Tου Οδυσσέα Κορακίδη : Η ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ δεν περνά ούτε μέσα από κλειστά παρεάκια ούτε μέσα από υβριστές του Ανδρέα Παπανδρέου

Έχω την αίσθηση ότι όλη αυτή η ιστορία για την κεντροαριστερά αλλιώς ίσως ξεκίνησε και αλλιώς εξελίχθηκε.
Αρχικά υπήρξε το αίτημα από ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, πέρα από κραυγές, αφορισμούς και εύκολες λύσεις να ακούσει μια ρεαλιστική πρόταση για τη χώρα και την έξοδο από την κρίση.
Στη συνέχεια η προσπάθεια περιορίστηκε όχι στην ίδια τη λύση
αλλά στον αυτοσκοπό της ανασυγκρόηισης της κεντροαριστεράς, κάτι που εκ των πραγμάτων ενδιέφερε λιγότερους απ ότι το πρώτο.

Τελευταία υπάρχει η αίσθηση πως η προσπάθεια απέτυχε και στα δύο και εξελίσσεται σε μέσο ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών.


Γιατί όμως αυτά;

1ον Γιατί ενώ ξεκίνησε ως μια προσπάθεια ένωσης του χώρου κηδεμονευτηκέ και στελεχώθηκε από ανθρώπους που φαίνεται πως κινούνται με μόνο γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον

2ον Γιατί αντί να αναγνωρίζουν τις δυσκολίες του εγχειρήματος και τις αναγκαίες ισορροπίες, κινήθηκαν με μια άμετρη αλαζονεία.

3ον Γιατί δεν έπεισαν κανένα ότι κομίζουν κάτι το νέο και πράγματι διαφορετικό, αντίθετα ανακυκλώθηκαν πρόσωπα που δεν ήταν μακριά απο τα συστήματα εξουσίας σε εποχές όχι και τόσο φωτεινές

4ον Και σημαντικότερο γιατί ακόμη και τη στιγμή που αποφάσισαν να αποκτήσουν έναν πιο διακριτό ρόλο προέταξαν τα ονόματα, τα σύμβολα κλπ παρά τον πυρήνα της πολιτικής που είναι τι λες και ποιον εκφράζεις.

Αν υπάρχει λοιπόν ένα συμπέρασμα από αυτή την ιστορία είναι πως τίποτα δεν υπάρχει για να υπάρχει ή να νομίζει πως υπάρχει.

Τα πολιτικά κόμματα υπήρξαν ιστορικά για να εκφράζουν κοινωνικές ομάδες. Σε εποχές όπως αυτή που ζούμε τώρα, έντονων συγκρούσεων οι κοινωνικές ομάδες έχουν πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από ευχολόγια. Και για να το πω πιο πρακτικά για τη στιγμή έχει μεγαλύτερη σημασία να πείσεις τον άνεργο από το Κερατσίνι ότι δε θα βρει δουλειά με ένα νόμο ή πλακώνοντας τους μετανάστες παρά το να πείσεις έναν ακόμη καθηγητή πανεπιστημίου η αποτυχών πολιτευτή να ασχοληθεί με την πολιτική.

Ένα δεύτερο χρήσιμο συμπέρασμα είναι Πως αν δεν σεβαστείς εσύ τον εαυτό σου δεν θα σε σεβαστεί κανείς.

Αν λοιπόν το σημερινό ΠΑΣΟΚ σεβόταν την ιστορία του και πίστευε στον εαυτό του τότε αφενός θα είχε πετύχει η περσινή ανασυγκρότηση του κόμματος και αφετέρου θα ήταν το ΠΑΣΟΚ ο βασικός εκφραστής των κοινωνικών δυνάμεων που ιστορικά εξέφραζε η Δημοκρατική παράταξη.
Σήμερα δεν ξέρω αν υπάρχει χώρος και χρόνος για την ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ ή της κεντροριστεράς ή όπως αλλιώς το θέλετε. Αν υπάρχει όμως δεν περνά μέσα από κάστες και κλειστά παρεάκια, ούτε μέσα από υβριστές του Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε μέσα απ όσους το ΠΑΣΟΚ για αυτούς αποτελούσε πάντα ξένο σώμα.

Η ανασυγκρότηση του χώρου περνά μέσα από την επανασύνδεση του με τις κοινωνικές δυνάμεις που πάντα εξέφραζε. Σαφώς και δεν υπάρχουν θαύματα να τους τάξεις, πράγμα σύνηθες για το πολιτικό μας σύστημα.

Περιμένουν όμως ένα συνολικό σχέδιο για τη χώρα που περιλαμβάνει συγκρούσεις όχι μόνο με το μαριδάκι άλλα και με τα μεγάλα ψάρια.

Ένα σχέδιο που να περιλαμβάνει συγκεκριμένα εργαλεία απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης, αναδιανομή πόρων και φόρων αλλά και συγκεκριμένο σχέδιο για την ανάπτυξη, το πως θα μεγαλώσει η πίτα.
Τέλος η όποια ανασυγκρότηση αν έχει έστω και μια ελπίδα επιτυχίας περνά μέσα από συσπείρωση και ένωση δυνάμεων όχι μόνο εμάς στο ΠΑΣΟΚ αλλά και άλλων που σήμερα δεν βρίσκονται μέσα στο ΠΑΣΟΚ.


*Μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ