Του Γ. Λακόπουλου : Tο μοιραίο λάθος του Καραμανλή και ο Άδωνις

Η πολιτική εκδικείται. Κάνεις αυτή τη στιγμή κάτι και περνάει στο ντούκου. Αλλά σε δέκα χρόνια βγάζει συνέπειες που προκαλούν συμφορές. Είναι η περίπτωση της απόφασης του Κ. Καραμανλή να επαναπατρίσει τον Αντώνη Σαμαρά στη ΝΔ.

Ήταν το 2004, πάνω από μια δεκαετία από τότε που ο

Μεσσήνιος πολιτικός ανέτρεψε την κυβέρνηση της ΝΔ. Ότι εκείνη η κυβέρνηση είχε πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη το έκανε να φαίνεται σαν θεία δίκη: ο αποστάτης πληρώνεται με αποστασία.

Έτσι κανείς δεν έδωσε περισσότερη σημασία. Άλλωστε ο Σαμαράς δεν κατάφερε τίποτε περισσότερο από το να μπει μια φορά στη Βουλή και μια στην Ευρωβουλή. Είχε τελειώσει.

Το 2004 ο πανίσχυρος Καραμανλής ‘έπεισε’ το Μητσοτακέικο να άρει το βέτο και επανέφερε τον Σαμαρά στις γραμμές του κόμματος, αλλά από μακριά: τον έστειλε στο Στρασβούργο. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη :το 2007 ξαναμπήκε στην ελληνική Βουλή και στις αρχές του 2009 βρήκε μια θέση στην κυβέρνηση ως υπουργός Πολιτισμού- ή άλλως Υπουργείο Αποκατάστασης παντός αναξιοπαθούντος Μεσσηνίου.

Γιατί το έκανε ο Καραμανλής; Περισσότερο από μεγαλοψυχία. Παλιά ο Σαμαράς ήταν φίλος του- αν είχε ποτέ φίλους ο φιλόδοξος ΟΝΝΕΔίτης που ανάθρεψε πολιτικά ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Ο Καραμανλής δεν είχε πάντως άλλους λόγους. Ίσως και επειδή δεν του πήγαινε να πλανάται ότι κάνει ή δεν κάνει κάτι, επειδή το θέλει ή δεν το θέλει αντίστοιχα ο Μητσοτάκης. Με την Ντόρα δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα. Όσο ήταν υπουργός Εξωτερικών είχε καλή στάση απέναντί του.

Οι γνωρίζοντες λένε ότι ο Καραμανλής δεν υπολόγιζε ότι ο Σαμαράς θα φτάσει να γίνει αρχηγός της ΝΔ. Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν φαντάστηκε ότι κάποιος μετά από αυτόν θα μετέτρεπε τη ΝΔ σε ακραιφνώς δεξιό κόμμα με εμφυλιοπολεμική ρητορική, μακριά από τα κεντρώα χαρακτηριστικά που της έδωσε ο ίδιος.

Κορυφαία κίνηση του Σαμαρά ήταν η αφομοίωση των πρωτοπαλίκαρων του ακροδεξιού ΛΑΟΣ: του Άδωνι Γεωργιάδη, του Μάκη Βορίδη και του Θανάση Πλεύρη.Ήταν φανερό ότι το κέντρο βάρος του κόμματος μετακινιόταν δεξιά. Ο Σαμαράς θα έπαιρνε και τον Καρατζαφέρη αν ο Καραμανλής δεν σήκωνε το κόκκινο σημαιάκι- όπως και οι Μητσοτάκηδες άλλωστε.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης, όπως κάθε νεοφώτιστος χριστιανός που του επιτρέπουν να μεταλάβει, πήγε στον Καραμανλή και ζήτησε συγχώρεση για όσα του είχε σούρει στο΄παρελθόν. Δεν ξέρουμε αν του φίλησε και το χέρι, πάντως το ελεύθερο να γίνει Νεοδημοκράτης το πήρε. Ότι ο Άδωνις έγινε υπουργός και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ήταν η συνέχεια της κατηφόρας προς τα δεξιά. Η ΝΔ μπήκε σε νέα φάση και αυτό την έφτασε ως εδώ: να διεκδικεί ο Γεωργιάδης να τα πάρει όλα.

Είναι κακό; Καθόλου, αν η τράπουλα δεν είναι σημαδεμένη. Αν οι Νεοδημοκράτες θέλουν αρχηγό τον Γεωργιάδη,αυτόν θα έχουν και τα σκυλιά δεμένα. Έτσι δουλεύουν τα δημοκρατικά συστήματα. Μόνο που για τη ΝΔ το θέμα έχει και μια ιστορική διάσταση: παύει να είναι το κόμμα που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής και απέτυχε να αλλοιώσει ο Αβέρωφ.

Η υποψηφιότητα Γεωργιάδη με τα σόου που τη συνοδεύουν αναδεικνύει δύο ειδών ζητήματα στη ΝΔ.

Το πρώτο είναι ο Άδωνις θα δώσει στην προεκλογική περίοδο τον δικό του τόνο. Ειδικά αν έχει στρατολογηθεί για να αναχαιτίσει την υποψηφιότητα Τζιτζικώστα θα δώσει τα ρέστα του ως τις κάλπες. Αν εκλεγόταν θα οδηγούσε τη ΝΔ σε πλήρη μετάλλαξη και οι πρώτοι που θα έπρεπε να κόψουν φλέβες είναι οι καραμανλικοί. Η πολιτική, η ιδεολογία, η αισθητική τους θα έχουν ηττηθεί κατά κράτος.

Ο ασθμαίνων -ίσως και επίτηδες- 4ος υποψήφιος θα οδηγήσει την κούρσα σε δρόμους που θα αλλοιώνουν το προφίλ της ΝΔ. Καρατερίστας του είδους καθώς είναι, θα υποχρεώσει και τους άλλους υποψήφιους να τον ακολουθήσουν για να μην τους προκύψει καμιά έκπληξη. Αυτό που θα δούμε δεν θα είναι εσωκομματικές εκλογές. Θα είναι παράσταση.

Η ΝΔ άλλαξε και άλλες φορές αρχηγούς. Όλοι παρουσιάστηκαν στους εκλέκτορες ως πολιτικοί, με το ύφος τους. Θα είναι η πρώτη φορά που την ηγεσία του θα διεκδικεί ένας περφόρμερ. Με ύφος που δεν κολλάει με τους ιδρυτικούς μύθους του κόμματος.
Το στόρι του αυτοδημιούργητου φτωχόπαιδου θα συνοδεύει την υπερδεξιά ιδεολογική ταυτότητα. Ένας Βασιλάκης Καΐλας- εκδικητής θα περιφέρεται πάνω από τη ΝΔ στο εξής.

Όχι ότι ο Γεωργιάδης δεν είναι αυτοδημιούργητος. Είναι. Αλλά υπάρχει ένα αξίωμα :αν θέλεις να βγάλεις καλούς βασανιστές, διάλεξε του πιο βασανισμένους.

Το δεύτερο ζήτημα είναι αυτό που ήδη επισήμανε ο Γιάννης Λούλης για όλους του υποψήφιους, αλλά ισχύει κυρίως για τον Γεωργιάδη. Με αυτή την υποψηφιότητααποδεικνύεται η ιδεολογική και πολιτική γύμνια της ΝΔ και η ένδεια στελεχών.Κανείς δεν τολμάει να φανταστεί ότι στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα θα διεκδικεί την πρωθυπουργία εκ με τη ΝΔ κάποιος σαν τον Άδωνι.

Όποιο ποσοστό και αν πάρει ο Άδωνις είναι πλέον ΝΔ και η ΝΔ είναι ο Άδωνις. Θα είναι υπολογίσιμος ό,τι και αν γίνει. Η ΝΔ παραδίδεται υφολογικά και ιδεολογικά σε κάποιον που ‘τρούπωσε’ και τώρα θέλει να γίνει αφεντικό. Ή να γίνει δεξί χέρι του αφεντικού.

Δεν ξέρουμε αν ο Καραμανλής επιστρέφει καμιά φορά νοερά στο 2004 για να επαναξιολογήσει την πορεία του. Από όλα τα λάθη που έκανε όμως ο Σαμαράς αποδεικνύεται το πιο μοιραίο για την τύχη του κόμματος, ίσως και του ιδίου, αν κριθεί από τον υποψήφιο που υποστηρίζει.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης ως υποψήφιος πρόεδρος της ΝΔ είναι μια ακόμη -καταστροφική- συνέπεια της επιστροφής Σαμαρά στη ΝΔ. Μερικοί το αντιμετωπίζουν ως ανέκδοτο. Μπορεί. Μόνο που τα ανέκδοτα καμιά φορά εκλέγονται.