Γράφει ο Γ. Λακόπουλος
«Εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα»
Οδυσσέας Ελύτης
Όσες φορές ο Ανδρέας Παπανδρέου βρήκε απέναντί του οργανωμένη εσωκομματική αντίδραση – που δεν ήταν πάντα από αθώο ενδιαφέρον για το ΠΑΣΟΚ- είχε ένα επιχείρημα: «μην με ζορίζετε, γιατί θα τα βροντήξω». Και τα σκυλιά δεμένα.
Όλοι είχαν να πουν κάτι. Αλλά με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο τιμόνι, να συσπειρώνει τον κόσμο και να δημιουργεί κυβερνητικές πλειοψηφίες.
Τηρουμένων των αναλογιών το κείμενο που έδωσαν στη δημοσιότητα οι 53+ του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί ανάλογους συνειρμούς. Απορρίπτουν τα «μονοπρόσωπα όργανα» και υπαινίσσονται ότι το κόμμα υπήρξε και πριν τον Τσίπρα και θα υπάρχει και μετά από αυτόν. Ασφαλώς υπήρχε. Αλλά έπαιρνε 3%.
Ισχυρίζονται ότι τα μέλη του παλιού ΣΥΡΙΖΑ «κουβάλησαν στις πλάτες τους το κόμμα από το 3% στην κυβέρνηση». Το κουβάλησαν πράγματι- γι’ αυτό ήταν και μέλη άλλωστε. Αλλά στο 35% το πήγε ο Τσίπρας. Χωρίς αυτόν είναι αμφίβολο αν θα ξαναπάρει 3%.
Ο Τσίπρας τους πήγε στην κυβέρνηση το 2015, τους κράτησε στο 32% του 2019 και μπορεί να προχωρήσει ακόμη και χωρίς αυτούς. Γιατί η πολιτική έχει και μια αξιολογική πλευρά.
Και όπως λέει πολύπειρος πολιτικός ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ «κάνει γκελ στην κοινωνία». Αρέσει, που θα έλεγε η Μελίνα. Οι 53+ είναι ενδιαφέρουσα συνιστώσα. Αλλά δεν είναι και πολύ +.
Το κείμενο που προέκυψε από τη διαβούλευσή τους δεν σκορπάει ρίγη ενθουσιασμού, ούτε ανοίγει καμία προοπτική. Το αντίθετο: ωθεί προς τα πίσω. Έχουν εμπιστοσύνη στο παρελθόν και δεν βλέπουν το μέλλον.
Αλλά στην τελευταία συνέντευξή του ο Αλέξης Τσίπρας ήταν σαφής για το μέλλον του κόμματος, που -όπως σημείωσε με νόημα- επί των ημερών του έγινε η «κυβερνώσα Αριστερά» και πλέον «εκπροσωπεί τα ιστορικά ρεύματα του προοδευτικού χώρου». Ήτοι: «από τα αριστερά της Αριστεράς έως το δημοκρατικό Κέντρο».
Ένα κόμμα εν κινήσει
Δεν θέτει καν προς συζήτηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνασπίζει πλέον την Αριστερά και την Κεντροαριστερά+, που θα έλεγαν οι 53. «Δείτε πώς αυτοτοποθετείται πολιτικά ο κόσμος που μας ψηφίζει και μας στηρίζει».
Δείχνει να έχει συνείδηση ότι πλέον δεν είναι αρχηγός κόμματος, αλλά φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης και αυτό τον επιφορτίζει με ιστορικά καθήκοντα στην αντιπαράθεσή της με την αντίπαλη παράταξη.
Όπως φαίνεται από τις τελευταίες κινήσεις του ξέρει τι πρέπει να κάνει ένας «παραταξιάρχης» στην εφαρμοσμένη πολιτική: να οδηγήσει την παράταξη του στην εξουσία για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Με την ισχυρή πεποίθηση ότι αυτό είναι προς το συμφέρον της χώρας και του λαού. Τα υπόλοιπα είναι για πολιτικολογία.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα εν κινήσει» αποσαφήνισε σε όσους ανατρέχουν σε παλιά στοιχεία «ιδεολογικής καθαρότητας- που ισούνται με ακινησία.
«Ξεκίνησε από το χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς ως κόμμα διαμαρτυρίας και σήμερα έχει γίνει πρότυπο για την σοσιαλδημοκρατική Αριστερά και για τη Ριζοσπαστική Αριστερά». Πόσο πιο καθαρά να το πει;
To κείμενο των «53»
Απέναντι σ’ αυτόν τον Τσίπρα και τις υπερβατικές θέσεις του, τοποθετούνται οι 53 με το κείμενό τους. Αλλά χάνουν εξ αρχής το μέτρο, όταν ισχυρίζονται ότι η εκτίναξη του κόμματος τους στο 35% και στη κυβέρνηση οφείλεται στη δράση και τις απόψεις του 3%.
Το αντίθετο: εκτινάχθηκε επειδή κανείς δεν έλαβε υπόψη αυτές τις απόψεις. Και όπου επικράτησαν στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα, είδαμε τι έγινε.
Κάπως φλύαρο κείμενο, αλλά εν τούτοις σαφές και χρήσιμο στην προσυνεδριακή περίοδο -παρά τις λανθασμένες θέσεις που υιοθετεί. Έτσι κι αλλιώς θα κριθεί από το συνέδριο που είναι το κυρίαρχο όργανο -αν και αυτό δεν φαίνεται να το πολύ θέλουν οι 53. Προτιμούν συνέδριο αναπαραγωγής της τρέχουσας γραφειοκρατίας.
Πάντως δεν είναι κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μιας συνιστώσας του -της μόνης σοβαρής και αξιόπιστης. Τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει ο πρόεδρός του όπως σε κάθε κόμμα. Και για το μέλλον του θα αποφασίσει το συνέδριο.
Όσοι πιστοί προσέλθετε. Ή, για να θυμηθούμε πάλι τον Παπανδρέου, «να πάρουν τις ομάδες τους και να έλθουν».
Λίγοι και αριστεροί
Σ’ αυτό το κείμενο υπάρχουν κάποια σημεία που αξίζει να σχολιαστούν, γιατί κάτω από περίτεχνες διατυπώσεις «αριστερής» φρασεολογίας κρύβουν την αντίληψη «λίγοι και καλοί». Για την ακρίβεια: λίγοι και αριστεροί. Ή αλλιώς: αριστεροί, έστω και αν ξαναγίνουμε λίγοι. Ο Παν. Λαφαζάνης θα το υπέγραφε ευχαρίστως.
Καμιά αντίρρηση. Αλλά η ερμηνεία τους στα εκλογικά αποτελέσματα είναι ατυχής. Το 35% δεν διαμορφώθηκε υπό την επιρροή τους. Διαμορφώθηκε από τους κεντροαριστερούς πολίτες που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ γιατί τους πούλησε η ηγεσία του.
Γοητεύτηκαν από τον Τσίπρα και κανέναν άλλον. Και αυτό συνεχίσθηκε και στις εκλογές του 2019. Όσοι δουν τη σταυροδοσία κατά νομό και τις επιδόσεις στους ΟΤΑ, με τους κομματικούς υποψήφιους του Σκουρλέτη, θα το καταλάβουν.
Αυτοί οι πολίτες θα εγκαταλείψουν και τον ΣΥΡΙΖΑ αν κάποιοι τους θεωρούν… μολυσματική εστία. Αν τους θέλουν να ψηφίζουν μόνο, ώστε οι πούροι Συριζαίοι να κυβερνούν, ή να κάνουν τους παράγοντες μεγάλου κόμματος.
Μεγάλο κόμμα θα παραμείνουν αν καταλάβουν το μήνυμα του 32%: επανίδρυση. Στο κείμενό τους το απορρίπτουν και προτιμούν την ιδεολογική καθαρότητα. Καλή για σεμινάριο, αλλά ατελέσφορη για πολιτική και για διακυβέρνηση.
Είναι σχεδόν προκλητικό να ισχυρίζονται ότι επί 4,5 εφάρμοσαν πρόγραμμα που «δεν ήταν δικό τους, ήταν ξένο προς τις ιδέες τους και αποτέλεσμα αδίστακτου εκβιασμού».
Ουδείς τους υποχρέωσε. Οι Λαφαζαναίοι,που δεν ήθελαν να εφαρμόζουν ξένες πολιτικές, την έκαναν. Αυτοί γιατί έμειναν στα υπουργεία να υποφέρουν;
Οι 53 πιστεύουν ότι «στο κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν έχουν θέση μονοπρόσωπα όργανα και πρακτικές ξεπερασμένων αρχηγοκεντρικών κομμάτων». Μπορεί. Αλλά στα κυβερνητικά κόμματα κάποιος πρέπει να κάνει τις θέσεις τους λόγο, ύφος δημόσιας παρουσίας ακτινοβολούσα επιχειρηματολογία. Έχουν υπόψη τους κανέναν άλλον εκτός από τον Τσίπρα;
Αν πράγματι, όπως λένε, αρκεί ότι η τελευταία διακήρυξη της Κ.Ε, αποτυπώνει ξεκάθαρα τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της «ριζοσπαστικής Αριστεράς που έχει ως όραμα τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία», γιατί δεν ακολούθησαν μαζικές εγγραφές μελών, όπως έλεγαν, όταν την κοινοποίησαν;
Αν σ’ αυτή τη διακήρυξη πρέπει να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή «οι ιδέες και οι πρακτικές της Αριστεράς μπορούν να εμπνεύσουν, να συνεγείρουν, να κερδίσουν, να γίνουν πλειοψηφία», γιατί γίνεται τόση φασαρία; Να μείνουν σ’ αυτά και να αφήσουν τους άλλους να τραβήξουν το δρόμο τους.
Είναι ωραία η θεωρία ότι «την κυβέρνηση της Δεξιάς θα την ανατρέψει το κοινωνικό κίνημα και οι δυνάμεις της Αριστεράς με τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες». Αλλά είναι μακριά από την αλήθεια. Οι αγώνες είναι αναγκαίοι, αλλά δεν θα φέρουν καμία «ανατροπή». Η κυβέρνηση θα πέσει αν καταψηφιστεί στη Βουλή και αν στις επόμενες εκλογές η ΝΔ πάρει λιγότερες ψήφους.
Το κόμμα και η παράταξη
Το κείμενο επαναφέρει από την πίσω πόρτα το θέμα των «μετώπων», που έχει ήδη απορρίψει ο Τσίπρας και μιλάει απλώς για «συμμαχίες», κάπως παράδοξα. Θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ «κόμμα και όχι «παράταξη» και δεν συζητούν καν «την αλλαγή ονόματος ή τη συμπλήρωσή του για να «χωρέσει» συμμάχους γιατί «μπορεί να δημιουργήσει συγχύσεις».
Είναι τουλάχιστον μειοψηφικό να προτάσσουν ότι η δημιουργία της Προοδευτικής Συμμαχίας απειλούσε να «θίξει την πολιτική μας φυσιογνωμία». Μόνο τις ψήφους της ήθελαν; Μάλλον έψαχναν για κορόιδα. «Αποκτήσαμε χρήσιμους συνομιλητές με διαφορετικά πολιτικά βιώματα από τα δικά μας». Αλλά δεν τους θέλουν στο κόμμα. Όπως δεν θέλουν και την ψηφιακή εγγραφή μελών.
Τι θέλουν; Τους μηχανισμούς. Τι άλλο σημαίνει «να αλλάξουμε τον ηγετικό συγκεντρωτισμό και να ενισχύσουμε τη συλλογική λειτουργία, τις δημοκρατικές διαδικασίες, τον ρόλο των μελών»;
Πού θα βρουν μέλη με τις ίδιες ιδεολογικές θέσεις και πολιτικές πρακτικές που ξορκίζουν την πλειοψηφική ισχύ των κεντροαριστερών πολιτών που ψηφίζουν τον Τσίπρα;
Θέλουν «να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς» και να μην «μετασχηματιστεί σε μια θολή παράταξη του λεγόμενου προοδευτικού-δημοκρατικού χώρου». Να μείνει «το κόμμα που υπήρχε πριν από την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης από την Αριστερά και θα υπάρχει και στο μέλλον».
Να μείνει. Αλλά θα μείνει μόνο του. Με τις θέσεις και τις αναμνήσεις του. Γιατί αν υπάρχει κάτι σωστό σ’ αυτό το κείμενο είναι η διατύπωση:
«Δεν πρέπει να γίνει το λάθος να θεωρηθεί το 31,5% «μπετοναρισμένο», δεδομένο. Το αν αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να μας ακούει, να μας στηρίζει, να μας δίνει ευκαιρίες, είναι κάτι που θα κριθεί από τη δική μας στάση».
Βουνό το δίκιο τους. Αλλά, αν αυτή είναι η στάση τους, πρέπει να πείσουν και τους άλλους στο συνέδριο.
ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου