Όσο ήμουν μικρός ο Μίμης αποτέλεσε το ποδοσφαιρικό μου ίνδαλμα που ποτέ δεν περίμενα να γνωρίσω.
Όταν τελικά είχα την τύχη να του σφίξω το χέρι και να τον γνωρίσω συνειδητοποίησα ότι ο Μίμης Παπαϊωάννου δεν ήταν μόνο ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα.
Ο Μίμης ήταν πρώτα και πάνω από όλα αγωνιστής.
Δεν έγινε ποτέ παλαίμαχος.
Όταν άφησε τα γήπεδα του ποδοσφαίρου έμεινε στα γήπεδα της ζωής να σκοράρει ενάντια στην αδικία.
Στάθηκε δίπλα στους ανθρώπους της εργασίας στηρίζοντας απεργίες και πρωτοβουλίες με "φιλικά match".
Συμμετείχε στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και πάντοτε ήταν δίπλα στους αδύναμους και όσους είχαν ανάγκη.
Σήμερα ως Μιχάλης αποχαιρετώ το παιδικό μου ίνδαλμα.
Όλοι οι φίλοι του ποδοσφαίρου ανεξαρτήτως ομάδας αποχαιρετούμε τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του 20ου αιώνα.
Ως κοινωνία όμως στερούμαστε έναν πραγματικό αγωνιστή.
Συλλυπητήρια στους οικείους του, την οικογένεια της ΑΕΚ αλλά και την ίδια την Ελληνική κοινωνία που σήμερα είναι φτωχότερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου