Του Κώστα Καρτάλη : Με τις ζωές δεν παίζουμε

Εκείνον το σκληρό Μάη του 2010 που αντήχησαν οι ομοβροντίες του Μνημονίου, τα οικονομικά μέτρα σκληραίνουν μέρα με τη μέρα. Και η μεγάλη πλειονότητα του λαού φαίνεται πως δεν αντιδρά πλέον. Η κοινωνία μας θυμίζει εκείνο τον άνθρωπο που, ζαλισμένος από τα δυνατά χαστούκια, δεν έχει χρόνο να πονέσει για το προηγούμενο αλλά κοιτά πώς να αποφύγει το επόμενο.

Ο κοινωνικός εκφοβισμός, που φτάνει μερικές φορές στα όρια της τρομοκρατίας, φυσικά επιτυγχάνεται και με τη βοήθεια των ΜΜΕ. «Παλιότερα χρησιμοποιούσαν τα βασανιστήρια.

Σήμερα χρησιμοποιούν τις εφημερίδες», έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ κατέκτησαν την κορυφή της διαφθοράς, παγκοσμίως αλλά και στη χώρα μας, στην έρευνα της οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια».

Αν ξεφυλλίσει κάποιος τις εφημερίδες του τελευταίου εξαμήνου, θα εκπλαγεί αν μετρήσει πόσες χιλιάδες υπάλληλοι είναι υπό απόλυση, μετακίνηση, διαθεσιμότητα, κινητικότητα, ή όπως αλλιώς σκαρφίζονται οι σύμβουλοι των υπουργών. Ανάλογη είναι και η διαπίστωση στα δελτία των καναλιών.

Οταν ακούς καθημερινά ότι είσαι υποψήφιος για να βρεθείς στο δρόμο, ακόμη ένα χαρατσάκι, ακόμη μια μειωσούλα μισθού ή σύνταξης δεν σου φαίνεται και τίποτα δυσβάσταχτο.

Στην πράξη, πάντως, έμειναν στο δρόμο εκείνοι που δεν φαινόταν να κινδυνεύουν και τόσο, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ. Οι άλλοι, καθηγητές, υπάλληλοι ΟΤΑ και ΔΕΚΟ, οι πάντες του δημόσιου τομέα θα ζουν καθημερινά με την αγωνία.

Προς το παρόν, μπορούμε να υπολογίσουμε κατά προσέγγιση τι θα γίνει στις δημόσιες υπηρεσίες όταν θα ξεκινήσουν οι περικοπές των δημοσίων υπαλλήλων. Εκεί που τα αποτελέσματα είναι πλέον ορατά, είναι στον ευαίσθητο χώρο της Υγείας. Στο χθεσινό ρεπορτάζ της Δ. Ευθυμιάδου στην «Ε» τα στοιχεία είναι καταλυτικά: Το τελευταίο εξάμηνο έφυγαν από τα δημόσια νοσοκομεία 4.000 εργαζόμενοι, είτε με σύνταξη είτε για να εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα ή και σε άλλες χώρες. Προφανώς εν όψει νέου ψαλιδιού σε μισθούς και συντάξεις προσπαθούν να διασφαλίσουν τα υπάρχοντα δικαιώματά τους.

Τις τελευταίες ημέρες ο γράφων πηγαινοέρχεται σε νοσοκομείο των νοτίων προαστίων, όπου νοσηλεύεται συγγενικό του πρόσωπο. Εκεί βλέπει κανείς εργαζομένους με πενιχρές αμοιβές να δίνουν αγώνα για να σώσουν ζωές και να περιθάλψουν τραυματισμένους και ασθενείς. Μια βραδιά στην εφημερία, τα βλέπει κανείς όλα. Οπως και το κουρασμένο χαμόγελο της νοσοκόμας, που ζητούσε συγγνώμη γιατί δεν προλάβαινε να εξυπηρετήσει έγκαιρα τους 38 χειρουργημένους της πτέρυγάς της.

Ισως αύριο αυτή, όπως και οι ηρωικοί νέοι γιατροί της βάρδιάς της, να αποτελούν απλούς αριθμούς στα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας. Ομως ας το έχουν καλά στο μυαλό τους όσοι σχεδιάζουν το γενικότερο ξήλωμα του δημόσιου τομέα: Με τις ζωές δεν παίζουμε, ούτε κάνουμε πειράματα με την υγεία.

Άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ