Πέννυ Δαλαμπούρα : Ελένη, κάνε κόμμα!

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή είναι πάντα προτιμότερο να βρίσκεται κανείς σε δίλημμα, παρά χωρίς επιλογή. Η εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές δημιούργησε νέες πραγματικότητες για την Κεντροαριστερά. Οι χειμαζόμενος αυτός χώρος είναι γεμάτος σωτήρες, μα χωρίς καμία σωτηρία. Τουλάχιστον φαίνεται πως έχει ακόμη πολλές επιλογές.

Το τελευταίο κόμμα που πάει να διεμβολίσει, χωρίς όμως πονηρά να τον ονοματίζει, το χώρο της Κεντροαριστεράς είναι » Το ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη. Ένας καθόλα αξιόλογος και δημοφιλής δημοσιογράφος είπε να γίνει αρχηγός κόμματος. Το κόμμα του προς το παρόν, δεν χρειάζεται παρά την αναγνωρισιμότητά του. Και ένα ιδεολογικό πλαίσιο με αναφορά στη λογική.
Δυστυχώς ούτε η εκποίηση της λογικής, ούτε της αναγνωρισιμότητας δημιουργούν εκείνες τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες για τη δημιουργία ενός πολιτικού κόμματος που το μόνο που ευαγγελίζεται είναι πολιτική χωρίς πολιτικούς. Όπως άλλωστε και το κόμμα «Δημιουργία ξανά» του Τζήμερου το 2012.
Νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει ελληνικό κοινοβούλιο με λιγότερους πολιτικούς από το τρέχον. Και πιο απολίτικ κριτήρια ψήφου από τα σημερινά. Πάνω από το 60% των βουλευτών είναι πρωτοεκλεγμένοι. Άρα δεν μπορείς να τους πεις επαγγελματίες. Κάποιος που προλογίζει βιβλία καταδικασμένων τρομοκρατών και κάποιος που είναι οπαδός του νεοφασισμού έχει τις ίδιες πιθανότητες να ψηφιστεί από τον μέσο «αγανακτισμένο» ψηφοφόρο, απλά και μόνο επειδή και οι δύο δεν συμφωνούν με τα μνημόνια. Γυρολόγοι πολιτευτές γλείφουν εκεί που πριν έφτυναν στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να βρουν κάποια εκλόγιμη θέση. Φαινόμενο που παρατηρήθηκε κατά κόρον στις αυτοδιοικητικές υποψηφιότητες.
Ίσως πολλές φορές να μπερδεύουμε τους πολιτικούς με τους πολιτευτές. Πολιτικοί είναι αυτοί που διεκδικούν το δικαίωμα στην πολιτική σκέψη. Δηλαδή, δυνάμει όλοι οι ενεργοί πολίτες. Πολιτευτές είναι όσοι με ή χωρίς σκέψη, διεκδικούν πολιτικές θέσεις. Πόση λιγότερη πολιτική να αντέξει μια κοινωνία; Και πόσους λιγότερους πολιτικούς μια δημοκρατία; Τελικά πόση περισσότερη «πολιτική χωρίς πολιτικούς» αντέχουμε ακόμη;
Τέλος, με αφορμή τον τρόπο εκλογής των ευρωβουλευτών άνοιξε μια μεγάλη δημόσια συζήτηση για την σημασία της αναγνωρισιμότητας στην πολιτική. Το θέμα άνοιξαν οι αντιδράσεις των 58, μπροστά στο φόβο τα στελέχη τους να χαθούν από τους αναγνωρίσιμους πρώην πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ στη μάχη του σταυρού για το ευρωψηφοδέλτιο. Πάμπολλα παραδείγματα ακόμη και των τελευταίων εκλογικών διαδικασιών αποδεικνύουν ότι η αναγνωρισιμότητα μπορεί να χαντακώσει ένα πρόσωπο, όταν η δημόσια παρουσία του είναι αντιδημοφιλής ή τουλάχιστον αδιάφορη. Ένας αποτυχημένος υπουργός που χαίρει αναγνωρισιμότητας απολαμβάνει και δημοφιλίας;;; Ένας κατά συρροή εγκληματίας, πχ ένας τρομοκράτης, επειδή είναι αναγνωρίσιμος αυτό φτάνει ώστε να γίνει αποδεκτός, ποσό μάλλον εκλόγιμη υποψηφιότητα; Προφανώς και όχι. Προς το παρόν στη σημερινή σχιζοφρενική Ελλάδα, αυτό του φτάνει μόνο μέχρι για να εκδώσει βιβλίο.
Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι το πρώτιστο στην πολιτική είναι η αναγνωρισιμότητα. Προφανώς υπάρχουν και άλλοι που η μεγαλύτερη ιδέα που έχουν στην ζωή τους είναι αυτή για τον εαυτό τους. Και πως όλα αυτά λειτουργούν μόνο με όρους τηλεοπτικούς και νούμερα. Είτε αυτά είναι μετρήσιμα από την AGB είτε είναι πραγματικά. Γι αυτούς η πολιτική δεν έγκειται στις ιδέες, στις συλλογικότητες και στην παρέμβαση που έχουν αυτές στο κοινωνικό σύνολο, ή έστω στους ψηφοφόρους. Λάθος το χουμε καταλάβει τελικά εμείς οι υπόλοιποι.
Να μην το κουράζουμε ,λοιπόν, ούτε με ελιές, ούτε με ρυάκια, ούτε με ποτάμια.
Με κριτήριο την αναγνωρισιμότητα και την «πολιτική χωρίς πολιτικούς», η καλύτερη αρχηγός κόμματος θα ήταν η Ελένη Μενεγάκη. Μη σας πω ότι θα έπαιρνε και την πολυπόθητη αυτοδυναμία!
ΥΓ: Ελενίτσα μου, εγώ με αυτά τα κριτήρια θα σε ψήφιζα πάντως. Άλλωστε, πάντα προτιμούσα τα κραγιόν από τα σακίδια…
 Η Πέννυ Δαλαμπούρα είναι Γιατρός και αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ