Γιάννη Μαγκριώτη : Σήμερα η ολιγωρία και ο μικροκομματισμός δεν συχωρούνται

Ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του άποψη για την πορεία της χώρας. Σε κάθε άποψη υπάρχουν αλήθειες, υπάρχουν όμως δύο αντικειμενικά δεδομένα, που πιστεύω πως οι περισσότεροι συμφωνούν.

α) Η χώρα έμεινε όρθια, αποφύγαμε το απόλυτο χάος και την καταστροφή.  Όμως το κοινωνικό και οικονομικό κόστος είναι καταθλιπτικά για την πλειοψηφία των πολιτών και καταστροφικά για μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

β) Η Ελλάδα έχει τώρα το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να θέσει με σαφή και αποφασιστικό τρόπο στους εταίρους, πως είναι  η στιγμή των δικών τους μεγάλων αποφάσεων. Οι θυσίες αναγνωρίζονται από όλους και η Ελλάδα τώρα έχει διεθνείς συμμαχίες.

Η οικονομία ισορρόπησε δημοσιονομικά και αυτό είναι πολύ σημαντικό, έχει χάσει όμως κάθε αναπτυξιακή πνοή. Το πολιτικό σύστημα,  είναι σε οριακή στιγμή, η αμφισβήτησή του τείνει να καταστεί απόλυτη και να παγιωθεί.

Πρέπει να τελειώσουν τα κατά συνθήκη ψεύδη, για  την βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους, το οποίο ουσιαστικά δεν είναι βιώσιμο από το 2006.  Μετά το Μνημόνιο του

 2010 οι εταίροι το χαρακτηρίζουν «βιώσιμο» με πολιτικές δεσμεύσεις, για να μπορεί το ΔΝΤ να ξεπερνά τις ρήτρες του καταστατικού του και να χρηματοδοτεί την Ελλάδα.

Η διαφαινόμενη πρόταση των Βρυξελλών και του Βερολίνου, όπως διατυπώθηκε από τον κ. Σόιμπλε, το καθιστά  λογιστικά βιώσιμο, όχι όμως ουσιαστικά.

Εάν τους επόμενους μήνες δεν δοθεί ουσιαστική λύση, με αναδιάρθρωση σε συνδυασμό με μεγαλύτερη μείωση των επιτοκίων και μεγαλύτερο χρόνο αποπληρωμής, για να φύγει το «Country Risk», κανείς σοβαρός ξένος ή Έλληνας επενδυτής, δεν πρόκειται να επενδύσει. Καμία  Τράπεζα δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσει τις επενδύσεις και την αγορά. Συνεπώς δεν πρόκειται να πετύχουμε, από το 2014 και μετά, τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, που  απαιτούνται για να μειωθεί δραστικά  η ανεργία, να βελτιωθούν εισοδήματα και κοινωνικό κράτος.

Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας, ιδιαίτερα στη δημιουργία ενός νέου κράτους, ικανού να στηρίζει, με όρους διαφάνειας την επιχειρηματικότητα, τους πολίτες και το κοινωνικό κράτος.

Οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να ξεπεράσουν τις άγονες μετωπικές, μικροκομματικές αντιπαραθέσεις, να μην αρέσκονται μόνο σε εκλύσεις ενότητας των πολιτών, να το πράξουν πρώτα οι ίδιες.

Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις των πολυσυλλεκτικών κομμάτων, μπορεί να είχαν νόημα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου η χώρα πέτυχε μεγάλους, δημοκρατικούς εθνικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους. Δεν ξεπέρασαν όμως ούτε τις προχουντικές παθογένειες, αντιθέτως δημιούργησαν και νέες, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται για την κρίση.

Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, ιδιαίτερα με το τρόπου που έγινε και η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη, έχουν  αλλάξει ριζικά τα δεδομένα.  Νέα πολύπλοκα προβλήματα, εισέβαλαν ορμητικά στην οικονομία, στο κράτος, στην κοινωνία και στους φορείς της κοινωνικής και πολιτικής αντιπροσώπευσης, τα οποία  δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν με παλιές νοοτροπίες και πολιτικές.

Τα  κόμματα πρέπει να έχουν σαφές προγραμματικό και αξιακό πλαίσιο, χωρίς αφορισμούς και γενικεύσεις για ψηφοθηρικούς λόγους. Οι αντιλήψεις των «εξ’ αποκαλύψεως απόλυτων αληθειών» πρέπει να αντικατασταθούν με το πνεύμα της συναίνεσης και της συνεργασίας  που στηρίζεται σε  καθαρές προγραμματικές συγκλίσεις, τις οποίες οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν πριν τις εκλογές.

Καθοριστικός παράγοντας είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου. Το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και άλλες δυνάμεις έχουν ήδη τοποθετηθεί.  Ο δημόσιος διάλογος πρέπει τώρα να αρχίσει να είναι ειλικρινής, χωρίς προσχηματικά προαπαιτούμενα.  Οι αλλαγές που συναινετικά θα συμφωνηθούν,  χωρίς καθυστερήσεις πρέπει να ψηφιστούν.

Άρθρο Γιάννη Μαγκριώτη  για την Εφημερίδα Θεσσαλονίκη και τον κ Μιχάλη Αλεξανδρίδη