Παρακολουθούμε πάλι τις τελευταίες ημέρες να εξελίσσεται ακόμη μία πράξη «διαπραγμάτευσης» για την αξιολόγηση. Με κόκκινες γραμμές οι οποίες όλο και ροδίζουν και με περήφανα «ΟΧΙ» που γίνονται «ναι μεν αλλά».
Με τους δανειστές να μη βιάζονται, να κερδίζουν χρόνο στερώντας ζωτικό οξυγόνο από τον αέρα της κυβέρνησης. Περιττό είναι νομίζω να
στοιχηματίσουμε ποιός θα επιβάλλει την άποψή του.
Δυστυχώς τα επίχειρα της αδέξιας ανερμάτιστης κυβερνητικής πολιτικής μπορεί να ήταν αχρείαστα, όμως θα τα υποστούμε ως αποτέλεσμα του «ηθικού» πλεονεκτήματος της δήθεν αριστεράς. Θα είναι δύσκολα, περιοριστικά, υφεσιακά. Το ερώτημα όμως παραμένει. Και μετά τί; Θα υπάρξει διέξοδος; Θα είναι τα τελευταία μέτρα; Είναι σίγουρο ότι οι πολίτες αμφιβάλλουν.
Κλείνονται στον εαυτό τους και στα ατομικά τους προβλήματα καθώς και αυτά των οικογενειών τους. Και τελικά οδηγούνται από απογοήτευση, αγανάκτηση, ανάγκη, στην περιχαράκωση, την περιθωριοποίηση, την αντίδραση ή και στην αποχή. Υπάρχει όμως λύση στο πρόβλημα της χώρας χωρίς την ενεργή συμμετοχή των πολιτών; Βεβαίως και όχι. Γνωρίζοντας το παραγωγικό πρόβλημα στην οικονομία καταλαβαίνουμε ότι χωρίς την ενεργοποίηση των παραγωγικών και δημιουργικών πολιτών δεν υπάρχει προοπτική.
Τι είναι όμως αυτό που μπορεί να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει, να ενεργοποιήσει το παραγωγικό δυναμικό, τους νέους; Μπορεί να δημιουργηθεί σε αυτές τις συνθήκες, σε αυτό το πλαίσιο πολιτικού συστήματος, της ηθικής, κοινωνικής και οικονομικής παρακμής, αναγεννητική πορεία και ανάταξη της χώρας και της οικονομίας της; Κατά την γνώμη μου δεν γίνεται αν δεν κτισθεί ένα νέο όραμα που θα βασίζεται στην αναζωογόνηση, την ιδεολογική και πολιτική βασικών αρχών και αξιών όπως π.χ. της δημοκρατίας, της εθνικής αξιοπρέπειας ,της ισονομίας, της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της αποδοχής της διαφορετικότητας κλπ.
Δεν γίνεται αν αυτό δεν παρουσιαστεί σε ένα σχέδιο δομικών αλλαγών, ανατροπών στο πολιτικό σύστημα, στο κράτος και την οικονομία. Αλλαγών και ανατροπών που θα αποκαθιστούν την αξιοπιστία και την διαφάνεια σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας του το πολιτικό σύστημα, με εμβάθυνση της δημοκρατίας στο κοινοβούλιο, τον συνδικαλισμό, την αυτοδιοίκηση.
Μακριά από γραφειοκρατικές λογικές χειραγώγησης και ελέγχου κάθε νέας ιδέας και καινοτόμου κίνησης. Δίνοντας νόημα στην έννοια του δημοσίου συμφέροντος έναντι του ατομικού ή του συντεχνιακού. Αν δεν αφεθούν «όλα τα λουλούδια» ν” ανθίσουν για να δημιουργήσουν το κρίσιμο υπόστρωμα που μόλις συντηχθεί θα εκφράσει δυναμικά την προωθητική πορεία, ως η νέα δύναμη αλλαγής που έχει ανάγκη η πατρίδα μας για να αλλάξει σελίδα. Με δημιουργία συνθηκών νίκης της προόδου στον αέναο πόλεμο έναντι της αντίδρασης και της συντήρησης. Νίκη βασισμένη στη διαδραστική σχέση του φορέα της προόδου με τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας.
Για να πραγματοποιηθεί η νέα εθνική λαϊκή ενότητα, η κοινωνική συνοχή ως αναγκαία και ικανή συνθήκη για την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στο κράτος και την οικονομία. Για να υπάρξει και παραγωγή και αναδιανομή. Για να υπάρξει πραγματική Ελπίδα.Τώρα είναι η ώρα να κινηθούμε όσοι έχουμε την αγωνία της ανατροπής του τέλματος και της παρακμής. Όσοι θέλουμε να έχει η χώρα μας προοδευτική πορεία μέσα σε μια Ευρώπη και Ε.Ε. της ισότιμης συμμετοχής αλλά και της διεύρυνσης των δημοκρατικών ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων. Όσοι θέλουμε να μην επικρατήσουν οι διχαστικές, αντιδραστικές ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη, την πατρίδα μας. Όσοι θέλουμε ρυθμισμένες ελεύθερες αγορές έναντι των ασύδοτων αγορών του χρήματος και των πολυεθνικών.
Γίνονται προσπάθειες ανασύνταξης των δυνάμεων, των κομμάτων και των κινήσεων της προόδου, του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Όσο αυτές όμως γίνονται σε επίπεδο συνεύρεσης παραγόντων, είναι θετικές, δεν αφορούν όμως τους αγωνιούντες ενεργούς πολίτες του χώρου. Το εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης θα έχει τύχη μόνο αν γίνει υπόθεση της κοινωνίας των δημοκρατικών πολιτών. Αν καταστεί υπόθεση του λαού και αποκτήσει διαδραστική σχέση μαζί του.
Αν εκφράσει και προτείνει λύσεις για την ανεργία, την κοινωνική δικαιοσύνη. Την δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας έναντι της παρασιτικής. Την αποκατάσταση της κρίσης αντιπροσώπευσης από αξιοπιστία και δημοκρατική λειτουργία. Με αξιακούς σταθερούς κανόνες, σοβαρή και εντατική προσπάθεια μπορούμε να κάνουμε την ολική στροφή. Να κτίσουμε νέο όραμα, να εμπνεύσουμε και με σχέδιο να υπηρετήσουμε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, την καθοριστική ανάταξη του ηθικού, της αξιοπρέπειας αλλά και της ποιότητας ζωής των μη προνομιούχων πολιτών. Ο δρόμος της σκληρής, επίμονης προσπάθειας για την πρόοδο είναι τραχύς, δύσκολος, ανηφορικός. Είναι όμως ωραίος και αξίζει να προσπαθήσουμε να τον διαβούμε.
*Ο κ. Μακρίδης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ και του δικτύου «Σύγχρονοι Δημοκράτες»
karfitsa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου