Στην πολιτική όταν αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ δεν σταματάει. Δύο μήνες μετά τις εκλογές η κοινοβουλευτική πλειοψηφία Τσίπρα –Καμμένου φυλλορροεί. Καθόλου περίεργο. Η συγκολλητική ουσία ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ έτσι κι αλλιώς αραιώνει, κυρίως γιατί πλέον η
κάθε πλευρά σκέπτεται το μέλλον της.
Οι Συριζαίοι άρχισαν ξαφνικά να φοβούνται ότι η συμπόρευση με τους Καμμένους είναι τοξική και ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν σχέσεις με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Όλοι στον ευρωπαϊκό κεντροαριστερό χώρο τους έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν συζητούν μαζί τους όσο συνυπάρχουν με ένα κόμμα του οποίου οι ακροδεξιές θέσεις δεν χωράνε στην προοδευτική Ευρώπη.
Από την άλλη, ο ίδιος ο Καμμένος διακρίνει το ενδεχόμενο να αρχίσει η απορρόφηση όσων τον ακολουθούν – ακόμη- από τις εξελίξεις στη ΝΔ και χρειάζεται αποστάσεις από την κυβερνητική πολιτική την οποία ως τώρα στήριζε. Δεν είναι και πολλοί όπως φάνηκε στις εκλογές.
Οι εκατέρωθεν υπολογισμοί δημιουργούν χαλαρότητα στο εσωτερικό των δύο Kοινοβουλευτικών Ομάδων της πλειοψηφίας και αυτό ανοίγει τις πόρτες εξόδου. Όσοι κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς για το μέλλον τους φεύγουν πρώτοι. Αλλά η διαρροή δεν θα σταματήσει σ” αυτούς. Μπορεί ο Παναγούλης και οΝικολόπουλος να μην έχουν ειδικό πολιτικό βάρος -πέρα από την ψήφο τους-, αλλά η περίπτωση Σακελλαρίδη διαφέρει: εφάπτεται των διεργασιών για τη μετά Τσίπρα εποχή του ΣΥΡΙΖΑ που άρχισαν ήδη. Ο Σακελλαρίδης με τον Τσακαλώτο είναι οι πρώτοι που έχουν θέσει υποψηφιότητα.
Σ’ αυτό το σκηνικό αποσύνθεσης τι μπορεί να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας ως εκλεγμένος πρωθυπουργός; Τυπικά έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αλλά πρέπει να υπάρχουν κινήσεις στη διάθεσή του και αυτό δείχνει δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο.
Σύμφωνα με ένα σενάριο ο Πρωθυπουργός αργά η γρήγορα θα οδηγηθεί στην επιλογή της οικουμενικής κυβέρνησης, για να διασώσει το πρόγραμμα που ο ίδιος δεσμεύθηκε να υλοποιήσει αλλά δεν έχει και πολύ καλές επιδόσεις. Αυτό το σενάριο όμως δείχνει ήδη καμένο. Πρώτα γιατί έχει ως προϋπόθεση να παραδώσει την πρωθυπουργία σε άλλο πρόσωπο και δεν είναι από τους πολιτικούς που θα το έκαναν εύκολα. Δεύτερο διότι η συμμετοχή της ΝΔ είναι αδύνατη πλέον, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στο εσωτερικό της. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι υποχρεωμένο να μεγαλώνει τις αποστάσεις του από τον ΣΥΡΙΖΑ για να επιβιώσει, παρ’ ότι ψήφισε το Μνημόνιο το καλοκαίρι.
Το άλλο σενάριο είναι να αντικαταστήσει η κυβέρνηση τη στήριξη που της παρέχει ο Καμμένος με τη στήριξη από άλλα κόμματα και εν προκειμένω το Ποτάμι και τοΠΑΣΟΚ. Για το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη δεν μπορεί να γίνει καμιά πρόβλεψη γιατί βρίσκεται σε διάλυση. Όσο για το ΠΑΣΟΚ υπάρχουν εσωτερικές δυνάμεις που επιδιώκουν τη συγκυβέρνηση, αλλά για την ίδια τη Φώφη Γεννηματά θα ήταν αυτοκτονία. Και συνεπώς θα το αποτρέψει. Μένει βέβαια και το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη. Αλλά ποια σοβαρότητα θα έχει ο Αλέξης Τσίπρας αν αρχίσει να συνδιαλέγεται με τον αρχηγό της Ένωσης Κεντρώων;
Τι μένει; Να βρει ο Τσίπρας από άλλα κόμματα τους βουλευτές που θα του φύγουν. Αυτό θα είναι το χειρότερο σενάριο. Όχι μόνο γιατί θα υποδηλώνει συναλλαγή, αλλά γιατί καμιά κυβέρνηση δεν κατάφερε να μακροημερεύσει στηριζόμενη στις διασπάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Η πολιτική ζωή θα μετατραπεί σε ένα απέραντο παζάρι και η τύχη της κυβέρνησης θα παίζεται από νομοσχέδιο σε νομοσχέδιο και από παρασκήνιο σε παρασκήνιο. Έχουν συμβεί σε άλλες εποχές αυτά και δεν θα θέλαμε να τα ξαναζήσουμε. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται για βιώσιμο σενάριο.
Το συμπέρασμα είναι ότι τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο. Η ευκολία με την οποία το σύστημα Τσίπρα έφτασε ως την εξουσία, μετασχηματίζεται σε ευκολία αποδιάρθρωσης της εξουσίας του. Δεν ξέρουμε πόσο θα αντέξει ακόμη και τι θα κάνει για να παρατείνει το βίο της κυβέρνησής του. Στο τέλος οι εξελίξεις θα οδηγήσουν εκεί που οδηγούν πάντα στον κοινοβουλευτισμό: σε εκλογές.
Δείχνει δύσκολο να καταφέρει αυτή η κυβέρνηση να καταρτίσει και δεύτερο προϋπολογισμό. Μια τετραετία που έδειχνε να βρίσκεται ολόκληρη στη διάθεση τουΑλέξη Τσίπρα, καθώς δεν περιλαμβάνει ενδιάμεσες εκλογές, είναι καταδικασμένη μην ολοκληρωθεί, επειδή από την αρχή η διαχείρισή της υπήρξε προβληματική.
ΥΓ.: Οι πρόωρες εκλογές -εκτός από αναγκαστική επιλογή για την κυβέρνηση- αποτελούν και στρατηγική επιδίωξη για την αξιωματική αντιπολίτευση: είναι ο μόνος τρόπος να τερματιστεί το ενδιάμεσο καθεστώς που άρχισε στο εσωτερικό της με την εκλογική ήττα του Ιανουαρίου .
ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου