Λέγεται ότι, στην πολιτική, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Αλλά και αυτοί που το λένε, μέσα τους πιστεύουν: όχι και τα πάντα. Π.χ. δεν μπορεί να συγκυβερνήσει η σύγχρονη ελληνική Αριστερά με τον Πάνο Καμμένο. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει
ιδιαίτερα κανείς γι' αυτό το ασυμβίβαστο. Κι όμως, συνέβη.
Γιατί η συνεργασία με τον Καμμένο υπήρξε η πρώτη επιλογή και από την πρώτη στιγμή; Αν προέκυπτε έπειτα από κύκλο διαβουλεύσεων με τα λοιπά κόμματα, θα μπορούσε να το καταπιεί κανείς
Είναι μια εξέλιξη την οποία όσο και αν πολλοί περίμεναν και άλλοι -όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος- είχαν προαναγγείλει, αιφνιδίασε. Αν επρόκειτο απλώς για κοινοβουλευτική υποστήριξη των ΑΝΕΛ προς την κυβέρνηση Τσίπρα θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ως τυπική αναγκαιότητα. Μια λεπτομέρεια μπροστά στην αξία της συντελούμενης αλλαγής και όσα συμπυκνώνει.
Καθώς ο ρεαλισμός στην πολιτική, όσο ωμός και αν δείχνει, είναι αποδεκτός, το βασικό επιχείρημα του Αλέξη Τσίπρα γι' αυτή την επιλογή είναι ότι θα ήταν αδιανόητο να οδηγήσει τη χώρα ξανά σε εκλογές. Η εύστοχη Λώρη Κέζα ανέπτυξε επαρκώς στο ηλεκτρονικό «Βήμα» τα «δίκια» του νέου Πρωθυπουργού σ' αυτή τη σύμπραξη.
Υπάρχουν όμως και διαφορετικές αντιδράσεις και πολλές απορίες.
Γιατί η συνεργασία με τον Καμμένο υπήρξε η πρώτη επιλογή και από την πρώτη στιγμή;
Αν προέκυπτε έπειτα από κύκλο διαβουλεύσεων με τα λοιπά κόμματα, θα μπορούσε να το καταπιεί κανείς. Επειδή όμως πρόκειται για κανονική συγκυβέρνηση, πώς θα πείσει ο Πρωθυπουργός ότι δεν ήταν προσχεδιασμένη – και, άρα, το πρόγραμμα της Αριστεράς που εγκρίθηκε από το εκλογικό σώμα, υπέκρυπτε ένα σχέδιο παραπλάνησης;
Από πρακτική σκοπιά με ποιον τρόπο η κυβερνητική συνύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ συνάδει με την έννοια της σύγχρονης διακυβέρνησης;
Εδώ που τα λέμε, για τους ανθρώπους στους οποίους εξακολουθούν να σημαίνουν κάτι μέσα τους οι όροι Δημοκρατική Παράταξη, Αριστερά, Προοδευτική Διακυβέρνηση, Ευρωπαϊκός Προσανατολισμός, Ύφος και Ήθος στην πολιτική, υπάρχουν κόκκινες γραμμές.
Όπως δεν κατάλαβαν ποτέ πώς βρέθηκε ο Γ. Καρατζαφέρης πρώτο τραπέζι πίστα στο προεδρικό μέγαρο να συζητάει με τον Γ. Παπανδρέου για τον σχηματισμό κυβέρνησης, ή πώς βρέθηκαν ο Άδωνις και ο Βορίδης σε κυβέρνηση που στήριζε το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου -έτσι δεν καταλαβαίνουν πώς μπορεί να υπάρχει ολόκληρη αποικία στελεχών των ΑΝΕΛ σε μια αριστερή κυβέρνηση- με τον επικεφαλής τους στο νευραλγικό υπουργείο Άμυνας- σε προφανή δυσαρμονία και με τον επικεφαλής του υπουργείου Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά. Ευλόγως όσοι είχαν ενοχληθεί τότε, ενοχλούνται και τώρα.
Ευλόγως αντιδρά ο ψηφοφόρος που έδωσε τη συγκατάθεσή του για να κυβερνήσει τη χώρα ο Τσίπρας και με τις δυνάμεις της σύγχρονης Αριστεράς και ενώ πήγε ήσυχος για ύπνο, ξύπνησε την επομένη με την είδηση ότι θα τον κυβερνήσει και ένας πολιτικός με το προφίλ, τον βίο και την πολιτεία του Πάνου Καμμένου; Μπορεί να ψηφίζει κάποιος για να φύγει ο Ντινόπουλος και να έλθει ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς και να του προκύπτει η – συμπαθέστατη κατά τα λοιπά – κυρία Τσαρουχά; Δεν είναι τραυματικό σοκ στο βίωμα του μέσου αριστερού και γενικότερα του δημοκρατικού πολίτη;
Αν πρόκειται για αβαρία που αναγκάσθηκε να κάνει ο Τσίπρας, καθώς δεν είχε άλλη επιλογή, τότε γιατί δεν κατέληξε στον Καμμένο, αλλά άρχισε από τον Καμμένο
Από πρακτική σκοπιά με ποιον τρόπο η κυβερνητική συνύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ συνάδει με την έννοια της σύγχρονης διακυβέρνησης; Δεν υπονομεύει εξ αντικείμενου τη στρατηγική του;
Αν πρόκειται για αβαρία που αναγκάσθηκε να κάνει ο Τσίπρας, καθώς δεν είχε άλλη επιλογή, τότε γιατί δεν κατέληξε στον Καμμένο, αλλά άρχισε από τον Καμμένο – και τελείωσε με αυτόν την αναζήτηση συμμάχων;
Όταν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός θα διαφανεί ότι αυτή η ετερόκλητη συμφωνία σημαδεύει αρνητικά την αφετηρία της κυβέρνησης για την οποία ο Πρωθυπουργός πράγματι έκανε και εξαιρετικά ανοίγματα, όπως στην περίπτωση του φιλοσοφημένου καθηγητή Γιάννη Πανούση. Αρνητική είναι επίσης η παραβίαση του κανόνα ότι δεν μπορούν να μετέχουν στο Υπουργικό Συμβούλιο πρόσωπα με διαφορετική άποψη από τον Πρωθυπουργό για κρίσιμα πολιτικά θέματα, όπως η Ευρωζώνη.
Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η νόμιμη εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας που θα κριθεί πρώτα από τη Βουλή και εν συνεχεία, στον χρόνο, από το έργο της. Ασφαλώς, έχει δικαίωμα να ασκήσει την πολιτική της και να κάνει τις επιλογές της στις συνεργασίες και στα πρόσωπα. Αλλά, όμως, είπε ο Στέφανος Τζουμάκας -που δεν μετείχε σ' αυτές τις εκλογές- εκπροσωπώντας κατά κάποιον τρόπο μια γενιά που τα υπολόγιζε αυτά: «θα κρίνεται από το ότι οι αξίες ασκούνται έμπρακτα, από το ό,τι οι στόχοι πρέπει να συμβαδίζουν με αρχές». Στον βαθμό που υποτιμάει την ουσία της εμπιστοσύνης που πήρε, απλώς, περνάει μόνη της τη θηλιά στον λαιμό της. Θα περίμενε κανείς περισσότερη οξυδέρκεια σ' αυτό το θέμα.
Κανείς από όσους ψήφισαν για να φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο 36% δεν έδωσε λευκή επιταγή. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που καθιστά τον νέο Πρωθυπουργό ισχυρό, είναι πρωτίστως η ελπίδα για μια διαφορετική αντίληψη της πολιτικής, άρα και για μια άλλη πρακτική στην άσκησή της. Αυτή η ελπίδα είναι συνδεδεμένη με αρχές, κανόνες, οράματα, ιδέες και αξίες όσων μάτωσαν επί δεκαετίες για όσα είναι μάλλον δύσκολο να ενστερνιστούν πολιτικοί σαν τον Πάνο Καμμένο και την κομπανία του.
Μην κακοφανεί λοιπόν, αν ο πολίτης που εμπιστεύτηκε τον Αλέξη Τσίπρα ως νέο και χαρισματικό πολιτικό -και πίστεψε σε αυτό που εκπροσωπούσε- ανέβει στα κεραμίδια και αρχίσει να φωνάζει:
«Φέρτε πίσω την ψήφο μου»…
thetoc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου