Παντελής Κουκουλεκίδης : Η ΨΥΧΟΛΟΓΊΑ του εξώστη και η «δεύτερη ευκαιρία»

Η χθεσινή ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην παρουσίαση της Ιθάκης δεν ήταν απλώς ένα πολιτικό συμβάν. Ήταν ένα τελετουργικό αναδιάταξης ρόλων, όπου ο χώρος και ειδικά ο εξώστης έγινε η σκηνή μιας άτυπης ψυχαναλυτικής εξομολόγησης του σύγχρονου «προοδευτικού» κόμματος

Η παρουσία Φάμελλου και Χαρίτση στον εξώστη δεν είναι χωρική λεπτομέρεια.
Είναι σημαίνον θέσης.

Ο εξώστης είναι ψηλά, μακριά, αλλά με καθαρή ορατότητα. Είναι η θέση αυτού που «βλέπει χωρίς να αγγίζει». Μια θέση ασφαλείας. Μια θέση που φωνάζει «Είμαι εδώ, αλλά όχι εκεί που θέλω πραγματικά να είμαι».

Στη λακανική ανάγνωση, η επιθυμία τους είναι φανερή:η πρώτη σειρά η σειρά της αναγνώρισης, της κεντρικής νομιμοποίησης.

Όμως χθες, αυτή η σειρά δεν τους ανήκε.
Δεν τους χαρίστηκε.
Δεν τους προσφέρθηκε.
Δεν τους επιτράπηκε.
Και αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα που εξέπεμψε ο Τσίπρας, ξεκινάμε από το μηδέν αξιολογικά.

Ο καθένας ακόμη και αρχηγοί ξαναμπαίνει στη δοκιμασία.

Είναι μια τελετή επαναβαθμονόμησης«θα ξαναχτίσουμε τα πάντα από την αρχή αλλά όχι όλοι από την ίδια αφετηρία».

Οι νέοι αρχηγοί ως «μοντζούριδες»: κράτησαν τη θέση ζεστή μέσα από την αποτυχία

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, πιο σκοτεινό και πιο αληθινό.
Οι σημερινοί αρχηγοί του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς λειτουργούν μέσα στο συλλογικό φαντασιακό σαν οι μοντζούριδες της περιόδου μετά-Τσίπρα.

Όχι ως προφήτες, όχι ως κληρονόμοι.
Ως αυτοί που παρέλαβαν ένα κόμμα σε κρίση, το διαχειρίστηκαν όπως μπόρεσαν,
και μέσα από τις δικές τους αποτυχίες, άφησαν ανοιχτή την πόρτα για την επιστροφή του Τσίπρα μία περίεργη ομολογία

«Αν δεν είχαμε πέσει τόσο χαμηλά, δεν θα χρειαζόταν η επιστροφή του παλιού αρχηγού».

Αυτοί, λοιπόν, εικάζεται πως αισθάνονται, σε ένα βαθύτερο ψυχικό επίπεδο, σαν οι άθελοι «πρόδρομοι» της επιστροφής όχι με τιμή, αλλά με ενοχή.

Το χθεσινό μήνυμα δεν ήταν μεσσιανικό.
Δεν ήταν ο «σαρξ γενόμενος λόγος».
Δεν ήταν «ο Τσίπρας που ξαναγεννήθηκε».
Ήταν κάτι πιο ψυχρό, πιο υπολογισμένο, πιο δομημένο:
«Έρχομαι να αναδιατάξω το παρόν. Όχι να ενσαρκώσω το μέλλον.»
Ο Τσίπρας δεν ζητά να τον δεις ως νέο.

Ζητά να τον δεις ως αυτόν που μπορεί, επιτέλους, να το κάνει σωστά.
Και αυτό είναι μια από τις πιο βαθιές μορφές πολιτικής επιθυμίας η εξουσία όχι του «μελλοντικού οράματος» αλλά του ορθολογικού παρόντος.

Η σχέση με τον «πατέρα»: τιμά μόνο τον πνευματικό του πατέρα οι άλλοι κρίνονται όλοι από μηδενική βάση

Μέσα στο σκηνικό, ο Τσίπρας δεν άφησε πολλά περιθώρια για «ιστορική συνέχεια».
Το μόνο πρόσωπο που αναγνωρίζει ως «πατέρα» πνευματικό αρχιτέκτονα είναι ο Φλαμπουράρης.

Είναι μια διαδικασία που θυμίζει λακανικό “re-inscription”την επανεγγραφή του συμβολικού νόμου από τον μόνο που θεωρεί ότι δικαιούται να το κάνει.
Δεν είναι διαδικασία από τα κάτω είναι κάλεσμα από τα πάνω, που δεν μοιάζει καν με κάλεσμα

Εδώ βρίσκεται το κρίσιμο σημείο.
Παρότι ο λόγος περιέβαλε μορφές δημοκρατικότητας, συμμετοχής, συλλογικής ανακίνησης, η χειρονομία ήταν απολύτως από τα πάνω.

Όμως, ακόμη πιο εντυπωσιακό:
Δεν ήταν καν «κάλεσμα».
Ήταν ομοίωμα καλέσματος.

Ήταν η ανακοίνωση ενός από πάνω σχεδίου, το οποίο φαίνεται να ζητά τη συμμετοχή των πολλών αλλά στην πραγματικότητα ζητά την επικύρωση του ενός.

Και ο εξώστης;
Ο εξώστης απλώς το κάνει ορατό αυτοί που θεωρούνται αρχηγοί είναι ακόμη σε δοκιμασία.
Η πρώτη σειρά δεν τους ανήκει.
Η νομιμοποίηση του ρόλου τους περνάει πρώτα από μια άτυπη υποταγή.

Όχι με εντολή αλλά με χώρο