Υπογραφές θα μπουν, σε ποιο κείμενο όμως;

Δεν έχουμε την πολυτέλεια παιγνίων μικροπολιτικής. Οι πολιτικοί αρχηγοί είτε θα υπογράψουν κείμενο για τη σωτηρία της χώρας είτε θα υπογράψουν κείμενο καταδίκης της

Η Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου προβλέπει πολυετή χρηματοδοτική στήριξη της χώρας μας. Οι ευρωπαϊκοί λαοί και οι οργανισμοί της τρόικας θα χρηματοδοτούν την Ελλάδα έως το 2015. Μας έχουν δανείσει 62 δισ. ήδη, θα μας δώσουν άλλα 48 δισ. ώστε να ολοκληρωθεί το πρώτο πακέτο των 100 δισ. ευρώ και, παράλληλα, από τον Φεβρουάριο θα αρχίσει η εκταμίευση του νέου χρηματοδοτικού πακέτου των 130 δισ. ευρώ. Σύνολο, 240 δισ. ευρώ.

Οι ιδιώτες που θα λάβουν μέρος στην εθελοντική ανταλλαγή των ομολόγων της Ελληνικής Δημοκρατίας και θα περιορίσουν εθελοντικά τις απαιτήσεις τους σε ύψος έως 100 δισ. ευρώ, θα χρηματοδοτούν τη χώρα μας μέχρι το 2020 -και πέραν αυτού. Ποτέ άλλοτε δεν έχει δοθεί τόσο μεγάλη χρηματοδότηση σε ένα κράτος υπό πτώχευση Οι εταίροι μας, λοιπόν, ζητούν μακροχρόνια δέσμευση της Ελλάδας έναντι της μακροχρόνιας χρηματοδότησης που θα μας παρέχουν. Δεν είναι παράλογο.

Η δέσμευση
Ποια είναι η δέσμευση που ζητούν; Είναι ότι εγκρίνουμε όσα προβλέπει η Συμφωνία της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, όσα προηγήθηκαν και οδήγησαν σε αυτήν τη Συμφωνία (Μνημόνιο Ι) καθώς και τις πολιτικές που απορρέουν από τη Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου.

Δεν ζητούν μια δέσμευση ότι η κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου θα εφαρμόσει τη συμφωνημένη πολιτική στο πλαίσιο της βραχείας θητείας της. Αυτό είναι δεδομένο. Ζητούν δέσμευση ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να εφαρμόζει αυτήν την πολιτική καθ' όλο το χρονικό διάστημα που αυτοί θα της παρέχουν χρηματοδότηση. Κι επειδή αυτό δεν εξαρτάται από τη σημερινή κυβέρνηση των 120 ημερών, τη ζητούν και από τους αρχηγούς των κομμάτων που εκφράζουν τη μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων.

Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι σε συνήθεις συνθήκες, οι ήδη αναληφθείσες δεσμεύσεις της πολιτικής ηγεσίας της χώρας θα κρίνονταν ως επαρκείς. Ωστόσο, η επιστολή που έστειλε ο κ. Σαμαράς προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, κ. Β. Μαρτένς, αντί για αυτή τη ζητούμενη ρητή δέσμευση περιέχει μια αμφιλεγόμενη διατύπωση: "Πιστεύουμε ότι συγκεκριμένες πολιτικές πρέπει να τροποποιηθούν προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιτυχία του Προγράμματος". Η διατύπωση περί τροποποίησης πολιτικών χωρίς, μάλιστα, αποσαφήνιση σε ποιες πολιτικές γίνεται αναφορά, μπορεί να θεωρηθεί ότι παραπέμπει ευθέως στο γνωστό σύνθημα που είχε στη σημαία της η ΝΔ περί αναδιαπραγμάτευσης της Συμφωνίας. Πέραν τούτου, το κυριότερο είναι ότι έτσι όπως τα έχουμε καταφέρει, οι συνθήκες δεν είναι συνήθεις.

Η αξιοπιστία της χώρας είναι στο ναδίρ. Οι λόγοι είναι περισσότεροι του ενός. Η πολιτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης και συγκεκριμένες πρακτικές της προηγούμενης κυβέρνησης έχουν δημιουργήσει βαθύτατη καχυποψία σε βάρος της Ελλάδας.

Κεντρικό ρόλο στην αποσάθρωση της αξιοπιστίας της χώρας είχε η αδιέξοδη πολιτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οχι μόνο καταψήφισε και πολέμησε την πολιτική δημοσιονομικής εξυγίανσης και μεταρρυθμίσεων για να ανακτηθεί η απώλεια ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας αλλά, με αφορμή την καταψήφιση του Μνημονίου Ι, επέτρεψε να πυροδοτηθεί μια έξαλλη επιδρομή "πατριωτών" εναντίον "δωσίλογων", η οποία συνδυάστηκε με την απειλή ότι η ΝΔ, μόλις γίνει κυβέρνηση, θα στείλει τον κ. Γ. Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο επειδή "τόλμησε" να υπογράψει το Μνημόνιο.

Αδιέξοδα
Εν συνεχεία, πρότεινε τις πολιτικές που παρουσιάστηκαν ως "Ζάππειο Ι" και "Ζάππειο ΙΙ", που είτε οδηγούσαν ευθέως τη χώρα εκτός ευρώ είτε η εφαρμογή τους προϋπέθετε την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη. Και προκάλεσε αλγεινή εντύπωση για τη χώρα στη διεθνή κοινότητα, με την προτροπή της να καταψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο και το Πολυνομοσχέδιο ώστε να υποχρεώσουμε, δήθεν, τους "κουτόφραγκους" να υποκύψουν, να πάρουμε τα φράγκα χωρίς να δώσουμε τίποτα.

Δυστυχώς, η αδιέξοδη πολιτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήρθε κι έδεσε με ανερμάτιστους χειρισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου, οι οποίοι, αν μη τι άλλο, πάντως δεν επιβεβαίωναν τη θέλησή μας να βάλουμε σε τάξη τα του οίκου μας. Πέραν των συστηματικών καθυστερήσεων, οι οποίοι μέχρι το περασμένο καλοκαίρι αντιμετωπίζονταν με αρκετή κατανόηση από τους εταίρους μας, η κυβέρνηση περιέπεσε σε αδράνεια μετά τον ανασχηματισμό του Ιουνίου. Ακόμη χειρότερα, σε μια ακραία επίδειξη ανευθυνότητας, διακόψαμε τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και διώξαμε τους διαπραγματευτές της. Κατακλείδα ήταν η ιδέα περί δημοψηφίσματος. Οι "27" είχαν αποφασίσει στη Σύνοδο της 26ης Οκτωβρίου να διασώσουν την Ελλάδα. Και αντί άλλης αντίδρασης, η Αθήνα αποφάσισε να θέσει την απόφασή τους σε δημοψήφισμα μετά από δυόμισι μήνες, αφήνοντας έκθετες τις κυβερνήσεις και μετέωρα τα Κοινοβούλια άλλων ευρωπαϊκών κρατών που θα έπρεπε να εγκρίνουν τη Συμφωνία έως τα τέλη του 2011.

Ο κ. Παπανδρέου, μην αντέχοντας άλλο την αμφισβήτηση, απέφυγε να την αντιμετωπίσει με ουσιαστικές πολιτικές και επιχείρησε να την πλαγιοκοπήσει με μια διαδικασία ? ένα δημοψήφισμα. Ετσι, κατέληξε σε ένα παραδοσιακό λάθος των Ελλήνων πολιτικών. Να χρησιμοποιήσει το θέμα που άπτεται της διεθνούς θέσης της χώρας, για να λύσει εσωτερικούς λογαριασμούς.

Απροθυμία
Οι λαοί της Ευρώπης και οι διεθνείς οργανισμοί βλέπουν μία χώρα που θέλει να εισπράξει τα λεφτά τους, αλλά δείχνει απρόθυμη να πάρει μέτρα και να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται προκειμένου να καταστεί ικανή να τους τα αποπληρώσει. Δείχνει διατεθειμένη ακόμη και να ρισκάρει την απόσυρσή της από την Ευρωζώνη. Οι εταίροι μας, οι ηγεσίες των τριών οργανισμών, οι παράγοντες των διεθνών αγορών χρήματος και κεφαλαίου, οι λαοί της Ευρώπης αναρωτιούνται αν η Ελλάδα θέλει να μείνει μέσα στην Ευρωζώνη ή όχι. Αν θέλει να συνεχίσει να έχει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ή προτιμά να επιστρέψει σε δικό της, εθνικό. Εδώ έχουμε οδηγηθεί από μια αλυσίδα πράξεων ατολμίας, ανευθυνότητας και τυχοδιωκτισμού.

Αυτή η αμφιβολία καθίσταται άκρως επικίνδυνη σήμερα, διότι έχουν πληθύνει όσοι θα ήθελαν να υποχρεώσουν την Ελλάδα να αποσυρθεί από το ευρώ. Και στο εσωτερικό, όπου δρα ανεξέλεγκτη η "συμμορία της δραχμής", αλλά και (όπερ και το πιο επικίνδυνο) στο εξωτερικό. Στα διεθνή φόρα, στο Λονδίνο και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όταν συζητούν διαχειριστές κεφαλαίων ύψους μερικών τρισ. δολαρίων, αναφέρονται στην Ελλάδα ως μία χώρα που βρίσκεται ήδη έξω από το ευρώ. Δεν έχουμε την πολυτέλεια παιγνίων μικροπολιτικής. Οι πολιτικοί αρχηγοί είτε θα υπογράψουν κείμενο για τη σωτηρία της χώρας είτε θα υπογράψουν κείμενο καταδίκης της. Υπογραφές θα μπουν, είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση ? ας μην υπάρχουν αυταπάτες, περί αυτού πρόκειται. Το εθνικό συμφέρον επιτάσσει οι υπογραφές να μπουν στο κείμενο σωτηρίας. Αυτονόητα, άλλωστε, όταν δίνεις τον λόγο της τιμής σου, βάζεις και την υπογραφή σου. Ή, όπως έλεγε ένας παλιός Μεσσήνιος έμπορος, που κρατούσε τεφτέρι στις συναλλαγές του με τους χωρικούς: "Λοιπόν, έχουμε και λέμε... Αλλά επειδή αυτά που λέμε μπορεί να τα ξεχάσουμε, ας τα γράψουμε κιόλας".

ethnos.gr