Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τον ελληνικό ουρανό, ίσως και πάνω από τον ευρωπαϊκό: το φάντασμα των πρόωρων εκλογών. Όλοι τις ξορκίζουν, αλλά ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.
Άλλοι γιατί διαβλέπουν ότι μια εκλογική διαδικασία σ’ αυτή τη φάση που διέρχεται η χώρα συνιστά αυτοκτονία της. Και
άλλοι γιατί προβλέπουν ότι από τις νέες εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας θα βγει ισχυρός και θα στραφεί με περισσότερες απαιτήσεις εναντίον ενός συστήματος παραεξουσίας που δεν έχει αγγίξει ακόμη.
Ποιοι δεν θέλουν εκλογές
Στην πραγματικότητα αυτές οι εκδοχές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το “σύστημα” δεν θέλει εκλογές. Θέλει να συνεχίσει ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός μέχρι τελικής πτώσης του. Δείχνει περίεργο να τον προτιμούν στην εξουσία οι αντίπαλοί του. Αλλά δεν είναι. Πρόκειται απλώς για παγίδα.
Πιστεύουν πως -όταν αρχίσουν να φαίνονται οι συνέπειες των μέτρων- οι πολίτες θα στραφούν εναντίον του μαζικά. Γι’ αυτό πρέπει να παραμείνει στα πράγματα ως τότε.
Το θέμα είναι ότι πρακτικά – και θεσμικά- δεν γίνεται να παραμείνει. Η κυβέρνησή του δεν έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία . Άρα, πρέπει να υπάρξει νέα κυβέρνηση.
Κανονικά αυτό θα έπρεπε να είναι μάνα εξ ουρανού για την αντιπολίτευση. Αλλά είναι απειλή:τις εκλογές θα τις χάσει. Εν προκειμένω έχουμε αναντιστοιχία συσχετισμών λαού και Βουλής, αλλά από την ανάποδη. .
Οι αντίπαλοι του Τσίπρα – σε ενδεχόμενο εκλογών- έχουν τη λύση. Με τη στήριξη άλλων κομμάτων θα αναπληρώσουν στη Βουλή τους βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ψηφιστούν τα σκληράνομοσχέδια. Ουσιαστικά θα τον έχουν στο έλεός τους.
Πρώτος και καλύτερος ο Σταύρος Θεοδωράκης προσφέρεται και χωρίς υπουργικά ανταλλάγματα μάλιστα. Αν τσιμπήσει ο Τσίπρας τότε από όμηρος του Λαφαζάνη -που ήταν μέχρι τώρα- θα γίνει όμηρος του “συστήματος” που θέλει να πολεμήσει.
Η κυβέρνηση καταρρέει, ο Τσίπρας αντέχει
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τον γενικό κανόνα: η φύση απεχθάνεται το κενό- και στην πολιτική. Οι εκλογές δεν είναι καλή ή κακή εξέλιξη: είναι αναπόφευκτες.
Ήδη ο Αλέξης Τσίπρας έχει συνείδηση ότι πορεύεται ως κυβέρνηση μειοψηφίας. Αυτό δεν μπορεί να κρατήσει πολύ όσα Ποτάμια και αν προσφερθούν να του δανείσουν τις ψήφους τους στη Βουλή. Όσοι βουλευτές της ΝΔ και αν στηρίξουν το Τρίτο Μνημόνιο. Όσοι συστημικοί αναλυτές και αν κινδυνολογήσουν για το ενδεχόμενο να κληθούν οι πολίτες να διαμορφώσουν με την ετυμηγορία τους μια νέα Βουλή- έχοντας πλέον υπόψη τους όσα μεσολάβησαν. Από το διαβόητο “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” μέχρι σήμερα.
Όλα δείχνουν ότι παρ’ ότι η κυβέρνηση καταρρέει, ο Τσίπρας αντέχει – χάρη στο ισχυρό επικοινωνιακό προφίλ του και κυρίως χάρη στους αντιπάλους του. Ο χειρότερος Τσίπρας είναι δημοφιλέστερος από τον καλύτερο της άλλης πλευράς.
Ση Ν.Δ. δεν είναι καν γνωστό ποιος θα προταθεί για υποψήφιος πρωθυπουργός και αν θα παραμείνει στην αρχηγία ο λαϊκότροπος “μάγκας” Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Ο σημερινός πρωθυπουργός θα έχει εύκολη δουλειά.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης -με τον απλοϊκό λόγο του- είναι λίγος για μια νέα εκλογική αντιπαράθεση με όσες βοήθειες -από το κουτί, από την κουρτίνα και από το τηλέφωνο- και αν έχει. Και η Φώφη είναι …καινούργια στη δουλειά. Κοντολογίς όσο τραγική και αν υπήρξε ως τώρα η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με αυτούς τους αντιπάλους ο Τσίπρας θα κλέβει εκκλησία.
Έτσι εξηγείται το πολιτικό παράδοξο η κυβέρνηση να κλυδωνίζεται, αλλά η αντιπολίτευση όχι μόνο να μην ζητάει εκλογές, αλλά και να της …δανείζει βουλευτές για να σταθεί στη Βουλή.
Αν δεν αλλάξει θα βουλιάξει
Ωστόσο, εφ’ εξής το ιμπέριουμ Τσίπρα του εξασφαλίζει την ανανέωση της λαϊκής εντολής στο πρόσωπό του, υπό μία προϋπόθεση: να ξεφορτωθεί το άγος τη συνεργασίας με το Καμμένο και να κόψει κάθε σχέση με τους τρελούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως τώρα, έδειχνε χλωμό το ενδεχόμενο να μετακινηθεί στο χώρο της Κεντροαριστεράς και να απαλλαγεί από τα βαρίδια.
Έτσι θα αποδείξει ότι ο ίδιος δεν επηρεάζεται πλέον από τις θεωρίες για την ανωτερότητα της οικονομίας στη δραχμής, για τις εναλλακτικές λύσεις είτε από τη Ρωσία, είτε από κάθε είδους ριφιφί. Ότι αποκηρύσσει την άποψη «έτσι όπως θέλουμε κυβερνήσουμε εμείς δεν γίνεται μέσα στην Ευρώπη» και άρα η έξοδος είναι ιδεολογικός και πολιτικός μονόδρομος για την άσκηση ευρύτερης εξουσίας. Αν η πρωτοβουλία προέλθει από τους Ευρωπαίους, ακόμη καλύτερα.
Ο Τσίπρας από τη στιγμή που έβαλε την υπογραφή του στο Τρίτο Μνημόνιο έπεσε από την Ακρόπολη, αλλά ο ίδιος στάθηκε όρθιος– εκλογικά τουλάχιστον. Αλλά πλέον είναι υποχρεωμένος να αναθεωρήσει το σύνολο των σχεδιασμών του. Ο δρόμος προς τη Ευρώπη είναι μονόδρομος και η μετακίνηση στην Κεντροαριστερά όρος επιβίωσης για τον ίδιο.
Η συνολική μεταμόρφωση στην πολιτική είναι πλεονέκτημα γιατί εξασφαλίζει άνεση για πολιτικές πρωτοβουλίες. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου έγραψαν ιστορία όταν μετακινήθηκαν από τις αγκυλώσεις της αφετηρίας τους. Ο Καραμανλής της ΕΡΕ και ο Ανδρέας του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» δεν θα ήταν ποτέ μεγάλοι κυβερνήτες.
Ο Τσίπρας λοιπόν οφείλει να αλλάξει για να μη βουλιάξει. Να απογαλακτιστεί από το «κνίτικο» παρελθόν του, -άρα και από τα πρόσωπα που τον κρατούν καθηλωμένο στις δοξασίες τους- και να μετατρέψει το κόμμα του σε φορέα της σύγχρονης ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το «ευρωπαϊκή» θα τον οδηγήσει στις σωστές επιλογές στην κοινοτική Ευρώπη.Το «αριστεράς» θα τον καθοδηγήσει στην εξυγίανση του σάπιου πολιτικού συστήματος, στις μεγάλες τομές και μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και το κράτος. Άρα στο δρόμο που οδηγεί σε επενδύσεις και ανάπτυξη σε υγιές και δημιουργικό περιβάλλον στο οποίο η αριστερή ματιά στα πράγματα δεν θα οδηγεί σε οπισθοδρόμηση, αλλά σε άλματα προς το μέλλον.
Αυτά γίνονται μόνο μέσω εκλογών- γιατί χρειάζονται νέα λαϊκή εντολή και νέα Βουλή. Μπορεί όμως να τα κάνει αυτά ένας πολιτικός με το ιδεολογικό και φορτίο του Αλέξη Τσίπρα; Αν μπορεί τότε οι εκλογές δεν είναι απλός μονόδρομος αλλά και λύτρωση για τον ίδιο. Σε κάθε περίπτωση είναι μια νέα αρχή, μια ευκαιρία να γεννηθεί ένας νέος Τσίπρας. Αυτό είναι που δεν θέλουν όσοι βλέπουν ότι οι εκλογές «θα είναι καταστροφή» και ότι το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να μείνει στην κυβέρνηση με τη βοήθεια του «φίλου» Σταύρου μέχρι να σαπίσει…
Το περίεργο με τον Τσίπρα είναι όσα και αν κάνει, όσες δεύτερες σκέψεις κι αν υπάρχουν στο υποσυνείδητό του, έχει το κοκκαλάκι της νυχτερίδας. Πίσω του το κόμμα του ανατινάζεται και αυτός έχει μια οδό προσωπικής διαφυγής. Αυτή τη φορά είναι οι εκλογές που θα του επιτρέψουν να κάνει μια καινούργια αρχή- γι’ αυτό και δεν τις θέλουν οι αντίπαλοί του. Να ξεκαθαρίσει το τοπίο σε βάθος χρόνου και να κυβερνήσει με ρεαλισμό. Όσο ακόμη τον παίρνει.Οι εκλογές δεν συμφέρουν μόνο όποιον πρόκειται να τις χάσει.
anoixtoparathyro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου