Παντελής Κουκουλεκίδης : ΟΙ ΚΑΘΡΈΦΤΕΣ του ΣΑΒΒΌΠΟΥΛΟΥ Από το πρόσωπο στο άτομο

Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε πάντοτε ένα πρόσωπο που καθρεφτιζόταν στην εποχή του και ταυτόχρονα την καθόριζε. Η διαδρομή του μπορεί να ιδωθεί μέσα από τρεις καθρέφτες — τον επίπεδο, τον κυρτό και τον πολυπρισματικό — που αποτυπώνουν όχι μόνο την καλλιτεχνική του μεταμόρφωση, αλλά και τη συλλογική ψυχογραφία μιας κοινωνίας που αναζητούσε ταυτότητα, πίστη και προοπτική.

Στον επίπεδο καθρέφτη των πρώτων του χρόνων, η αντανάκλαση είναι καθαρή και σταθερή. 

Ο νέος καλλιτέχνης, γεμάτος πίστη και εσωτερικό πάθος, εκφράζει μια γενιά που αναζητά τη δική της φωνή μέσα σε ασφυκτικά πλαίσια απολυτότητας — της οικογένειας που όριζε τη μοίρα του παιδιού, της πολιτικής που επέβαλλε τη γραμμή του κόμματος, και μια Δημοκρατία στην ποιο αυταρχική της μορφή

Οι στίχοι του τραβούν τον ακροατή «από το μανίκι», καλώντας τον να ακολουθήσει, να ρισκάρει, να πιστέψει. 

Η μουσική λειτουργεί ως ελπίδα και πράξη αντίστασης· όχι ως φόντο, αλλά ως σώμα κοινωνικού λόγου. Μέσα από τη σάτιρα, την ποίηση και την αμφισβήτηση, ο Σαββόπουλος δημιουργεί έναν χώρο όπου η τέχνη έχει τραύμα, και ακριβώς γι’ αυτό έχει και αλήθεια. 

Το τραύμα αυτό, γεννημένο μέσα από τη σύγκρουση του ονείρου με το πραγματικό, καθιστά το τραγούδι πολιτικό με την πιο βαθιά έννοια του όρου.

Περνώντας στον κυρτό καθρέφτη, η αντανάκλαση μικραίνει και συστρέφεται. Η μουσική του χάνει την εξωστρέφεια της επανάστασης και αποκτά μια εσωστρεφή, «περίκλειστη» διάσταση. 

Η φωνή του γίνεται προφητική, προσπαθώντας να προλάβει τη ρευστοποίηση των ταυτοτήτων, να προτείνει ένα σχήμα συλλογικής αυτοπεποίθησης μέσα από τον ελληνοκεντρισμό και τη νεοορθοδοξία.

Το βλέμμα του στρέφεται προς τα μέσα, αναζητώντας ρίζες και σταθερές σε μια κοινωνία που ήδη αλλάζει. Κι όμως, αυτή η εσωστρέφεια σταδιακά μετατρέπεται σε εγκλωβισμό. Η μουσική του αρχίζει να συνυπάρχει με το θεσμικό πλαίσιο, με κρατικές εκδηλώσεις και μεγάλα συμβόλαια. 

Η ειρωνεία του γίνεται αφορισμός, η ριζοσπαστικότητα μετασχηματίζεται σε έλεγχο συντηρητικοποιείται

Στον πολυπρισματικό καθρέφτη των τελευταίων δεκαετιών, το είδωλο πλέον διαθλάται. Ο Σαββόπουλος έχει περάσει από την εποχή του τραύματος στην εποχή της διακόσμησης· από τη λέξη στο θέαμα. 

Η παρουσία της Καλωμήρας, η σάτιρα, η φαντασμαγορία, όλα δείχνουν έναν δημιουργό που συμμετέχει στη νέα ελαφρότητα της εποχής, αλλά με το ταλέντο του κατορθώνει να της δίνει μιαν ιδιότυπη χάρη. 

Το βάρος έχει αντικατασταθεί από την ανθεκτικότητα, η ελευθερία από την προσαρμογή. Δεν υπάρχει πια ρίσκο — μόνο εμπειρία. 

Σε αυτό το στάδιο, ο Σαββόπουλος μεταβαίνει από το συλλογικό πρόσωπο στο άτομο, αναγνωρίζοντας και εσωτερικεύοντας την πορεία του μέσα στον χρόνο και την κοινωνία 

Παρά όμως την πρόσκαιρη είσοδό του στον κόσμο της φαντασμαγορίας και του θεάματος, το χάρισμά του δεν επέτρεψε να χαθεί η ουσία·

Η πρώτη του σπορά πού έθρεψε γενιές μουσικών και ποιητών, οι οποίοι ακόμη τον αναγνωρίζουν ως πνευματικό τους πατέρα.

Ο Σεφέρης κάποτε έγραψε πως «ο χρόνος είναι ο πιο σκληρός καθρέφτης». Κι αυτός ο καθρέφτης, όσο κι αν παραμορφώνει, επιστρέφει πάντα την αλήθεια του προσώπου.

Ο χρόνος καθρέφτισε και τον Σαββόπουλο· έναν άνθρωπο που υπήρξε επαναστάτης, προφήτης και, τελικά, ένας παρατηρητής της ζωής που κυλά. Από την πίστη στην ειρωνεία, από το τραύμα στη διακόσμηση, από το όραμα στην αποδοχή. Μέσα σ’ αυτή την πορεία, καθρέφτισε και τη δική μας κοινωνία — μια κοινωνία που πλέον φοβάται να αγαπά, κουράζεται, αδιαφορεί δεν έχει προσδοκία δεν ονειρεύεται δεν κάνει παρέες δεν τραγουδά αλλά συνεχίζει νοσταλγικά να ψιθυρίζει τά τραγούδια σου.

Σε ευχαριστούμε πολύ μακαρία η οδός!!!