ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ : Ο ΚΩΣΤΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ο Κωστής Στεφανόπουλος, ξεκίνησε την πολιτική του δραστηριότητα, με ιδιαίτερα συντηρητικές απόψεις.Στην πορεία, ιδιαίτερα μετά την δικτατορία και σταδιακά, ξεπέρασε τα όρια της συντηρητικής παράταξης και μετακινήθηκε προς το κέντρο.

Σ’αυτο, ίσως να συνέβαλε και η άρνηση των βουλευτών της ΝΔ να τον εκλέξουν αρχηγό δύο φορές, προτιμώντας την

πρώτη  τον Αβέρωφ και την δεύτερη τον Μητσοτάκη.

Μάλλον το ήθος του δεν άρεσε, ούτε είχε εξωθεσμικούς  υποστηρικτές.

Νιώθω ευτυχής, που είχα την ευκαιρία,  να τον συναντήσω και να συνεργαστώ μαζί του, πολλές φορές.
Την πρώτη, ως Γραμματέας της ΝΕ του ΠΑΣΟΚ Θεσσαλονίκης, στην συγκέντρωση  της ΔΗΑΝΑ, στην πλατεία Αριστοτέλους, στις εθνικές εκλογές του 1993.

Παρακολούθησα την ομιλία του, ήταν καταπληκτική, τον συνάντησα στο δωμάτιό του, μετά από πρόταση του κ. Αργυριάδη, ο οποίος τον εκπροσωπούσε στην Θεσσαλονίκη, για να τον συγχαρώ και να του πω, πως αξίζει η προσπάθειά του.

Με ευχαρίστησε, για την εκτίμησή μου, στο πρόσωπο του και μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια :

«Αγαπητέ μου, δυστυχώς, αυτά που εσύ βρήκες σπουδαία, δεν ενδιαφέρουν πολλούς».
Το 1995, ήμουν μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου και ο Ανδρέας Παπανδρέου μας κάλεσε σε συνεδρίαση, στο Μαξίμου, για συζητήσουμε το θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Βρισκόμασταν στα μέσα της τετραετίας περίπου και η ΝΔ απειλούσε, ότι δεν θα ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όποιος και αν είναι, για να ρίξει την κυβέρνηση.

Από τον Γεράσιμο Αρσένη προτάθηκε ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ως έκφραση της δημοκρατικής παράταξης και η πρότασή του υποστηρίχτηκε από πολλούς.

Ως μικρότερος, ζήτησα τελευταίος το λόγο, από τον Πρόεδρο και Πρωθυπουργό και πρότεινα τον Κωστή Στεφανόπουλο.

Στην τοποθέτησή μου, είπα:
«Πρόεδρε, εμείς θέλουμε έναν καλό πρόεδρο και δεν θέλουμε εκλογές, συνεπώς πρέπει να προτείνουμε κάποιον που θα τον ψηφίσει η ΠΟΛΑΝ του Αντώνη Σαμαρά, αφού μόνο του το ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας.

Ο Στεφανόπουλος, είναι ένα τέτοιο πρόσωπο, που ξεχωρίζει για το ήθος και την υπευθυνότητα του.
Όμως, δεν πρέπει να τον προτείνουμε εμείς, γιατί τότε δεν θα τον δεχθεί ο Σαμαράς, συμπληρώνοντας, ότι η αλαζονεία του «μικρού κόμματος, είναι πολλές φορές, πιο μεγάλη από του μεγάλου κόμματος»

Η χαρά μου, ήταν μεγάλη, όταν άκουσα τον ΑΝΔΡΕΑ, να λέει ότι θεωρεί καλή την πρόταση. Σίγουρα, θα την είχε στο μυαλό του.

Τον Κωστή Στεφανόπουλο, τον γνώρισα αρκετά καλά, αφού τον υποδέχθηκα πολλές φορές, ως Υπουργός Μακεδονίας -Θράκης, αλλά πολύ περισσότερο, ως Υφυπουργός Εξωτερικών, τον συνόδευα, σε πολλά ταξίδια, στο εξωτερικό και στην Ομογένεια, από τις ΗΠΑ, μέχρι την Νότια Αφρική, τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, έως την Αυστραλία και την Ν. Ζηλανδία.

Παρότι, δεν είχε εντυπωσιακή εμφάνιση, το πρόσωπο του ακτινοβολούσε, την ειλικρίνεια και την εντιμότητα που τον χαρακτήριζε, το αίσθημα ευθύνης και ευγνωμοσύνης, για τους Έλληνες, που τον τιμούσαν με την αγάπη τους.

Μεγάλα τα ταξίδια, πολλές οι ώρες μαζί και πολλές, οι προσωπικές συζητήσεις.

Πολιτικές και όχι μόνο οι συζητήσεις μας, με πολλές, πάντα διακριτικές συμβουλές και προσωπικές εξομολογήσεις.

Μου είπε, για την μεγάλη του απογοήτευση, στις εκλογές του 1993 και θυμηθήκαμε, την συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης.

Μου είπε, ότι ήταν ανέλπιστη η πρόταση, για την Προεδρία της Δημοκρατίας και του περιέγραψα την συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου.

Μου είπε, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν εμβληματική προσωπικότητα, που άλλαξε την ροή της ιστορίας στην χώρα, όμως ο Σημίτης, είναι πολύ καλός Πρωθυπουργός, γιατί πήγε πολύ μπροστά την χώρα, την έφερε κοντά στην Ευρώπη.

Ήταν πολύ ζεστός και πολύ φιλικός με όλους και οι συζητήσεις, έφθαναν σε προσωπικά θέματα, που είχαν και εξομολογητικό χαρακτήρα.

Θα αναφερθώ, σε ένα, μόνο. Με ρώτησε, γιατί άφησα μουστάκι και γιατί το έκοψα και μου είπε, γιατί είχε αφήσει αυτός μουστάκι και γιατί, δεν το έκοψε.

Τον «απογοήτεψα» δύο φορές, την πρώτη, ταξιδεύοντας, για την Αυστραλία, μου πρότεινε να παίξουμε τάβλι και του είπα, ότι θα με λυπηθεί, αν παίξω, αφού είχα μάθει ότι ήταν πολύ καλός και εγώ είχα να παίξω, από τα φοιτητικά μου χρόνια.

Την δεύτερη, όταν ο πρόεδρος των Ομογενών της Νέας Ζηλανδίας, του ζήτησε να μου πει να χορέψω ζεϊμπέκικο, στο τραπέζι που μας έκαναν, με  την ορχήστρα να έχει ξεκινήσει το τραγούδι, που είχαν μάθει ότι μου άρεσε να χορεύω, το «Είμαι της γερακίνας γιος».

Ήταν ωραίος άνθρωπος και μεγάλη η τιμή για μένα, να τον γνωρίσω και να ζήσω μαζί του, ιδιαίτερα σημαντικές στιγμές και γεγονότα.

Ανήκει, στην φωτεινή πλευρά της ιστορίας.