«Ήταν για μένα προφανές, πως ο ΣΥΡΙΖΑ με την εκλογή Κασσελάκη έμπαινε σε μια περίοδο γελοιοποίησης, αποσύνθεσης και ατελείωτων εσωτερικών κρίσεων. Ως κόμμα εξουσίας είχε τελειώσει.
Σήμερα, μετά από ένα χρόνο απόλυτης κρίσης αξιοπιστίας των στελεχών του, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συρρικνωθεί κι άλλο, όπως εξάλλου μας δείχνουν οι έρευνες κοινής γνώμης», τονίζει ο Νίκος Μαραντζίδης, μιλώντας στο αφιέρωμα που ξεκινά το Dnews για το μέλλον της προοδευτικής παράταξης.
Αναφερόμενος στο θέμα της κοινής καθόδου των δυνάμεων του χώρου στις επόμενες εκλογές ο Νίκος Μαραντζίδης μεταξύ άλλων αναφέρει:
Αναφερόμενος στο θέμα της κοινής καθόδου των δυνάμεων του χώρου στις επόμενες εκλογές ο Νίκος Μαραντζίδης μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Τα βασικά λένε πως πρέπει ο προοδευτικός πολιτικός κόσμος πρέπει να προωθήσει ένα μίνιμουμ επικοινωνίας και διαλόγου μεταξύ του. Πρέπει να γίνουν αργά αλλά σταθερά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Όχι κόλπα αλλά μια προσπάθεια προγραμματικής βασικής συνεννόησης ώστε σε δεύτερη φάση να αναζητηθεί αν μπορεί να υπάρξει κάτι πέρα από το διάλογο. Πάντως, ελπίζω να συνειδητοποιηθεί πως η μέχρι τώρα στάση τους ρίχνει νερό στο μύλο του Μητσοτάκη και της νεοφιλελεύθερης δεξιάς».
Ο Νίκος Μαραντζίδης εκτιμά ότι «η ακροδεξιά ανεβαίνει γιατί το καθιερωμένο πολιτικό προσωπικό μοιάζει ολοένα και περισσότερο ο ένας με τον άλλον σαν μια στάλα νερό» και πως «δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο αν τα έχεις καλά με τους πλούσιους». Επιτίθεται, μάλιστα, στους «κεντρώους» και τους φιλελεύθερους εντός και εκτός Ελλάδας όπως ο Μακρόν, αναφέροντας χαρακτηριστικά:
Ο Νίκος Μαραντζίδης εκτιμά ότι «η ακροδεξιά ανεβαίνει γιατί το καθιερωμένο πολιτικό προσωπικό μοιάζει ολοένα και περισσότερο ο ένας με τον άλλον σαν μια στάλα νερό» και πως «δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο αν τα έχεις καλά με τους πλούσιους». Επιτίθεται, μάλιστα, στους «κεντρώους» και τους φιλελεύθερους εντός και εκτός Ελλάδας όπως ο Μακρόν, αναφέροντας χαρακτηριστικά:
«Χρειάζεται όμως να αναδείξουμε και την υποκρισία των «κεντρώων» και των νεοφιλελεύθερων που από τη μια παριστάνουν τους σοκαρισμένους από την άνοδο της άκρας δεξιάς αλλά από την άλλη, όπως ο Μακρόν, αν είναι να εμποδίσουν την Αριστερά να κυβερνήσει είναι αποφασισμένοι να κρατηθούν αγκαλιά ακόμα με την άκρα δεξιά.
Είναι ίδιοι με αυτούς της Βαϊμάρης, που προτιμούσαν τον Χίτλερ από το SPD και τους κομμουνιστές. Τους βλέπουμε και στην Ελλάδα. Αυτοί οι τύποι μου προκαλούν πια ναυτία. Από μια άποψη είναι χειρότεροι από πολλές ακροδεξιές «ψέκες» γιατί μην ξεγελιέστε κύριε Σκουρή έχουν πλήρη συνείδηση του κυνισμού τους. Η ιδιοτέλεια τους μυρίζει τόσο βαριά, όσο τα καμαμπέρ που καταναλώνουν»!
Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ πού μπορεί να οδηγήσει το κόμμα αυτό κ. Μαραντζίδη; Μπορεί να σηματοδοτεί το το τέλος του, τουλάχιστον ως κόμμα εξουσίας;
![]()
![]()
![]()
Κατά τη γνώμη μου, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας είχε τελειώσει με την εκλογή Κασσελάκη. Η εκλογή αυτή παραβίασε όλα τα πρωτόκολλα λειτουργίας ενός κόμματος εξουσίας. Καλύτερα να έπαιρναν τον πρώτο περαστικό έξω από την Κουμουνδούρου και να τον κάνανε πρόεδρο, περισσότερες πιθανότητες θα είχε να πετύχει. Ας διάλεγαν μία ή έναν πρόσφυγα, μία άστεγη, έναν εργάτη, μια δασκάλα, έναν νοσηλευτή, μια ταμία σε σουπερμάρκετ αφού ήθελαν να βρουν κάποιον άγνωστο, άσχετο με το κόμμα. Έτσι τουλάχιστον θα σηματοδοτούσαν και κάτι στο επίπεδο των συμβόλων.
Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ πού μπορεί να οδηγήσει το κόμμα αυτό κ. Μαραντζίδη; Μπορεί να σηματοδοτεί το το τέλος του, τουλάχιστον ως κόμμα εξουσίας;
Κατά τη γνώμη μου, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας είχε τελειώσει με την εκλογή Κασσελάκη. Η εκλογή αυτή παραβίασε όλα τα πρωτόκολλα λειτουργίας ενός κόμματος εξουσίας. Καλύτερα να έπαιρναν τον πρώτο περαστικό έξω από την Κουμουνδούρου και να τον κάνανε πρόεδρο, περισσότερες πιθανότητες θα είχε να πετύχει. Ας διάλεγαν μία ή έναν πρόσφυγα, μία άστεγη, έναν εργάτη, μια δασκάλα, έναν νοσηλευτή, μια ταμία σε σουπερμάρκετ αφού ήθελαν να βρουν κάποιον άγνωστο, άσχετο με το κόμμα. Έτσι τουλάχιστον θα σηματοδοτούσαν και κάτι στο επίπεδο των συμβόλων.
Μα έναν ουρανοκατέβατο επιχειρηματία που ερχόταν από τις ΗΠΑ και αποκαλούσε το ΝΑΤΟ ιερή συμμαχία;
Στο ΣΥΡΙΖΑ η ιδιοτέλεια και η έλλειψη προνοητικότητας ξεπέρασαν κάθε όριο. Ήταν για μένα προφανές, πως ο ΣΥΡΙΖΑ με την εκλογή Κασσελάκη έμπαινε σε μια περίοδο γελοιοποίησης, αποσύνθεσης και ατελείωτων εσωτερικών κρίσεων. Ως κόμμα εξουσίας είχε τελειώσει.
Σήμερα, μετά από ένα χρόνο απόλυτης κρίσης αξιοπιστίας των στελεχών του, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συρρικνωθεί κι άλλο, όπως εξάλλου μας δείχνουν οι έρευνες κοινής γνώμης.
Και το ΠΑΣΟΚ πού οδηγείται;
Θα δούμε. Προς το παρόν έχουμε ουσιαστικά τέσσερις διεκδικητές της ηγεσίας με κοινά αλλά και με αρκετές διαφορές μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα μας ξεκαθαρίσει για ποιο ΠΑΣΟΚ θα μιλάμε καταρχήν ώστε να μπορούμε να συζητήσουμε και τις προοπτικές. Για παράδειγμα, η εκλογή της κυρίας Διαμαντοπούλου θα σηματοδοτεί ένα κεντροδεξιό ΠΑΣΟΚ. Μια απομίμηση της ΝΔ του Μητσοτάκη. Σε μια τέτοια εξέλιξη, η νεοφιλελεύθερη Δεξιά θα είναι ταυτόχρονα κυβέρνηση και αντιπολίτευση του εαυτού της.
Μπορεί αλήθεια να υπάρχει ένα αντίστροφο 2012; Να πάρει δηλαδή το ΠΑΣΟΚ τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως ένας πόλος ενός, ιδιότυπου έστω, «δικομματισμού»;
Το αντίστροφο 2012 είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο, όμως το κομματικό σύστημα στην Ελλάδα, και θα έλεγα σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο, πλέει εδώ και δύο δεκαετίες σε αχαρτογράφητα νερά και δεν μας είναι εύκολο να εκτιμήσουμε τις μελλοντικές εξελίξεις. Δεν θα απέκλεια τίποτα σε αυτήν τη φάση. Να σας πω τι νομίζω πως έμαθα μετά από περίπου μισό αιώνα που παρακολουθώ την πολιτική στην Ελλάδα και διεθνώς; Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι τεμπέλικος και με σχετικά περιορισμένη φαντασία και για αυτό ανατρέχει διαρκώς στο παρελθόν για να μπορέσει να προβλέψει τι θα γίνει στο μέλλον, ιδιαίτερα σε εποχές μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών μεταβολών. Άρα ας μην βιαζόμαστε να περιγράψουμε το μέλλον.
Οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, αποκλείουν το ενδεχόμενο κοινής καθόδου στις εκλογές. Ανασύνθεση του χώρου μπορεί να υπάρχει; Ποια είναι η λύση -εάν υπάρχει- κ. Μαραντζίδη;
Προς το παρόν, έχουμε εσωτερικές διαδικασίες και στα δύο κόμματα, οπότε νομίζω πως θα πρέπει να περιμένουμε για να τοποθετηθούμε. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Και τα βασικά λένε πως πρέπει ο προοδευτικός πολιτικός κόσμος πρέπει να προωθήσει ένα μίνιμουμ επικοινωνίας και διαλόγου μεταξύ του. Πρέπει να γίνουν αργά αλλά σταθερά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Όχι κόλπα αλλά μια προσπάθεια προγραμματικής βασικής συνεννόησης ώστε σε δεύτερη φάση να αναζητηθεί αν μπορεί να υπάρξει κάτι πέρα από το διάλογο. Πάντως, ελπίζω να συνειδητοποιηθεί πως η μέχρι τώρα στάση τους ρίχνει νερό στο μύλο του Μητσοτάκη και της νεοφιλελεύθερης δεξιάς.
Μήπως το πρόβλημα όμως είναι ότι η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερά έχουν στρατηγικό πρόβλημα;
Χωρίς αμφιβολία αυτός είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Οι πολίτες δεν βλέπουν να έχει η κυβερνώσα αριστερά, είτε στην σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της είτε στην ριζοσπαστική είτε στην πράσινη, μεγάλες και ουσιώδεις διαφορές με την νεοφιλελεύθερη δεξιά. Τουλάχιστον όχι τόσο μεγάλες που να τοποθετούν πραγματικά την Αριστερά ως μια ξεκάθαρα διαφορετική εναλλακτική πρόταση. Η Αριστερά στο όνομα του ρεαλισμού και κάτω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας απώλεσε σημαντικά στοιχεία του πυρήνα της ταυτότητας της που πρέπει να τα ξαναβρεί επειγόντως. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αν τα έχουμε καλά με τους πλούσιους. Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Και με την άνοδο της ακροδεξιάς τι γίνεται;
Η ακροδεξιά ανεβαίνει γιατί το καθιερωμένο πολιτικό προσωπικό μοιάζει ολοένα και περισσότερο ο ένας με τον άλλον σαν μια στάλα νερό. Ο λαός λέει στις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ «εσείς τρώτε και πίνετε και μένα με τρώει η αρκούδα», που τραγουδούσε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Εν προκειμένω, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την ακροδεξιά πρέπει να δείξουμε ως προοδευτικός, αριστερός κόσμος πως είμαστε διαφορετικοί από τις κυρίαρχες ελίτ και έχουμε και ένα πειστικό και αξιόπιστο πρόγραμμα διακυβέρνησης για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.
Και το ΠΑΣΟΚ πού οδηγείται;
Θα δούμε. Προς το παρόν έχουμε ουσιαστικά τέσσερις διεκδικητές της ηγεσίας με κοινά αλλά και με αρκετές διαφορές μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα μας ξεκαθαρίσει για ποιο ΠΑΣΟΚ θα μιλάμε καταρχήν ώστε να μπορούμε να συζητήσουμε και τις προοπτικές. Για παράδειγμα, η εκλογή της κυρίας Διαμαντοπούλου θα σηματοδοτεί ένα κεντροδεξιό ΠΑΣΟΚ. Μια απομίμηση της ΝΔ του Μητσοτάκη. Σε μια τέτοια εξέλιξη, η νεοφιλελεύθερη Δεξιά θα είναι ταυτόχρονα κυβέρνηση και αντιπολίτευση του εαυτού της.
Μπορεί αλήθεια να υπάρχει ένα αντίστροφο 2012; Να πάρει δηλαδή το ΠΑΣΟΚ τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως ένας πόλος ενός, ιδιότυπου έστω, «δικομματισμού»;
Το αντίστροφο 2012 είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο, όμως το κομματικό σύστημα στην Ελλάδα, και θα έλεγα σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο, πλέει εδώ και δύο δεκαετίες σε αχαρτογράφητα νερά και δεν μας είναι εύκολο να εκτιμήσουμε τις μελλοντικές εξελίξεις. Δεν θα απέκλεια τίποτα σε αυτήν τη φάση. Να σας πω τι νομίζω πως έμαθα μετά από περίπου μισό αιώνα που παρακολουθώ την πολιτική στην Ελλάδα και διεθνώς; Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι τεμπέλικος και με σχετικά περιορισμένη φαντασία και για αυτό ανατρέχει διαρκώς στο παρελθόν για να μπορέσει να προβλέψει τι θα γίνει στο μέλλον, ιδιαίτερα σε εποχές μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών μεταβολών. Άρα ας μην βιαζόμαστε να περιγράψουμε το μέλλον.
Οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, αποκλείουν το ενδεχόμενο κοινής καθόδου στις εκλογές. Ανασύνθεση του χώρου μπορεί να υπάρχει; Ποια είναι η λύση -εάν υπάρχει- κ. Μαραντζίδη;
Προς το παρόν, έχουμε εσωτερικές διαδικασίες και στα δύο κόμματα, οπότε νομίζω πως θα πρέπει να περιμένουμε για να τοποθετηθούμε. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Και τα βασικά λένε πως πρέπει ο προοδευτικός πολιτικός κόσμος πρέπει να προωθήσει ένα μίνιμουμ επικοινωνίας και διαλόγου μεταξύ του. Πρέπει να γίνουν αργά αλλά σταθερά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Όχι κόλπα αλλά μια προσπάθεια προγραμματικής βασικής συνεννόησης ώστε σε δεύτερη φάση να αναζητηθεί αν μπορεί να υπάρξει κάτι πέρα από το διάλογο. Πάντως, ελπίζω να συνειδητοποιηθεί πως η μέχρι τώρα στάση τους ρίχνει νερό στο μύλο του Μητσοτάκη και της νεοφιλελεύθερης δεξιάς.
Μήπως το πρόβλημα όμως είναι ότι η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερά έχουν στρατηγικό πρόβλημα;
Χωρίς αμφιβολία αυτός είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Οι πολίτες δεν βλέπουν να έχει η κυβερνώσα αριστερά, είτε στην σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της είτε στην ριζοσπαστική είτε στην πράσινη, μεγάλες και ουσιώδεις διαφορές με την νεοφιλελεύθερη δεξιά. Τουλάχιστον όχι τόσο μεγάλες που να τοποθετούν πραγματικά την Αριστερά ως μια ξεκάθαρα διαφορετική εναλλακτική πρόταση. Η Αριστερά στο όνομα του ρεαλισμού και κάτω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας απώλεσε σημαντικά στοιχεία του πυρήνα της ταυτότητας της που πρέπει να τα ξαναβρεί επειγόντως. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αν τα έχουμε καλά με τους πλούσιους. Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Και με την άνοδο της ακροδεξιάς τι γίνεται;
Η ακροδεξιά ανεβαίνει γιατί το καθιερωμένο πολιτικό προσωπικό μοιάζει ολοένα και περισσότερο ο ένας με τον άλλον σαν μια στάλα νερό. Ο λαός λέει στις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ «εσείς τρώτε και πίνετε και μένα με τρώει η αρκούδα», που τραγουδούσε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Εν προκειμένω, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την ακροδεξιά πρέπει να δείξουμε ως προοδευτικός, αριστερός κόσμος πως είμαστε διαφορετικοί από τις κυρίαρχες ελίτ και έχουμε και ένα πειστικό και αξιόπιστο πρόγραμμα διακυβέρνησης για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.
Αν δείχνουμε soft απέναντι στον μεγάλο πλούτο και τους υπηρέτες του, τότε ο φασισμός θα προβάλει ολοένα και περισσότερο ως εναλλακτική και προφανώς στο τέλος της ημέρας θα μας περιμένει η απόλυτη καταστροφή. Χρειάζεται όμως να αναδείξουμε και την υποκρισία των «κεντρώων» και των νεοφιλελεύθερων που από τη μια παριστάνουν τους σοκαρισμένους από την άνοδο της άκρας δεξιάς αλλά από την άλλη, όπως ο Μακρόν, αν είναι να εμποδίσουν την Αριστερά να κυβερνήσει είναι αποφασισμένοι να κρατηθούν αγκαλιά ακόμα με την άκρα δεξιά.
Είναι ίδιοι με αυτούς της Βαιμάρης, που προτιμούσαν τον Χίτλερ από το SPD και τους κομμουνιστές. Τους βλέπουμε και στην Ελλάδα. Αυτοί οι τύποι μου προκαλούν πια ναυτία. Από μια άποψη είναι χειρότεροι από πολλές ακροδεξιές «ψέκες» γιατί μην ξεγελιέστε έχουν πλήρη συνείδηση του κυνισμού τους. Η ιδιοτέλεια τους μυρίζει τόσο βαριά, όσο τα καμαμπέρ που καταναλώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου