ομιλίας Ν. Ανδρουλάκη Γραμματέα της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ στο 35ο Πανελλαδικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ

 

Για την υπογραφή του Μνημονίου

«Η υπογραφή του μνημονίου ουσιαστικά αποτέλεσε έναν ιστορικό συμβιβασμό. Έναν ιστορικό συμβιβασμό της Κεντροαριστεράς της ευθύνης, προκειμένου να μη σταματήσει η οικονομική ζωή της χώρας.»

Για τη διαίρεση της κοινωνίας σε “μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς”

«Ο διαχωρισμός αντιμνημονιακών και μνημονιακών δυνάμεων μας ακολουθεί έκτοτε. Οι πρώτοι βάπτιζαν λαϊκό κάθε συντεχνιακό και λαϊκίστικο συμφέρον και οι δεύτεροι βάπτιζαν λαϊκίστικο και συντεχνιακό κάθε πραγματικό λαϊκό αίτημα, κάθε πραγματική ανάγκη του λαού.»

 Για τη στάση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στην αντιμετώπιση της κρίσης

«Οι δικές μας ευθύνες ως ΠΑΣΟΚ δεν είναι μόνο επειδή αναλάβαμε μόνοι μας να στηρίξουμε τη χώρα. Είναι γεγονός πως υπερεκτιμήσαμε τις δυνάμεις μας και υποτιμήσαμε τις επιπτώσεις της κρίσης.»

Για την ανεργία

«Η δημιουργία νέων θέσεων μέσα από προγράμματα αυτεπιστασίας των δήμων και κοινωφελούς εργασίας, μέσα από προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για σχετικές άμεσες λύσεις μέσα στη σημερινή συγκυρία. Για να ξεφύγουμε όμως απ’ αυτήν πρέπει να φτιάξουμε τη δική μας, άλλη «συγκυρία». Και αυτή θα προκύψει από μια νέα αντίληψη για το παραγωγικό μοντέλο, αλλά και από μια νέα αντίληψη για το κοινωνικό μοντέλο πρόνοιας.»

Για την αλλαγή του κράτους

«Το ΠΑΣΟΚ καλείται σήμερα να δώσει μια προοδευτική και συγχρόνως υπεύθυνη απάντηση στην κρίση. Η απάντηση αυτή έχει στον πυρήνα της την εκ νέου επινόηση του ρόλου του κράτους πρόνοιας. Μιλάμε για το κράτος που λαμβάνει τα μέτρα του έναντι των κινδύνων, που απορρέουν από ένα παγκοσμιοποιημένο και συχνά ασταθές οικονομικό περιβάλλον. Το μοντέλο αυτό μεριμνά για τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Πρέπει να είναι αρωγός και προστάτης του πολίτη. Να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της καινοτομίας και της δημιουργικότητας και όχι να στέκεται εμπόδιο σε αυτές με δαιδαλώδεις, και συχνά αδιαφανείς, γραφειοκρατικούς μηχανισμούς.

Πέρα και πριν από την εφαρμογή μιας σειράς μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής και ανάπτυξης, είναι επιτακτική η ανάγκη υιοθέτησης από το πολιτικό μας σύστημα μιας σειράς αρχών και αξιών. Βασιζόμενοι σε αξίες όπως η διαφάνεια, η αξιοκρατία, η λογοδοσία, η δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος.

Η τομή που ζητάμε να χαράξουμε σε σχέση με αυτό το παρελθόν είναι απόλυτη.»

Για την αλλαγή του συνδικαλιστικού κινήματος

«Σήμερα χρειάζεται το πολιτικό σύστημα και το συνδικαλιστικό κίνημα να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Να επανακοινωνικοποιηθούν από την αρχή. Χρειάζεται αλλαγή κουλτούρας στις ίδιες τις δομές του συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε να αποκτήσει ξανά μαζικότητα.

Εμείς δεν διαπραγματευόμαστε τη συμβολή των κοινωνικών εταίρων στη ρύθμιση των ζητημάτων της αγοράς εργασίας. Πιστεύουμε στην ικανότητα που έχουν οι μαζικοί κοινωνικοί φορείς να διεκδικούν και να διαμορφώνουν καταστάσεις.»

Για τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση

«Πρέπει επίσης να ανοίξουμε το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διοίκηση. Και φυσικά δεν θεωρώ ότι αποτελούν μεταρρυθμίσεις οι περικοπές στους μισθούς ούτε οι απολύσεις. Δεν πετυχαίνουμε έτσι την ανταγωνιστικότητα. Η Ελλάδα δεν ανταγωνίζεται τέτοιες οικονομίες. Ανταγωνίζεται εκείνες που εστιάζουν στην υψηλή τεχνολογία, στα έργα υποδομών, στην παροχή ποιοτικών υπηρεσιών.»

Για την αποτυχία του “Τρίτου Δρόμου” και τη διαφορά μεταξύ δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας

«Ο ‘Τρίτος δρόμος’ απέτυχε. Η αγορά δεν μπορεί να παρέχει συλλογικά αγαθά σε ευρείες κοινωνικές ομάδες και το κράτος να παρεμβαίνει με πελατειακή λογική, με σπατάλη και ανορθολογικότητα. Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού έφερε την απαξίωση του κράτους πρόνοιας και εν τέλει τη συρρίκνωσή του.

Θύματα τέτοιων αντιλήψεων έπεσαν και μεγάλα τμήματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Αυτά μπέρδεψαν την ανάγκη της δημοσιονομικής πειθαρχίας με το μέσο της λιτότητας. Αυτά τα δυο είναι πολύ διαφορετικά πράγματα. Η δημοσιονομική πειθαρχία προϋποθέτει μεγάλη προσπάθεια από τον πολιτικό κόσμο και στήριξη του σ’ επιστημονικές προτάσεις ώστε να γίνεται εκείνη η περιστολή δαπανών που αφορά αντικοινωνικές σπατάλες. Η λιτότητα είναι η εύκολη λύση, η οποία φορτώνει όλα τα βάρη για την περιστολή δαπανών στους ώμους των παραγωγικών στρωμάτων. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία του Τρίτου Δρόμου, αλλά και ο δικός μας κρατισμός δεν κατάλαβαν τη μεγάλη διαφορά αυτών των δύο πολιτικών. Σήμερα που το καταλαβαίνουνουμε πρέπει από κοινού οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής και ελληνικής κεντροαριστεράς να αγωνιστούν για την αλλαγή των εσωτερικών, των ευρωπαϊκών και των παγκόσμιων συσχετισμών.»

Για τη μεταρρύθμιση στο φορολογικό

«Για να πετύχουμε όλα αυτά χρειαζόμαστε και ένα νέο απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα σύμφωνα με τα οποίο τα φορολογικά βάρη να είναι αντιστρόφως ανάλογα, δηλαδή χαμηλότερα στους μισθωτούς και αισθητά υψηλότερα στους εργοδότες και αυτοαπασχολούμενους. Δεν πάει άλλο να πληρώνουν το κόστος συνέχεια οι ίδιοι και οι ίδιοι. Χρειαζόμαστε μια προοδευτική φορολόγηση χωρίς οριζόντια προσέγγιση.

Προϋπόθεση όμως οποιασδήποτε φορολογικής μεταρρύθμισης είναι η πίστη σ' αυτήν των άμεσα φορολογούμενων. Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει οι πολίτες να έχουν την αίσθηση πως όλοι πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν.»

Για το νέο όραμα του ΠΑΣΟΚ

«Πρέπει λοιπόν να μας γίνει συνείδηση ότι ο εξορθολογισμός δεν είναι μια πολιτική ανάγκης αλλά μια εθνική και πατριωτική πολιτική ευθύνης. Ο μόνος σύμμαχος των σύγχρονων μη προνομιούχων είναι οι μεταρρυθμίσεις που θα μειώσουν τη γκρίζα ζώνη μεταξύ κράτους και αγορών, υπηρετώντας το μέλλον του τόπου και το δημόσιο συμφέρον. Πάνω στις θέσεις αυτές οικοδομείται το όραμά μας για το νέο μοντέλο κοινωνικής πολιτικής και στηρίζεται η προσπάθειά μας για τη διασφάλιση της ισότητας ευκαιριών και την εναρμόνιση οικονομικών πόρων και κοινωνικών αναγκών.»