Ποιες ήταν οι πολιτικές της Δεξιάς της περιόδου 2004-2009 που συστηματικά διόγκωσαν την κατανάλωση και εκτόξευσαν στα ύψη τις τιμές προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντωνΤην ώρα που οι καταθέσεις προστατευόμενων μαρτύρων για το σκάνδαλο Novartis προκαλούν αναταραχή στην
ελληνική πολιτική ζωή, ο πολιτικός που συνέδεσε το όνομά του με τη χειρότερη περίοδο σπατάλης, κακοδιαχείρισης και ρεμούλας στη δημόσια Υγεία διατηρεί ένα ιδιότυπο καθεστώς «προστατευόμενου πρώην πρωθυπουργού», χωρίς να συζητούνται επαρκώς οι πολιτικές ευθύνες του για την «έκρηξη» της φαρμακευτικής δαπάνης.
Έχοντας υποστεί τις συνέπειες μιας χρεοκοπίας, οι Έλληνες πολίτες έχουν το δικαίωμα να μάθουν πώς ακριβώς ξέφυγαν από κάθε έλεγχο οι δημόσιες δαπάνες.
Την περίοδο 2004-2009, όταν τη χώρα κυβέρνησε ο προστατευόμενος από το σημερινό δικομματισμό και μονίμως σιωπηλός για το έργο και τις ευθύνες του, Κώστας Καραμανλής, πρωτοφανής σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα αύξηση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης, την περίοδο 2004-2009, ήταν ένα από τα κορυφαία επεισόδια κακής διαχείρισης, μέσα στα πολλά που συντελέστηκαν στο δημόσιο τομέα.
Το φάρμακο ως συντελεστής της χρεοκοπίας…
Ένας τομέας με καίρια σημασία για τα δημόσια οικονομικά αφέθηκε τεχνηέντως από μια κυβέρνηση να προκαλέσει ακατάσχετη «αιμορραγία» στα δημόσια ταμεία, προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων (φαρμακευτικές βιομηχανίες, γιατροί) και το τελικό αποτέλεσμα ήταν ολέθριο: η φαρμακευτική δαπάνη των ταμείων, από 1% περίπου του ΑΕΠ, το 2004, εκτοξεύθηκε σε πάνω από 2% ενός πολύ μεγαλύτερου ΑΕΠ το 2009.
Σε απόλυτα ποσά, η φαρμακευτική δαπάνη των ταμείων υπερδιπλασιάσθηκε αυτή την περίοδο: από 2 δισ. περίπου ευρώ, το 2004, ξεπέρασε τα 5,5 δισ. ευρώ, το 2009.
Η σπατάλη στον τομέα του φαρμάκου είχε διπλή αρνητική επίδραση στην εθνική οικονομία: όχι μόνο διόγκωσε το έλλειμμα του προϋπολογισμού, αλλά αύξησε σημαντικά και το «δίδυμο» έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, αφού ο κύριος όγκος της πρόσθετης δαπάνης αφορά τα σκευάσματα των πολυεθνικών εταιρειών.
Ο προστατευόμενος από το σημερινό δικομματισμό, Κώστας Καραμανλής, ασφαλώς και δεν ήταν «παιδάκι που δεν καταλάβαινε» τι συνέβαινε στο χώρο του φαρμάκου και ποιες συνέπειες είχαν οι πολιτικές των κυβερνήσεών του.
Η διόγκωση της δαπάνης δεν ήταν ένα στιγμιαίο φαινόμενο, που θα μπορούσε να αποδοθεί σε σφάλματα κάποιων από τους συναρμόδιους υπουργούς.
Άρχισε αμέσως μόλις ανέλαβε τη διακυβέρνηση η «σεμνή και ταπεινή» ομάδα του Κώστα Καραμανλή και συνεχίσθηκε μέχρι και το 2009, με τους ετήσιους ρυθμούς αύξησης της δαπάνης να φθάνουν μονίμως σε εξωπραγματικά ποσοστά.
Τέτοια εκρηκτικά φαινόμενα σπατάλης, με τόσο μεγάλη διάρκεια, μόνο ο τότε Πρωθυπουργός και το περιβάλλον του θα μπορούσαννα τα αποδώσουνστην… κακιά ώρα, ή σε κάποιες εσφαλμένες επιλογές ή πρωτοβουλίες υπουργών. Κάθε άλλος συνετός παρατηρητής είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίσει ότι η πολιτική ευθύνη έχει ονοματεπώνυμο: «Κώστας Καραμανλής».
Ούτε ισχύει σε αυτή την περίπτωση το επιχείρημα «ναι, αυξήθηκε η δαπάνη, αλλά τα λεφτά πήγαν στο λαό». Γιατί, στην προκειμένη περίπτωση, ούτε οι ασθενείς, ούτε ευρύτερα το κοινωνικό σύνολο είχαν κάποιο όφελος από αυτή τη σπατάλη: τα λεφτά που χάθηκαν από τα δημόσια ταμεία προκύπτειότι τελικά μάλλον κατευθύνονταν σε ιδιωτικές εταιρείες, πολλές ίσως και με έδρα εκτός Ελλάδας και σε προφανώς διεφθαρμένους επαγγελματίες της Υγείας.
Πλέον, με ενδιαφέρον και προσοχή αναμένουμε από τη Δικαιοσύνη να αποφανθείκαι προσδοκούμε να το πράξει αυτό άμεσα και τάχιστα , ώστε να μην καταλείπονται σκιές αλλά και να μην σπιλώνονται αδίκως πολιτικές και προσωπικές πορείες ανθρώπων, εάν ενδεχομένως τα χρήματα αυτά ακολούθησαν και άλλες διαδρομές.
Οι πολιτικές της καταστροφής
Πρόκειται, λοιπόν, χωρίς αμφιβολία, για ένα κολοσσιαίων διαστάσεων σκάνδαλο διασπάθισης δημόσιου χρήματος προς όφελος ιδιωτών.
Πώς, όμως, στήθηκε αυτό το πάρτι;
Η κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το 2004 την τύχη της χώρας, έχοντας υποσχεθεί ότι θα χτυπήσει τη δημόσια σπατάλη και τη διαφθορά και θα ανασυγκροτήσει το κράτος.
Όμως, στον τομέα του φαρμάκου, οι πολιτικές που ασκήθηκαν μόνο διόγκωσαν τη σπατάλη, εξέθρεψαν τη διαφθορά και διέλυσαν τους μηχανισμούς του κράτους.
Αν η συνολική φαρμακευτική δαπάνη είναι το γινόμενο των τιμών επί την ποσότητα των σκευασμάτων που καταναλώνονται, οι πολιτικές που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις Καραμανλή προκάλεσαν διόγκωση δαπάνης και από τις δύο αυτές πλευρές:
Το σύστημα τιμολόγησης των φαρμάκων «έμπαζε νερά» από παντού.
Μόλις τον Αύγουστο του 2009, λίγο πριν τις εκλογές, άλλαξε ο σχετικός νόμος, για να ορισθεί ως βάση τιμολόγησης ο μέσος όρος των τριών φθηνότερων τιμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέχρι τότε, εφαρμοζόταν το μοντέλο «2+1», δηλαδή λαμβάνονταν υπόψη οι δύο φθηνότερες τιμές στα «παλαιά» κράτη μέλη της Ε.Ε. συν την Ελβετία, δηλαδή από τις χώρες με τις υψηλότερες τιμές φαρμάκων, και μόνο μία τιμή από νέα κράτη μέλη της Αν. Ευρώπης, όπου οι τιμές ήταν πολύ χαμηλότερες.
Στην πράξη, με τη δικαιολογία ότι δεν έβρισκε στοιχεία, η αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου Εμπορίου τιμολογούσε τα φάρμακα με βάση στοιχεία από 4-5 χώρες, ή, στην καλύτερη περίπτωση, από 11 χώρες.
Η Ουγγαρία, που είχε σταθερά τις χαμηλότερες τιμές από τα κράτη της Αν. Ευρώπης έλειπε πάντα από τα στοιχεία!
Στα φύλλα έρευνας τιμών, οι τιμές καταγράφονταν χειρόγραφα, με μολύβι (!), κάτι που άφηνε τεράστια περιθώρια για λαθροχειρίες.
Τα γενόσημα φάρμακα τιμολογούνταν με το απίστευτα γενναιόδωρο ποσοστό 80% επί της τιμής των φαρμάκων με πατέντα.
Συνολική ανατιμολόγηση των φαρμάκων δεν έγινε ούτε μία φορά στα χρόνια των κυβερνήσεων Καραμανλή!
Σε ό,τι αφορά τον όγκο της κατανάλωσης φαρμάκων, οι κυβερνήσεις Καραμανλή κατέβαλαν συστηματική προσπάθεια να… χαθεί ο έλεγχος.
Στο όνομα, δήθεν, της ελευθερίας επιλογής φαρμάκων από γιατρούς και ασθενείς, η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή υποσχέθηκε προεκλογικά και υλοποίησε από το 2004 την κατάργηση της λίστας φαρμάκων και καθιερώθηκε η λεγόμενη «αρνητική λίστα».
Οι ασθενείς μπορεί να μην είχαν κάποιο ιδιαίτερο όφελος από αυτά τα μέτρα, αλλά οι φαρμακοβιομηχανίες βρήκαν την ελευθερία που χρειάζονταν για να αντικαταστήσουν μαζικά τα παλαιά και φθηνότερα σκευάσματα με νέα και ακριβότερα.
Επιπλέον, καταργήθηκε το μέτρο της θεώρησης συνταγών και περιορίσθηκαν οι έλεγχοι.Η ασυδοσία ήταν το καλύτερο «θερμοκήπιο» για την ανάπτυξη κάθε είδους φαινομένου κατευθυνόμενης συνταγογράφησης ακριβών φαρμάκων και υπερσυνταγογράφησης, οι σχέσεις διαπλοκής εταιρειών και γιατρών ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.
Ο Καραμανλής χρωστάει εξηγήσεις
Πώς μπορεί να ερμηνευθεί πολιτικά σήμερα αυτό το πάρτι σπατάλης;
Πώς μπορεί να εξηγηθεί μια κυβερνητική πολιτική στο χώρο του φαρμάκου, που «καίει» απίστευτα ποσά δημόσιου χρήματος, προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων;
Μπορεί, άραγε, όλα αυτά να εξηγηθούν μόνο με επίκληση της ανικανότητας/ανεπάρκειας των στελεχών των κυβερνήσεων Καραμανλή;
Μήπως, τελικά, συνέβη κάτι χειρότερο;
Μήπως πίσω από όλα αυτά κρύβεται η δράση ενός αδίστακτου συστήματος πελατειακών σχέσεων και διαπλοκής της Δεξιάς, που έδρασε με τις ευλογίες του «σεμνού και ταπεινού» πρωθυπουργού και αδίστακτα χρησιμοποίησε το δημόσιο χρήμα για να εδραιωθεί και να γιγαντωθεί, δημιουργώντας ένα τεράστιο μηχανισμό διασπάθισης κρατικών πόρων;
Σε αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα οφείλει να απαντήσει ο σιωπηλός και προστατευόμενος από το σημερινό δικομματικό σύστημα πρώην πρωθυπουργός.
Σε αυτή την περίπτωση, η σιωπή δεν είναι χρυσός, αλλά εκλαμβάνεται ως έμμεση ομολογία ενοχής.
Πρώην Υπουργού , στελέχους του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών-Κινήματος Αλλαγής
Στην Β΄Περιφέρεια Αθήνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου