Δημήτρης Τέλλης : Επιτέλους ξυπνήστε!

«Για να διατηρήσεις την ισορροπία σου πρέπει να βρίσκεσαι διαρκώς εν κινήσει», έλεγε ο Αϊνστάιν. Αν λοιπόν έχεις προ πολλού χάσει την ισορροπία σου, αλλά επιμένεις με πάθος στη συνταγή της ακινησίας τι πρόκειται άραγε να σου συμβεί; Αν στα μάτια της κοινής γνώμης έχεις για τα καλά απαξιωθεί, αλλά

αρνείσαι πεισματικά να αλλάξεις μέχρι και σύμβολα ποιόν, στ’ αλήθεια, περιμένεις να πείσεις;

Αν ο κόσμος σου δείχνει με κάθε τρόπο –συχνά και με γερές δόσεις επιπολαιότητας- πως επιθυμεί μια νέα αρχή, αλλά εσύ κοιτάς πώς θα ανασύρεις χρυσές εφεδρείες με ‘’βαρύ’’ όνομα και πώς θα χαϊδέψεις τους μηχανισμούς αποκλείοντας από τις διαδικασίες τους «περαστικούς», σε ποιους ειλικρινά απευθύνεσαι;

Είναι πραγματικά αστείο να ποντάρει κανείς σε πράγματα που έχασαν -χρόνια τώρα- την επικοινωνιακή τους υπεραξία, χρησιμεύοντας πλέον μόνον ως ‘’καθρεφτάκια’’ για σκληροπυρηνικές κομματικές φράξιες, και μετά να αναρωτιέται: γιατί μας γυρνά την πλάτη ο κόσμος; Γιατί ακόμα και όταν οι εξελίξεις μας δικαιώνουν δεν μας το πιστώνουν παρά ελάχιστοι; Πώς θα επαναπροσεγγίσουμε τη νεολαία που μας έχει παντελώς ξεγραμμένους;

Ειδικά η νέα γενιά παθαίνει αλλεργία σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ότι συνέβαλε στο να φθάσουμε ως εδώ. Τι κι αν το ως εδώ εξακολουθεί να είναι πολύ καλύτερο από αυτό που ζούσαμε ως λαός λίγες μόλις δεκαετίες πριν; Τι κι αν εκείνοι που δεν είχαν κυβερνήσει ποτέ θα έφερναν πιθανότατα πολύ χειρότερα αποτελέσματα; Τι κι αν αυτοί οι δήθεν άφθαρτοι τώρα που κατέκτησαν την εξουσία σημείωνουν χαμηλότερες επιδόσεις παντού; Η νεολαία θέλει να τραβήξει διαχωριστική γραμμή με το χθες· έστω και με κόστος. Κι αυτό δύσκολα αλλάζει.

«Αν περάσει λίγος χρόνος, εφαρμοσθούν στο σύνολό τους τα σκληρά μέτρα και αρχίσουν όλοι να αισθάνονται το τίμημα των πειραματισμών και την οδύνη της νέας πραγματικότητας ο κόσμος, αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψει» υποστηρίζουν πολλοί. Ίσως. Αυτός είναι όμως ο ρόλος των δυο πολιτικών χώρων -σοσιαλδημοκρατίας και χριστιανοδημοκρατίας- που αποτελούν τους πυλώνες κάθε Δυτικής Δημοκρατίας; 

Να περιμένουν να προχωρήσει η ζημιά μπας και αντλήσουν όφελος από τα συντρίμμια ή να προσελκύσουν έγκαιρα τους πολίτες για να σώσουν ό,τι μπορούν; Ή μήπως αποκλείεται αν οι δύο χώροι δεν ανανεωθούν ριζικά, να μην κατορθώσουν ούτε τη φθορά των αντιπάλων τους να καρπωθούν, κάνοντας έτσι ένα μεγάλο δώρο σε περιθωριακές δυνάμεις, όπως καταδεικνύουν και οι πρόσφατες μετρήσεις;

Κι εν πάση περιπτώσει, δεν είναι πια καιρός να επανιδρυθούν πολιτικά αυτοί οι δύο χώροι, προτάσσοντας νέα ατζέντα, νέα πρόσωπα και νέο μοντέλο λειτουργίας; Εξάλλου, ακόμα και οι πιο ένθερμοι οπαδοί της υπεροχής των παλαιών κομμάτων εξουσίας έναντι των νέων, δύσκολα θα παρέβλεπαν τις εμφανείς υστερήσεις τους και την ανάγκη τους να εκσυγχρονισθούν.

Και κακά τα ψέματα: το ρόλο αυτόν δεν είναι σε θέση να τον επιτελέσει από μόνο του κανένα νεοπαγές σχήμα χωρίς ξεκάθαρο στίγμα και στιβαρή ηγεσία.

Χρειαζόμαστε λοιπόν και πάλι δύο ισχυρά κόμματα – παρατάξεις. Με κοινή συνισταμένη την ευρωπαϊκή προοπτική και τη Δημοκρατία αλλά και με διακριτό προγραμματικό λόγο και ύφος. Δύο καινούριους πολιτικούς φορείς που θα προκύψουν από τις ευρύτερες δυνατές συνθέσεις. Χωρίς αποκλεισμούς ή αυτοαποκλεισμούς που δημιουργούν κατακερματισμό και κόμματα του 5%, αλλά με μαζική προσέλκυση φρέσκων προσώπων εκτός των κομματικών τειχών.

Γιατί η δική τους ενεργοποίηση θα αποτελέσει την καλύτερη -και πιθανώς τη μοναδική- εγγύηση αποδυνάμωσης ‘’βαρόνων’’ και μηχανισμών. Γεγονός που αποτελεί προϋπόθεση για να κερδηθεί ο μέσος ψηφοφόρος. Ο κόσμος, άλλωστε, ακόμη και η νέα γένια, δεν έχει απομακρυνθεί τόσο από την κοινή λογική όσο πολλοί φοβούνται ή ελπίζουν. Είναι οι εκφραστές της κοινής λογικής που απομακρύνθηκαν αισθητικά και σημειολογικά από αυτόν, αφήνοντας χώρο στα άκρα.

thetoc