Οι δεσμεύσεις της μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι διασυνδέσεις των αγορών και η θεσμική κληρονομιά των μνημονίων καθορίζουν ένα πλαίσιο που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Όμως μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να ασκήσουμε πολιτική, να σχεδιάσουμε, να αναδιανείμουμε και να ξαναορίσουμε τι σημαίνει πρόοδος.
Η Πατριωτική Οικονομία, όπως την αντιλαμβάνομαι, στηρίζεται σε μια αποκεντρωτική λογική. Η παραγωγή αξίας δεν γεννιέται στα υπουργεία αλλά στις κοινότητες, στις τοπικές επιχειρήσεις, στα δίκτυα δημιουργίας που υπάρχουν στην περιφέρεια. Η οικονομία αυτή δεν είναι κλειστή, αλλά ριζωμένη. Αντλεί δύναμη από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της γεωγραφικής και κοινωνικής περιφέρειας και τα συνδέει με τη γνώση, την καινοτομία και τον πολιτισμό. Το κράτος οφείλει να λειτουργεί ως ρυθμιστής και εγγυητής, να στηρίζει, να συντονίζει, να αποκαθιστά ισορροπίες, όχι να εγκλωβίζει με γραφειοκρατία.
Η Πατριωτική Οικονομία χρειάζεται επίσης έναν ισχυρό αναδιανεμητικό πυρήνα. Η δικαιοσύνη δεν είναι μόνο ηθική επιταγή, είναι προϋπόθεση για σταθερή ανάπτυξη. Η αναδιανομή πόρων και ευκαιριών μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, είναι ο μόνος τρόπος να υπάρξει συνοχή και εμπιστοσύνη.
Μια τέτοια οικονομία μπορεί να αποτελέσει τη βάση μιας νέας πολιτικής ηγεμονίας. Σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη αφήγηση της ανθεκτικότητας, που ζητά από τους ανθρώπους να προσαρμόζονται διαρκώς στις κρίσεις, το ζητούμενο είναι η αξιοβίωτη ζωή. Μια κοινωνία που δεν μετράται μόνο με δείκτες, αλλά με την ποιότητα των σχέσεων, τη ζωντάνια των κοινοτήτων και την αίσθηση ότι ο δημόσιος πλούτος ανήκει πραγματικά σε όλους.
Η Πατριωτική Οικονομία είναι για μένα το πλαίσιο μιας Αναγέννησης. Μιας Αναγέννησης που δεν βασίζεται στη νοσταλγία, αλλά στη συνείδηση του κοινού μέλλοντος. Μιας Ελλάδας που στέκεται ενεργά μέσα στην Ευρώπη, αλλά με τη δική της ταυτότητα, τις δικές της αξίες και το δικό της μέτρο προόδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου