Πώς ξεπερνάμε έναν χωρισμό;

Η Σόνια είναι 40 ετών, ανύπαντρη. Μας διηγείται το χωρισμό της.
Η γνωριμία με τον Δημήτρη.
Γνώρισα τον Δημήτρη πριν από δέκα χρόνια. Τότε ήμουν σε μια μακροχρόνια σχέση, την οποία είχα προσπαθήσει να τελειώσω πολλές φορές αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και με γύριζε πίσω. Ήμουν πολύ απογοητευμένη από τη ζωή μου εκείνη την περίοδο, δεν περίμενα τίποτα ευχάριστο να μου συμβεί μέχρι που γνώρισα τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης ήταν έξι χρόνια νεότερος από εμένα και αυτό στην αρχή με τρόμαζε. Στην πορεία, όμως, κατάφερε να με
πείσει ότι αυτό δεν ήταν πρόβλημα και ότι η αγάπη μας ήταν τόσο δυνατή που δεν μπορούσε τίποτα να τη σταματήσει.
Ο ξαφνικός χωρισμός.
Έτσι, λοιπόν, πήρα το κουράγιο να χωρίσω από την προηγούμενη σχέση μου που δε μου έδινε έτσι κι αλλιώς τίποτα πια, κι έκανα ένα νέο ξεκίνημα με τον Δημήτρη. Όλα ήταν πολύ ωραία, περνούσαμε όμορφα, γελούσαμε, φαινόταν ότι ταιριάζαμε πραγματικά. Πέρασαν έτσι δυο χρόνια, χωρίς κανένα ουσιαστικό πρόβλημα, ώσπου μια μέρα ο Δημήτρης χωρίς καμιά εξήγηση, χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι, μου ζήτησε να χωρίσουμε. Στην αρχή νόμιζα ότι μου έκανε αστείο, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν αλήθεια. Μέχρι την προηγούμενη μέρα μου έλεγε ότι με λάτρευε, μου έκανε όλα τα χατίρια και τη στιγμή που μου ζητούσε να χωρίσουμε έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Φαντάστηκα ότι υπήρχε άλλη γυναίκα ή ότι τον φόβισε η διαφορά της ηλικίας μας, μα τα αρνήθηκε πεισματικά. Μου έλεγε μόνο ότι πρέπει να χωρίσουμε.
Η ζωή μου πριν τον χωρισμό μου ήταν αρκετά ευτυχισμένη και ανέμελη. Μοίραζα το χρόνο μου ανάμεσα στη δουλειά μου, τη σχέση μου με το Δημήτρη, την οικογένειά μου και τους φίλους μου.
Ποτέ δεν κατάλαβα την πραγματική αιτία του χωρισμού μου. Η πρόταση του Δημήτρη να χωρίσουμε έπεσε σαν κεραυνός. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αλήθεια. Όταν έφυγε, ήμουν σίγουρη ότι θα ξαναγυρίσει, ήταν αδύνατον να πεισθώ ότι το τέλος ήταν οριστικό. Όσο περνούσαν οι μέρες και δεν φαινόταν, άρχισα να πανικοβάλλομαι. Δεν είχα πια κανένα ενδιαφέρον για τη δουλειά, στο σπίτι ήμουν συνέχεια κλεισμένη στο δωμάτιο μου, δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν.
Μοναξιά. Θλίψη. Θυμός.
Άρχισα να φοβάμαι ότι δε θα ξαναγυρίσει, ότι θα μείνω μόνη. Σκεφτόμουν όμως τις στιγμές που είμαστε μαζί, τα λόγια του και τους όρκους αιώνιας αγάπης κι άρχιζα πάλι να ελπίζω ότι θα ξαναγυρίσει. Παρ’ όλα αυτά ένιωθα ένα μαύρο πέπλο να καλύπτει τη ζωή μου. Ένιωθα θλίψη. Στις παρέες, όταν έβγαινα, πήγαινα μόνη. Ό,τι καλό ή κακό μου συνέβαινε, σκεφτόμουν ότι δεν τον είχα κοντά μου να το μοιραστώ.  Ένιωθα οίκτο για τον εαυτό μου, μου φαινόταν αξιολύπητος, άτυχος, αδικημένος.
Η μόνη μου στήριξη ήταν οι φίλες μου και η αδερφή μου. Ένιωθα μεγάλα χρονικά διαστήματα αδύναμη, μίζερη και μόνη. Άρχισα να καπνίζω ασταμάτητα, είχα περιορίσει το φαγητό στο ελάχιστο, μόνο και μόνο για να επιβιώνω. Ένιωθα άγχος για το κάθε τι, η λέξη «μέλλον» ήταν η μεγαλύτερη πηγή άγχους. Οι σχέσεις μου με τους φίλους αλλά και στο χώρο της δουλειάς ήταν σαν τεντωμένο σκοινί, έτοιμο να σπάσει. Θύμωνα με το παραμικρό, τα έβαζα με όλους, λες και έφταιγαν εκείνοι για ό,τι μου συνέβαινε. Ζήλευα την «καλή τύχη» των άλλων και λυπόμουν τον εαυτό μου. Είχα αδυνατίσει πολύ, δεν είχα ενδιαφέρον για τίποτα. Σταμάτησα τον χορό που πήγαινα στις ελεύθερες ώρες μου, είχα παραιτηθεί απ’ όλα. Έμενα ώρες ξαπλωμένη στο κρεβάτι περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο και κάποιος ή κάτι να με βγάλει απ’ το λήθαργο.
Απόγνωση για 5 χρόνια.
Έχασα την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση στον εαυτό μου αλλά και την εμπιστοσύνη μου στο άλλο φύλο. Δε νομίζω πως έκανα τίποτα για να με βοηθήσω, αντίθετα έκανα τα πάντα για να με τιμωρήσω. Ώρες ατέλειωτες χανόμουν στο παρελθόν, νοσταλγούσα τη στιγμή που γνωριστήκαμε, τις στιγμές που με διεκδικούσε από την άλλη μου σχέση, όταν μου είπε ότι μ’ αγαπάει. Πίστευα ότι δε θα έπαυα ποτέ να τον αγαπώ και να ελπίζω. Πέρασαν πέντε χρόνια και δεν μπορούσα να βγω απ’ αυτήν την κατάσταση. Ήταν σαν να σέρνω τη ζωή μου για να φτάσει στο τέλος της.
Ώσπου κάποια μέρα μάζεψα όλη μου τη δύναμη κι έστρεψα το ενδιαφέρον μου στη δουλειά. Έβγαλα από το μυαλό μου την ιδέα ότι ο Δημήτρης θα ξαναγυρίσει ή τον στόχο να γνωρίσω κάποιον άλλον που να τον αγαπήσω περισσότερο, που θα με βοηθήσει να τον ξεπεράσω. Ξεκίνησα να δουλεύω με πολύ έντονους ρυθμούς, ώστε να έχω πολύ λίγο χρόνο να σκεφτώ. Άρχισα σιγά σιγά να παίρνω δύναμη, να βλέπω κάποια καλά στοιχεία στον εαυτό μου, να αποκτώ ξανά την αυτοπεποίθησή μου. 
Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω ή αν ξαναζούσα κάτι παρόμοιο, δε θα άφηνα τον εαυτό μου να βουλιάξει τόσο πολύ. Δε θα τον κατηγορούσα για τα πάντα, θα του έδειχνα περισσότερη αγάπη και τρυφερότητα, γιατί τώρα πια ξέρω ότι και η ίδια τον πόνεσα πολύ.Νιώθω ότι ισορρόπησα όταν σταμάτησα να ψάχνω απεγνωσμένα  αυτόν που θα αντικαθιστούσε στην καρδιά μου τον Δημήτρη. Όταν άρχισα να με αγαπώ έτσι όπως είμαι, να βλέπω τα θετικά μου στοιχεία και να ελπίζω ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν.

Πώς ξεπερνάμε έναν χωρισμό; Η ψυχοθεραπεύτρια, (M.S Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια με ειδικότητα στην οικογενειακή θεραπεία) κυρία Πέγκυ Πελώνη- Πινήρου αναλύει.

Η απώλεια μιας σχέσης προκαλεί παρόμοια συναισθήματα πένθους με αυτά της απώλειας αγαπημένου προσώπου και είναι μια απώλεια σε διάφορα επίπεδα. Χάνω εσένα, χάνω εμάς, χάνω εμένα μέσα από σένα. Η διαδικασία της αλλαγής είναι ξεκάθαρη στην περίπτωση της Σόνιας. Αρνείται να δεχτεί το γεγονός. Ονειρεύεται την παλιά, γνώριμη κατάσταση. Καταρρέει όσο το συνειδητοποιεί. Κυριεύεται από συναισθήματα θλίψης, φόβου, πανικού και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Το χάος την αποδιοργανώνει, την αποδυναμώνει αλλά της προκαλεί θυμό. Χάνεται και αρνείται να κάνει κάτι γι’ αυτό: αφήνεται. Ο λανθασμένος τρόπος αντιμετώπισης ενός χωρισμού.
Οι γιορτές και τα σαββατοκύριακα είναι πιο δύσκολα, γιατί υπάρχει χρόνος για σκέψεις και αναμνήσεις προηγούμενων στιγμών. Τα συναισθήματα είναι πολλά και αντικρουόμενα. Η σύγχυση μεγάλη. Ο χρόνος τη βοηθά να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει το γεγονός. Ο καθένας έχει το δικό του χρόνο, τις δικές του αντοχές και τρόπους αντιμετώπισης.
Η Σόνια ξεπέρασε την απώλειά της. Βρήκε ελάχιστο φως στη δουλειά της, που αυτό σιγά σιγά δυνάμωσε. Κάποτε απλώς επιβίωνε, τώρα ζει. Νιώθει ότι έχασε πολλά, όμως κέρδισε και πολλά. Οι απώλειες έμοιαζαν ατέλειωτες κάποτε. Τώρα βλέπει και τα κέρδη, κυρίως του εαυτού της. Τη δύναμη να αντιληφθεί ό,τι έκρυβε μέσα της καθώς και την ικανότητα να ονειρεύεται ξανά.
Aς σκεφτούμε λίγο για τη σκοτεινή πλευρά που κρύβουμε μέσα μας. Πόσο μας φοβίζει; Πόσο την αποδεχόμαστε; Πόσο την ελέγχουμε;

Πηγή: boro.gr