Κώστας Σκανδαλίδης : Η ανεξίτηλη υπογραφή και η επόμενη μέρα

Η λεόντεια συμφωνία που η χώρα αναγκάστηκε να συνάψει με τους εταίρους μας για να προλάβει την ολική χρεοκοπία και την εθνική τραγωδία σηματοδοτεί και το οριστικό τέλος ενός μεγάλου ιστορικού κύκλου. Η σημερινή υπογραφή του Πρωθυπουργού στο 3ο κατά σειρά μνημόνιο είναι η τελική πράξη του.

Όσο κι αν σήμερα επιχειρηματολογούμε για τα αίτια που μας οδήγησαν ως εδώ, για το τι ακριβώς συνέβη, ποιος «ήρξατο χειρών αδίκων», ποιος έφταιξε περισσότερο, τι λάθος έγινε και πως παραδόθηκε σχεδόν αμαχητί αυτή την εβδομάδα η χώρα μετά το θριαμβικό δημοψήφισμα, δεν έχει πια σημασία. Δεν έχει σημασία καν η διαχωριστική γραμμή που επιβλήθηκε και κυριάρχησε από το 2010 και εντεύθεν. Ισοπεδώθηκε, ανατράπηκε με την υπογραφή.

Το κλείσιμο των τραπεζών, ο εκβιασμός και η κυνικότητα των δανειστών, η κενόδοξη ρητορική της σκληρής διαπραγμάτευσης, η επιπόλαιη υποδαύλιση του νέου διχασμού, συνομολογούν εθνική ήττα.

Μας υπενθυμίζουν ότι από το 2001 και μετά δεν καταφέραμε εσωτερικά να ανασυντάξουμε τη χώρα, να δομήσουμε επιτέλους ευρωπαϊκό κράτος, να οικοδομήσουμε νέα παραγωγική και ανταγωνιστική βάση και να αξιοποιήσουμε τους κρίσιμους στόχους που πετύχαμε από την Μεταπολίτευση μέχρι τότε. 

Δηλαδή από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας έως την ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ.

Η εξουσιοδότηση στον Πρωθυπουργό και η εθνική συσπείρωση αμέσως μετά το αχρείαστο και διχαστικό δημοψήφισμα και αφού ο ίδιος το ίδιο βράδυ μετέτρεψε με την πρωτοβουλία του σε γραμμή στήριξης του «ναι στην Ευρώπη» μας επιβλήθηκε από τα ίδια τα γεγονότα.

Η υπογραφή του Αλεξη Τσίπρα στην συμφωνία με την συμπαράταξη των φιλοευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν ευρεία λαϊκή πλειοψηφία και με την δύναμη των 251 ψήφων στη Βουλή αποτελεί πράξη εθνικής ευθύνης. Δεν τον απαλλάσσει της ευθύνης για το καταστροφικό εξάμηνο που προηγήθηκε, αλλά τον τιμά. Γιατί αυτή η υπογραφή είναι πιο βαριά από κάθε εσωκομματική διευθέτηση που κάτω από προϋποθέσεις θα μπορούσε να εξαφανίσει τις κάθε λογής σκοπιμότητες. Είναι ανεξίτηλη για το χθες και θα μπορούσε να γεννήσει ελπίδα για το αύριο.

Ως πολιτικός που στη διαδρομή μου γνώρισα όλων των ειδών τα ζενίθ και τα ναδίρ της πολιτικής, που διήνυσα από την αρχή ως το σημερινό τέλος τον ιστορικό κύκλο της Μεταπολίτευσης, δεν έχω απλώς το δικαίωμα αλλά θεωρώ χρέος μου να απευθύνω σε κάθε κατεύθυνση μια δραματική έκκληση:

Οι σκληρές μέρες που έρχονται να μας βρουν χωρίς την αλαζονεία και την αυτάρκεια μιας κυβέρνησης που αδυνατεί να συμμαζέψει τα κομμάτια της και μιας αντιπολίτευσης που σε πείσμα των μεγάλων λαθών της έχει μοναδική επιδίωξη να δικαιώσει το παρελθόν της.

Ο τόπος σήμερα έχει ανάγκη από πυξίδα και δύσκολες αποφάσεις που υπερβαίνουν τον κομματικό και προσωπικό μας μικρόκοσμο.

Έχει ανάγκη από υπερβάσεις που ανατρέπουν ότι μας κράτησε καθηλωμένους. Έχει ανάγκη από συναινέσεις που μόνο στόχο έχουν να ενώνουν και όχι να διχάζουν το λαό. Έχει ανάγκη από άλλη πολιτική τάξη, άλλες πολιτικές σχέσεις, άλλο πολιτικό ήθος και προπαντός άλλο τύπο και τρόπο δημοκρατικής και προοδευτικής διακυβέρνησης. Είναι η ώρα ώστε η εθνική συνεννόηση που επιτεύχθηκε να μετατραπεί σε εθνική ενότητα και ενιαία στρατηγική.

tanea