Ζευγάρια και συγκατοίκηση: Να ζει κανείς ή να συζεί;

Του Γιώργου Κόκουβα


«Σπίτωμα» το αποκαλούσαν οι παλιοί –μερικοί συνεχίζουν την παράδοση. Ακόμη μεγαλύτερη ντροπή, η προσθήκη του επονείδιστου χαρακτηρισμού «αστεφάνωτοι». Οι εποχές με τα δίκαννα της Φίνος Φιλμ, τις μανάδες που πάθαιναν εγκεφαλικό και τις γειτόνισσες που ψιθύριζαν στο πλατύσκαλο με το χέρι στη μέση για τους «παστρικούς» του τρίτου ορόφου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις.
Παρ’ όλα αυτά, οι ενδοιασμοί και τα διλήμματα περί συμβίωσης με τον σύντροφο εξακολουθούν πάντα να υπάρχουν, έστω και με άλλη μορφή. 


Μήπως είναι πολύ νωρίς; Μήπως «ξενερώσει» ο ένας απ’ τους δύο με την ρουτίνα, την απομυθοποίηση και την αποκάλυψη των συνηθειών του άλλου; Θα πρέπει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού την αγχωτική σκέψη του γάμου που μοιάζει να είναι το επόμενο αναπόφευκτο βήμα; Ζητήσαμε από εννέα νέους να μας καταθέσουν τις απόψεις τους περί συγκατοίκησης και το έκαναν χωρίς φόβο και με πολύ πάθος (ή μήπως η συμβίωση καταλήγει σε… πολλούς φόβους και λίγο πάθος;). Εμπνευστείτε από τις εμπειρίες τους, δείτε τι συμβουλεύουν σε όσους σκέφτονται σοβαρά να δώσουν το δεύτερο κλειδί τους και μάθετε πώς βλέπει το ζήτημα η Ψυχολογία. 

Οι πρώτες σκέψεις 
Πώς προκύπτει η ιδέα της συμβίωσης και μετά από πόσο καιρό σχέσης είναι ασφαλές το βήμα;«Μετά από επτά χρόνια σχέσης και αφού είχαμε περάσει από διάφορα “τεστ” (σχέση από απόσταση λόγω σπουδών, στρατού, εμφάνιση τρίτων προσώπων)αποφασίσαμε από κοινού με τον φίλο μου να δοκιμάσουμε να μείνουμε μαζί», λέει η Αφροδίτη, 27 ετών. 

Δεν χρειάστηκε τόσα χρόνια για να πάρει την απόφαση ηΣοφία, 28 ετών, η οποία έχει προχωρήσει σε συγκατοίκηση δύο φορές στην ζωή της. Όπως μας λέει, στην πρώτη περίπτωση, προέκυψε ως φυσική επιλογή:«Δεν θυμάμαι καν να το συζητήσαμε ποτέ. Απλά ήρθε το πρώτο βράδυ να κοιμηθούμε μαζί, σιγά-σιγά έφερε τα πράγματά του, και δεν ξανάφυγε μέχρι που χωρίσαμε»,ενώ και στην δεύτερη σχέση που κατέληξε στα σκαλιά… του σπιτιού της, τα πράγματα πήραν παρόμοιο δρόμο:«Απλά κοιμόμασταν εναλλάξ ο ένας στο σπίτι του άλλου, επικράτησε κάποια στιγμή το δικό μου, και ένα πρωί ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι δεν είχαμε κοιμηθεί χώρια ούτε μία μέρα τα τελευταία δύο χρόνια», θυμάται. 

Μετά από έναν χρόνο σχέσης προχώρησε στο βήμα της συμβίωσης και ο Κώστας, 30 ετών, ο οποίος παραδέχεται πως την πρόταση την έριξε στο τραπέζι η σύντροφός του. «Ακόμη με βρίζει ο πρώην συγκάτοικος που τον εγκατέλειψα για μια γκόμενα», λέει. Μπορεί η περίπτωση του Κώστα να αποδεικνύει πως το ταμπού της συμβίωσης πριν τον γάμο έχει ξεπεραστεί για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα για τις γυναίκες, παρ’ όλα αυτά, η ομάδα των ειδικών περί ψυχολογίας που απαντά σε ερωτήσεις αναγνωστών στην σχετική στήλη του in2life μας διαβεβαιώνει πως ουκ ολίγοι έχουν ακόμη προβλήματα που περιέχουν φράσεις όπως «αναγκαστικός αρραβώνας» και «λογοδοθήκαμε». 
Όπως μας εξηγεί η ψυχολόγος του in2life, αρκετοί είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα αναζητούν με έναν τυπικό αρραβώνα την «έγκριση» των δικών τους ώστε να μπορέσουν να συζήσουν. Αλήθεια είναι επίσης πως αρκετοί δεν αναγκάζονται, αλλά επιζητούν την «καταπίεση» της δέσμευσης, κυρίως οι γυναίκες, που νιώθουν την ανάγκη της μητρότητας να ξυπνά μέσα τους, Οι άνδρες αντιθέτως συνήθως τείνουν να «αμύνονται» ενστικτωδώς στην ιδέα της συγκατοίκησης, φοβούμενοι πως θα ακολουθήσει μαζί το υπόλοιπο «πακέτο» του γάμου και της οικογένειας. 

«Ενδοιασμούς, πάντως, δεν είχα εγώ άλλα όλες μου οι φίλες που μου έλεγαν ότι θα αλλάξει η ζωή μου, και θα εξαρτώμαι από εκείνον, και δεν θα τις βλέπω τόσο συχνά κλπ. Εγώ ήθελα να το κάνω για να βεβαιωθώ αν είναι ή δεν είναι ο "άντρας της ζωής μου". Τέσσερα χρόνια μετά, βεβαιώθηκα ότι είναι», λέει η Αφροδίτη. «Ενδοιασμούς στο να συγκατοικήσω θα είχα αν στον πάνω η στον κάτω όροφο έμεναν οι δικοί του», λέει η Νικολέτα, η οποία δε μασά τα λόγια της:«Θα συζούσα μόνο αν ο φίλος μου ήξερε να πλένει, να μαγειρεύει, να σιδερώνει και δεν ροχάλιζε στο κρεβάτι». 
Τα οικονομικά ζητήματα (θα μοιραστεί το κόστος στα δύο ή θα δημιουργηθούν περισσότερες υποχρεώσεις;), η δραματική μείωση του προσωπικού χώρου και χρόνου, το τέλος στα κουραστικά καθημερινά «πήγαινε-έλα» στο σπίτι του άλλου και η «δοκιμασία» της σχέσης πριν αυτή επισημοποιηθεί είναι μερικές ακόμη από τις σκέψεις που απασχόλησαν όσους ρωτήσαμε στο στάδιο της μεγάλης απόφασης. Ας δούμε την έκβαση των παραπάνω διλημμάτων όταν οι φίλοι μας πέρασαν από την θεωρία… στην πράξη. 


in2life.gr