Οι φόροι στην ιδιωτική εκπαίδευση θα είχαν προφανές νόημα αν είχες φοροαπαλλαγή εφόσον δεν χρησιμοποιείς τη δημόσια. Διαφορετικά ο φόρος είναι άδικος.
Φυσικά, δεν είναι ούτε ο πρώτος άδικος φόρος, ούτε και ο τελευταίος. Στην πράξη, δημιουργεί κίνητρα για τα ιδιαίτερα μαθήματα αντί των φροντιστηρίων και για οριακές αλλαγές στα ιδιωτικά σχολεία (να πας το παιδί σου σε φθηνότερο
ιδιωτικό, πχ, με εξαίρεση το κάτω σκέλος της κλίμακας που θα αναγκαστεί προτιμήσει τα δημόσια).
Κατά τη γνώμη μου η ουσία δεν κρύβεται στο φόρο καθαυτό αλλά, κυρίως, στη σημειολογία, δηλαδή στη διάθεση της πλειοψηφίας, τόσο στο θέμα των συντάξεων όσο και σε αυτό των φόρων, να διεξάγει έναν άτυπο "ταξικό πόλεμο", στοχοποιώντας τα στρώματα της πάλαι ποτέ "μέσης τάξης"και δημιουργώντας εκλογική πελατεία στους συγκριτικά "μη προνομιούχους". Αυτό πράγματι θυμίζει '80, αλλά με μια τεράστια διαφορά: εκεί δεν υπήρχε στοχευμένη ενοχοποίηση αλλά γενικευμένη διασπορά πόρων και κοινωνική κινητικότητα - προφανώς με κενά και λάθη, αλλά κινητικότητα παρ'όλα αυτά. Εδώ επιδιώκεται να γίνει το ανάποδο: ένας "σοσιαλισμός" προς τα κάτω, βασιζόμενος στη δικαίωση όσων δεν κατάφεραν να "αναρριχηθούν" οικονομικά τις περασμένες δεκαετίες, κάτι που κατά βάση βλέπουμε σε Λατινοαμερικάνικες παρά σε Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες.
Θα πετύχει; Δεν ξέρω. Αλλά είμαι βέβαιος για τα εξής: 1) θα δημιουργήσει μια σχετικά "μόνιμη" εκλογική βάση, προφανώς όχι στα σημερινά επίπεδα και 2) θα δηλητηριάσει σε ένα βαθμό το δημόσιο διάλογο, προσφέροντας αντί για άρτο, θεάματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου