Βασίλης Κίτσιος : Η κυβέρνηση που δεν επένδυσε στην προοπτική του «πρώτη φορά», αλλά αυτοπαγιδεύτηκε στο «Αριστερά»…

Η σύγκρουση των υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα ήταν δεδομένη. Κανένα πολιτικό ον που κατανοεί τους πολιτικούς συσχετισμούς της σύγχρονης Ευρωπαϊκής πραγματικότητας και έχει έστω και ελάχιστη σχέση με την οικονομία και τους αριθμούς, δεν πίστεψε στο (σχήμα λόγου πλέον) σκίσιμο του μνημονίου, στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, στον κατώτατο μισθό που δεν επηρέαζε τα μεγέθη του

προϋπολογισμού, στα λεφτά που θα δίνονταν στους πολίτες για να εξοφλήσουν τα δάνεια και όχι στις τράπεζες, στη 13η σύνταξη…

Τα στοιχήματα και οι απόψεις των παρατηρητών σχετίζονταν μόνο με τη διαχείριση της διαφαινόμενης σύγκρουσης. Με τον επικοινωνιακό χειρισμό που θα ακολουθούσε της κυβίστησης, αφού όλη την προηγούμενη περίοδο δεν υπήρξε κανείς στον οποίο η υποψήφια τότε κυβέρνηση να αρνηθεί το παραμικρό.

Ένα ειλικρινές “mea culpa” και μια καινούρια αρχή θα μπορούσε να γεφυρώσει το ρήγμα που προκλήθηκε στην κοινωνία από τη συστηματική καλλιέργεια διχαστικών ψευτοδιλημμάτων, κάτι που αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την ανάκαμψη.

Ήταν ίσως αυτή η προσμονή που δημιούργησε την «ελπίδα» ακόμη και σε αυτούς που γνώριζαν πως ο όρος «Αριστερά» χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για μια ακόμη φορά. Η «πρώτη φορά» αρκετών νέων προσώπων που ήταν απαλλαγμένα από βαρίδια και σκελετούς του παρελθόντος, θα μπορούσε να λειτουργήσει αναζωογονητικά.

Άλλωστε, είχαν περάσει ήδη πέντε χρόνια. Στη συνείδηση του κόσμου, πολλοί από τους μύθους που καλλιέργησε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν ήδη καταρριφθεί. Το κλίμα στην Ευρώπη ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό του 2010 και τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης είχαν ήδη σχεδιασθεί πολύ πριν η «σκληρή διαπραγμάτευση» του κ. Βαρουφάκη «αναδείξει το πρόβλημα στην Ευρώπη».

Δυστυχώς, η νέα Κυβέρνηση δεν επένδυσε στην προοπτική του «πρώτη φορά», αλλά αυτοπαγιδεύτηκε στο «Αριστερά».

Πέρα, όμως, από την τεράστια και πολυεπίπεδη ζημιά που προκλήθηκε κατά την προσπάθειά επικοινωνιακής διαχείρισης της  προαποφασισμένης στροφής, αλγεινή εντύπωση αλλά και τεράστια ερωτηματικά για τις πραγματικές δυνατότητες της Κυβέρνησης προκαλεί η κουλτούρα της μη ανάληψης ευθύνης.

Της λογικής που δεν προτάσσει την λύση του προβλήματος, αλλά την αποφυγή του πολιτικού κόστους.

Της λογικής που προτιμά να δημιουργήσει μεγαλύτερο πρόβλημα στο μέλλον από το να αναλάβει το κόστος στο παρόν.

Μια λογική η οποία από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, ποτέ δεν οδηγεί σε διαφωνία και σύγκρουση με τον εν δυνάμει ψηφοφόρο.

Από τη διενέργεια δημοψηφισμάτων για να υλοποιήσουμε τις αποφάσεις μας κρυπτόμενοι πίσω από τους άλλους μέχρι τις επικλήσεις των χαμένων κονδυλίων των τελευταίων ετών για να δικαιολογηθεί η πρωτοφανής ολιγωρία στην τοποθέτηση των αναπληρωτών για την κάλυψη των κενών στα σχολεία.

Από το άκαιρο και ριψοκίνδυνο κλείσιμο του ματιού σε «συνοδοιπόρους» που υποστηρίζουν πως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του με δηλώσεις περί μη ύπαρξης θαλασσίων συνόρων, μέχρι τις συνομιλίες των κυβερνητικών στελεχών με ποινικούς κρατούμενους που αποκάλυψε ο πρώην υπουργός κ. Πανούσης.

Αν και το ζήτημα αυτό και οι τυχόν προεκτάσεις του θα διερευνηθούν πλέον από τη δικαιοσύνη, έχει σημασία η στάση που τηρεί το κυβερνητικό στέλεχος.

Ακόμη και εκεί, δεν υπάρχει ξεκάθαρη στάση. Ακόμη και εκεί, υπάρχει ο κάποιος άλλος που φταίει. Γιατί ο «πελάτης» έχει πάντα δίκιο. Γιατί κανέναν δεν πρέπει να κακοκαρδίσουμε. Γιατί έχεις δίκιο, αλλά πάντα υπάρχει ένας κακός. Ακόμη και αν είναι ο… Πανούσης.

Μετά την βροχή των πρώτων προαπαιτούμενων, η Κυβέρνηση της Αριστεράς αποτελεί παρελθόν ακόμη και για αυτούς που πίστεψαν ότι θα υπάρξει.

Μένει να κριθεί η πρώτη φορά.

*O Βασίλης Κίτσιος είναι πολιτικός μηχανικός. Έχει διατελέσει Γραμματέας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και μέλος της Κ.Ε του

thecoller