια επικοινωνία, ή μια εικόνα, ή ένα λόμπι; Δεν μας ενδιαφέρουν οι κοινωνικές μας αναφορές και συμμαχίες, η ενεργός λαϊκή πλειοψηφία που θα στηρίξει τις αλλαγές; Ή μας αρκούν απλώς οι καταμετρήσεις της κοινής γνώμης; 


TA NEA