Παντελής Κουκουλεκίδης : ΠΡΟΣ ΈΝΑ ΠΑΣΟΚ ΤΗΣ ΑΝΑΓΈΝΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ

  Το παρόν συνέδριο δεν προέκυψε ως προϊόν ενός φυσιολογικού πολιτικού κύκλου, αλλά ως συνέδριο ανάγκης, μέσα σε μια ρευστή και μεταβαλλόμενη συγκυρία. Η πολιτική κινητικότητα που διαμορφώνεται στην κεντροαριστερά, με αφετηρία τις πρόσφατες πρωτοβουλίες προσώπων που

επιδιώκουν να ανασυντάξουν τον χώρο, επέβαλε de facto στο ΠΑΣΟΚ να τοποθετηθεί ξανά στο πολιτικό πεδίο με σαφήνεια και στρατηγικό βάθος. Ωστόσο, πέρα από την αφορμή, η ουσία του συνεδρίου βρίσκεται αλλού: στην ανάγκη να διατυπωθεί ένα νέο ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό και βιωματικό πρόταγμα, ικανό να συνομιλήσει ουσιαστικά καί με την κοινωνία που σήμερα παραμένει σιωπηλή — το 62% και πλέον των πολιτών που απέχουν από την κάλπη, αποστασιοποιημένοι από τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα.

Το συνέδριο δεν μπορεί να εγκλωβιστεί ούτε σε σχήματα μηχανικής σύνθεσης με τα πολυδιασπασμένα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε σε μια λογική επικοινωνιακού «ρεμπράντινγκ» παλαιών προσώπων και πρακτικών που, κάτω από τον μανδύα της αλλαγής, αναπαράγουν το γνώριμο μοτίβο: «όλα τριγύρω αλλάζουν, κι όλα τα ίδια μένουν». Αντίθετα, οφείλει να λειτουργήσει ως σημείο εκκίνησης για μια νέα πολιτική πρόταση που δεν θα ανακυκλώνει το παρελθόν, αλλά θα ανοίγει πραγματικά τον ορίζοντα του μέλλοντος.

Σε αυτό το πλαίσιο, η πρόσφατη συγκρότηση της Γραμματείας της ΚΟΕΣ δείχνει με σαφήνεια τα όρια μιας πολιτικής που παραμένει εγκλωβισμένη σε λογικές ισορροπιών και μικροπαραγοντισμού. Η επιλογή προσώπων που έχουν ήδη απαξιωθεί πολιτικά, χωρίς νέες ιδέες και χωρίς κοινωνική απεύθυνση, δεν συνιστά πράξη ανανέωσης αλλά αναπαράγει έναν εσωκομματικό κύκλο κλειστής αναπαραγωγής. Οι μεταξύ τους “αντιπαραθέσεις” υπήρξαν επί της ουσίας προσωπικές διαφοροποιήσεις και όχι πραγματικές πολιτικές διαφωνίες· περισσότερο αναπαριστούν εσωτερικά παίγνια παρά συγκρούσεις στρατηγικής.

Απέναντι σε αυτή τη στασιμότητα, χρειάζεται ένα σχέδιο πολιτικής ηγεμονίας νέου τύπου· όχι ένα άθροισμα φωνών, αλλά μια πολιτική σύνθεση που εμπνέει και κινητοποιεί. Η αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να έρθει μέσα από οργανωτικές συγκολλήσεις ή επικοινωνιακές αναπροσαρμογές, αλλά μέσα από την ενεργοποίηση ενός πολιτικού βιώματος που συνδέεται με την καθημερινότητα των πολιτών, με τη φαντασία, τη χαρά και τη συλλογική εμπειρία.

Κρίσιμο εδώ είναι να υπερβούμε και το εύκολο σύνθημα του «μαζί».

Διότι πολύ συχνά, όταν λέμε «μαζί», εννοούμε ότι κάποιοι βρίσκονται «εκτός» — δημιουργώντας νέες σιωπηλές περιφράξεις αντί για ανοιχτούς ορίζοντες. Το ζητούμενο δεν είναι η ποσοτική αναλογικη συνένωση, αλλά η ποιοτική συγκρότηση ενός πολιτικού “ενός”· ενός κοινού πυρήνα που ενυπάρχει σε όλους, όχι ως εξουσιαστικό κέντρο, αλλά ως βαθιά υπαρξιακή και πολιτική αναφορά. Εδώ δεν περιγράφουμε ένα ένα ακεραιωμένο που αποκλείει, αλλά ένα “ένα” που θεμελιώνει τη δυνατότητα της πολλαπλότητας.

Η πολιτική του μέλλοντος για το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι μια τεχνοκρατική παραλλαγή του νεοφιλελευθερισμού που διαχειρίζεται την κοινωνία ως αριθμητικό (στατιστική αριθμών)σύνολο. Οφείλει να είναι μια πολιτική της διαφοράς, της ιστορικής μνήμης και της κοινωνικής αμφισβήτησης· μια πολιτική που ξαναπιάνει το νήμα της συλλογικής δημιουργίας. Το συνέδριο είναι η ευκαιρία να διατυπωθεί όχι απλώς ένα πρόγραμμα, αλλά ένα πρόταγμα ύπαρξης μέσα στην κοινωνία — εκεί όπου το πολιτικό ξανασυναντά το ανθρώπινο!!!