Κώστας Γ.Μαμέλης : Βρήκα το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Ναι το βρήκα. Πεθαμένο ,κάπου στη Ξηροκρήνη.

Τη λέγανε Σάρα. Την πήρε στα 13 της να τη «ταξιδέψει» η ντροπή μας. Δίπλα στο μαγκάλι της φτώχιας, απιθώνοντας στο προσωπάκι της μια γλυκιά παιδικότητα, διαχρονικό κάρφος στους οφθαλμούς μας. 

Την 3.1.2007,στην εποχή της εθνικής αθωότητας, ο Αγγελιοφόρος δημοσίευσε κείμενό μου με τον τίτλο ΜΗΠΩΣ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ;

Το ξαναγράφω για να σας χαλάσω τις γιορτές, να σας φάνε οι
τύψεις, να τριγυρνούν οι λέξεις του σα σύγχρονες ερινύες στο μυαλό σας, λίγο πριν γευτείτε τις σπεσιαλιτέ του  Σκαρμούτσου, τις λιχουδιές του Παρλιάρου,  λίγο πριν κοιμηθείτε στα ζεστά τα σπίτια σας.

Το ξαναγράφω κυρίως για τα άσπρα κολάρα των εξουσιών, για τους αρχολίπαρους και τους σπουδαρχίδες της σήμερον, που ευωχούνται μέσα στη θαλπωρή της μόνιμα κρατικοδίαιτης ζωής τους και τη βεβαιότητα των  σεκιουριτάδων που τους φυλάγουν, αυτούς, τις συμβίες τους με τα Christian Louboutin, τους γόνους τους (των νταντάδων και των ακριβών ιδιωτικών).

Το παλιό κείμενο, γραμμένο στη Θεσσαλονίκη, ανήμερα Χριστούγεννα 2006,έλεγε:

Όσο κι αν  έψαξε, από το πλούσιο Πανόραμα μέχρι το λασπωμένο Δενδροπόταμο, δε βρήκε φέτος το μικρό κοριτσάκι με τα σπίρτα. Όχι ότι και τις άλλες χρονιές τόβρισκε, αλλά, να, η παιδική μνήμη τότε ήταν ισχυρότερη, τα χρώματα εντονότερα, η συγκίνηση των αναζητήσεων, λιγότερη.

Φέτος, σχεδόν μανιοκαταθλιπτικά, ερεύνησε συστηματικά τις παλιές γειτονιές της σχόλης, τις (ήδη χτισμένες από καιρό) αλάνες των ποδοσφαιρικών συγκρούσεων, τα σημεία των γρήγορων (όρθιων) ερώτων ( «μη, θα μας δούνε, τέρας,..» που λέει κι ο ποιητής στα «Ετεροθαλή» του),τα σήματα της υψωμένης γροθιάς της πόλης που τα πεζοδρόμησε η σύγχρονη κι ανιστόρητη λήθη (Βενιζέλου κι Εγνατία-καπνεργάτες – Σπανδωνή – Λαμπράκης – Χημείο ΑΠΘ-114).

Τίποτα, κανένα ίχνος.

Συνέχισε Καστριτσίου και Πλατεία Αθωνος μήπως τα στοκατζίδικα των βιβλίων ανάκατα με την τσίκνα του χοιρινού τράβηξαν την προσοχή της μικρής. Εις μάτην.

Στην απελπισία του χώθηκε στην ανήλιαγη Εμπράρ, πήγε στην Ειρήνης, σκέφτηκε το Σαββόπουλο με το περίφημο στίχο (Διοικητηρίου κι Αναλήψεως),δείγμα της νοητής ενότητας των Σαλονικιών. Τζίφος.

Το πήρε απόφαση. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα που του θόλωνε (σε κάθε άκουσμα) τα χοντρά μυωπικά του γυαλιά δεν υπάρχει πια σε καμιά κρύα γωνιά, έξω από φούρνο, δίπλα σε καστανά. Σε βιτρίνα του Τερκενλή, του Αγαπητού, του Νίκου, ουδέν ίχνος ξέπνοου χουχουλίσματος μπροστά στα πολύχρωμα τακτοποιημένα γλυκά.

Απελπισμένος, σύννους και περίφροντις, σκέφτηκε διάφορα τραγικά, εικόνες-γροθιές με τον Αλεξ, με τα παιδιά του τσουνάμι, με τα παιδιά-ακούσιους δωρητές οργάνων που τεμαχίζονται ως ανταλλακτικά στις παράνομες κλινικές των Βαλκανίων.

Κι αντί συμβατικών ευχών για το 2007 ψέλλιζε (με ευγένεια, είναι αλήθεια) σε κάθε περαστικό το ερώτημα.

Μήπως είδατε το κοριτσάκι με τα σπίρτα;

Δεν υπάρχει, κακόμοιρε, τώρα πια, κοριτσάκι με τα σπίρτα. Χάθηκε στο παρελθόν σου μαζί με τις εκδόσεις Αγκύρας και Δαρεμά (που ούτε καν στα παλαιοπωλεία τις βρίσκεις, πλέον). Το κοριτσάκι των αναμνήσεων σου  είναι πια Barbie μιας χρήσεως, αντικείμενο παιδικής πορνείας στη Ν.Α. Ασία από δυτικούς ξεμωραμένους γερο-παραλήδες, ανήλικος πολεμιστής - μουτζαχεντίν των Ταλιμπάν, χρήστης φτηνού ναρκωτικού στις φαβέλες του Ρίο, ορφανό στα περίχωρα της Καρμπάλα, νοσεί από aids στην υποσαχάρια Αφρική.

 Κι εσύ καημένε μου δεν έχεις και δάκρυο πια για να νοτίσεις το Armani σου, χρονιάρες μέρες!

Το  σημερινό επιμύθιο.

Δεν υπάρχει, κακόμοιρε, τώρα πια, κοριτσάκι με τα σπίρτα, έλεγα το 2007.

Αλλά τώρα-2013- το βρήκα. Πεθαμένο, κάπου στη Ξηροκρήνη. Σάρα το λέγανε το δύσμοιρο που καθώς έγειραν τα μάτια του, ταξίδεψε στα μικρά όνειρα της θανατηφόρας αξιοπρέπειάς του.  

Σάρα, ένα κοριτσάκι με τα σπίρτα, που την  πήρε στα 13 της να τη «ταξιδέψει» η ντροπή μας…………

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 1.1.2014